Ο DAVID OGILVY, στο βιβλίο του «Για τη Διαφήμιση», αναφέρει ότι ο Stanley Resor, ο «γκουρού» της διαφήμισης, που μαζί με τη γυναίκα του έκαναν την «J. Walter Thomson», τη μεγαλύτερη διαφημιστική στον κόσμο, ως μυστικό επιτυχίας» του είχε την ικανότητα να προσελκύει εξαιρετικά ικανούς ανθρώπους και να τους συμπεριφέρεται με τέτοιο σεβασμό, ώστε να μην τον αφήνουν ποτέ. Όταν ανέλαβε την Thomson, η εταιρεία είχε τζίρο 3.000.000 δολάρια το χρόνο και όταν, 45 χρόνια αργότερα, παραιτήθηκε, είχε τζίρο 500.000.000 δολάρια και ήταν η πρώτη και μεγαλύτερη στον κόσμο! Καμία άλλη εταιρεία διαφήμισης δεν είχε στις τάξεις της ομάδα τέτοιου διαμετρήματος, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο Resor διοικούσε ακούγοντας και τη γνώμη των άλλων, μη εμπιστευόμενος αυτό που αποκαλούσε ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΠΟΨΗ. Πίστευε ακόμη ότι η ευφυΐα είναι επικίνδυνη κάποιες φορές. Διατηρούσε σεβασμό για τους πανεπιστημιακούς καθηγητές και είχε τρεις στην εταιρεία. Πρώτος προσέλαβε γυναίκες κειμενογράφους και ήταν οπαδός της έρευνας. Ήταν άνθρωπος αυστηρών αρχών και για λόγους αρχής ΔΕΝ ανέλαβε ποτέ λογαριασμούς αλκοολούχων ποτών και πατενταρισμένων φαρμάκων. Απέρριψε την CAMEL, για λόγους αρχής, παρά το τεράστιο budget. Ήθελε οι συνεργάτες τους να έχουν γραφεία «καλύτερα από τα σπίτια τους», επειδή θα δούλευαν πολλές ώρες. Χρησιμοποίησε αστέρες του σινεμά για άνοδο πωλήσεων...
Ο Δημήτρης Κοντομηνάς, στην εποχή της παντοδυναμίας του, με 35 εταιρείες στο ενεργητικό του (ασφαλιστικές, τράπεζες, κινητή τηλεφωνία, τεχνολογία κ.λπ.), είχε έναν τρόπο να αναγνωρίζει όλο το προσωπικό, όλων των εταιρειών και να τους επιβραβεύει ποικιλοτρόπως με κάθε ευκαιρία, και, εκτός των άλλων, να είναι «ανάμεσά» τους... Είχε ολόκληρο επιτελείο, που φρόντιζε γιορτές και δώρα, σε γάμους και γιορτές όλων. Συχνή ήταν και η επίσκεψή του σε σπίτια, γραφεία και «στέκια» πολλών, σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Συνομιλούσε, έτρωγε στην παρέα τους, πήγαινε σε βαπτίσεις, γάμους, κηδείες και σε αρρώστιες στα νοσοκομεία. Σε κάποιο ταξίδι INTERAMERICAN στη Ρωσία, βρήκε χρόνο και επισκέφθηκε σε νοσοκομείο στη Μόσχα την πεθερά μου Ελπίδα, σε δύσκολες εποχές, πριν αλλάξει καθεστώς η Σοβιετική Ένωση, της είπε λόγια παρηγοριάς (είχε μεγάλο πρόβλημα με το μάτι της) και διακριτικά άφησε και χρήματα (δεν επιτρεπόταν τότε ελεύθερα η διακίνηση συναλλάγματος). Γενικώς, ο Δημ. Κοντομηνάς είχε μια «ειλικρίνεια» στη σχέση του με το προσωπικό, στο οποίο έδωσε οικονομική στήριξη, αλλά κυρίως έδωσε εκπαίδευση, επιμόρφωση, όνειρα και ελπίδα για κάτι καλύτερο. Οι άνθρωποί του δεν ένιωσαν ανεργία και ανασφάλεια. Έφαγε «γλυκό ψωμί» πολύς κόσμος στις εταιρείες του Κοντομηνά και μαζί τους χιλιάδες συνεργαζόμενοι, εκτός των εταιρειών του: δημοσιογράφοι, εκδότες, δήμοι και κοινότητες, ποδοσφαιρικές ομάδες, ιδιοκτήτες ακινήτων, τυπογράφοι, ξενοδόχοι, κέντρα διασκεδάσεως και καλλιτέχνες, βιβλιοθήκες, συγγραφείς, ιδρύματα, σωματεία, υπουργοί και πολιτικοί, περιοχές ολόκληρες με υπεραξίες ακινήτων και ενοικίων, τουριστικά γραφεία, θέατρα, μοναστήρια, σχολεία και χιλιάδες ανώνυμοι ευεργετηθέντες.
Στη φωτογραφία, ο Δημ. Κοντομηνάς καλωσορίζει με την κόρη του Μαρία, στα εγκαίνια των γραφείων του Ομίλου INTERAMERICAN, στο κτιριακό συγκρότημα στο Μαρούσι, μαζί με τον πρωθυπουργό, τον Αρχιεπίσκοπο, πολιτικούς και διεθνείς προσωπικότητες, και τους εργαζομένους του: ηλεκτρολόγους, κηπουρούς, ξυλουργούς, καθαρίστριες, ταχυδρόμους και θυρωρούς... Στη φωτογραφία, έτσι για την ιστορία, εκπρόσωποι διαφόρων επαγγελμάτων της Ομάδας INTERAMERICAN. Ήμουν παρών και εκεί και είδα. Αυτά, για σύγκριση με τις πολιτικές κάποιων -ευτυχώς ολίγων- στην ελληνική ασφαλιστική αγορά, που όχι μόνο τιμούν, αλλά και «δυσκολεύουν» τη ζωή και καθημερινότητα του «ανώνυμου» δυναμικού του. Γνωρίζουν ποιοι είναι, όλοι. E.Σ.
Από τη στήλη Ασφαλιστικό Underwriting, του περιοδικού Ασφαλιστικό ΝΑΙ, τεύχος 189, Μάρτιος - Απρίλιος 2021 (διαβάστε εδώ)
