ΕΚΕΙ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ 1990, η «ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΖΩΗΣ» μου έστειλε την Συλλεκτική Έκδοση «ΓΙΓΑΝΤΟΑΦΙΣΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 1950-1975». Η Έκδοση (1993) έγινε με τη συνεργασία του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, επ’ ευκαιρία των εορταστικών εκδηλώσεων για τα 100 Χρόνια Κινηματογράφου, που οργάνωσαν τότε το Υπουργείο Πολιτισμού, ο Δήμος Αθηναίων, η Πινακοθήκη Πιερρίδη και το Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας. 

Γράψτε κάτι, μου είχαν ζητήσει. Είχα πάει και σε μια σχετική εκδήλωση. Όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, φοβισμένο επαρχιωτάκι από το Αγρίνιο, το 1966, που επέτυχα στην Πάντειο, μου είχαν κάνει εντύπωση αυτές οι γιγαντο-αφίσες στους δρόμους της Αθήνας και στους κινηματογράφους. Κοίταζα και θαύμαζα αυτές τις αφίσες των ζωγράφων: Γ. Βακιρτζή, Στ. Αλμαλιώτη, Ν. Ανδρεάκου, Α. Βαζοπούλου, Κ. Γρηγοριάδη. Βαγγέλη Φαεινού, Γερ. Τουλιάτου. Χ. Σεράση, Μ. Παναγιωτόπουλου. Ν. Νικολαΐδη, Κ. Κουζούνη, Γιαν Βασ… Κοίταξα σαν χαμένος τον Τζον Γουέιν, τον Νίκο Ξανθόπουλο, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Στέφανο Στρατηγό, τον Ανδρέα Μπάρκουλη, τον Σον Κόνερι, τον Γκάρι Κούπερ, τον Αλέν Ντελόν, την Άννα Φόνσου, τον Μίμη Φωτόπουλο, τον Κώστα Χατζηχρήστο, την Μελίνα, τον Νίκο Κούρκουλο, τη Ζωή Λάσκαρη, τη Σοφία Λόρεν, την Τζούλι ΆΝτριους, τον Γιουλ Μπρίνερ, τον Κερκ Ντάγκλας, τον Γιώργο Φούντα… Σκηνές και τίτλοι που τάραζαν τη νεανική ψυχή μου, όπως «Οι Κολασμένοι του Γ’ Ράιχ», «Φλογερές Νύχτες στο Ρίο», «Ρομπέν των Δασών», «Η Σφαγή του Σικάγο», «Η Αθήνα μετά τα Μεσά-νυχτα», «Ταρζάν, ο Άρχων της Ζούγκλας», «Ο Πόλεμος των Κουμπιών», «Ο Δολοφόνος του Τόκιο», «Ρίγκο, ο Εκδικητής», «Επιχείρηση Κεραυνός», «Ο Πειρατής», «Ο Γίγας», «Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι», «Ο Μεθύστακας του Λιμανιού», «Τζέημς Μποντ», «Εκδίκηση Μέχρι Θανάτου», «Οκινάουα», «Η Σφραγίδα του Θεού», «Η Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», με Σοφία Λόρεν, Άλεκ Γκίνες, Τζ. Μέησον κλπ. 

Ήμουν τυχερός που έζησα αυτήν την εποχή στα νεανικά μου χρόνια. Πολλές οι νοσταλγικές μνήμες, οι συγκινήσεις, τα όνειρα και βαθύ το άλγος της νοσταλγίας των χρόνων που έφυγαν στους ανέμους των αλλαγών και πήραν μαζί τους ένα κομμάτι της ζωής μου, μαζί με τις αφίσες που έβλεπα στην Ομόνοια, στην οδό Σταδίου, στην Πανεπιστημίου, στην Πατησίων, μπροστά στους Κινηματογράφους «Ρεξ», «Πάνθεον», «Τιτάνια», «Ορφεύς», «Ιντεάλ», «Αττικόν», «Έσπερος», «Κοτοπουλη», «Παλλάς», «Αθηνά», «Παγκράτιον», «Σινεάκ», «Ροζικλέρ», «Αλάσκα», «Κρόνος»… Χάνομαι στο δάσος των αναμνήσεων και στις μνήμες που βρήκα σε σκοτεινές αίθουσες όπου έλαμπαν τα παραμύθια και οι παρουσίες των ονειροπόλων σκηνοθετών και σεναριογράφων, που καθιέρωναν τρόπους ζωής στο πώς αγαπάνε, πώς φιλάνε οι αγαπημένοι, πώς κλαίνε στους χωρισμούς, πώς πολεμάνε, πώς ξεπλένουν ντροπές… 

Πολλά προσέφεραν στον Πολιτισμό οι Ασφαλιστικές Εταιρείες, με τις χορηγίες τους, και είναι πολλά που θα έπρεπε να μάθουν οι νέοι για την προσφορά της Ασφάλισης. Ο Νίκος Κακολύρης της EUROLIFE, αυτήν την εποχή προσφέρει πολλά στον Πολιτισμό, με τις σύγχρονες χορηγίες που προτείνει. Είναι άνθρωπος πολιτισμού, που πολλά ελπίζουμε…

Για μεγέθυνσηπατήστε εδώ: