Οι υπερβολικές απαιτήσεις σε κεφάλαια δεν αποτελούν σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών (CEA) το φάρμακο "δια πάσα νόσο...". Τα αποτελέσματα των μελετών του τατάρτου σταδίου QIS4 για την εφαρμογή του Solvnecy II στις ασφαλιστικές εταιρείες προκαλούν τριβές μεταξύ των ευρωπαϊκών εποπτικών αρχών και της ασφαλιστικής βιομηχανίας καθώς δείχνουν ότι οι απαιτήσεις σε κεφάλαια των ασφαλιστικών εταιρειών θα πρέπει να αυξηθούν κατά 80% σε σύγκριση με τα αποτελέσματα της προηγούμενης άσκησης (QIS3) με αποτέλεσμα οι ασφαλιστικές εταιρείες να διερωτώνται ποιες θα είναι οι επιπτώσεις των απαιτήσεων αυτών στις ίδιες τις εταιρείες, αλλά και τους καταναλωτές. Την ίδια στιγμή η παγκόσμια οικονομική κρίση έδειξε ότι το πιστωτικό σύστημα ( με τα τεράστια κεφάλαια) ήταν αυτό που απορρόφησε απο κρατικές δαπάνες πάνω απο 11.000 δισ. δολ για να σταθεί ενώ ο ασφαλιστικός κλάδος μόλις 10 δισ. δολ και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Οι «ασκήσεις» QIS είναι ουσιαστικά μελέτες που πραγματοποιούν οι εμπειρογνώμονες σε συνεργασία με τις ασφαλιστικές εταιρείες για να διαπιστώσουν ποιες είναι οι επιπτώσεις των αρχών του Solvency II στα κεφάλαια των ασφαλιστικών επιχειρήσεων. Πόσα κεφάλαια χρειάζονται για να χαρακτηρίζονται αξιόπιστες και φερέγγυες οι ασφαλιστικές εταιρείες ανάλογα με τους κινδύνους που αναλαβάνουν.
Όσο ποιο αυστηρές μελέτες γίνονται τόσο και οι απαιτήσεις σε κεφάλαια αυξάνονται.

Αποτέλεσμα αυτών ήταν να υπάρξει παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών (CEA) η οποία με ανακοίνωση της στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας, προειδοποιεί ότι οι υπερβολικές απαιτήσεις σε κεφάλαια μπορεί να έχουν τελικά αρνητικές επιπτώσεις στην ίδια την ασφαλιστική βιομηχανία και στους καταναλωτές.

Η CEA υποστηρίζει σθεναρά τις ρυθμίσεις για το Solvency II (Φερεγγυότητα ΙΙ) της ΕΕ. Ωστόσο εκτιμά ότι υπάρχει ο κίνδυνος η όλη προσπάθεια να εκφυλιστεί σε μία απλουστευτική και ξεπερασμένη πολιτική ότι μόνο τα πολύ υψηλά κεφάλαια είναι συνώνυμα της αξιοπιστίας και φερεγγυότητας. Η Οδηγία για τη φερεγγυότητα ΙΙ προβλέπει και σωστά σύμφωνα με την CEA ότι οι κεφαλαιακές απαιτήσεις συμπληρώνονται από την ποιοτική εποπτεία σε τομείς όπως η διακυβέρνηση και η οργανωτική δομή.

H CEA εκτιμά ότι μία εμμονή σε υπερβολικές απαιτήσεις σε κεφάλαια θα έχει σαν αποτέλεσμα ειδικά σε συνθήκες κρίσεις όπως η περίοδος που περνούν οι οικονομίες τώρα, να καταστούν απαγορευτικά πολλά προϊόντα λόγω της ανάγκης να αυξηθούν οι τιμές πώλησης των για να «καλύψουν» και τα κεφάλαια που θα «καλύπτουν» τα προϊόντα. Έτσι όπως εξηγείται ορισμένα προϊόντα μπορεί να καταστούν ασύμφορα είτε για την εταιρεία είτε για τον καταναλωτή είτε και για τους δυο. Η CEA αναζητά το ιδανικό μίγμα και προκειμένου να παρέμβει ολοκληρωμένα στην όλη συζήτηση εκτός της ανακοίνωσης δημοσιοποίησε και ένα σύνολο θέσεων στο οποίο εκτός των άλλων σημειώνεται ότι ο ασφαλιστικός κλάδος απέδειξε ότι άντεξε στην κρίση.

Στο κείμενο η CEA κάνει μία αναδρομή των ρυθμίσεων του Solvency I καθώς και των νέων ρυθμίσεων του Solvnecy II και στη συνέχεια κάνει μία εκτίμηση των επιπτώσεων της κρίσης στις ασφαλιστικές εταιρείες. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι Είναι σαφές ότι αυτή η κρίση είχε κύρια προέλευση της την εμπορική τραπεζική και την πιστωτικά παράγωγα. Οι κυβερνήσεις των G20 παρενέβησαν με περισσότερα από 11.000 δις. δολ (!) για να στηρίξουν τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες εκ των οποίων λιγότερα από 10 δις. δολ (!) πήγαν στον ασφαλιστικό κλάδο (εξαιρουμένης της AIG). Με ορισμένες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις - κυρίως χάρη σε δευτερογενή αποτελέσματα από μη ασφαλιστική δραστηριότητα ή διασύνδεσης με επιχειρηματικά μοντέλα που συνδέονταν με την πιστωτική δραστηριότητα, οι ασφαλιστικές επιχειρήσεις μέχρι στιγμής διαβρώθηκαν πολύ λιγότερο από την καταιγίδα σε σύγκριση με τις τράπεζες, τονίζει. Υπογραμμίζει επίσης ότι τα αποτελέσματα του συνόλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος (3,4 τρις. Δολ ζημίες το 2008) δείχνουν ότι οι κεφαλαιακές απαιτήσεις δεν μπορεί να είναι η μόνη άμυνα κατά την «επόμενη καταιγίδα», καθώς μία τέτοια οπιτική δεν συλλαμβάνει την αλληλεξάρτηση μεταξύ των διαφόρων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Οι συστημικοί κίνδυνοι σε όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα χρειάζονται καλύτερη αξιολόγηση και διαχείριση. Η προστασία των συμφερόντων των ασφαλισμένων υπό το φως τέτοιων δραματικών πτώσεων των τιμών και της περιουσίας και την αστάθεια απαιτεί πολύπιο συγκροτημένη και πειθαρχημένη προσέγγιση στην ανάληψη κινδύνου που θα επιτρέψει στις επιχειρήσεις (και ρυθμιστές) να προλάβουν τον κίνδυνο της καταστροφής, σημειώνει η CEA.