Επιδίκαση Νοσηλίων
της τραυματισθείσας και μετέπειτα θανούσας
(καταβληθέντων υπό του ΤΣΑΥ)
στο σύζυγο της ως εκ διαθήκης κληρονόμο – ΑΚ 930 παρ.3 (1)

Εφαρμογή της διάταξης του άρθρου ΑΚ 930 παρ.3 για τον ζημιωθέντα σε τροχαίο ατύχημα – ασφαλισμένο στο ΤΣΑΥ, πριν την έναρξη ισχύος της διάταξης του άρθρου 47 παρ.6 του Ν.3518/2006 (22.11.2006) αφού ως προς τον ανωτέρω ασφαλιστικό φορέα δεν εφαρμόζετο η ex lege μεταβίβαση σ΄αυτόν της αξίωσης του ζημιωθέντος έναντι του ζημιώσαντος, (όπως συνέβαινε με το ΙΚΑ) και η ασφαλισμένη είχε δικαίωμα να ζητήσει σωρευτικά τόσο την αποζημίωση για τα νοσήλια από τους εις ολόκληρο εναγομένους όσο και τις αντίστοιχες παροχές από τον ασφαλιστικό της φορέα.

Ο σύζυγος της τραυματισθείσας και μετέπειτα θανούσας, συνεπεία τροχαίου ατυχήματος, κρίθηκε ότι είναι δικαιούχος αποζημίωσης των νοσηλίων, που καταβλήθηκαν από το ΤΣΑΥ, ως μοναδικός εκ διαθήκης κληρονόμος της, ο οποίος με την ιδιότητα αυτή έχει έννομο συμφέρον και νομιμοποιείται να αξιώσει σωρευτικά την αποζημίωση αυτή, κατ΄ εφαρμογή του άρθρου ΑΚ 930 παρ.3

Απορρίπτεται η προταθείσα από την ασφαλιστική εταιρία ένσταση περί ελλείψεως έννομου συμφέροντος και ελλείψεως ενεργητικής νομιμοποίησης του παθόντος.

Νοσήλια καταβληθέντα από τον σύζυγο
της τραυματισθείσας και μετέπειτα θανούσας συζύγου του
Απορριπτέα (2)

Για το ορισμένο του ανωτέρω κονδυλίου απαιτείται να αναφέρεται στο δικόγραφο της αγωγής ότι η εκ μέρους του συζύγου καταβολή έγινε με την ιδιότητά του ως κληρονόμου ή ως υποχρέου προς διατροφή της θανούσης συζύγου του και βαρυνομένου με την υποχρέωση καταβολής των νοσηλίων της (άρθ. ΑΚ 928). Διαφορετικά, εάν η ανωτέρω αξίωση θεμελιώνεται στην νομική και συμβατική προς τούτο υποχρέωσή του, που βαρύνει αποκλειστικά τον ίδιο, η αγωγή απορρίπτεται ως απαράδεκτη, ελλείψει ενεργητικής νομιμοποίησης η οποία αξιολογείται ως νομικώς ισοδύναμη με την κρίση περί νομικής αοριστίας (άρθρ. 559 παρ.8, 561παρ.2 και 580 παρ.3 εδ.α ΚΠολΔ).

Απόφ. ΑΠ 585/2014
Πρόεδρος : Νικόλαος Λεοντής
Εισηγητής : Ιωάννα Πετροπούλου
Μέλη : Βασιλική Θάνου-Χριστοφίλου - Δημητρούλα Υφαντή - Γεώργιο Σακκά
Δικηγόροι : Ευάγγελος Παπαλάμπρος – Δήμητρα Παπαϊωάννου

Σχόλια – Παρατηρήσεις

1) Η παρακάτω δημοσιευόμενη απόφαση χαρακτηρίζεται ως «απόφαση σταθμός» για την Ελληνική έννομη τάξη, όσον αφορά την αποζημίωση του ζημιωθέντος σε τροχαίο ατύχημα, με βάση τη διάταξη του άρθρου ΑΚ 930 παρ.3. Συγκεκριμένα η απόφαση αυτή κλήθηκε να κρίνει την θεμελίωση (νομική και ουσιαστική βασιμότητα, έννομο συμφέρον, ενεργητική - παθητική νομιμοποίηση) της αγωγικής αξίωσης του συζύγου της τραυματισθείσας και μετέπειτα θανούσας συζύγου του, συνεπεία τροχαίου ατυχήματος, ως κληρονόμου της εκ διαθήκης, που αφορά τα νοσήλιά της. Ερμηνεύοντας η απόφαση με τρόπο ανάλογο, τόσο την διάταξη του άρθρ.930 παρ.3 ΑΚ, που κατά ομοθυμία εφαρμόζεται κατά την πάγια στη θεωρία και νομολογία κρατούσα άποψη, όσο και τις κατοχυρωμένες από το Σύνταγμα και από την ΕΣΔΑ αξίες και δικαιώματα (ουσιαστικά και δικονομικά), που αποτελούν έκφραση της ευνομούμενης πολιτείας και του κράτους δικαίου, ως προς την απονομή της δικαιοσύνης και τους θεμελιώδεις κανόνες δικαίου της Ελληνικής έννομης τάξης, πολλώ δε μάλλον με το περί κοινού δικαίου αίσθημα, δικαιώνει τον ζημιωθέντα και ελπίζουμε να αποτελέσει την αρχή δικαίωσης σε ανάλογες περιπτώσεις.

2) Ο Άρειος Πάγος έκρινε ως βάσιμο τον σχετικό λόγο αναίρεσης της ασφαλιστικής εταιρίας, καθώς από την επισκόπηση του δικογράφου τους ενάγοντος συζύγου προέκυψε ότι αυτός ζητεί το ποσό των νοσηλίων που κατέβαλε ο ίδιος, προς εκπλήρωση βαρύνουσας τον ίδιο αποκλειστικά και μόνο νομικής και συμβατικής προς τούτο υποχρέωσης και όχι λόγω της ιδιότητάς του ως κληρονόμου ή υποχρέου συζύγου. Έτσι αναίρεσε την απόφαση κατά το κονδύλιο αυτό.

Κείμενο Απόφ. ΑΠ 585/2014

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Επειδή, από τις διατάξεις των άρθρων 298 εδ.α και 914 ΑΚ προκύπτει ότι όποιος ζημιώσει άλλον παράνομα και υπαίτια έχει υποχρέωση αποζημίωσης του παθόντος, η οποία περιλαμβάνει τη μείωση της υπάρχουσας περιουσίας του ζημιωθέντος (θετική ζημία) και το διαφυγόν κέρδος. Στο άρθρο 930 παρ.3 ΑΚ ορίζεται ότι η αξίωση αποζημιώσεως δεν αποκλείεται εκ του ότι κάποιος άλλος έχει την υποχρέωση να αποζημιώσει ή να διατρέφει αυτόν που αδικήθηκε. Από τη διάταξη αυτή συνάγεται γενικότερη αρχή κατά την οποία η κατά του ζημιώσαντος αξίωση του παθόντος για αποζημίωση δεν μπορεί να αποκρουσθεί από τον ζημιώσαντα εκ του λόγου ότι άλλος εκ του νόμου υποχρεούμενος κατέβαλε στον παθόντα, ορισμένη παροχή. Η παροχή αυτή, προερχόμενη από συγγενείς (διατροφή ή νοσηλεία) ή τον ασφαλιστή (ασφάλισμα σε ασφάλιση προσώπου) ή τον ασφαλιστικό φορέα (νοσηλεία, σύνταξη) ή τον εργοδότη (μισθό), έχει ως σκοπό την εξασφάλιση και ανακούφιση του ζημιωθέντος και όχι την ελάφρυνση η απαλλαγή του ζημιώσαντος. Κατά το νόημα συνεπώς της ΑΚ 930 παρ.3, αποκλείεται ο συνυπολογισμός των παραπάνω παροχών στη ζημία και η αντίστοιχη μείωση της υποχρεώσεως του ζημιώσαντος καθώς και το ενδεχόμενο να θεωρηθεί η αξίωση αποζημιώσεως επικουρική σε σχέση με την αξίωση κατά του "άλλου". Τέτοια δυνατότητα για πρόσκτηση από τον παθόντα αθροιστικά της αποζημίωσης από τον αδικήσαντα και της παροχής του τρίτου δεν υφίσταται μόνο, όταν ο νομοθέτης ορίζει διαφορετικά, όπως συμβαίνει, είτε κατά τη διάταξη του άρθρου 18 του ν. 1654/1986 σύμφωνα με την οποία η αξίωση αποζημιώσεως του παθόντος μεταβιβάζεται εκ του νόμου στο ΙΚΑ το οποίο είτε κατέβαλε, είτε υποχρεούται να καταβάλει στον παθόντα της οικεία κοινωνικοασφαλιστική παροχή προς κάλυψη της ζημίας του, είτε κατά τη διάταξη του άρθρου 47 παρ.6 του ν.3518/2006 (ΦΕΚ Α' 272/21.12.2006) που από της δημοσιεύσεώς της τέθηκε έκτοτε σε ισχύ, σύμφωνα με την οποία, οι διατάξεις της παραγράφου 5 του άρθρου 10 του ν.δ.4104/1960 (ΦΕΚ 147 Α') όπως αντικαταστάθηκαν με την παράγραφο 1 του άρθρου 18 του ν.4476/1965 (ΦΕΚ 103 Α') και συμπληρώθηκαν με το άρθρο 18 του ν. 1654/1986, έχουν ανάλογη εφαρμογή και στους ασφαλιστικούς οργανισμούς ελεύθερων επαγγελματιών, ανεξάρτητα απασχολουμένων, καθώς και στον ΟΓΑ. Εξ άλλου, κατά τη διάταξη του άρθρου 559 αρ.1 εδ.α ΚΠολΔ λόγος αναίρεσης για ευθεία παραβίαση κανόνα ουσιαστικού δικαίου ιδρύεται, αν αυτός δεν εφαρμόστηκε, ενώ συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις εφαρμογής του, ή αν εφαρμόστηκε ενώ, δεν έπρεπε, καθώς και αν το δικαστήριο προσέδωσε στον εφαρμοστέο κανόνα έννοια διαφορετική από την αληθινή. Στην περίπτωση που το δικαστήριο έκρινε κατ' ουσίαν την υπόθεση, η παραβίαση κανόνα ουσιαστικού δικαίου κρίνεται ενόψει των πραγματικών περιστατικών που ανελέγκτως δέχθηκε ότι αποδείχθηκαν το δικαστήριο της ουσίας και ιδρύεται ο λόγος αυτός αναίρεσης, αν οι πραγματικές παραδοχές της απόφασης καθιστούν φανερή την παραβίαση. Ο λόγος αναίρεσης, ότι δεν υπάρχει ενεργητική ή παθητική νομιμοποίηση στηρίζεται στο άρθρο 559 αρ.1 ΚΠολΔ. Τέλος κατά το άρθρο 559 αρ.8 ΚΠολΔ αναίρεση επιτρέπεται όταν το δικαστήριο παρά το νόμο δεν έλαβε υπόψη πράγματα που προτάθηκαν και έχουν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης. Ως πράγματα κατά την έννοια της διατάξεως αυτής νοούνται οι αυτοτελείς ισχυρισμοί των διαδίκων που υπό την προϋπόθεση της νόμιμης πρότασής τους, θεμελιώνουν ιστορικώς, το αίτημα της αγωγής, ανταγωγής, ενστάσεως ή αντενστάσεως και οι λόγοι της έφεσης που περιέχουν παράπονα κατά της πρωτοβάθμιας απόφασης, και αποτελούν αυτοτελείς ισχυρισμούς, κατά την προδιαληφθείσα του όρου έννοια. Ο αναιρετικός αυτός όμως λόγος δεν στοιχειοθετείται, αν το δικαστήριο που δίκασε έλαβε υπόψη τον προταθέντα ισχυρισμό και τον απέρριψε για οποιονδήποτε λόγο τυπικό ή ουσιαστικό.

Στην προκειμένη περίπτωση, το Εφετείο με την προσβαλλόμενη απόφαση δέχθηκε ανελέγκτως τ' ακόλουθα αναφορικά με την νομιμοποίηση του ενάγοντος και ήδη αναιρεσιβλήτου να αξιώσει με την ένδικη αγωγή την καταβολή του ποσού των 15.513,78 ευρώ, που αντιπροσωπεύει το καταβληθέν από το Τ.Σ.Α.Υ. ποσό για νοσήλια της θανατηφόρα τραυματισθείσης συζύγου του από το ατύχημα για το διάστημα από 12.1.2004 έως 3.3.2004 στην Κλινική Ψυχικού της Όμιλος Ιατρικού Αθηνών. Εξάλλου, το Ταμείο Συντάξεως και Αυτασφάλισης Υγειονομικών (Τ.Σ.Α.Υ.), στο οποίο ήταν εμμέσως ασφαλισμένη η θανούσα, ως σύζυγος ιατρού, κατέβαλε για τη νοσηλεία της από 12-1-2004 έως 3-3-2004 16.976,76 ευρώ, από τα οποία 1.462,93 ευρώ αφορούσαν την επέμβαση χολοκυστεκτομής (βλ. τη 47698/6371/20-6-2006 βεβαίωση του Τμήματος Πληρωμής Δαπανών Υγείας του Τ.Σ.Α.Υ. και την από 9-4-2003 βεβαίωση του Γενικού Διευθυντή του ιατρικού Αθηνών Ν. Χ.).

Συνεπώς, ο προαναφερόμενος ασφαλιστικός φορέας κατέβαλε για τη νοσηλεία της ασφαλισμένης του Υ. Σ. από 12-1-2004 έως 3-3-2004, που συνδέεται αιτιωδώς με τον τραυματισμό της κατά το ατύχημα, 15.513,78 (16.976,76-1.462,98). Το τελευταίο ποσό νομιμοποιείται επίσης να απαιτήσει ο ενάγων με την ιδιότητα του μοναδικού εκ διαθήκης κληρονόμου της Υ. Σ. (σημειώνεται ότι έχει υποβληθεί και σχετική δήλωση φόρου κληρονομιάς προς τη Δ.Ο.Υ. ΙΑ' Αθηνών στις 27-3-2009), κατ' άρθρο 930 παρ. 3 του ΑΚ: γιατί, ως προς τον παραπάνω ασφαλιστικό φορέα δεν εφαρμοζόταν κατά τον προαναφερόμενο χρόνο το σύστημα της αυτοδίκαιης μεταβίβασης σ' αυτόν της αξίωσης του δικαιούχου έναντι του ζημιώσαντος, όπως συνέβαινε με το ΙΚΑ, και η ασφαλισμένη είχε δικαίωμα να ζητήσει σωρευτικά τόσο την αποζημίωση για τα νοσήλια των 15.513,78 ευρώ από τους εναγομένους όσο και τις αντίστοιχες παροχές από τον ασφαλιστικό της φορέα. Η ένσταση της δεύτερης εναγομένης περί ελλείψεως εννόμου συμφέροντος του ενάγοντος να απαιτήσει το ποσό των 15.513,73 ευρώ για το λόγο ότι δεν υπάρχει αντίστοιχη ζημία του κρίνεται απορριπτέα ως αβάσιμη, όπως και η ένστασή της περί ελλείψεως ενεργητικής νομιμοποίησης του ενάγοντος. Έτσι που έκρινε το Εφετείο και αρνητικά αξιολόγησε τους πρωτοβαθμίως και στην έκκλητη δίκη προβληθέντες από την εναγόμενη ασφαλιστική εταιρία ισχυρισμούς περί ελλείψεως ενεργητικής νομιμοποιήσεως του ενάγοντος και έλλειψης εννόμου συμφέροντος για την αναζήτηση των νοσηλίων της αποβιωσάσης συνεπεία του ένδικου ατυχήματος συζύγου του, που καταβλήθηκαν από το ΤΣΑΥ στο οποίο ήταν ασφαλισμένη ως σύζυγος ιατρού, συνολικού ποσού 15.513,78 ευρώ, ορθά τις προαναφερόμενες διατάξεις ουσιαστικού δικαίου εφήρμοσε καθόσον, όπως δέχθηκε, ως προς τον παραπάνω ασφαλιστικό φορέα δεν εφαρμόζεται το σύστημα της αυτοδίκαιης μεταβίβασης σ' αυτόν της αξίωσης του δικαιούχου έναντι του ζημιώσαντος και πρέπει επομένως, ο περί του αντιθέτου δεύτερος λόγος της αιτήσεως αναιρέσεως από τον αριθμό 1 του άρθρου 559 ΚΠολΔ να απορριφθεί ως αβάσιμος. Εξ άλλου, ο ίδιος αναιρετικός λόγος από τον αριθμό 8 του άρθρου 559 ΚΠολΔ, προτεινόμενος κατ' εκτίμηση επικουρικώς και ειδικότερα ότι το Εφετείο δεν έλαβε υπόψη τους προβληθέντες ως ανωτέρω από την εναγόμενη ασφαλιστική εταιρία ισχυρισμούς και δέχθηκε ως νόμω και ουσία βάσιμο το σχετικό αγωγικό κονδύλιο καίτοι ο ενάγων δεν νομιμοποιείται ενεργητικά και ουδεμία ζημία υπέστη, προϋπόθεση απαραίτητη της αποζημίωσης ενόσω το προαναφερόμενο ποσό των 15.513,78 ευρώ, καταβλήθηκε από το ΤΣΑΥ είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, αφού, σύμφωνα με τα γενόμενα παραπάνω δεκτά, το Εφετείο, έλαβε υπόψη τους εν λόγω ισχυρισμούς και τους απέρριψε κατ'ουσία, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αποτελούν απλούς αρνητικούς ισχυρισμούς.

Επειδή, κατά το άρθρο 928 παρ.1 του ΑΚ "Σε περίπτωση θανάτωσης προσώπου ο υπόχρεος οφείλει να καταβάλει τα νοσήλια και τα έξοδα της κηδείας σ'εκείνον που κατά το νόμο βαρύνεται με αυτά. Η διάταξη δεν καθορίζει το πρόσωπο το οποίο δικαιούται να αξιώσει νοσήλια και έξοδα κηδείας του θανατωθέντος. Κατά την κρατούσα στη νομολογία άποψη, το πρόσωπο που βαρύνεται με νοσήλια είναι αυτό που είχε υποχρέωση να διατρέφει το θανατωθέντα. Διαφορετικά, είναι ο κληρονόμος του στην περίπτωση που ο θανατωθείς διατρεφόταν από τα εισοδήματα της εργασίας ή της περιουσίας του. Στην περίπτωση που υπόχρεοι είναι περισσότεροι κληρονόμοι και τα νοσήλια καταβάλει ένας από αυτούς τότε δικαιούται να ζητήσει από τον ευθυνόμενο τρίτο, όλο το ποσό και όχι μόνο το ποσό που αντιστοιχεί στην κληρονομική του μερίδα στρεφόμενος κατά το υπόλοιπο κατά των άλλων κληρονόμων.

Εξ άλλου, ως πράγματα κατά την έννοια του άρθρου 559 αρ.8 ΚΠολΔ των οποίων η παρά το νόμο μη λήψη υπόψη από το δικαστήριο της ουσίας ιδρύει τον από τη διάταξη αυτή προβλεπόμενο λόγο αναίρεσης, νοούνται οι αυτοτελείς, νόμιμοι και παραδεκτώς προταθέντες στο δικαστήριο της ουσίας θεμελιωτικοί, καταλυτικοί ή παρακωλυτικοί αγωγής, ανταγωγής, ένστασης ή αντένστασης πραγματικοί ισχυρισμοί και οι λόγοι έφεσης. Δεν αποτελούν πράγματα κατά την έννοια της διάταξης αυτής τα αποδεικτικά μέσα ούτε οι ισχυρισμοί που συνέχονται με την ιστορική βάση αγωγής, ανταγωγής, ένστασης ή αντένστασης και αποτελούν αιτιολογημένη άρνηση κάθε μιας εξ αυτών.

Στην προκειμένη περίπτωση, το Εφετείο, κατ' εκτίμηση του δικογράφου της κύριας από 29.4.2008 αγωγής, δέχθηκε ότι ο ενάγων σύζυγος της θανούσας ____με την αγωγή αυτή ζητεί εκτός των άλλων, να αναγνωρισθεί η υποχρέωση των εναγομένων προς καταβολή του ποσού των 63.203.09 ευρώ, που αντιπροσωπεύει το καταβληθέν υπ' αυτού ποσό για νοσήλεια της θανατηφόρα τραυματισθείσης συζύγου του στην Κλινική Ψυχικού της "ΟΜΙΛΟΣ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΑΘΗΝΩΝ Α.Ε.Α." το χρονικό διάστημα από 12.11.2004 έως 3.3.2004 ως μοναδικός εκ διαθήκης κληρονόμος και ως σύζυγός της, κατά παραδοχή δε του αγωγικού αυτού κονδυλίου ως βάσιμου και κατ' ουσία, επιδίκασε σ' αυτόν (ήδη αναιρεσίβλητο), το ως ανωτέρω ποσό. Με τον πρώτο λόγο της αιτήσεως αναιρέσεως προσάπτεται στην προσβαλλόμενη απόφαση η πλημμέλεια από τον αριθμό 8 του άρθρου 559 ΚΠολΔ διότι το Εφετείο, για την εκτίμηση του νόμω βασίμου της άνω αγωγής έλαβε υπόψη πράγματα μη προταθέντα, και συγκεκριμένα ότι το προαναφερθέν ποσό, ζητούσε με τις προεκτεθείσες ιδιότητες. Ο αναιρετικός αυτός λόγος πρέπει να γίνει δεκτός ως βάσιμος, καθόσον, όπως προκύπτει από την επισκόπηση παραδεκτώς (αρθρ.561 παρ.2 ΚΠολΔ) του δικογράφου της κύριας από 29.4.2008 αγωγής του ήδη αναιρεσίβλητου, την επιδίκαση του ποσού των 63.203.09 ευρώ ζητεί ως καταβαλών αυτό για την προεκτεθείσα αιτία, προς εκπλήρωση βαρύνουσας τον ίδιο αποκλειστικά και μόνο νομικής και συμβατικής προς τούτο υποχρέωσης και όχι λόγω της ιδιότητάς του ως κληρονόμου ή υπόχρεου συζύγου.

Σύμφωνα με τις σκέψεις αυτές πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση κατά το μέρος που κρίθηκε νόμιμη η κύρια από 29.4.2008 αγωγή, ως προς το προαναφερόμενο κονδύλιο. Περαιτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 580 παρ.3 εδ.α ΚΠολΔ, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 12 παρ.4 του ν. 4055/2012 "Αν ο Άρειος Πάγος αναιρέσει την απόφαση για οποιονδήποτε άλλο λόγο, εκτός από εκείνους που αναφέρονται στις παραγράφους 1 και 2, μπορεί να κρατήσει την υπόθεση και να ασχοληθεί με την εκδίκασή της, ιδίως, αν την κατά την κρίση του δεν χρειάζεται άλλη διευκρίνιση". Επί του προκειμένου, το αίτημα της κύριας από 29.4.2008 και με αρ.κατ.4680/2008 αγωγής καταβολής του ως άνω ποσού των 63.203.09 ευρώ για την προεκτεθείσα αιτία. Ο αναιρεσίβλητος κατά τα ιστορούμενα στην αγωγή θεμελιώνει στη νομική και συμβατική προς τούτο υποχρέωσή του χωρίς όμως να αναφέρει περαιτέρω προς θεμελίωση της αξιώσεώς του αυτής αν ήταν, σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στην αμέσως προηγούμενη σκέψη υπόχρεος προς διατροφή της θανατηφόρα τραυματισθείσης από το ατύχημα συζύγου του, ώστε να βαρύνεται με την υποχρέωση καταβολής των νοσηλείων της και έπρεπε κατά συνέπεια, η από 29.4.2008 κύρια αγωγή να απορριφθεί σε σχέση με το αγωγικό παραπάνω κονδύλιο ποσού 63.203.09 ευρώ ως νομικώς αόριστη κατά την όμοια περί τούτου κρίση της πρωτοβάθμιας αποφάσεως με την οποία η κύρια αγωγή έγινε δεκτή για την αξίωση ποσού 15.513,78 ευρώ και απορρίφθηκε με βάση τα ιστορούμενα για έλλειψη ενεργητικής νομιμοποιήσεως για εκείνη ποσού 63.203,09 ευρώ, που αξιολογείται ως νομικώς ισοδύναμη με την κρίση περί νομικής αοριστίας. Πρέπει επομένως, μετά την αναίρεση της προσβαλλόμενης απόφασης κατά το μέρος που κατά παραδοχή ως βάσιμης και κατ' ουσία της από 22.12.2009 και με αρ.κατ.12056/2009 έφεσης του ενάγοντος - εκκαλούντος και ήδη αναιρεσιβλήτου Α. Σ. εξαφάνισε την εκκαλούμενη απόφαση ως προς όλες τις διατάξεις της που αφορούν την από 29.4.2008 κύρια αγωγή, να διακρατηθεί η υπόθεση και να ερευνηθεί κατ' ουσιαν (άρθρο 535 ΚΠολΔ) και μετά την επανεκδίκαση της ως άνω με αρ. κατ. 12056/2009 έφεσης ως προς το κεφάλαιο στο οποίο αναφέρεται η παράβαση για την οποία η αναίρεση, ήτοι κατά το μέρος που πλήττει την πρωτοβάθμια απόφαση διότι κατ' εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου απέρριψε το αγωγικό κονδύλιο της κύριας από 29.4.2008 αγωγής ποσού 63.203,09 ευρώ για έλλειψη ενεργητικής νομιμοποίησης που κατά τα προεκτιθέμενα αξιολογείται ως νομικώς ισοδύναμη με την κρίση περί νομικής αοριστίας, να απορριφθεί η έφεση αυτή ως αβάσιμη κατ' ουσία. Ακολούθως, πρέπει να διαταχθεί η επιστροφή του καταβληθέντος παραβόλου στην αναιρεσείουσα κατ' αρθρ. 495 παρ.4 ΚΠολΔ και να συμψηφισθεί η μεταξύ των διαδίκων δικαστική δαπάνη αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας και της παρούσης αναιρετικής δίκης, κεφάλαιο κατά το οποίο ομοίως κατά δικονομική αναγκαιότητα αναιρείται, λόγω της εν μέρει νίκης και ήττας όπως ορίζεται στο διατακτικό (άρθρα 183, 178 παρ.1 ΚΠολΔ).

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Αναιρεί, κατά το μέρος που στο σκεπτικό αναφέρεται την 1952/2011 απόφαση του Εφετείου Αθηνών.

Κρατεί την υπόθεση, κατά το αναιρεθέν μέρος και τη δικάζει κατ' ουσίαν.

Δέχεται τυπικά και απορρίπτει κατ' ουσίαν την από 22.12.2009 και με αρ. κατ. 12056/2009 έφεση του αναιρεσιβλήτου___.

Διατάσσει την επιστροφή του καταβληθέντος παραβόλου στην αναιρεσείουσα ανώνυμη ασφαλιστική εταιρία. Και

Συμψηφίζει μεταξύ των διαδίκων τη δικαστική δαπάνη αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας και της παρούσης αναιρετικής δίκης.

Κρίθηκε

Πηγή: Επιθεώρηση Συγκοινωνιακού Δικαίου - www.esd.gr