Η ζωή του ανθρώπου είναι ένα έργο που εναλλάσσονται τα γέλια και τα δάκρυα τόσο πολύ που μόνο η σοφία των Αρχαίων Ελλήνων κατάφερε να βρει λέξεις και έννοιες που να εκφράζουν το πλήθος συναισθημάτων που συμβαίνουν πίσω από το γέλιο και τα δάκρυα.
Το γέλιο είναι εκδήλωση χαράς, σαρκασμού και ειρωνείας που εκφράζεται με σύσπαση των μυώνων του προσώπου. Κοντά στην λέξη γέλιο είναι το χαμόγελο, το μειδίαμα, ο σαρκασμός, ο κλαυσίγελος, το σαρδό(α)νειο γέλιο – πικρόγελο.
«Μείδησε σαρδάνιον» γράφει ο Όμηρος στην Οδύσσεια (υ 301). Γέλασε πικρόχολα σκύβοντας ο Οδυσσέας όταν ο Κτήσιπος, μνηστήρας από Σάμη, του πέταξε ένα κόκκαλο να τον χτυπήσει στο κεφάλι. Ο Αριστοτέλης είπε ότι «το μόνον γελᾱν τῶν ζῴων ἂνθρωπον»! Η λέξη γέλιο βγαίνει από το ρήμα γλαύσσω που σημαίνει απαστράπτω, παρομοίωση με την θάλασσα που κάτω από τον ήλιο της Ελλάδος είναι αστραφτερή. Γελάς σημαίνει λάμψη, γέλα είναι η αυγή του Ήλιου και από εκεί βγαίνει και η γελαστή μέρα. Ο Ζεύς του φωτός είναι ο Ζεύς γελέων! Στο βιβλίο “Ο ΕΝ ΤΗ ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ” η Άννα Τζιροπούλου παραθέτει και άλλα σχετικά όπως ότι «μειδιᾷ τῆς θαλάττης γαληνιώσης χαριέστερον» (Αλκίφρων) και «ποντίων τε κυμάτων άνήριθμον γέλασμα» (Αισχύλος).
Όμως το σύνηθες στη ζωή είναι η εναλλαγή και η επί τα εναντίον μεταβολή, η περιπέτεια από το γέλιο στο κλάμα και αντιστρόφως που οι τρεις μεγαλύτεροι στον κόσμο ποιητές κατάφεραν να περιγράψουν στις τραγωδίες τους, Ευριπίδης, Σοφοκλής και Αισχύλος.
Δίπλα στο γέλιο το κλάμα, τα δάκρυα, ο πόνος, ο θρήνος και οι αποχρώσεις τους. Θαυμάστε έννοιες και λέξεις: αναστενάζω, κλαίω, οδύρομαι, θρηνώ, κλαψουρίζω, στεναγμός, μοιρολογώ, γοερά κλαίω, ολοφύρομαι, κόπτομαι, βουρκώνω, γογγύζω, σκληρίζω, ωρύομαι, κράζω, βοώ…
Τα δάκρυα βγαίνουν από τον πόνο που αφήνει το δάγκωμα της ψυχής. Και οι άνδρες κλαίνε λέει ο Ευριπίδης. Είναι χαρακτηριστικό του ευγενούς ανδρός να δακρύζει στις συμφορές (…λέγουσιν ὡς πρὸς ἀνδρὸς εὐγενοῦς ἐν ξυμφοραῖσι δάκρυ' ἀπ' ὀφθαλμῶν βαλεῖν.) Ακόμα γράφει ο Ευριπίδης ότι «πόσο γλυκά τα δάκρυα για τους δυστυχισμένους…» (ὡς ἡδύ δάκρυα για τοῖς κακῶς πεπονθόσιν..! Ευριπίδης Τρωάδες!)
Πολλοί επαγγελματίες ζουν πιο έντονα αυτές τις περιπέτειες της εναλλαγής γέλιου – δακρύων όπως οι ιατροί, οι ιερείς, οι δικηγόροι, οι νοσηλευτές, οι συμβολαιογράφοι, οι ασφαλιστές που καλούνται να αποζημιώσουν ζημιές, υγεία, θανάτους.
Οι άνθρωποι χάνουν το γέλιο τους όταν η μοίρα τους φέρεται σκληρά και σκορπίζει αρρώστιες, νοσοκομεία, έξοδα, γιατρούς, θανάτους, κληρονομικά, ορφάνιες, ανεργία, αναπηρίες. Είναι πολλά τα βάσανα των ανθρώπων και είναι φορές που απελπίζονται χωρίς διέξοδο μέσα στα άλλα και στα οικονομικά. Ειδικά μέσα στα νοσοκομεία οι άνθρωποι βιώνουν όλες τις αποχρώσεις του σωματικού και ψυχικού πόνου και εκεί είναι που οι ασφαλιστές Ζωής είναι χρήσιμοι στο να λιγοστεύουν οι εντάσεις και οι εκνευρισμοί όταν οι γιατροί κάνουν εξετάσεις ή κρατάνε εργαλεία και σύριγγες και όταν οι ελλείψεις δυσκολεύουν τους πάντες επειδή κάποιος πρέπει να βρει χρήματα για να πληρωθούν όλες οι υπηρεσίες ή αυτές που δεν πληρώνουν τα ταμεία.
Το επάγγελμα του ασφαλιστή είναι εκεί πίσω απ’ τα δάκρυα και τα γέλια του ανθρώπου! Λίγοι το φιλοσοφούν το θέμα ασφάλιση και ελάχιστοι καταφέρουν να το καταλάβουν σωστά ή να το υπηρετήσουν επάξια επειδή δεν είναι εύκολο να το περιγράψεις, να το εκφράσεις, να το ζωγραφίσεις.
Είναι μπερδεμένο συναίσθημα σαν το ουράνιο τόξο, σαν κράτημα του χεριού ασθενούς σε χειρουργείο, σαν εξομολόγηση, σαν γράμμα βρεμένο με δάκρυα, σαν φιλί, σαν λουλούδια ευγνωμοσύνης, σαν χαρτί επιταγής αποζημίωσης περιουσίας, σαν εξοφλημένη νοσηλεία, σαν γελαστή γκριμάτσα στο παιδάκι με παιδικό καρκίνο, σαν να λες “είμαι δικός σου”, σαν δάκρυ γεμάτο συναισθήματα, σαν το γέλιο του “γλύτωσα”...
Έχει πολλά γέλια και δάκρυα το επάγγελμα ασφαλιστής. Δηλαδή έχει αντικείμενο την Ζωή! Ας συγχαρούμε όσους το υπηρετούν σωστά. Είναι κάτι σημαντικό δίπλα μας.
Ασφαλιστικό ΝΑΙ, τεύχος 166, Μάιος - Ιούνιος 2017 (δείτε εδώ)
