Μαζί με όλα τα άλλα της επιβίωσης, τα σημερινά παιδάκια μεγαλώνουν με ένα σωρό προβλήματα που τους φορτώνουν «οι άλλοι» και οι γονείς τους, που σπαράζει η ψυχή μου όσο σκέφτομαι τι θα αντιμετωπίσουν οι εγγονές μου στον κόσμο που θα ζήσουν.
Η Κάθριν Κίντλερ, kαθηγήτρια Ψυχολογίας και Ανθρώπινης Ανάπτυξης στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης, έγραψε στους “New York Times” πριν χρόνια ότι τα παιδιά είναι «πολιτισμικά σφουγγάρια, που ρουφούν τα ήθη που τα περιβάλλον. Αυτό είναι σε γενικές γραμμές θετικό, αφού μία θεμελιώδης λειτουργία της παιδικής ηλικίας είναι η εκμάθηση του πώς να γίνεις ένας επιδέξιος ενήλικος σε μία συγκεκριμένη κοινωνία. Αυτό έχει ως συνέπεια τα παιδιά να ξεσηκώνουν κοινωνικές νόρμες» («BHMAgazino», 6.11.2016).
«Τα παιδιά, από τα τρία τους χρόνια έρχονται αντιμέτωπα και με την προκατάληψη», γράφει η Λένα Παπαδημητρίου. Ένα παιδί είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος δέκτης σε όλα τα σχόλια που θα αντιγράψει στο σπίτι, στην αυλή του σχολείου, στο δρόμο, στο νησί που παραθερίζει, στο σίριαλ που συχνά δεν είναι για την ηλικία του, αλλά οι γονείς το αφήνουν να βλέπει κ.ο.κ.
Έτσι, το 2023-24, οι οικογένειες που ζει το παιδί είναι διαφορετικές απ’ ό,τι ήταν πριν λίγες δεκαετίες. Το bullying είναι σύνηθες στα σχολεία, τα προσφυγόπουλα είναι παντού στη γειτονιά και στα σχολεία, οι αρρώστιες κοινές σε ξένα και Ελληνόπουλα, τα χρώματα του δέρματος είναι λευκά, μαύρα, κίτρινα ανάμεσά τους, οι σωματότυποι δεν είναι σαν αυτούς στην τηλεόραση, αλλά κοντοί, ψηλοί, χοντρέλες και χοντροί, ένα μωσαϊκό διαφορετικότητας σε θρησκεία και υπηκοότητα, οι γονείς διαφορετικοί, άλλοι μαζί, άλλοι χώρια, άλλοι μόνο με έναν, άλλοι θετοί, Άλλοι χωρίς τη λέξη «μπαμπάς» ή «μαμά», άλλοι «αυτιστικοί» κ.λπ. Η διαφορετικότητα στη ζωή των παιδιών με τα προβλήματά της αυξάνεται σε βάρος τους, όταν τα επισκεφθεί και η κακή τους τύχη και μοίρα να είναι φτωχά και πεινασμένα ή ορφανά.
Και οι συμβουλές και η προτροπή για περισσότερη ΠΑΙΔΕΙΑ και ΜΟΡΦΩΣΗ γονέων και παιδιών καλές είναι σε θεωρητικό επίπεδο, που είναι και μακροπρόθεσμες επιδιώξεις της κοινωνίας και του κράτους. Τι γίνεται όμως που ΣΗΜΕΡΑ όλα αυτά είναι βάρη στην πλάτη γονέων και παιδιών; Τι να πεις στο ορφανό και πεινασμένο παιδί, που καλείται ΜΟΝΟ του ή με τον έναν γονέα (συνήθως μητέρα) να τα βγάλει πέρα; Η σημερινή ελληνική οικογένεια είναι εδώ και χρόνια «μπερδεμένη» και απροστάτευτη… Οι πολλοί είναι σήμερα βουτηγμένοι στην προκατάληψη, στην ξενοφοβία, στην αγωνία τού αύριο, χωρίς πυξίδα, έρμαια των διαφημίσεων και της προπαγάνδας, ξεχασμένοι από την Ακαδημία Αθηνών και τις πνευματικές ηγεσίες, από τα κόμματα και κάπου από την Εκκλησία… Ανάμεσά τους, μειοψηφίες μάχονται ακόμα με εντιμότητα, με αξίες, με ιδέες και συμμάχους την αρχαία Ελλάδα, τα σιωπηλά αγάλματα, τα βιβλία και τις συμβουλές κάποιων γονέων και παππούδων, «παλαιών αρχών»…
Υποβαθμισμένη και μια μερίδα της ασφαλιστικής αγοράς, που με ασφάλειες προστασίας της οικογένειας μάχεται, ώστε να κρατήσουν αξιοπρέπεια όσες οικογένειες ασφαλίζονται, ώστε να επιβιώσουν χήρες και ορφανά και να μην καταλήξουν στην εξάρτηση τρίτων στην κοινωνία της υποκρισίας και έλλειψης αγάπης στον «συνάνθρωπο», που είναι και η λύση στο πρόβλημα των «προκαταλήψεων»… Είναι ο καλύτερος οδηγός επιβίωσης των νέων παιδιών εάν διδαχθούν από τους γονείς ότι «ουκ έστιν άρσεν ή θήλυ» και ακόμα «καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν ημών οι άνθρωποι, ποιείτε και σεις ομοίως…».
Εκτός των άλλων, γονείς, παππούδες και γιαγιάδες θέλουν και χρήματα για το σχολείο, να πάρουν φαγητό, να ντύσουν τα παιδιά, να πληρώσουν βιβλία και φροντιστήρια, να πληρώσουν ΔΕΗ και ΟΤΕ, ίσως και δάνεια στις τράπεζες και γυναίκες να φυλάνε τα παιδιά όταν δουλεύουν κ.λπ. Δυστυχώς, πολλοί ασφαλιστικοί διαμεσολαβητές ΔΕΝ ασφαλίζουν με ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ τις οικογένειες. Οι μισοί ασφαλιστές και παραπάνω πουλάνε ασφάλειες αυτοκινήτων και Unit Linked προϊόντα, αφήνοντας απροστάτευτη την οικογένεια σε ανεργίες, αναπηρίες και θανάτους. Τρέχουν πολλές χήρες και ορφανά μέσα στην ορφάνια και την ακρίβεια να επιβιώσουν αβοήθητοι, όταν η μοίρα τούς δέρνει αλύπητα…
Σκληρό το πρόσωπο της ελληνικής πραγματικότητας. Αηδιαστικά όλα τα κανάλια (εκτός του 4Ε), κατάντησαν φροντιστήρια εγκληματικότητας, φόνων, μοιχείας, πορνείας, ξετσιπωσιάς, αμορφωσιάς, φτηνής προπαγάνδας και προβολής ξενόφερτων προτύπων, αμερικανικής συνήθως υποκουλτούρας, και προτύπων μόδας άσχετων με τον ελληνικό πολιτισμό και τα έθιμά μας, εθίζοντας τα παιδιά στη μελαγχολία, στα ναρκωτικά και την έλλειψη ενδιαφέροντος για ζωή και δημιουργία… Υπάρχουν, ευτυχώς, και εξαιρέσεις, που κάθε τόσο μας κάνουν περήφανους ως Έλληνες, είτε εδώ είτε σε ξένες χώρες, που κατά χιλιάδες φεύγουν.
Η ασφάλιση είναι κάτι σημαντικό για ενίσχυση αξιοπρέπειας και ελευθερίας. Η πτώση στο χώρο των ασφαλειών έχει και εδώ αιτίες, όταν κάποιοι γίνονται ασφαλιστές χωρίς να νιώθουν την ΕΥΘΥΝΗ του επαγγέλματος. Εύχομαι στο 2024 να έρθει η άνοιξη και στο θεσμό.
Θα παρακαλέσω διαβάστε και αυτό το κείμενο της Ελένης Παπαδοπούλου-Λαμπράκη, που βρήκα στην εφημερίδα «Παρόν» και το κράτησα για να το μοιραστώ μαζί σας. Αν συγκινηθείτε, μετατρέψτε το θυμό σας σε ενέργεια για αξιοπρέπεια γονέων και παιδιών. Η ασφάλιση είναι μια βοήθεια.
ΘΕΛΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ…
Δεν έβλεπα τον ιερέα, έβλεπα τον πατέρα, που οι λυγμοί του, η απόγνωσή του, ο πόνος του ήταν απέραντος, απερίγραπτος. Δίπλα του η σύντροφός του, με ένα πρόσωπο χλομό, άψυχο, ψιθύριζε «θέλω το παιδί μου». Και ποιος μπορούσε να της φέρει πίσω το 14χρονο κοριτσάκι της, μια μικρούλα στην εφηβεία, για την οποία το σχολείο ήταν βάσανο, καθώς το μπούλινγκ που δεχόταν καθημερινά από τα παιδιά ήταν πολύ βαρύ, ασήκωτο για τα χρόνια της. Χοντρή την ανέβαζαν, χοντρή την κατέβαζαν. Τόσο σκληρά γίνονται τα παιδιά σ’ αυτές τις ηλικίες. Δεν έχουν τέτοιες ευαισθησίες για να σκεφθούν τα αισθήματα των συνομηλίκων τους.
Τι θα πει μπούλινγκ; Και έπειτα, θα ικανοποιηθεί ο εγωισμός σου με το να πληγώσεις ένα κοριτσάκι, που θέλει να είναι κι αυτό μέλος της μικρής κοινωνίας του σχολείου, να την αγαπούν οι φίλοι και οι συμμαθητές, να τη θεωρούν κομμάτι δικό τους και ας είναι παχουλή; Ο δόλιος πατέρας και η μάνα, θέλοντας να τη βοηθήσουν, αποφάσισαν να καταφύγουν στη χειρουργική επέμβαση και εκεί έχασαν το παιδί τους μια για πάντα. Η καρδιά μου κόπηκε στα δύο όταν ο ιερέας μίλησε σαν πατέρας. Θρηνούσε και ζητούσε το λόγο γι’ αυτό που έγινε. Ήθελε να είναι όμορφο, να την προσέχουν, να έχει τα φλερτ, τους θαυμαστές της, μια φυσική κατάσταση αυτής της ηλικίας και έφυγε από απροσεξία του γιατρού, από λάθος του, από τι, Θεέ μου!
Ένα λουλουδάκι πάνω στην άνθησή του ήταν και χάθηκε το παιδί. Κι εγώ, βλέποντας το πρόσωπο της άτυχης μικρής, που το μόνο που ζητούσε ήταν να μην την κοροϊδεύουν για το πάχος της, από την οθόνη της τηλεόρασης, πήγε ο νους μου στα εγγόνια μου και ευχήθηκα με την ψυχή μου να μην νιώσουν ποτέ την απόρριψη από φίλους, αλλά και από τους ανθρώπους όταν μεγαλώσουν. Να απαιτήσουν το σεβασμό και να προσφέρουν την αληθινή τους φιλία σε αυτούς που το αξίζουν.
Ό,τι πιο χυδαίο είναι να συνθλίβεις την υπόσταση ενός ανθρώπου κοροϊδεύοντάς τον, είτε με λόγια είτε με πράξεις, πουλώντας ψεύτικες θωπείες και από την άλλη να κουτσομπολεύεις την κάθε του κίνηση. Είναι μια πληγή που πρέπει να κλείσει, είναι ένας αγώνας που χρειάζεται υπομονή και κατανόηση. Λόγο που να πείθει, να εξημερώνει τα πάθη, να δίνει στα παιδιά κίνητρα ικανά, που θα πείσουν ότι η βία δεν είναι ανθρώπινη ενέργεια, αλλά συμπεριφορά αγριμιών, που ζουν σε μέρη απρόσιτα, κρυφά, σκοτεινά, χωρίς συνείδηση και χωρίς μέλλον.
Για μεγέθυνση πατήστε εδώ
