Γράφει ο Κλήμης Δημαρχιάδης

Κάπου ανάμεσα στα μερομήνια θέλησα να φιλοσοφήσω ελαφρώς καυστικά.…. όχι για την πρόγνωση του καιρού, αλλά για τα πεπραγμένα και τα μελλούμενα της ασφαλιστικής μας αγοράς ……

Ας δούμε όμως πρώτα τη μεγάλη εικόνα…...με στοιχεία 2022 η παγκόσμια παραγωγή ασφαλίστρων ήταν στα 5,5 τρις ευρώ, εκ των οποίων τα 1,3 τρις ευρώ στην Ευρώπη και η ελληνική αγορά συνέβαλε σ’ αυτό με μόλις 4,83 δις ευρώ, όταν χώρες με αντίστοιχους ή λιγότερους κατοίκους, τις αναγράφω με φθίνουσα πληθυσμιακή κατάταξη, όπως το Βέλγιο είναι στα 27 δις, η Τσεχία στα 50 δις, η Σουηδία στα 39 δις, η Πορτογαλία στα 10 δις, η Ουγγαρία στα 34 δις, η Αυστρία στα 18 δις, η Ελβετία στα 50 δις, η Δανία στα 35 δις, η Φιλανδία στα 23 δις και το Λουξεμβούργο στα 35 δις ευρώ.

Η αγορά μας, όπως όλοι γνωρίζουμε, αποτελείται κατά βάση, από τους Ασφαλισμένους, τους Ασφαλιστικούς Διαμεσολαβητές, τις Ασφαλιστικές Εταιρείες (ή Ασφαλιστές κατά τον νόμο) και την Πολιτεία που έχει το θεσμικό ρόλο της εποπτείας. Ο ισχυρός «παίχτης» ήταν και είναι οι ασφαλιστικές, οι οποίες σε συνεργασία με την πολιτεία, που συνήθως σφυρίζει αδιάφορα, έχουν διαμορφώσει διαχρονικά το πλαίσιο λειτουργίας της αγοράς, έχουν το καρπούζι και το μαχαίρι, δηλαδή την εξουσία να λειτουργούν σχεδόν κατά το δοκούν, άρα και την κύρια ευθύνη για τα πεπραγμένα του κλάδου. Οι Διαμεσολαβητές, αν και επί δεκαετίες το μοναδικό και πιο απαραίτητο γρανάζι της παραγωγικής μηχανής, πάντα αποτελούσαμε το ακολούθημα των επιλογών των ασφαλιστικών εταιρειών. Τέλος, οι ασφαλισμένοι, «για τα μάτια των οποίων μαλώνουμε όλοι» και πασχίζουμε -δυστυχώς με κάθε τρόπο- να τους αυξήσουμε και να τους εντάξουμε στο χαρτοφυλάκιό μας είναι και οι μοναδικοί με τους οποίους δεν θ’ ασχοληθώ σήμερα.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι ποια είναι τα αποτελέσματα και η εξέλιξη της ελληνικής ασφαλιστικής αγοράς, συγκριτικά με την υπόλοιπη ανεπτυγμένη Ευρώπη, τα τελευταία εξήντα χρόνια ξεκινώντας τις «θύμησες», από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 που άρχισαν να εμφανίζονται πολλές, από τις μέχρι σήμερα γνωστές ασφαλιστικές εταιρείες στη χώρα. Αν τα 60 χρόνια φαίνονται πολλά, ίσως αν περιοριστούμε στα τελευταία σχεδόν 20, ξεκινώντας από το 2005 που η παραγωγή ήταν 3,92 δις ευρώ και αυξήθηκε κατά 23% έως και το 2022, σε τι εξαγωγή συμπερασμάτων οδηγούμαστε από τη μέχρι τώρα πορεία; Θα πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι ως κλάδος ή όχι;

Τη δεκαετία του 1970 δόθηκε μεγάλη ώθηση, όταν νομοθετήθηκε η υποχρεωτικότητα της αστικής ευθύνης του αυτοκίνητου. Πολλές ασφαλιστικές εταιρίες άρχισαν να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, και μαζί με αυτές που ιδρύθηκαν ή εγκαταστάθηκαν διστακτικά από τη προηγούμενη δεκαετία, ξεπερνούσαν συνολικά σε αριθμό τις 160. Αφού περάσαμε στις επόμενες δύο δεκαετίες που γνωρίσαμε καλύτερα τις ασφαλίσεις υγείας, τα επενδυτικά-ασφαλιστικά προϊόντα, αλλά και τη θεαματική αύξηση των ξένων πολυεθνικών, μπήκαμε στη δεκαετία του 2000 με τις ασφαλιστικές εταιρείες να έχουν φτάσει στο απόγειο της παραγωγής και της κερδοφορίας τους και συνολικά η χώρα να βιώνει μία πρωτόγνωρη ανάπτυξη και ευημερία, η οποία δυστυχώς όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων ήταν ψεύτικη, αφού στηρίχθηκε σε πήλινα πόδια.

Η υπέρμετρη και διάχυτη αισιοδοξία, οδήγησε σε ασυνήθιστα υψηλούς για τη χώρα μας ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης μέχρι και το 2009, όπου τα ασφάλιστρα της αγοράς υπερδιπλασιάστηκαν και εκτινάχθηκαν στα 5,45 δις €, ιστορικό υψηλό, από τα 2,5 δις ευρώ € του 2000. Η Παγκόσμια οικονομική ύφεση του 2008 προκάλεσε την εξάλειψη της «φούσκας» με τις επιπτώσεις να αρχίσουν να εμφανίζονται στην επόμενη δεκαετία της “κρίσης”, και πιο συγκεκριμένα από το 2010, όπου η ελληνική ασφαλιστική αγορά δοκιμάστηκε από τα προβλήματα της ευρύτερης οικονομίας και είδε την ασφαλιστική παραγωγή να μειώνεται, φτάνοντας στο ναδίρ το 2015 στα 3,7 δις ευρώ, που αποτελεί αρνητικό ορόσημο των δύο τελευταίων δεκαετιών.

Από το 2018 και έπειτα, η ασφαλιστική αγορά ξεκίνησε μία ανοδική νέα πορεία η οποία «φρενάρισε» το 2020 λόγω της πανδημίας και έκλεισε το 2022, όπως ανέφερα και παραπάνω, στα 4,83 δις ευρώ, με περίπου, 50% σε Ασφαλίσεις Ζωής(2,42 δις ευρώ), 50% Ασφαλίσεις κατά Ζημιών(2,41 δις ευρώ) και με την υποχρεωτική Ασφάλιση Αστικής Ευθύνης Αυτοκινήτου και Προαιρετικών Καλύψεων, καλά να κρατεί, στο περίπου 20% (1 δις ευρώ) των συνολικών ασφαλίστρων. Από τις Ασφαλίσεις Ζωής(Ατομικές & Ομαδικές), κάτι λιγότερο από το 50%, δηλαδή πάνω από 1 δις, γίνεται μέσω τραπεζών και το υπόλοιπο 50% το παράγουν αποκλειστικά και μη δίκτυα.

Στην Ελλάδα, οι τραπεζικές ασφαλιστικές εταιρίες, όπως οι Εθνική, Φοίνικας, Αγροτική Ζημιών, ανέκαθεν ήταν βασικό κανάλι διανομής, όπου εξαρχής διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο, μέσω της δεσπόζουσας θέσης των κρατικών τραπεζών Εθνικής, Εμπορικής, Αγροτικής, στις γενικές ασφάλειες βιομηχανικών και εμπορικών κινδύνων, και βέβαια στην ασφάλιση αυτοκινήτου που για πολλά χρόνια αποτελούσε εργαλείο του κράτους για κοινωνική πολιτική και μετέπειτα των ασφαλιστικών, αφού ο υποχρεωτικός χαρακτήρας και η ρευστότητα που φέρνει δεν αφήνει ασυγκίνητη καμία εταιρεία μέχρι τις μέρες μας.

Οι εταιρείες Ζωής που κυριάρχησαν στην ελληνική ασφαλιστική αγορά τις πρώτες δεκαετίες μετά το 1960, όπως ήταν οι Interamerican, American Life, Αδριατική, Nationale NederIanden, αλλά και οι υπόλοιπες που ακολούθησαν, για να διεισδύσουν στη κοινωνία και να προωθήσουν τις άγνωστες -δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό μέχρι και σήμερα- ατομικές ασφαλίσεις Ζωής και αργότερα Υγείας, επέλεξαν το μοντέλο στρατολόγησης αδιακρίτως, ανθρώπων που δεν είχαν και τίποτα να χάσουν εάν ασχοληθούν με τον ασφαλιστικό κλάδο, έστω και ως δεύτερη/τρίτη/τέταρτη εργασία, με κριτήριο -σε κάποιες περιπτώσεις- τα μεγάλα όνειρα, τις υψηλές φιλοδοξίες, την ικανότητα στις πιεστικές πωλήσεις, αργότερα στις παραγγελιοληψίες, συμπληρώνοντας βέβαια μόνο μία τυπική αίτηση υποψήφιου ασφαλιστή, που πάντα εγκρινόταν, τουλάχιστον μέχρι αρχές του 2000, που θεσμοθετήθηκαν οι εξετάσεις.

Το πρόσταγμα ήταν, στο βωμό της αύξησης της παραγωγής, ένας τουλάχιστον ασφαλιστής σε κάθε οικογένεια, να ασφαλίζει αρχικά τους οικείους που θα τον βοηθήσουν στο νέο του ξεκίνημα και αν στη πορεία έβρισκε “σοβαρή” και πιο σίγουρη δουλειά, μας κουνούσε το μαντήλι, και όπως λέει η λαϊκή ρήση που δυστυχώς εύρισκε σύμφωνες και τις ασφαλιστικές, «από δω παν κι άλλοι», με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σήμερα σαραντάρης και πάνω, που έστω για ένα φεγγάρι να μην έχει περάσει από το επάγγελμα του ασφαλιστή έχοντας μάλιστα ως επί το πλείστον και αρνητική άποψη γι’ αυτό.

Βέβαια μέσα απ’ αυτό το “ανοιχτό” μοντέλο ανάπτυξης προήλθαν και οι περισσότεροι Συνάδελφοι που μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών κόσμησαν την αγορά με την παρουσία τους, κράτησαν και κάποιοι κρατούν ακόμη -αφού είναι ενεργοί- ψηλά τη σημαία και την αξιοπρέπεια της Διαμεσολάβησης, με συνέπεια, αρχές, αξίες, ηθική και επαγγελματισμό, αποτελούν θετικά πρότυπα για τους νεότερους και τους θαυμάζουμε διότι αποτελούν σημείο αναφοράς για την αγορά∙ το ισοζύγιο όμως όλων όσων αλέστηκαν μέσα σ’ αυτό το “μύλο” είχε τελικά θετικό ή αρνητικό πρόσημο;

Ποιο είναι το αποτύπωμα που άφησε στην κοινωνία ο τρόπος ανάπτυξης των ασφαλιστικών εταιρειών και ποιες οι ευθύνες διαχρονικά των στελεχών τους για τη διαμόρφωση της περιβόητης ασφαλιστικής συνείδησης του καταναλωτικού κοινού;

Με ποιο τρόπο εκπαίδευσαν την κοινωνία;

Όταν στις αποζημιώσεις οι πελάτες έκαναν τον σταυρό τους και μετά παζάρια για να διεκδικήσουν τα χρήματα που δικαιούνταν, όταν στα ψιλά γράμματα των πολυσέλιδων όρων κρύβονταν οι νομικές προϋποθέσεις για να μη πληρώσουν ή αν πλήρωναν τελικά, το έκαναν με μεγάλη καθυστέρηση, όταν κατάλαβαν ότι δεν τους συμφέρουν τα ισόβια και τα εγγυημένα προγράμματα πριμοδότησαν για να τα “σπάσουν”, όταν στις υπέρογκες αυξήσεις ασφαλίστρων στα προγράμματα υγείας οι πελάτες δεν μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν και έμειναν ακάλυπτοι, όταν δελέαζαν με ασφάλιση αυτοκινήτου από ελάχιστα ευρώ το μήνα… με μεγάλες ποσοστιαίες εκπτώσεις -θα “ακούει” και το περιβόητο τεχνικό ασφάλιστρο και θα εξανίσταται- με μπόνους, με δώρα εκτυπωτές, ψώνια σούπερ μάρκετ, καύσιμα, αποκωδικοποιητές, αλλαγές λαδιών και έναν ……ανεμιστήρα……λόγω καλοκαιριού;

Όταν έκλειναν δεκάδες ασφαλιστικές εταιρείες, πλην της ελλιπούς άσκησης εποπτείας από την πολιτεία, συλλογική ευθύνη της Ένωσης δεν υπήρχε; Δεν γνώριζαν; Ο κόσμος το είχε τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι; με αφορμή το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην ελληνική ασφαλιστική αγορά που συμπληρώνει 14 χρόνια και απ’ ότι φαίνεται έχει παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες, υποχρέωσαν τους ασφαλισμένους να επαιτούν για τα αυτονόητα, να πάρουν πίσω τουλάχιστον τα χρήματά τους, επειδή τα εμπιστεύτηκαν στην ασφαλιστική βιομηχανία της χώρας;

(Συνειδητά χρησιμοποιώ οριστική παρελθοντικού χρόνου στις δύο παραπάνω παραγράφους, αφού τα αναγραφόμενα δε συμβαίνουν στις μέρες μας, έτσι δεν είναι;)

Αλλά και τη Διαμεσολάβηση πως τη γαλούχησαν οι ισχυροί;

Αφού επί δεκαετίες τη ξεζούμισαν σαν στημένη λεμονόκουπα, όταν με το πέρασμα του χρόνου ένα μεγάλο ποσοστό αυτής, σταμάτησε να είναι -τόσο- παραγωγικό, την πέταξαν στο κάλαθο των αχρήστων βασιζόμενοι στον περιβόητο «σπουδαίο λόγο», που προβλεπόταν στις απαράδεκτες συμβάσεις προσχώρησης, και στοίχειωσε γενιές και γενιές Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών, οι οποίοι τρέχανε επί δεκαετίες στα δικαστήρια να διεκδικήσουν τη δουλειά τους ή λέγανε και ευχαριστώ εάν λάμβαναν προμήθειες για τρία χρόνια, του χαρτοφυλακίου που οι ίδιοι έχτισαν με πολύ κόπο, χρόνο, τρέξιμο, ιδρώτα, ξενύχτι, άγχος, στεναχώρια και αγωνία.

Υποταγμένη και εξαρτημένη από ενάρξεως η Διαμεσολάβηση, μαθημένη να κυνηγάει, με καρότο και μαστίγιο, μόνο την παραγωγή και τις αυστηρές στοχοθεσίες με οποιονδήποτε τρόπο, εξοικειωμένη σε αθέμιτες πρακτικές, σιωπηλή σε διαφοροποιημένες προμήθειες, μαθημένη σε διαφορετικά πακέτα ασφάλισης και σε διευκολύνσεις κάθε είδους στους “ημέτερους”. Κυρίως όμως, να μην αντιδρά στα γνωστά ασφαλιστικά “πιράνχας” που έκαναν τη “βρώμικη” δουλειά, που καρατομούσαν συναδέλφους, καταβρόχθιζαν εν μία νυκτί το εισόδημά τους και τους οδηγούσαν στην απόγνωση ή/και σε κάποιες περιπτώσεις στην αυτοκτονία. Το δέλεαρ και το πλιάτσικο των “ορφανών” χαρτοφυλακίων ήταν μεγάλο και προέβλεπε να είσαι ήσυχο και καλό παιδί εάν ήθελες να καρπωθείς το μόχθο, του μέχρι χθες διπλανού σου, και εάν όχι τώρα, ίσως την επόμενη φορά, να ήταν η τυχερή σου μέρα για να “αναπτύξεις” τη δουλειά σου.

(Συνειδητά χρησιμοποιώ οριστική παρελθοντικού χρόνου στις δύο παραπάνω παραγράφους, αφού τα αναγραφόμενα δε συμβαίνουν στις μέρες μας, έτσι δεν είναι;)

Οι ευθύνες της Διαμεσολάβησης τεράστιες, που ακολούθησε κι αυτή τις ίδιες πρακτικές, αφού σαν καλό “παιδί” διαμόρφωσε τα βασικά μοτίβα συναλλαγής που έμαθε από την κάθε “επαγγελματική οικογένεια” που μεγάλωσε, και τα επαναλάμβανε, όπως το μπέρδεμα προμηθειών και ασφαλίστρων. Είναι εκείνο το “παιδί” το οποίο μαθαίνει να αναγνωρίζει τις ανάγκες των πελατών του, χωρίς να διεκδικεί τις δικές  του, εξωτερικά, δείχνει δυνατό, βαθύτερα όμως, νιώθει πιεσμένο, εγκλωβισμένο και  θυμωμένο, γιατί ουσιαστικά  νιώθει εξαρτημένο από όσους εξυπηρετεί και αντί ν’ αντισταθεί, συμβιβάστηκε, από βασικό εξάρτημα της μηχανής έγινε ανταλλακτικό και αναλώσιμο στις ορέξεις των μεγαλοκαρχαριών. Αργά ή γρήγορα έρχεται η “μέρα”, όπου βγάζει τα “οπαδικά” γυαλιά που οδηγούσαν στη “τύφλωση” και αποκαλύπτεται το “μεγαλείο” της σπουδαίας επαγγελματική σταδιοδρομίας που επέλεξε ν’ ακολουθήσει, κατάλαβε ότι είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, γιατί ένα και μόνο κύμα είναι αρκετό να σε γκρεμοτσακίσει, και τότε ξαφνικά ως εκ θαύματος, θυμάται και αναζητά τα σωματεία εκπροσώπησης των συμφερόντων του, που τόσα χρόνια απαξιούσε με την συνειδητή απουσία του.

Και σοβαρά τώρα, αναφέρουμε ως αιτιολογικό επιχείρημα στασιμότητας της αγοράς, που επί δεκαετίες έχει κολλήσει, κατά μέσο όρο στο 2,3% ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, την έλλειψη ασφαλιστικής συνείδησης της κοινωνίας;

Διαπιστώνουμε ότι νέα μορφωμένα παιδιά που θα αναβάθμιζαν το επάγγελμα δεν επιλέγουν την ασφαλιστική βιομηχανία της χώρας για να κάνουν καριέρα ως Ασφαλιστικοί Διαμεσολαβητές(πλασιέ, πωλητές στα μάτια τους), με αποτέλεσμα τα δίκτυα να “γερνάνε” και οι “στρατολόγοι” να έχουν περάσει στο ταμείο ανεργίας∙ λες και πολλοί από εμάς, εάν γνωρίζαμε όταν ξεκινάγαμε, αυτά που ξέρουμε σήμερα για την αγορά, ότι δηλαδή αντί για ελεύθεροι επαγγελματίες, θα είμαστε “σκλαβωμένοι πολιορκημένοι”, θα την επιλέγαμε;

Και μετά προβληματιζόμαστε πως είναι δυνατόν με τα τόσα ανυπέρβλητα και διαχρονικά προβλήματα που έχει η Κοινωνική Ασφάλιση στους κλάδους σύνταξης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ο κόσμος να μην εμπιστεύεται την ιδιωτική ασφάλιση;

Με τόσες φωτιές κάθε χρόνο, να χάνονται χιλιάδες περιουσίες, ο κόσμος να κλαίει ως επιμηθείς ξανά και ξανά πάνω στα αποκαΐδια, οι εικόνες να μεταδίδονται συνεχώς στο πανελλήνιο και όμως στην οπτική λύσης του καταναλωτή να μην είναι η ιδιωτική ασφάλιση. Να αποδεικνύεται εμπράκτως η ανεπάρκεια της αγοράς μας, που επί δεκαετίες δεν κατάφερε να καλλιεργήσει/εκπαιδεύσει τη σκέψη του καταναλωτή, ότι είναι προς το συμφέρον του να λειτουργήσει ως προμηθείς ασφαλίζοντας την κατοικία και την επιχείρησή του και όχι a posteriori να αναζητά “ντροπιαστικές” αποζημιώσεις λίγων ευρώ από την πολιτεία.

Ακόμη και αυτή τη ρημάδα την υποχρεωτική ασφάλιση αυτοκινήτου, δεν έχουμε καταφέρει, εδώ και 50 χρόνια, να πείσουμε τους συμπολίτες μας να την πληρώνουν, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν στους δρόμους της χώρας δεκάδες χιλιάδες ανασφάλιστα αυτοκίνητα, ως ορολογικές βόμβες έτοιμες να εκραγούν και να κλείσουν σπίτια. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αποτυχίας της αγοράς, όταν μια υποχρεωτική από το νόμο ασφάλιση δεν πληρώνεται; και ως επιβεβαίωση αυτής της δυσλειτουργίας, έρχεται στη συνέχεια η πολιτεία, επιβάλλοντας πρόστιμα προς έκλειψη του φαινομένου.

Η απάντηση είναι απλή, ο κόσμος δεν εμπιστεύεται την εγχώρια ασφαλιστική αγορά, δεν θεωρεί ότι μπορεί να προσφέρει, μία έστω συμπληρωματική, εναλλακτική πρόταση και λύση στα προβλήματα και στα όνειρά του λόγω έλλειψης αξιοπιστίας, η οποία κάνει ένα βήμα μπρος από μερικούς και δέκα βήματα πίσω από μερικούς άλλους……..το πιασάρικο και εισαγόμενο “customer experience- εμπειρία προς τον πελάτη ” το προσφέραμε δυστυχώς σε εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, με απόλυτη αξέχαστη αποτυχία, αντιστρόφως ανάλογα στη λογική του όρου, και καταφέραμε να μη θέλουν να μας αναζητούν ούτε ζωγραφιστούς.

Το μεγάλο κρίμα είναι ότι, παρά τις δομικές παθογένειες της αγοράς, οι αποζημιώσεις, με βάση τελευταία στοιχεία, άγγιξαν τα 2,2 δις ευρώ, και αυτό το σημαντικό δίχτυ προστασίας που παρέχει η ιδιωτική ασφάλιση, δυστυχώς δεν περνά στην κοινωνία, δεν συμβάλλει όσο θα θέλαμε στην ανάπτυξη των εργασιών, λόγω των στρεβλώσεων και των αγκυλώσεων που διαχρονικά κουβαλά στη πλάτη του ο ασφαλιστικός μας κλάδος.

Η Ασφαλιστική Διαμεσολάβηση πρέπει να διεκδικήσει, στη “θεατρική σκηνή” της μελλοντικής ασφαλιστικής αγοράς, το ρόλο που της αξίζει, και αυτός σίγουρα δεν είναι του κομπάρσου όπως θέλουν κάποιοι, αλλά του πρωταγωνιστή. Πρέπει να λύσει τον γόρδιο δεσμό που τη συνδέει με τις ασφαλιστικές εταιρείες και το προϊόν αυτό καθαυτό, και να κατευθυνθεί πρωτίστως προς τις εξιδεικευμένες ποιοτικές υπηρεσίες ολιστικής συμβουλευτικής προς τους πελάτες, από τους οποίους πρέπει να πληρώνεται. Πρέπει να ακολουθήσει σύγχρονο παραγωγικό μοντέλο βασισμένο στην επιχειρηματικότητα, στην ανάπτυξη συνεργατικής κουλτούρας με ισότιμους όρους(clustering), κάτι που θα της δώσει πρόσβαση σε πόρους και υπηρεσίες, που θα της επιτρέψουν βήμα-βήμα να υλοποιήσει για το σύνολο των μικρών ασφαλιστικών γραφείων που δραστηριοποιούνται στην αγορά μας, τον ψηφιακό μετασχηματισμό, απαραίτητο στον σύγχρονο κόσμο των επιχειρήσεων. Με αυτό το τρόπο θα αποτελεί έναν αυτοτελή, αυτάρκη και διακριτό πυλώνα ανάπτυξης της αγοράς, που θα εξαρτάται μόνο από τις δικές της δυνάμεις και την επιστημοσύνη της δίνοντας υπεραξία στην αλυσίδα ανάμεσα στους ασφαλισμένους και τις ασφαλιστικές.

Η Πολιτεία έχει το ρόλο του “σκηνοθέτη” στην αγοράς μας, αφού αποφασίζει και κατευθύνει τη δημιουργία των σκηνών του έργου με βάση το σενάριο που προκύπτει από τις ευρωπαϊκές οδηγίες και κανονισμούς, αλλά και την εγχώρια νομοθεσία. Θα πρέπει να αναπτύσσει ένα όραμα για την αγορά και βάσει αυτού να οριοθετεί το περιβάλλον, να καθοδηγεί τους “ηθοποιούς” και να απολαμβάνει το κοινό, διότι ως δημιουργός του έργου θα έχει και σημαντικά “πνευματικά δικαιώματα” απ’ αυτό. Ο “σκηνοθέτης” θα πρέπει να αντιληφθεί ότι απαιτείται σθεναρή πολιτική βούληση για τη διαμόρφωση του γενικού πλαισίου που θα συμβάλει στην ανάπτυξη της αγοράς, η οποία περνάει μέσα από φοροαπαλλαγές ασφαλίστρων, αντιμετώπιση αθέμιτων πρακτικών εναλλακτικών δικτυών, διάφανες και δίκαιες συμβάσεις μεταξύ ασφαλιστικών και Διαμεσολαβητών, αλλά και εξασφάλιση, αποτίμηση και αποζημίωση για την αποκατάσταση της άυλης εμπορικής αξίας που οι τελευταίοι προσφέρουν, επίλυση του θέματος των ανασφάλιστων οχημάτων, εφαρμογή υποχρεωτικότητας και σε άλλους κλάδους ασφάλισης, πάταξη της αισχροκέρδειας που προκύπτει από τις ανεξέλεγκτες υπερτιμολογήσεις των παροχών υγείας και παραδειγματική τιμωρία όλων αυτών που κερδίζουν εκατομμύρια ευρώ εις βάρος της ασφαλιστικής αγοράς, παρόμοια φορολογικά κίνητρα στον προαιρετικό τρίτο πυλώνα της ιδιωτικής ασφάλισης συγκριτικά με τον δεύτερο της επικουρικής και την πρόβλεψη δυνατότητας διαμεσολάβησης, κ.α.

Επίσης, θα πρέπει να επιδιώξουμε να είναι υποχρεωτική η συμμετοχή του συνόλου της Διαμεσολάβησης, στο ένα και μοναδικό πανελλαδικό σωματείο εκπροσώπησης των Διαμεσολαβούντων, με δύο ξεχωριστά τμήματα(Agents/Brokers), και σημαντική ετήσια καταβολή με ποσοστό επί των ετήσιων προμηθειών μας, ώστε να έχει τη δυνατότητα παρέμβασης και ισχυρής εκπροσώπησης των συμφερόντων μας, από ικανούς συναδέλφους, με φρέσκιες προοδευτικές ιδέες, ανιδιοτελούς προσφοράς, που θα ανανεώνονται συνεχώς, και με αυτό τον τρόπο θα εκλείπουν προσπάθειες ποδηγέτησης μέσω ανεξέλεγκτων και αμφιβόλου αξίας αποφάσεων και πράξεων, σε ζητήματα που αφορούν το μέλλον της πλειοψηφίας.

Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, για την εύρυθμη λειτουργία της μικρής μας αγοράς είναι απαραίτητος ο κλαδικός τύπος, ο οποίος πρέπει να στηριχθεί συλλήβδην από τη Διαμεσολάβηση, έχοντας ο κάθε Συνάδελφος προσωπική συνδρομή στα περιοδικά. Επειδή κατά κανόνα στην Ελλάδα ακολουθούμε τις εξελίξεις, είναι πολύτιμη η έγκαιρη ενημέρωσή µας, σχετικά µε τις τάσεις του ασφαλιστικού κλάδου διεθνώς. Η εγκυρότητα του ως αγωγού ενημέρωσης, παιδείας, εμπειριών, προβληματισμών, κριτικής, αλλά και ως αξιόλογο μέσο υποστήριξης και αποτελεσματικής προβολής των μηνυμάτων μας, καθιστά αναγκαία την ύπαρξή του, κάτι για το οποίο πρέπει να φροντίσουμε κυρίως εμείς.

Τελικά είμαστε ικανοποιημένοι από την εξέλιξη της αγοράς μετά από 60 έτη;

Τα στοιχεία και οι έρευνες σε γενικές γραμμές δείχνουν:

• καταναλωτές- ανασφάλιστους,
• ασφαλισμένους- υποψήφιους ανασφάλιστους,
• Ασφαλιστικούς Διαμεσολαβητές- μειούμενους και χρεωμένους,
• ασφαλιστικές- με υψηλή κερδοφορία!

Οι συνεχείς τεχνολογικές και οικονομικές εξελίξεις και το ολοένα αυξανόμενο ανταγωνιστικό περιβάλλον καθιστούν αναγκαία την αύξηση της παραγωγικότητας και όλοι στην ασφαλιστική αγορά αναζητούν νέες μεθόδους -κυρίως επεκτατικής- στρατηγικής για να επιβιώσουν, αλλά και για να αυξήσουν το μερίδιο που ήδη διαθέτουν. Οι σαρωτικές αλλαγές και ανατροπές που παρατηρούνται και στο χώρο της Ασφαλιστικής Διαμεσολάβησης, με τα παραδοσιακά δίκτυα να μπαίνουν σε καθεστώς συρρίκνωσης, αναμένεται να συνεχιστούν. Θα πρέπει οι επικεφαλής των ασφαλιστικών εταιριών να λάβουν γενναίες αποφάσεις για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της αυτομαστίγωσης και της υπανάπτυξης, με κύρια σκέψη ότι το μέλλον της ασφαλιστικής μας αγοράς θα είναι λαμπρό, μόνο εάν συνάδει με την εξέλιξη της Ασφαλιστικής Διαμεσολάβησης.

Ας ελπίσουμε ότι, όπως βλέπουμε κάποιες κλασικές αγαπημένες ελληνικές ταινίες που μας χάρισαν και μας χαρίζουν τις πιο απίθανες στιγμές γέλιου, αλλά ταυτόχρονα τόσες δεκαετίες μετά διαπιστώνουμε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει στην ελληνική κοινωνία, να μη συμβεί κάτι αντίστοιχο με τα επόμενα χρόνια της ασφαλιστικής μας αγοράς, γιατί τότε θα είμαστε για κλάματα.

Όταν παρέχουμε ποιοτικές Υπηρεσίες, αλλάζουμε Κουλτούρα!

Όλα τούμπα… Go Forward!

Ποιος είναι ο Κλήμης Δημαρχιάδης

Ο Κλήμης Δημαρχιάδης είναι πρόεδρος Cluster “Πάνορμος” ,επικεφαλής Επιμελητηριακού Συνδυασμού “Ασφαλιστική Συνεργασία” και μέλος Δ/Σ “Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών”

Για μεγέθυνση πατήστε ΕΔΩ