Είναι πρωί 4 Οκτωβρίου 2012. Η Αττική έχει συννεφιασμένο ουρανό σήμερα. Θα βρέξει το απόγευμα είπαν στις ειδήσεις. Απ' το παράθυρό μου απέναντι βλέπω σκούρα γκρι σύννεφα πάνω απ' την Πάρνηθα εκεί που άλλα πρωινά όταν σηκώνω τα μάτια σκυμμένος στα χαρτιά του γραφείου χαίρομαι τα ροζ χρώματα της ρόδινης Ανατολής να ζωγραφίζουν ομορφιές με το που θα βγαίνει ο Ήλιος πίσω απ' την Πεντέλη. Γύρω απ' το σπίτι γέμισε ο τόπος ροζ κυκλαμινάκια... Έπινα τον καφέ και απ' το βορεινό παράθυρο όπως τα ανακάλυπτα να ξεφυτρώνουν δίπλα στην μεγάλη πέτρα, πιο πέρα απ' την ρίζα του πεύκου στην χαραμάδα του μανδρότοιχου μου φαινόταν σαν παρεούλες παιδιών σε αυλή σχολείου , γύρω-γύρω... Κάηκε το 2007 το δάσος αλλά ξαναπρασίνισε... Μέσα σε μια πενταετία ξαναφύτρωσαν κρινάκια, αγριόκρινα, μάραθα, πευκάκια, πουρνάρια, ρείκια.
Μεγάλες οι δυνάμεις της φύσεως αιώνιο παράδειγμα αισιοδοξίας. Πέρα μακριά αριστερά στην Πάρνηθα τα Δερβενοχώρια που ζει ο φίλος μου ο Κώστας Μπερτσιάς τα Σαββατοκύριακα μέσα στο οξυγόνο, κάτω στον Πειραιά διακρίνω την Σαλαμίνα και το λιμάνι που έχει γραφείο ο Στράτος ο Κακάμπουρας, ξεχωρίζω λίγο το Μαρούσι, πιο κάτω το νοσοκομείο Υγεία, κάπου δίπλα η εταιρία INTERNATIONAL LIFE του Μπράβου που εργάζεται το φιλαράκι μου ο Μιχάλης ο Τάτσης και η Ματιάνα η Γιογιού κοντά στον ΟΤΕ, κάπως φαίνεται η METLIFE ALICO η εταιρία που έχει επικεφαλής στην Ελλάδα Γενικό Διευθυντή τον Δ. Μαζαράκη από τα Χανιά και τον Μελέτη Φουσκαρή στο Communication, κάπου εκεί και η CHARTIS του Νίκου Αδαμαντιάδη που εργάζεται η Δόμνα Αναστασιάδου με το ζεστό χαμόγελο και πιο κάτω η Αθήνα με τα κτίρια στην συννεφάδα, απροσδιόριστη, αλλά για μένα πολύ γνώριμη σε κάθε πλατεία και δρόμο της που σαν ασφαλιστής την περπάτησα…
Στη Συγγρού άνθρωποι σε γραφεία στην Αγροτική, στην Interarmerican, στην Allianz, στην ΕΘΝΙΚΗ, στην ΑΧΑ, στην DAS, στην EFG Eurolife, στην ERGO, στη ΜΙΝΕΤΤΑ, στην Ευρώπη, στην Evima, στην Generali, στην Groupama στην ING, την Interasco, την Συνεταιριστική, την Υδρόγειο.
Άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι που εργάζονται στα ασφαλιστικά γραφεία των εταιριών σε πρακτορεία, σε Agency, σε Μεσίτες ασφαλίσεων, όμορφοι ξεχωριστοί άνθρωποι, γλυκομίλητοι υπηρέτες του θεσμού, “ανώνυμα μυρμηγκάκια” για κάποιους “εργατικό δυναμικό” αορίστως, χωρίς επώνυμη αναφορά, «υπάλληλοι» στις εταιρίες και φορείς, ενώσεις, θεσμικά όργανα…
Σε όλους αυτούς, που καθώς εγώ θα τελειώνω αυτές τις γραμμές του πρωινού άρθρου, θα συρρέουν στις εταιρίες, στα γραφεία που θα τρέχουν να προλάβουν, που θα παίρνουν ταξί επειδή άργησε το «σχολικό», που θα “φτιάχνουν” τον καφέ σε γκαζάκι, σε όλους αυτούς αφιερώνω το «Άρρωστο Άλογο» που έγραψε ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Σε αυτούς που κανένας «δεν θα τους μάθει! Που ξέρουν την δημιουργία χωρίς υπογραφή».Είναι αυτοί που «μιλούνε κινώντας την γροθιά τους - σαν να δουλεύουν. Συνοδεύει τις αγαθές τους κουβέντες η αιώνια χειρονομία που χτίζει, αυτή που ύψωσε καταπρόσωπα του θανάτου τις Πυραμίδες, το δωρικό ναό, τις πέτρινες γοτθικές προσευχές...».
Καλημέρα, φίλοι δημιουργοί της ασφαλιστικής αγοράς που έργο της έχει να απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο σε ώρες δύσκολες... Μπορεί να 'ναι δύσκολες οι στιγμές της καθημερινότητας αλλά βάλτε την φαντασία να σας συντροφεύει στα ατελείωτα "οκτάωρα" της ζωής μας. Πίσω απ' τα χαρτιά, μέσα στα συμβόλαια, στα p/c, στις συναντήσεις, στα δικαιολογητικά, στον απέναντι τοίχο που σπάει τα μάτια σας, στην καρέκλα της οσφυαλγίας σας, στο ειρωνικό χαμόγελο του προϊσταμένου προσπαθήστε με φαντασία να δείτε το καλό που κάνετε σε συνανθρώπους μας... Το "Άρρωστο Άλογο" έχει να πει πολλά σε όλους μας που σίγουρα γυρίζουμε κάποιο "μαγγανοπήγαδο"...
Το άρρωστο Άλογο
Στην αγορά του Σαββάτου τ άλογα που ήταν για πούλημα μιλούσαν κάτου απ τη λεύκα για την ζωή τους. Κι ένα κόκκινο άλογο, κουρασμένο, με το κεφάλι χαμηλά, τους διηγώταν τα θαυμάσια των ταξειδιών του.
Κάμπους απέραντους στο λιοπύρι εδιάβηκε, δασωμένες ρεματιές με κελαϊδιστό νερό το ξεκούρασαν.
Στη ζέστη παχνιών αρχοντικών κοιμήθηκεν ύπνο βαθύ. Σε παρθένια χιόνια βυθίστηκαν τα πέταλά του - από θύελες μαστιγώθηκε - σε λαμπρές φωτιές εστέγνωσε - στη ζέστη παχιών αρχοντικών κοιμήθηκεν ύπνο βαθύ.
Για τον καβαλάρη του μιλούσεν ώρα πολλή και για της πολιτείες που τον χαιρετούσαν από μακρυά με τους θόλους των και τα καμπαναριά των...
- Παράξενο! του είπαν. Ετσι άρρωστο και κοκκαλιάρικο δοκίμασες τέτοιες δόξες;
- Είναι αλήθεια, είπε τ άλογο πως σ όλη μου τη ζωή με δεμένα τα μάτια γύριζα μαγγανοπήγαδο. Μα ο Θεός ήξερε να τιμωρήση τον άνθρωπο που με σκλάβωσε - χαριζοντάς μου τη φαντασία"
