"Το ασφαλιστικό μας είναι βιώσιμο, διότι δεν υπάρχει καμιά αναλογιστική μελέτη που να λέει ότι υπάρχει ανάγκη να ξανανοίξει σήμερα συζήτηση για το ασφαλιστικό" τόνισε μεταξύ άλλων, από το βήμα της ΔΕΘ ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας.

Σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα, το σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας για ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης θέτει και πάλι σε διακινδύνευση τις συντάξεις και τις εισφορές των ασφαλισμένων, τους κόπους μιας ζωής. Όπως τόνισε, όσες φορές και εάν ρωτήθηκε η κυβέρνηση  για ποιο λόγο να ξανανοίξει το ασφαλιστικό, δε δόθηκε καμία πάντηση και πρόσθεσε "πώς άλλωστε να ξεστομίσει μια κυβέρνηση ότι προχωρά σε ένα τέτοιο πρωτάκουστο ντιλ, μόνο και μόνο για να κομίσει όφελος σε πολύ συγκεκριμένες ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες".

Μιλώντας για τις προτεραιότητες του εναλλακτικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ για την κοινωνία και την οικονομία, ο αργηχός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπογράμμισε "βάλαμε τα θεμέλια στην παιδεία, στην υγεία, στην πρόνοια αλλά και την κοινωνική ασφάλιση. Και πρέπει να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις και να προχωρήσουμε μπροστά. Με κύριο στόχο τον περιορισμό των ανισοτήτων, δηλαδή την ισότητα αποτελέσματος. Και όχι απλώς την ισότητα ευκαιριών που θέλουν οι νεοφιλελεύθεροι. Διότι στον 21ο αιώνα καμία κοινωνία δεν πρέπει να εκδικείται και να περιθωριοποιεί όσους αποτυγχάνουν, όσους βρέθηκαν μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια, αλλά και όσους είχαν την ατυχία να μην ανήκουν στην τάξη των «κληρονόμων»".

Διαβάστε αναλυτικά την ομιλία του κ. Τσίπρα:

"Κυρίες και Κύριοι, φίλες και φίλοι.

Είμαστε εδώ μόλις δύο μήνες μετά από μια σκληρή εκλογική μάχη. Αλλά είμαστε εδώ και μετά από τεσσεράμισι χρόνια αγώνων και μάχης για να κρατήσουμε την Ελλάδα όρθια. Για να κρατήσουμε τη κοινωνία όρθια. Είμαστε εδώ λοιπόν ξανά για τη κοινωνία. Για τη πρόοδο. Για τη Δημοκρατία. Για την Ελλάδα. Και είμαι προσωπικά ξανά στο ίδιο βήμα που βρέθηκα σε κρίσιμες, ιστορικές στιγμές για τη πατρίδα αλλά και για την αριστερά, για τη προοδευτική παράταξη.

Σας καλώ λοιπόν να αναλογιστούμε ποια ήταν η εικόνα της χώρας τεσσεράμιση μόλις χρόνια πριν. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνοντας μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές ανατροπές της πολιτικής μας ιστορίας ανέλαβε την ευθύνη της διακυβέρνησης.

Ανθρωπιστική κρίση, ανεργία στο 27%, οχτώ συνεχόμενα χρόνια οικονομικής συρρίκνωσης με τη χώρα να έχει χάσει σωρευτικά το 25% του πλούτου της, αποεπένδυση σε όλες τις παραγωγικές δραστηριότητες, τράπεζες στα όρια της κατάρρευσης, άδεια ταμεία, αδυναμία εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, ολοκληρωτική απορρύθμιση της αγοράς εργασίας.

Αυτή την πραγματικότητα ολέθρου κλήθηκε να διαχειριστεί η νέα μας τότε κυβέρνηση. Και μετά την συμφωνία του Ιουλίου και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, η εντολή του ελληνικού λαού σε μας ήταν σαφής και καθαρή: Να σταματήσουμε την πορεία καταστροφής. Να βγάλουμε την Ελλάδα από την μνημονιακή συνθήκη. Να της δώσουμε πίσω την αξιοπρέπεια και την κυριαρχία της. Να στηρίξουμε όμως ταυτόχρονα και τους πιο αδύνατους.

Θεωρώ ότι τιμήσαμε αυτή την εντολή. Και οι Έλληνες πολίτες το γνωρίζουν αυτό. Γνωρίζουν πού και πώς ζούσαν το 2015 και γνωρίζουν πού και πώς ζουν σήμερα. Μέσα σε αυτά τα χρόνια μέσα από δυσκολίες, συμβιβασμούς αλλά και σκληρή δουλειά καταφέραμε πολλά. Δεν λύθηκαν βέβαια ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα. Όμως η εικόνα της χώρας έχει ριζικά αλλάξει. Κανείς δεν το αρνείται αυτό. Όπως και κανείς δεν αρνείται ότι αυτό είναι έργο της προηγούμενης, της δικής μας κυβέρνησης.

Μέσα σε ελάχιστο χρόνο των τριών, τρεισήμισι ετών, πετύχαμε εκεί που το παλιό πολιτικό σύστημα απέτυχε με τρείς διαδοχικές κυβερνήσεις. Να μειώσουμε τους στόχους για πρωτογενή πλεονάσματα, να ολοκληρώσουμε και να βάλουμε τέλος στην δημοσιονομική προσαρμογή. Να επαναφέρουμε την ελληνική οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης. Να μειώσουμε την ανεργία κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες, δημιουργώντας 675 χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας μέχρι τον Ιούνιο του 2019. Να καταπολεμήσαμε την αδήλωτη εργασία. Να αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό. Να αποκαταστήσουμε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Αποκαταστήσαμε μεγάλες κοινωνικές πληγές και ταυτόχρονα τον Αύγουστο του 2018 πετύχαμε μια μεγάλη, μια ιστορική τομή. Βγάλαμε τη χώρα από το καθεστώς των μνημονίων. Και ταυτόχρονα ρυθμίσαμε το δημόσιο χρέος, δίνοντας μια προοπτική δεκαετίας στην ελληνική οικονομία. Έτσι, το ελληνικό δημόσιο, η χώρα συνολικά, αποκατέστησε τη διεθνή της αξιοπιστία. Για πρώτη φορά μετά από 10 ολόκληρα χρόνια η χώρα κατάφερε να πατήσει στα δικά της πόδια. Επιστρέψαμε στις αγορές χρήματος με το ελληνικό ομόλογο να σημειώνει ιστορικά χαμηλά ήδη από τον Ιανουάριο του 2019. Με συνετή διαχείριση δημιουργήσαμε ένα χρηματικό απόθεμα ασφαλείας πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα. 37 δις ευρώ, όταν είχαμε παραλάβει άδεια δημόσια ταμεία τον Γενάρη του 2015. Ένα χρηματικό απόθεμα που διασφαλίζει τη χώρα μας από εξωγενείς αναταράξεις και δημιουργεί μεγάλα περιθώρια ευελιξίας. Αρκεί βέβαια να αξιοποιηθεί σωστά.

Ήταν ακριβώς αυτές οι εξελίξεις και η μεγάλη ιστορική τομή της εξόδου, που μας έδωσαν για πρώτη φορά τη δυνατότητα, πριν από ένα χρόνο εδώ από το βήμα της ΔΕΘ, να εξαγγείλω τα πρώτα μέτρα αυτής της νέας οικονομικής πολιτικής. Τα πρώτα επεκτατικά δημοσιονομικά μέτρα που εξαγγέλθηκαν οχτώ χρόνια μετά την είσοδο της χώρας στα μνημόνια. Μέτρα που ψηφίστηκαν και εφαρμόστηκαν όλα. Ένα προς ένα. 

Σας θυμίζω:

• Μείωση του ΈΝΦΙΑ κατά 30% για τις μικρές και μεσαίες περιουσίες.
• Μείωση ασφαλιστικών εισφορών για ελεύθερους επαγγελματίες από το 20 στο 13,3%.
• Επιδότηση ενοικίου για 300.000 νοικοκυριά.
• Κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος για συνεταιρισμένους αγρότες και αγροτικούς συνεταιρισμούς.
• Επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών για νέους εργαζόμενους έως 25 ετών.
• Μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων κατά 1%.
• 7000 επιπλέον προσλήψεις για το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» και για την Ειδική Αγωγή.
• Και φυσικά, αύξηση του κατώτατου μισθού από τα 586 στα 650 ευρώ και κατάργηση του υποκατώτου μισθού.

Αυτές, φίλες και φίλοι και τα θυμίζω αυτά, είναι λοιπόν οι εξαγγελίες της ΔΕΘ χωρίς αντίκρισμα; Αυτά είναι τα μεγάλα λόγια που δεν γίνονται πράξη όπως μας κατηγορούσαν οι αντίπαλοί μας; Έγιναν όλα πράξη ένα προς ένα.

Και όχι μόνο αυτά. Τον Μάιο του 2019 εξαγγείλαμε, ψηφίσαμε και εφαρμόσαμε μια δεύτερη δέσμη μέτρων ελάφρυνσης και ενίσχυσης.

• Τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση από το 24 στο 13%
• Την σταδιακή αποκατάσταση της μόνιμης 13ης σύνταξης με αρχική δαπάνη τα 800 εκ. ευρώ.
• Τη ρύθμιση των 120 δόσεων για χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία και την εφορία.
• Τη μείωση του ΦΠΑ στην ενέργεια από το 13% στο 6%. Μείωση που η κυβέρνηση έρχεται σήμερα να εξανεμίσει με την αύξηση των τιμολογίων μετά από 5 ολόκληρα χρόνια που οι τιμές του ρεύματος έμειναν σταθερές.
• Αλλά και τη μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα από το 24 στο 13%.

Αυτή ήταν η νέα οικονομική πολιτική που εγκαινιάσαμε και υλοποιήσαμε μετά την έξοδο από το Μνημόνιο. Με αρχή μέση τέλος. Που υπάκουε σε μια συγκεκριμένη στρατηγική. Και την οποία σήμερα η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει ως δική της ενώ τότε την λοιδορούσε.

Ρωτάνε όμως πολλοί, αγαπητοί φίλοι: Δηλαδή τα κάνατε όλα καλά; Θα είμαι ευθύς: Όχι, δεν τα κάναμε όλα καλά. Μακριά από εμάς η λογική της αυταρέσκειας, της αυτάρκειας και του ναρκισσισμού. Φυσικά κάναμε λάθη. Φυσικά υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερα, ταχύτερα και πιο αποφασιστικά.

Και θέλω σήμερα να αναφέρω τρείς τέσσερεις τουλάχιστον πτυχές που μας αφορούν όλους:

Πρώτον, νομίζω, ότι κάποιες φορές, υπό την πίεση των θεσμών και λόγω των ευρωπαϊκών συσχετισμών δύναμης που ήταν δυσμενής, λόγω της εύθραυστης κατάστασης της οικονομίας της χώρα αλλά και των διαπραγματεύσεων και των συζητήσεων που είχαμε με τους θεσμούς, επιδείξαμε μια ατολμία να δράσουμε πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά για την λήψη μέτρων ελάφρυνσης. Ειδικά η καθυστέρηση του δεύτερου πακέτου μέτρων για το 2019 μας στοίχισε. Πολλοί το θεώρησαν εκλογικό πακέτο ενώ στην πραγματικότητα ο χρόνος των εξαγγελιών σχετιζόταν με την δημοσίευση των αποτελεσμάτων της Γιούροστατ για το 2018 τον Απρίλιο αλλά και την ολοκλήρωση της έκθεσης των θεσμών τον ίδιο μήνα. Ίσως λοιπόν εκεί θα έπρεπε να έχουμε δράσει νωρίτερα.

Ένα δεύτερο στοιχείο αυτοκριτικής αφορά την αποφασιστικότητά μας να αντιμετωπίσουμε ζητήματα που αφορούν τη λειτουργία του κράτους. Και εκεί νομίζω ότι στο σύνολο της η κυβέρνηση δεν επέδειξε την τόλμη που χρειαζόταν για να σπάσει τα παράκεντρα εξουσίας σε όλους τους αρμούς της κρατικής λειτουργίας. Από τα Υπουργεία, τις τράπεζες και τις ελεγκτικές αρχές, ακόμα και ως τη δικαιοσύνη με τα παραδικαστικά της κυκλώματα. Και βρήκαμε εμπόδια με συστήματα εξουσίας που στάθηκαν απέναντι στις επιλογές μας αλλά και στις ανάγκες του ελληνικού λαού

Το τρίτο σημείο αφορά τη μεγάλη μας αδυναμία να επικοινωνούμε σωστά τη πολιτική μας και το έργο μας στους πολίτες.

Και το τέταρτο σημείο αυτοκριτικής, πιο πολιτικό αυτό, αφορά το στίγμα μας στην περιβαλλοντική πολιτική. Ενώ είμαστε περήφανοι ως προοδευτικοί πολίτες για πολλές πτυχές του κυβερνητικού έργου σε ότι αφορά δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, την κοινωνική μας πολιτική, ωστόσο θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει πολύ περισσότερα και πολύ γρηγορότερα σε ότι αφορά το περιβάλλον, για την πολιτική μας, για την προστασία από την κλιματική αλλαγή.

Αυτές ήταν πραγματικές αδυναμίες και δεν πρόκειται να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλο μου γι’ αυτές. Τις αναγνωρίζω, τις αναγνωρίζουμε, τις αξιολογούμε και έχουμε την διάθεση να τις θέσουμε στο διάλογο και στη δημόσια συζήτηση. Παρά όμως τις αδυναμίες, παρά τις παραλείψεις, η κυβέρνηση μας είχε σχέδιο, είχε στρατηγική που κάθε μέρα πήγαινε την χώρα και ένα βήμα πιο μπροστά. Και ήταν στη βάση αυτού του σχεδίου αλλά και μετά την ιστορική στιγμή της εξόδου από το μνημόνιο που είχαν δημιουργηθεί οι δυνατότητες για να συνεχίσουμε τις βαθιές προοδευτικές και δημοκρατικές τομές: Στην οικονομία, στο κοινωνικό κράτος, στην αγορά εργασίας, στην δημόσια διοίκηση.

Όμως το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν αυτό που ήταν. Το σεβόμαστε και προχωράμε. Η χώρα έχει νέα κυβέρνηση, αλλά έχει και μια ισχυρή, ισχυρότατη αντιπολίτευση. Να το γνωρίζουν όλοι καλά αυτό. Μια αντιπολίτευση που είναι εδώ για να ελέγχει, για να προτείνει, για να αγωνίζεται, για να αντιστέκεται.

Είμαστε, λοιπόν, εδώ. Με το ένα τρίτο των ελλήνων, να μας δίνει ψήφο εμπιστοσύνης, στη δυσκολότερη εκλογική μάχη που έχει δοθεί ποτέ για κυβερνητικό κόμμα, στις πιο δυσχερείς συνθήκες σε ότι αφορά την πρόβλεψη νίκης. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί από αυτή την εκλογική μάχη, βεβαίως βγήκαμε ηττημένοι αλλά ταυτόχρονα βγήκαμε και ισχυροί. Είμαστε εδώ ως ο ισχυρός δημοκρατικός και προοδευτικός πόλος. Η μεγάλη δημοκρατική και προοδευτική παράταξη, η μεγάλη παράταξη της Αριστεράς. Της Αριστεράς με τις μεγάλες παραδόσεις, τις παρακαταθήκες, την μεγάλη ιστορία σε αυτό τον τόπο.

Η στήριξη που μας έδωσαν 1.8 εκ. πολίτες μας γεμίζει ευθύνη. Όχι μόνο απέναντι τους αλλά απέναντι σε όλους τους πολίτες της χώρας. Και ευθύνη μας σήμερα είναι να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να μην επιτρέψουμε να γκρεμιστούν όλα όσα χτίσαμε με κόπο. Όσα ο ελληνικός λαός έχτισε και κέρδισε με κόπο. Να μην χαθούν οι κατακτήσεις. Να μην χαθούν οι νέες δυνατότητες και οι νέες ευκαιρίες. Γιατί αυτός ο κίνδυνος είναι υπαρκτός.

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι. Ούτε από μένα ούτε από τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να ακούσετε, τώρα που είμαστε στην αντιπολίτευση μια ανέξοδη καταστροφολογία για μικροκομματικά οφέλη, σχετικά με την κατάσταση και την πορεία της χώρας και της οικονομίας. Η θετική πορεία της χώρας και της οικονομίας, άλλωστε, είναι αποτέλεσμα των θυσιών όλων μας και δεν πρόκειται ποτέ να την διαστρεβλώσουμε για να υπηρετήσουμε αντιπολιτευτικές στοχεύσεις, όπως έκανε καθημερινά η ΝΔ και ο αρχηγός της, τα προηγούμενα χρόνια. Όμως, από την άλλη, δεν πρόκειται και να αφήσουμε να συμβούν πράγματα που θα ακυρώνουν τις συλλογικές μας κατακτήσεις. Δεν θα επιτρέψουμε να χαραμιστούν οι δυνατότητες που διανοίχτηκαν για τη χώρα. Δεν θα χαριστούμε σε οποιαδήποτε προσπάθεια οπισθοδρόμησης που μειώνει τις κατακτήσεις και τις θυσίες όλων μας.

Η πορεία, λοιπόν, της οικονομίας είναι θετική. Οι μαύρες ημέρες της χρεωκοπίας είναι πίσω μας. Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας σήμερα. Και αυτή είναι μια εικόνα που μας κάνει όλους υπερήφανους. Αυτή η εικόνα, όμως, θα είναι ευθύγραμμη και δεδομένη για το απώτερο μέλλον; Η απάντηση είναι: Όχι. Υπάρχουν ακόμη προκλήσεις, υπάρχουν αντιφάσεις και κίνδυνοι. Υπάρχει ένα ασταθές και ρευστό διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον. Και υπάρχουν ακόμη και εγγενείς αδυναμίες που αφορούν το παραγωγικό μοντέλο και κατεστημένες συνήθειες και νοοτροπίες που πρέπει να αλλάξουν. Με δυο λόγια, δεν αρκεί που βγήκαμε από τη κρίση, χρειάζεται να μην επιστρέψουμε και στο παραγωγικό πρότυπο αλλά και στις πολιτικές που μας οδήγησαν σε αυτή. Και σε ότι αφορά τη μεγάλη εικόνα, οι προκλήσεις, οι αντιφάσεις και οι κίνδυνοι που διαμορφώνονται στο ευρωπαϊκό και παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, είναι δυστυχώς πολλοί και υπαρκτοί.

Η έξοδος της Ελλάδας από την οικονομική κρίση δυστυχώς δεν συγχρονίστηκε με τον κύκλο ανάπτυξης της Ευρώπης. Και την ώρα που εμείς βγαίναμε από τα μνημόνια, ο κύκλος της ανάπτυξης στην Ευρώπη ουσιαστικά έκλεινε. Η Ευρώπη φαίνεται ότι βρίσκεται μπροστά σε μια νέα υφεσιακή περίοδο. Κι αυτό αναμφίβολα θα προκαλέσει δυσκολίες και στην Ελλάδα. Αντί όμως να παρατηρούμε τις εξελίξεις αυτές ως φυσικό φαινόμενο, είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσουμε την αιτία που βρισκόμαστε σ’ αυτή τη συνθήκη της διαρκούς επισφάλειας.

Αυτή η διαρκής παλινδρόμηση, αυτός ο φαύλος κύκλος αναιμικής ανάπτυξης, ύφεσης, κρίσης είναι αποτέλεσμα ενός μοντέλου που παντού στην Ευρώπη και στον κόσμο αποτυγχάνει. Είναι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που διαρκώς διευρύνει τις ανισότητες, που αποφεύγει το δημοκρατικό έλεγχο, που απαξιώνει τη διαφάνεια στις αποφάσεις και τις διαδικασίες, που χλευάζει την κοινωνική συμμετοχή και τη δημόσια λογοδοσία. Είναι το μοντέλο που ευθύνεται για τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, για τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, για την επιδείνωση των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής. Ένα μοντέλο που τρέφει την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού, του εθνικισμού και της ακροδεξιάς στη Ευρώπη. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη χώρα μας, που τα τελευταία κρίσιμα 4,5 χρόνια βρεθήκαμε στη σωστή πλευρά της ιστορίας στην Ευρώπη, είναι ότι η νέα κυβέρνηση δηλώνει φανατική υποστηρικτής αυτού του αποτυχημένου μοντέλου. Στην πιο επαρχιώτικη εκδοχή του, φυσικά.

Δεν χρειάστηκε φίλες και φίλοι να περιμένουμε πολύ. Το δείγμα γραφής της κυβέρνησης της ΝΔ αυτούς τους δύο μήνες, μας επιβεβαιώνει. Γιατί με το καλημέρα είδαμε να ξεδιπλώνεται με ταχύτητα μπροστά μας, το σχέδιο οικοδόμησης του νέου κράτους της Δεξιάς. Ένα καθεστώς αυταρχικό, αντικοινωνικό, αντεργατικό. Ένα καθεστώς με μηδενικό σεβασμό στους κανόνες, κοινοβουλευτικούς, δημοκρατικούς, δικαιοκρατικούς.

Τα παραδείγματα είναι δυστυχώς πολλά και μιλούν από μόνα τους:

Στο πεδίο των θεσμών, η σύνθεση της κυβέρνησης με υπαλλήλους ιδιωτικών εταιρειών που λίγους μήνες πριν εκπροσωπούσαν ολιγάρχες και σήμερα βρίσκονται δήθεν να εκπροσωπούν το ελληνικό δημόσιο στη διαπραγμάτευση μαζί τους.

Στον ευαίσθητο τομέα της δημόσιας ασφάλειας όπου ένα πρωθυπουργικό σκάνδαλο πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων και των δελτίων ειδήσεων, αφού ο κος Μητσοτάκης επέλεξε έναν δικό του, τον κο Κοντολέοντα, για επικεφαλής της ΕΥΠ χωρίς να πληροί καν τα τυπικά προσόντα που προέβλεπε ο νόμος. Δεν είχε δηλαδή καν πτυχίο. Αλλά αν δεν συμφωνεί ο νόμος με τις επιθυμίες του κου Μητσοτάκη αλλάζουμε απλά τον νόμο. Κατά τα άλλα ομνύουν στην αριστεία.

Αλλά δυστυχώς δεν είναι αυτό το πιο σοβαρό. Το πιο σοβαρό είναι ότι σπεύδουν να τοποθετήσουν μυστικούς και αδιαφανείς συνδέσμους της ΕΥΠ, σε όλα τα υπουργεία και σε όλους τους δημόσιους οργανισμούς. Αλήθεια από ποιόν κινδυνεύει η εθνική μας ασφάλεια στα υπουργεία και στους Δημόσιους Οργανισμούς; Για ποιον λόγο μας γυρνάνε πίσω στις πιο σκοτεινές εποχές των χαφιέδων της πάλαι ποτέ Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών; Είναι ένα μείζον θέμα Δημοκρατίας και πρέπει να απαντηθεί.

Όπως πρέπει να απαντηθεί και η ωμή παρέμβαση στις ανεξάρτητες αρχές και ειδικότερα στην Επιτροπή Ανταγωνισμού. Όπου επέλεξαν να τροποποιήσουν το νόμο κατά παράβαση του Συντάγματος και της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας για να οδηγήσουν στην έκπτωση, εν μέσω της θητείας τους, την επικεφαλής και τα μέλη του ΔΣ της αρχής. Κάτι παρόμοιο στην Ευρώπη έχει γίνει μονάχα στην Ουγγαρία. Προφανώς δεν τους άρεσαν οι αποφάσεις τους, τόσο σε αυτούς όσο και στους ελεγχόμενους από την αρχή. Όμως, δεν μπορεί σε μια ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία να λειτουργεί μια κυβέρνηση με αυτόν τον τρόπο, απέναντι στο Σύνταγμα και στο Δίκαιο της ΕΕ.

Τα ίδια όμως έκαναν και με την ηγεσία της Δικαιοσύνης, όπου αρνήθηκαν τη πρότασή μας για συναινετική επιλογή της ηγεσίας της δικαιοσύνης. Και μετά τις εκλογές για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, αποφάσισαν να επαναλάβουν την διαδικασία προεπιλογής και επιλογής, επιλέγοντας νέα ηγεσία και δίνοντας ένα βαθύ, διχαστικό και στρεβλό μήνυμα τόσο στη Δικαιοσύνη, όσο και στους πολίτες για το τι ακριβώς κάνει η Δικαιοσύνη και πόσο διαχωρισμένες είναι αυτές οι εξουσίες. Η πολιτική εξουσία, η κυβέρνηση και η Δικαιοσύνη.

Το μέγεθος όμως της αναξιοπιστίας και της υποκρισίας της νέας κυβέρνησης, αναδεικνύεται πιο περίτρανα στην υπόθεση του νέου γγ του υπουργείου προστασίας του πολίτη. Αφού η ΝΔ και ο κος Μητσοτάκης επέλεξαν την πολιτική τυμβωρυχία μετά την τραγωδία στο Μάτι, αφού ζήτησαν την παραίτηση του τότε αρχηγού της αστυνομίας για παραλείψεις και λάθη στην διαχείριση της πυρκαγιάς και αφού έκαναν αντιπολίτευση πάνω στις στάχτες και τους νεκρούς, τελικά διόρισαν σε καίρια θέση ευθύνης γγ του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, τον άνθρωπο που είχε τη βασική επιχειρησιακή ευθύνη για το Μάτι, τον τότε αρχηγό της αστυνομίας κο Τσουβάλα, του οποίου την παραίτηση είχα ζητήσει εγώ. Η υποκρισία στο απόγειό της. Τι ακριβώς συμβαίνει άραγε εδώ; Ποιος θα υποβάλει τις ερωτήσεις και ποιος θα δώσει τις απαντήσεις; Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.

Αυτά, όμως είναι μερικά μόνο από τα έργα και τις ημέρες, μιας πολιτικής δύναμης που με περίσσεια υποκρισία έκανε σημαία της την αριστεία, τον σεβασμό στους θεσμούς, την κοινοβουλευτική ευταξία. Όχι προφανώς διότι αυτά δεν τηρούνταν, αλλά διότι αυτό βόλευε στην δημιουργία μιας εικόνας και ενός αφηγήματος που ήθελε να παρουσιάσει την Αριστερά ως δύναμη εκτροπής, ως δύναμη κυνική και εξουσιομανή, ως δύναμη που αγνοεί τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας. Μόνο που για άλλη μια φορά η ιστορία αποδεικνύει ότι συνέβη και συμβαίνει το αντίθετο. Ήταν και είναι η Αριστερά αυτή που τιμά και σέβεται τη δημοκρατία, αυτή που τιμά και σέβεται τους θεσμούς και είναι η Δεξιά αυτή που διαχρονικά δεν δίνει δεκάρα για τους θεσμούς και την δημοκρατία.

Αλλά και στο πεδίο της δημοσιονομικής και της φορολογικής πολιτικής τα πράγματα είναι επίσης ξεκάθαρα. Πολύ γρήγορα η κυβέρνηση ξέχασε τους λεονταρισμούς της για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Ενώ μάλιστα είχε την επιλογή να προχωρήσει στη δημιουργία του ειδικού λογαριασμού των 5,5 δις που εμείς τον Μάιο ανακοινώσαμε, ώστε να μειώσει το στόχο κατά 1% ετησίως ως το 22, χωρίς να παραβιάζει τη συμφωνία και άρα χωρίς να χρειάζεται την έγκριση των εταίρων. Δεν το έκανε. Και εδώ το ζήτημα δεν είναι τεχνικό. Τα χαμηλότερα πλεονάσματα θα άνοιγαν την πόρτα για μεγαλύτερες φορολογικές ελαφρύνσεις και πιο ευέλικτη δημοσιονομική πολιτική.

Αντ’ αυτού επέλεξαν για άλλη μια φορά την επικοινωνία από την ουσία. Δίνουν λίγα στους πολλούς και πολλά στους λίγους. Και πανηγυρίζουν λες άνοιξαν τις πύλες του παραδείσου. Τρώνε από τα έτοιμα που με πολύ κόπο δημιουργήσαμε εμείς, όχι όμως για να ελαφρύνουν τη κοινωνική πλειοψηφία, αλλά για να διευκολύνουν εκείνους που κερδίζουν περισσότερα. Το παράδειγμα της μείωσης του φόρου επιχειρήσεων από το 28 στο 24% για το 2020, είναι εδώ ενδεικτικό.

Όπως γνωρίζουν πολύ καλά οι παραγωγικοί φορείς, η συντριπτική πλειονότητα των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις με κερδοφορία μικρότερη των 5.000 ευρώ. Μιλάμε εδώ για το 90% των επιχειρήσεων περίπου. Μια τέτοια λοιπόν επιχείρηση θα έχει ελάφρυνση λιγότερο από 200 ευρώ το χρόνο. Αντίθετα οι μεγάλες και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις θα πάρουν την μερίδα του λέοντος από αυτή την φοροελάφρυνση. Καθώς μια επιχείρηση με κέρδη 1 εκ ευρώ θα έχει ελάφρυνση 40.0000 ευρώ το χρόνο, ενώ μια επιχείρηση με κέρδη 5.000.000 θα έχει ελάφρυνση 200.000 ευρώ. Για πολλούς λοιπόν τα ψίχουλα των 200 ευρώ, για τους λίγους η ελαφρύνσεις των 200.000.

Και αναρωτιέμαι αυτή είναι η ανάπτυξη για όλους; 

Αυτή είναι η ελάφρυνση της μεσαίας τάξης;

Είναι μεσαίοι αυτοί που έχουν κέρδη 5 εκ το χρόνο;

Εμείς είχαμε προγραμματίσει το αντίστοιχο δημοσιονομικό χώρο για το 2020 να τον διαθέσουμε με δικαιοσύνη και στοχευμένα για τη μεσαία τάξη.

Με την κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης και του τέλους επιτηδεύματος. 

Με τη μείωση της προκαταβολής φόρου από το 100 στο 50%.

Ενώ η ΝΔ αγνοεί τη μεσαία τάξη για να κάνει πιο γενναία δώρα στους φίλους και χορηγούς της. Το ίδιο όμως δεν έκανε και με τον ΕΝΦΙΑ; Όταν εμείς νομοθετήσαμε τη μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 30% για τις μικρές και κατά 20% για τις μεσαίες περιουσίες. Η ΝΔ μαζί με τον κο Στουρνάρα, αμφισβητούσαν την ύπαρξη δημοσιονομικού χώρου για την ελάφρυνση αυτή. Τώρα βέβαια που άλλαξε η κυβέρνηση, άλλαξαν οι κανόνες των μαθηματικών και τα νούμερα βγαίνουν. Ανακάλυψαν μάλιστα επιπλέον 250 εκ. για το 2019. Ως εδώ όλα καλά. Αλλά που αποφάσισαν να τον ξοδέψουν; Στη μείωση του ΕΝΦΙΑ και για περιουσίες άνω των 500.000 ευρώ. Αυτή είναι η δημοσιονομική και φορολογική πολιτική του κου Μητσοτάκη. Αυτά είναι τα κοινωνικά συμφέροντα που υπηρετεί. Αυτή είναι η αντίληψή του για την κοινωνική δικαιοσύνη. Και ακριβώς αυτή την αντίληψη υπηρετεί και αυτός και η κυβέρνησή του σε όλους τους τομείς της οικονομικής πολιτικής κάνοντας δώρα σε φίλους επιχειρηματίες σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος.

Θέλω εδώ να σταθώ στην περίπτωση της ΔΕΗ γιατί είναι ενδεικτική. Από την πρώτη στιγμή το σύνολο της κυβέρνησης με πρωταγωνιστή τον κο Χατζηδάκη επιδόθηκαν σε μια πρωτοφανή προσπάθεια απαξίωσης και υπονόμευσης της ΔΕΗ. Γιατί; Για να δικαιολογήσουν τη προειλημμένη απόφασή τους να αυξήσουν τα τιμολόγια μετακυλώντας τα βάρη στους καταναλωτές και να πουλήσουν σε ιδιώτες ότι έχει τη μεγαλύτερη αξία, όπως για παράδειγμα ο ΔΕΔΔΗΕ ή οι υδροηλεκτρικές μονάδες.

Και στο Ελληνικό όμως. Αφού βρήκαν μπροστά τους τις μεγαλοστομίες τους όταν ήταν αντιπολίτευση, αφού μετέθεσαν την ημερομηνία έναρξης των εργασιών 4 φορές: την πρώτη εβδομάδα θα μπουν μπουλντόζες, σε 45 μέρες θα μπουν μπουλντόζες, στα τέλη του 2019 θα μπουν μπουλντόζες, στις αρχές του 2020 θα μπουν μπουλντόζες, σήμερα νίπτουν τας χείρας τους.

Μας λένε ότι δεν είναι ευθύνη της κυβέρνησης η έναρξη των εργασιών αλλά του επενδυτή. Και για να τον βοηθήσουν, επιχειρούν το μεγάλο κόλπο: με διθυραμβικά σχόλια στον τύπο προετοιμάζουν το έδαφος για ευνοϊκή δανειοδότηση της Lamda Development ώστε φυσικά το έργο, αν και όποτε ξεκινήσει, να χρηματοδοτηθεί από τους Έλληνες φορολογούμενους που ανακεφαλαιοποίησαν με το αίμα τους τις συστημικές τράπεζες. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και την ίδια στιγμή δίνουν και ένα ακόμη σπουδαίο δώρο στον ίδιο επιχειρηματία. Αποφασίζουν τη πώληση των μετοχών του Δημοσίου στα ΕΛΠΕ μέσω χρηματιστηρίου. Δηλαδή χωρίς να ζητάνε, όπως εμείς, ταυτόχρονη πώληση και από τον όμιλο Λάτση, που θα έδινε πρίμνιουμ μετοχές και υψηλή τιμή στην πώληση των μετοχών του Δημοσίου. Με δυο λόγια αποδέχονται τη ζημία του Δημοσίου, προκειμένου να διευκολύνουν τα κέρδη συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομίλων. Αυτή είναι η στρατηγική και μάλιστα για μια στρατηγικής σημασίας επιχείρηση όπως τα ΕΛΠΕ.

 Και αναρωτιέμαι και πάλι: Είναι αυτό ανάπτυξη για όλους ή μήπως αυτό είναι ανάπτυξη και κέρδη για λίγους και μάλιστα για συγκεκριμένους, για τους χορηγούς της ΝΔ και τους κου Μητσοτάκη; 
Αναρωτιέμαι, φίλες και φίλοι, είναι αυτό επιτυχημένο επενδυτικό μοντέλο που θα πάει τη χώρα μπροστά ή μήπως είναι πιστή αντιγραφή της κρατικοδίαιτης ανάπτυξης που οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία το 2009;

Και έρχομαι τώρα στην υπόθεση της El Dorado Gold που αφορά ειδικότερα τη Βόρειο Ελλάδα. Δε θα μείνω στο ότι προετοιμάζονται να αφήσουν στην άκρη όλες τις επιφυλάξεις για το αν η εταιρεία πράγματι μπορεί να κάνει όσα έχει δεσμευτεί. Ούτε στο ότι προετοιμάζονται να αναθεωρήσουν προς όφελος της εταιρείας την σύμβαση που υπογράφηκε το 2004, για να τη βγάλουν από τη δύσκολη θέση. Ούτε ακόμη ότι αγνοούν κάθε περιβαλλοντικό όρο, κάθε μέριμνα για την περιβαλλοντική προστασία και ετοιμάζουν επέκταση των εργασιών της εταιρείας και στη Θράκη, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας. Δε θα μείνω σε αυτά. Αλλά να θέλουν με το νέο αναπτυξιακό νομοσχέδιο να επιδοτήσουν και από πάνω με Δημόσιο χρήμα τις εξορυκτικές δραστηριότητες της Ελ Ντοράντο, ε αυτό πραγματικά μας ξεπερνάει! Να θέλουν να εκμεταλλευτούν τους φυσικούς πόρους της χώρας και να εξάγουν το υλικό στο εξωτερικό και εμείς να τους επιδοτούμε κιόλας, έ αυτό ξεπερνάει κάθε φαντασία!

Όπως επίσης ξεπερνάνε κάθε φαντασία οι φωτογραφικές επιδοτήσεις σε μη παραγωγικούς κλάδους, όπου όμως έχουν το προνόμιο να δραστηριοποιούνται επιχειρηματίες φιλικά προσκείμενοι στη ΝΔ. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την επιλογή προνομιακής στήριξης των ταχυδρομικών υπηρεσιών κούριερ; Πρόκειται για παραγωγική δραστηριότητα; Για κλάδο με παραγωγική αξία; Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς την επιδότηση της μοναδικής εταιρείας διανομής τύπου στη χώρα; Γνωστών συμφερόντων και οι δυο περιπτώσεις.

Είμαστε εδώ για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Είμαστε εδώ για να λέμε αλήθειες. Είμαστε εδώ για να δείχνουμε στον ελληνικό λαό, ποια συμφέροντα εξυπηρέτησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για 4,5 χρόνια και ποια συμφέροντα και κυρίως ποιο μοντέλο ανάπτυξης υπηρετεί η σημερινή κυβέρνηση.

Είναι αλήθεια αυτό σχέδιο για την ενίσχυση των παραγωγικών κλάδων της οικονομίας; Ή μήπως είναι η ίδια ακριβώς πρακτική των κουμπάρων και των φίλων, που μας οδήγησε στη κρίση πριν το 2009;

Αλλά και εδώ στη Πόλη σας, συντελείται ένα ντιλ άνευ προηγουμένου, με θύματα τους πολίτες της Θεσσαλονίκης για το Μετρό, που ξανάγινε ανέκδοτο από ότι φαίνεται, ενώ εμείς καταφέραμε να σταματήσουμε αυτό το ανέκδοτο. Τα τελευταία τρία χρόνια καταφέραμε να τρέξουμε το έργο τρεισήμισι φορές πιο γρήγορα από ότι τα δέκα προηγούμενα χρόνια. Αρχές του 2016 ήμασταν στο 30% του έργου και έχουμε φτάσει στο 75%. Ήδη έχει κατασκευαστεί στο σύνολό της η γραμμή του μετρό. Ο σχεδιασμός μας ήταν τέλη του 2020, δηλαδή σε έναν χρόνο από τώρα περίπου, το μετρό να αποδοθεί στους πολίτες της Θεσσαλονίκης. Και ξαφνικά επανέρχεται από το πουθενά θέμα με τη κατασκευή του σταθμού Βενιζέλου. Και ξαναμπαίνει το ψευδοδίλλημα «ή αρχαία ή μετρό» και ξαναγίνεται ανέκδοτο το μετρό της Θεσσαλονίκης. 

Εμείς καταφέραμε να προχωρήσουμε στη λύση «και αρχαία και μετρό» και τώρα δυστυχώς περνάμε στο «ούτε αρχαία ούτε μετρό» και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποφευκτεί. Διότι, οι πολίτες της Θεσσαλονίκης, δυστυχώς, αντί για τέλη του 2020, θα έχουν την ευκαιρία –και εάν, λέω εγώ– να δουν το μετρό να λειτουργεί την άνοιξη του 2023. Γιατί ο κ Μητσοτάκης ήρθε στην ΔΕΘ και αποφάσισε να προκαταλάβει τις αποφάσεις αρμόδιων υπηρεσιών, όπως του ΚΑΣ και ανακοίνωσε αλλαγή σχεδίων για το σταθμό Βενιζέλου. Λέγοντας μάλιστα ψευδώς ότι δεν υπάρχει μελέτη, ενώ αυτή είναι κατατεθειμένη.

Και το ερώτημα είναι γιατί το κάνει αυτό; Γιατί αποφασίζει ένα βάναυσο χτύπημα στη πολιτιστική κληρονομιά της πόλης και ταυτόχρονα μια αφόρητη παράταση στη ταλαιπωρία των Θεσσαλονικέων; Και η απάντηση βρίσκεται στην παραδοχή του ιδίου από αυτό εδώ το βήμα για καθυστερήσεις του έργου που όμως δεν υφίστανται. Παραδοχή από την οποία ο εργολάβος, δυστυχώς για το ελληνικό δημόσιο, θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε αποζημιώσεις. Αυτή είναι η αλήθεια.

Αυτό, φίλες και φίλοι, δεν είναι ένα αναπτυξιακό μοντέλο που μπορεί να πάει τη χώρα μακριά. Το αναπτυξιακό μοντέλο, της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας το ζήσαμε. Μας οδήγησε στην κρίση. Το αναπτυξιακό μοντέλο της διευκόλυνσης των φίλων επιχειρηματιών σε βάρος του Δημόσιου συμφέροντος το ζήσαμε. Μας οδήγησε στην κρίση. Όπως βεβαίως και αυτό το μοντέλο της απόλυτης αδιαφορίας για το περιβάλλον αλλά και για τη πολιτιστική μας κληρονομιά. Και αναρωτιέμαι μπορεί με αυτό το μοντέλο η χώρα να πάει μπροστά; Μπορεί να διατηρήσει για πολύ ακόμη τα οφέλη της εξόδου από τη κρίση αλλά και τις δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά της; Εγώ αυτό το μοντέλο θα το ονόμαζα, μοντέλο ασυδοσίας και όχι μοντέλο ανάπτυξης.

Ωστόσο εκεί που η ασυδοσία σπάει κόκκαλα, είναι στο πεδίο της αγοράς εργασίας. Εκεί η κυβέρνηση, ο κος Μητσοτάκης και ο κος Βρούτσης, καθ’ υπαγόρευση του ΣΕΒ και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, έχουν πραγματικά ξεπεράσει τον εαυτό τους. Μέσα σε 60 μόλις μέρες έχουν καταφέρει δύο αρνητικά ρεκόρ: ρεκόρ στη μερική απασχόληση και ρεκόρ στις απολύσεις. Και μέσα σε μόλις 60 μόλις μέρες, έχουν καταφέρει να καταργήσουν πραξικοπηματικά:

Τον βάσιμο λόγο απόλυσης που έβαζε τέλος στις αυθαίρετες απολύσεις και την προστασία των εργολαβικών εργαζομένων με ρυθμίσεις που θέσπισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Σαν να μην έφταναν αυτά, από το βήμα της ΔΕΘ, ο κ. Μητσοτάκης προανήγγειλε και την κατάργηση του νόμου ΣΥΡΙΖΑ για τη δήλωση των υπερωριών. Έναν νόμο χάρη στον οποίο μέσα σε μία μόνο χρονιά από τη θέσπισή του, δηλώθηκαν 6 εκατ. ώρες υπερεργασίας, οι οποίες στο παρελθόν ούτε δηλώνονταν, ούτε φυσικά και πληρώνονταν στους εργαζόμενους.

Ο κατήφορος, βέβαια, δεν σταματά εκεί. Γιατί τώρα ετοιμάζουν και τη χαριστική βολή στους εργαζόμενους και σε κάθε προσπάθεια ρύθμισης της αγοράς εργασίας που έγινε τα προηγούμενα χρόνια. Με ένα νομοσχέδιο κυριολεκτικά κόλαφο για τα εργασιακά δικαιώματα, ετοιμάζουν:

Την ουσιαστική κατάργηση των βασικών αρχών που υποστηρίζουν την συλλογική διαπραγμάτευση,

Την αρχή της επεκτασιμότητας των κλαδικών συμβάσεων και την αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης.

Οι επιχειρήσεις πλέον θα μπορούν να μην εφαρμόζουν τις όποιες κλαδικές συμβάσεις απομείνουν και να μειώνουν μισθούς και δικαιώματα. Και φυσικά το κόκκινο πανί:

Το δικαίωμα μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία περιορίζεται τόσο που ουσιαστικά καταργείται.

Οι εργαζόμενοι πλέον θα διεκδικούν κλαδικές συμβάσεις, οι εργοδότες θα αρνούνται και η ιστορία θα τελειώνει εκεί. Χωρίς καμία άλλη επιλογή για τους εργαζόμενους.

Δημιουργείται, έτσι, ένας καλά οργανωμένος μηχανισμός συμπίεσης μισθών και δικαιωμάτων. Ένας μηχανισμός εξαιρετικά γνώριμος για τη χώρα μας. Τον γνωρίσαμε στα σκληρά μνημονιακά χρόνια της εφαρμογής της πιο ακραίας λιτότητας. Η αγορά εργασίας κάνοντας ένα άλμα πίσω στο χρόνο θα βρεθεί ξανά στο απόλυτο μνημονιακό σκοτάδι της περιόδου 2012 – 2014. Και τώρα χωρίς την επιβολή της τρόικα, χωρίς να μας αναγκάζει κανείς, χωρίς κανένα μνημόνιο, αλλά χάρη στην επιμονή και στην πίεση του ΣΕΒ και βεβαίως την αυθόρμητη τάση αυτής της κυβέρνησης να τους κάνει την χάρη.

Και φυσικά, δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά, αλλά απ’ όσο παρακολούθησα την ομιλία του κ. Μητσοτάκη στα εγκαίνια της ΔΕΘ, ούτε λόγος για αύξηση του κατώτατου μισθού το 2019. Τί έγινε άραγε με την προγραμματισμένη από εμάς αύξηση 7%+7% τα επόμενα δυο χρόνια; Δεν ακούσαμε κουβέντα πριν μια εβδομάδα. Μάλλον θα τους ξέφυγε.

Αλλά και στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης το σχέδιο ιδιωτικοποίησης της επικουρικής ασφάλισης προχωρά με γοργούς ρυθμούς. Ένα σχέδιο που ακυρώνει προκλητικά όλη την προσπάθεια που κάναμε όλοι μαζί για να έχουμε ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Ένα σχέδιο που θέτει και πάλι σε διακινδύνευση τις συντάξεις και τις εισφορές των ασφαλισμένων, τους κόπους μιας ζωής. Και το ερώτημα είναι για ποιο λόγο να ξανανοίξει το ασφαλιστικό; Ποιος μας πιέζει για κάτι τέτοιο; Ποια ανάγκη; Ποιος άραγε ωφελείται από ένα τέτοιο σχέδιο;

Όσες φορές κι αν ρωτήσαμε τη ΝΔ δεν πήραμε απάντηση. Πώς άλλωστε να ξεστομίσει μια κυβέρνηση ότι προχωρά σε ένα τέτοιο πρωτάκουστο ντιλ, μόνο και μόνο για να κομίσει όφελος σε πολύ συγκεκριμένες ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες; Διότι το ασφαλιστικό μας είναι βιώσιμο. Διότι δεν υπάρχει καμιά αναλογιστική μελέτη που να λέει ότι υπάρχει ανάγκη να ξανανοίξει σήμερα συζήτηση για το ασφαλιστικό. Και ειλικρινά, μετά από όλα αυτά, αναρωτιέμαι πόση υποκρισία πια μπορεί να έχει κανείς για να παρουσιάζει αυτό το σχέδιο υπό τον τίτλο «ανάπτυξη για όλους»; Πόση δημαγωγία μπορεί να κρυφτεί πίσω από τρεις μονάχα λέξεις;

Στην υποκρισία και τη δημαγωγία ομολογώ, βέβαια, ότι αυτή η κυβέρνηση παίρνει άριστα. Και ο τομέας της οικονομίας δεν είναι ούτε ο μόνος ούτε ο πρώτος. Η υποκρισία και η δημαγωγία της ΝΔ γίνεται πρωτίστως φανερή στο προσφυγικό ζήτημα. Τώρα που ανακάλυψε πως οι προσφυγικές ροές δεν είναι αποτέλεσμα του «ανίκανου» ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γεωπολιτικό ζήτημα. Τώρα συνειδητοποιεί το πρόβλημα. Τους καλωσορίζουμε στην πραγματικότητα.

Και αφού, βέβαια, άφησε όμως να περάσουν δυο μήνες απόλυτης απραξίας. Και αφού ο αριθμός των προσφύγων στη Μόρια υπερδιπλασιάστηκε σε σχέση με το που τον αφήσαμε με την οργανωμένη και πολύ επίμονη, δύσκολη και άοκνη δουλειά που κάναμε. Κι αφού οι συνθήκες εξαθλιώθηκαν για όλους. Η δημαγωγία λοιπόν της ΝΔ στο προσφυγικό έχει ήδη γυρίσει εναντίον της.

Αλλά δεν είναι μόνο η οικονομία και το προσφυγικό. Εκεί που πραγματικά ο κ. Μητσοτάκης ξεπέρασε τον εαυτό του σε υποκρισία και δημαγωγία ήταν σε ένα θέμα που ταλαιπώρησε πολύ τον τόπο σας. Ταλαιπώρησε πολύ την πόλη σας. Ταλαιπώρησε πολύ την βόρεια Ελλάδα. Ταλαιπώρησε πολύ την Μακεδονία μας. Ταλαιπώρησε πολύ κάθε δημοκράτη, προοδευτικό πατριώτη, που βρέθηκε στη γωνία όλο το προηγούμενο διάστημα, διότι η προηγούμενη κυβέρνηση προχώρησε σε μια πατριωτική συμφωνία με τους γείτονες μας. Και λοιδορηθήκαμε, πολεμηθήκαμε, βρεθήκαμε στον τοίχο να απολογούμαστε. Και γιατί; Γιατί υπερασπιστήκαμε το πατριωτικό συμφέρον, γιατί υπερασπιστήκαμε την ειρηνική συμβίωση με τους γείτονές μας.

Και έρχονται σήμερα αυτοί που ανέχονταν τις κινητοποιήσεις των δήθεν μακεδονομάχων και δήθεν πατριωτών –που πήγαν αυτοί άραγε; Δεν τους είδε κανείς φέτος έξω από το Βελλίδειο– αυτοί που πέρσι μας λοιδορούσαν, αυτοί που ανέχονταν τις επιθέσεις με μολότοφ στα σπίτια των βουλευτών πριν ψηφίσουν στη Βουλή, αυτοί που έλεγαν προδοτική η συμφωνία, επιζήμια η συμφωνία, αυτοί τώρα έρχονται και λένε ότι όχι μόνο θα την εφαρμόσουν, όχι μόνο θα τηρήσουν την πιστή εφαρμογή της, αλλά και θα την τιμήσουν. Ναι, θα την τιμήσουν. Και τους λέμε: πολύ καλά θα κάνετε που θα την τιμήσετε. Είναι μια συμφωνία που αξίζει να τιμηθεί από κάθε κυβέρνηση. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, κάνετε και την κυβίστηση να μοιάζει πιο εντυπωσιακή από όσο είναι.

Υποκριτές, διπλοπρόσωποι για λίγες ψήφους, αλλά και εγκλωβισμένοι ταυτόχρονα. Εγκλωβισμένοι γιατί κανείς σε αυτή τη ζωή δεν μπορεί να προχωρήσει πατώντας σε δυο βάρκες. Και κυρίως ότι κάνεις σε αυτή τη ζωή, το βρίσκεις κάποια στιγμή μπροστά σου. Ότι κάνεις. Είτε καλό είτε κακό. Και ιδίως όταν το κάνεις για τον τόπο σου. Είτε το καλό είτε το κακό. Το βρίσκεις μπροστά σου.

Δεν είπε λέξη στα εγκαίνια της ΔΕΘ ο κος Μητσοτάκης για τις 3μερείς, 4μερείς συνεργασίες, που άνθισαν χάρη στη συμφωνία των Πρεσπών. Δεν είπε λέξη για τον αναβαθμισμένο ρόλο της Θεσσαλονίκης ως οικονομικής και πολιτισμικής πρωτεύουσας στην υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκή βαλκανική γειτονιά. Δεν είπε λέξη για το ότι χάρη στη Συμφωνία των Πρεσπών η Ελλάδα έγινε δεκτή τόσο στην ευρωπαϊκή πρωτοβουλία για τα Δυτικά Βαλκάνια «Berlin Process”, όσο και στην Κινεζική αναπτυξιακή Πρωτοβουλία «17+1». Δεν είπε λέξη για το ότι χάρη στη Συμφωνία των Πρεσπών η Ελλάδα κέρδισε πρωτοβουλία πολιτικών κινήσεων, στην ΕΕ, για τα Βαλκάνια. Έτσι κατάφεραμε να αποφασιστούν για πρώτη φορά κυρώσεις εις βάρος της Τουρκίας για την προκλητικότητά της. Κυρώσεις τις οποίες όμως δεν είδαμε ακόμη να αξιοποιεί η νέα κυβέρνηση, παρά το ότι τα Τουρκικά ερευνητικά αλωνίζουν στη Κυπριακή ΑΟΖ και φτάνουν ως το Καστελόριζο.

Γενικότερα στην εξωτερική πολική της χώρας επιστρέφουμε από ότι φαίνεται στην εποχή της αδράνειας, αλλά και της σιωπής. Που ανεξάρτητα από το αν οφείλεται στις εσωκομματικές διαφορές ή στην ενοχή του κου Μητσοτάκη για τη στάση του στο ονοματολογικό, είναι μια στάση που κοστίζει στη χώρα ακριβά. Γιατί υπονομεύει και ακυρώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της χώρας, το πρωταγωνιστικό ρόλο της Μακεδονίας μας και κυρίως της Θεσσαλονίκης, στον τομέα οικονομικής εξωστρέφειας, της συνανάπτυξης και της οικονομικής αλληλεξάρτησης στα Βαλκάνια.

Εμείς ήμασταν αυτοί που αλλάξαμε το δόγμα για τη Θεσσαλονίκη, όχι το δόγμα του φτωχού επαρχιωτισμού να θέλει να συγκριθεί με την πρωτεύουσα, αλλά να θέλει να γίνει η πρωτεύουσα των Βαλκανίων. Να ανοίξει τις αγκαλιές, το βλέμμα της, στα σύνορα, στις γειτονικές χώρες της Βαλκανικής. Αυτό είναι το μέλλον για την Θεσσαλονίκη.

Και βεβαίως, αυτό είναι και το δείγμα γραφής της κυβέρνησης σε ότι αφορά την εξωτερική πολιτική, αλλά και την βόρεια Ελλάδα. Θα μου πείτε δεν τα ξέραμε αυτά; Δεν τα περιμέναμε; Ναι σε μεγάλο βαθμό τα περιμέναμε. Αυτό όμως που είναι προκλητικό είναι να μας παρουσιάζεται αυτή η στροφή προς τα πίσω από τον κ .Μητσοτάκη και τη ΝΔ, ως προοδευτική πολιτική. Γιατί αυτό που βλέπουμε φίλες και φίλοι δεν μπορεί είναι πρόοδος, αλλά βαθιά συντήρηση. Δεν είναι πρόοδος ο αυταρχισμός. Δεν είναι πρόοδος η τιμωρία των εργαζομένων, η πατριδοκαπηλία, το δόγμα νόμος και τάξη, το κομματικό κράτος και το κράτος των ανιψιών και των κουμπάρων, ο καθεστωτισμός, η περιφρόνηση στοιχειωδών κοινοβουλευτικών διαδικασιών, δεν είναι πρόοδος.

Όπως δεν είναι πρόοδος και το καθημερινό λιβάνισμα της κυβέρνησης που παρακολουθεί ο ελληνικός λαός στους δέκτες των τηλεοράσεών του. Εκεί όπου με σχεδόν Οργουελικό τρόπο η συντήρηση ονομάζεται πρόοδος, οι εκτροπές ονομάζονται αποφασιστικότητα, η συναλλαγή φιλοεπενδυτική πολιτική, οι αγράμματοι άριστοι και η τιμωρία των εργαζομένων φροντίδα.

Και το ερώτημα είναι: Είναι άραγε μονόδρομος αυτή η πορεία; Είμαι πεπεισμένος ότι η χώρα πρέπει και μπορεί να βαδίσει έναν άλλο δρόμο. Ριζικά διαφορετικό, σε άλλη κατεύθυνση, σύγχρονο και ουσιαστικά προοδευτικό.

Και πρόοδος είναι: Η πραγματική ισότητα, η δημοκρατική πολυφωνία, η διαφάνεια. Πρόοδος είναι η δίκαιη ανάπτυξη με την εργασία στο επίκεντρο και με προστασία του περιβάλλοντος. Πρόοδος είναι ο σεβασμός στην πατρίδα του άλλου, του όποιου άλλου, όχι μόνο του ισχυρού. Πρόοδος είναι οι εγγυήσεις ελευθερίας και ο σεβασμός στην διαφορετικότητα, αλλά όχι μόνο στην διαφορετικότητα των επιφανών, όχι μόνο εκεί που μας κάνουν περήφανους με τις επιδόσεις τους στον αθλητισμό, αλλά και των μικρών παιδιών που τους στερήσανε τον ΑΜΚΑ και δεν μπορέσανε να πάνε στα σχολεία. Των παιδιών από τις προσφυγικές ροές. Αυτό είναι πρόοδος.

Αυτές είναι οι αρχές πάνω στις οποίες οικοδομείται ένα πραγματικά προοδευτικό πολιτικό σχέδιο για την κοινωνία, τους θεσμούς και την οικονομία. Για να μην πάνε χαμένες οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες που αναδύονται σε αυτή την ιστορική φάση για την χώρα. Διότι δική μας ευθύνη δεν είναι απλώς και μόνο η κριτική στην κυβέρνηση και τις επιλογές της. Δική μας ευθύνη είναι να παρουσιάζουμε σε κάθε στιγμή μια συνολική εναλλακτική πρόταση.

Θέλω να συνοψίσω σε τέσσερις προτεραιότητες του εναλλακτικού μας σχεδίου για την κοινωνία και την οικονομία. 

Προτεραιότητα πρώτη: Η Δίκαιη ανάπτυξη

Το δικό μας μοντέλο ανάπτυξης δεν επενδύει στην ανταγωνιστικότητα μόνο των τιμών αλλά στην ανταγωνιστικότητα ποιότητας. Και για να το επιτύχουμε αυτό είναι αναγκαία η στήριξη της έρευνας, της καινοτομίας και των επενδύσεων υψηλής προστιθέμενης αξίας. Διότι θέλουμε μια οικονομία έντασης γνώσης και όχι έντασης εργασίας.

Άρα προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, στην ψηφιακή οικονομία, αλλά και σε στοχευμένες επενδύσεις στον Τουρισμό που θα συνδέουν τις τουριστικές μονάδες με την πρωτογενή παραγωγή και τη μεταποίηση.

Προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην υποστήριξη της αγροτικής ανάπτυξης και παραγωγής με ιδιαίτερη στήριξη των ποιοτικών και ανταγωνιστικών προϊόντων. Με ουσιαστική στήριξη των νέων αγροτών αλλά νέων υγιών συνεταιρισμών.

Η μονόπλευρη στοχοπροσήλωση, επίσης, στον τουρισμό και στο real estate -όπως φαίνεται να προωθεί η σημερινή κυβέρνηση- δεν μπορεί να αποδώσει ούτε να οδηγήσει από μόνο του σε ισχυρή και διατηρήσιμη ανάπτυξη.

Το ίδιο ισχύει και για την οικοδομή που δεν μπορεί να παίξει σήμερα το ρόλο της ατμομηχανής της ανάπτυξης όπως στο παρελθόν. Ακόμα και σε αυτόν τον τομέα λοιπόν δεν αρκούν οριζόντια μέτρα αλλά χρειάζονται στοχευμένες πολιτικές. Άρα στον τομέα των κατασκευών και της ακίνητης περιουσίας έμφαση πρέπει να δοθεί στην ενεργειακή, λειτουργική και αισθητική αναβάθμιση του κτιριακού αποθέματος, στην επανάχρηση και ανάπλαση χώρων και παλιών εγκαταστάσεων, στην περιβαλλοντική αποκατάσταση επιβαρυμένων περιοχών. Διότι δεν υπάρχει δίκαιη ανάπτυξη χωρίς την αντιστροφή της κλιματικής αλλαγής.

Γι’ αυτό εμείς είμαστε εδώ για να πρωταγωνιστήσουμε στη μάχη για ριζική στροφή στην πράσινη ενέργεια με άμεσους στόχους 32% παραγωγή ΑΠΕ και 32,5% εξοικονόμηση ενέργειας μέχρι το 2030.

Και τέλος: δεν υπάρχει Δίκαιη και διατηρήσιμη ανάπτυξη, ανάπτυξη για όλους, χωρίς την εργασία στο επίκεντρο. Χωρίς αύξηση των μισθών, χωρίς κλαδικές συλλογικές συμβάσεις αλλά και θεσμικές εγγυήσεις για την προστασία των εργαζομένων. Διότι στο δικό μας μοντέλο δεν είναι η ανάπτυξη προϋπόθεση για την αύξηση των μισθών αλλά η αύξηση των μισθών προϋπόθεση για την ανάπτυξη. 

Προτεραιότητα δεύτερη: Η οικοδόμηση ενός νέου κοινωνικού κράτους

Αρχίσαμε ήδη. Βάλαμε τα θεμέλια στην παιδεία, στην υγεία, στην πρόνοια αλλά και την κοινωνική ασφάλιση. Και πρέπει να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις και να προχωρήσουμε μπροστά. Με κύριο στόχο τον περιορισμό των ανισοτήτων, δηλαδή την ισότητα αποτελέσματος. Και όχι απλώς την ισότητα ευκαιριών που θέλουν οι νεοφιλελεύθεροι. Διότι στον 21ο αιώνα καμία κοινωνία δεν πρέπει να εκδικείται και να περιθωριοποιεί όσους αποτυγχάνουν, όσους βρέθηκαν μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια, αλλά και όσους είχαν την ατυχία να μην ανήκουν στην τάξη των «κληρονόμων».

Προτεραιότητα Τρίτη: Η ψηφιοποίηση της Δημόσιας διοίκησης

Ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία μιας σύγχρονης Δημόσιας Διοίκησης που θα λειτουργεί προς όφελος όλων: με διαφάνεια, αξιοκρατία και κοινωνική λογοδοσία. Μια διοίκηση που θα σέβεται τους πολίτες και θα λειτουργεί με απλές και ψηφιοποιημένες διαδικασίες και θα ελέγχει την τήρηση των κανόνων της ιδιωτικής οικονομίας με ουδετερότητα και αντικειμενικότητα. Και είμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε την ολοκλήρωση της ψηφιοποίησης του κράτους που εμείς ξεκινήσαμε, με σοβαρούς όρους για να τελειώνουμε οριστικά με τα πελατειακά δίκτυα. Όπως επίσης και την ολοκλήρωση της τεράστιας προσπάθειας που ξεκινήσαμε για το Ψηφιακό Δημόσιο, με την αναβάθμιση των υποδομών και τη διασύνδεση των πληροφοριακών συστημάτων.

Προτεραιότητα τέταρτη: Η Διεύρυνση ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και η ασφάλεια ως αγαθό για όλους τους πολίτες

Στη δική μας προοπτική και αντίληψη η ελευθερία και η ασφάλεια είναι έννοιες συμπληρωματικές και όχι αντιθετικές. Είμαστε εδώ για να αγωνιστούμε για ένα κράτος που την ίδια ώρα που καταπολεμά το έγκλημα και διασφαλίζει την ασφάλεια των πολιτών την ίδια ώρα διευρύνει δικαιώματα και ελευθερίες. Και έχουμε αποδείξει ότι μπορεί να γίνει αυτό.

Φίλες και φίλοι, για αυτό το προοδευτικό πολιτικό σχέδιο, για αυτή τη στρατηγική, προκειμένου να συνεχίσει η χώρα τη πορεία προς τα μπροστά, πορεία που χάραξε τα χρόνια της διακυβέρνησής μας, είμαστε εδώ. Είμαστε εδώ για να αγωνιστούμε μαζί με το λαό, μαζί με τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες του τόπου. Και σε αυτό το σχέδιο η Θεσσαλονίκη και η Βόρεια Ελλάδα έχουν ειδικό πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η Θεσσαλονίκη θέλουμε και μπορεί να γίνει η Πρωτεύουσα των Βαλκανίων και όχι η παραγκωνισμένη Συμπρωτεύουσα. Με το μετρό που πρέπει και μπορεί να λειτουργήσει άμεσα μέχρι το τέλος του 2020 σε όλη του την έκταση. Με τα αρχαία στη θέση τους ώστε να αναδεικνύουν τη πολιτιστική ταυτότητα της πόλης που είναι ο μεγάλος της πλούτος.

Με την ανάπλαση της ΔΕΘ, μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο του Μητροπολιτικού πάρκου Θεσσαλονίκης που θα συμπεριλαμβάνει και την μετεγκατάσταση του 3ου Σώματος Στρατού ώστε ο χώρος να αποδοθεί στους πολίτες της Θεσσαλονίκης όπως αποδόθηκαν και άλλα στρατόπεδα επί των ημερών μας ως δημόσιος χώρος σε όλους τους πολίτες της Θεσσαλονίκης. Και άραγε, τι να χρειάζεται ένα σώμα στρατού στην καρδιά της πόλης της Θεσσαλονίκης; Από ποιους άραγε μας φυλάει στην καρδιά της πόλης της Θεσσαλονίκης; Χρειάζεται λοιπόν η Θεσσαλονίκη ένα μεγάλο μητροπολιτικό πάρκο.
Όπως χρειάζεται και τη δημιουργία ενός μεγάλου διαμετακομιστικού Κέντρου στο στρατόπεδο Γκόνου, που έχει ήδη ξεκινήσει και πρέπει να ολοκληρωθεί. Γιατί η Θεσσαλονίκη μπορεί και πρέπει να γίνει το μεγάλο hub των Βαλκανίων. Όπως επίσης χρειάζεται, και θα στηρίξουμε την προοπτική δημιουργίας ενός νέου Τεχνολογικού πάρκου, ενός πόλου καινοτομίας και νεανικής επιχειρηματικότητας.

Όπως επίσης θα στηρίξουμε –στηρίξαμε κι εμείς, ξεκινήσαμε τις διαδικασίες για την ανάπλαση της περιοχής της Τούμπας και τη δημιουργία του νέου γηπέδου του ΠΑΟΚ.

Αγαπητοί φίλοι, οι προτεραιότητες μας και αυτό το σχέδιό μας για την κοινωνία και την οικονομία είναι που μπορούν να εγγυηθούν μια αληθινά προοδευτική πορεία που έχει ανάγκη ο τόπος. Αυτός είναι ο πραγματικά προοδευτικός δρόμος για τη χώρα. Αλλά αυτός ο δρόμος δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Αφορά ολόκληρη την Ευρώπη. Την Ευρώπη που χρειάζεται μια συνολική αλλαγή πλεύσης, για να απαντήσει στις ανάγκες των λαών της και όχι στις ανάγκες των οικονομικά ισχυρών. Για να πολεμήσει τον εθνικισμό και την ακροδεξιά.

Σε αυτή τη μάχη σε Ελλάδα και Ευρώπη θα είμαστε όλοι εδώ. Στη πρώτη γραμμή. Και καλώ όλους τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες, αυτή τη μάχη να την δώσουμε μαζί.

Είμαστε εδώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και θα μεγαλώσει. Θα γίνει η μεγάλη, δημοκρατική, προοδευτική παράταξη της Αριστεράς. Είμαστε εδώ:
Για τη κοινωνία
Για τη δημοκρατία
Για τη Πρόοδο
Για τη Δικαιοσύνη
Για τα Δικαιώματα
Για τους μη προνομιούχους
Για τη Δίκαιη ανάπτυξη
Για τη περιβαλλοντική προστασία
Για το μέλλον της νέας γενιάς
Για την Ελλάδα

Είμαστε εδώ και απευθύνουμε ένα μεγάλο, ένα ανοιχτό κάλεσμα:
Στους εργαζόμενους,
Στις παραγωγικές δυνάμεις,
Στους δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες
Να πορευτούμε μαζί για μια Ελλάδα που δεν θα χάσει ξανά την ευκαιρία.
Να πορευτούμε μαζί για μια Ελλάδα σύγχρονη, δημοκρατική, κοινωνική.
Για μια Ελλάδα ανοιχτή, ανεκτική, προοδευτική.
Για την Ελλάδα που μας αξίζει

Σας ευχαριστώ θερμά!"