Πλημμύρισαν αυτές τις ημέρες, με αφορμή την 80η επέτειο της 28ης Οκτωβρίου τα κοινωνικά δίκτυα από αναφορές και μνήμες σε ανθρώπους που πήραν μέρος στον πόλεμο 1940 – 1941 στα αλβανικά βουνά κυρίως και σε στιγμές της μαύρης Κατοχής που ακολούθησε με ανυπολόγιστες συνέπειες για την πορεία της Ελλάδας. Παλαιότερα το βάρος της μνήμης σήκωναν οι εφημερίδες και τα περιοδικά ενώ ήταν ακόμη εν ζωή πολλοί από τους πρωταγωνιστές, επώνυμοι κυρίως αλλά και απλοί πολεμιστές, οι αναφορές ήταν πιο πυκνές κι έτσι γράφτηκαν χιλιάδες σελίδες οι οποίες και αποτέλεσαν πρώτη ύλη για την ιστορία και συμπλήρωσαν πολλά κενά στο έργο των μελετητών αυτής της περιόδου.
Εφημερίδες πλέον έχουν μείνει ελάχιστες καθώς και περιοδικά κι έτσι, το ρόλο αυτό πήραν τα κοινωνικά δίκτυα ενώ έδωσαν και το δικαίωμα σε κάθε έναν πλέον που είναι συνδεδεμένος με αυτά να ανεβάζει ότι θέλει και όπως θέλει. Έτσι, βοηθούσης και της περιρρέουσας ανησυχίας περί τα ελληνοτουρκικά αλλά και της βαθύτερης για την επιδημία που ζώνει από παντού τη χώρα και απειλεί ανθρώπους και πράγματα, η αναφορά από κάθε χρήστη σχεδόν στα κοινωνικά δίκτυα και κυρίως στο Facebook ήταν πρωτοφανής. Αυτό γίνονταν και τα προηγούμενα χρόνια αλλά φέτος, ήταν και η στρογγυλή επέτειος των 80 χρόνων που ενέπνευσε πολλούς να κάνουν τις σχετικές αναρτήσεις αλλά και πολύ περισσότερο άλλους να τους ακολουθήσουν με ότι πρόχειρο είχαν στη διάθεσή τους.
Αποτέλεσμα ήταν να μάθουμε, για δοξολογίες σε εκκλησίες με αραιό και μασκοφορεμένο λόγω υγειονομικών μέτρων εκκλησίασμα, καταθέσεις στεφανιών σε κάθε τόπο, από πόλεις μέχρι χωριά και σχετικά ρεπορτάζ που συμπλήρωναν αυτό το ανθολόγιο της επετείου. Ως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, από κάτω από κάθε ανάρτηση αναπτύχθηκε διάλογος με χαιρετίσματα κατ’ αρχήν απ’ όσους δεν ήταν παρόντες στην εκδήλωση στους παρευρισκόμενους, επιδοκιμαστικά σχόλια αλλά και παρατηρήσεις και φυσικά ευχές για την πατρίδα και τους συγχωριανούς και φίλους που έβλεπαν στις φωτογραφίες.
Μια πρώτη αποτίμηση του φαινομένου είναι ότι φαινόμενο αγκάλιασε όλη τη χώρα και αν κάποιος ερευνητής είχε το χρόνο και τα μέσα βεβαίως να προλάβει και να αποθηκεύσει τόσο ηλεκτρονικό υλικό, θα μπορούσε να κάνει ένα άλμπουμ με τα ηρώα που υπάρχουν σε όλη τη χώρα και μετρήσει μάλιστα και τους ήρωες κάθε χωριού και πόλης. Το λέω αυτό γιατί παλιότερα όσοι ασχολούνταν με αυτά είχαν στα χέρια τους ένα απόκομμα από εφημερίδα ή περιοδικό και μπορούσαν να ελέγξουν το υλικό αλλά και τις πληροφορίες για τις οποίες εγγυούνταν το κύρος του εντύπου και φυσικά η επάρκεια του υπογράφοντος.
Είναι ένα μεγάλο θέμα αυτό, της συγκέντρωσης και αρχειοθέτησης τέτοιου υλικού και απασχολεί πολλούς αλλά φαντάζομαι πως βρεθεί μια λύση και δεν θα πηγαίνει χαμένο. Γιατί μπορεί οι εταιρείες που διαχειρίζονται τα κοινωνικά δίκτυα να «φακελώνουν» με τον τρόπο τους και για το δικό τους σκοπό όλες τις αναρτήσεις και όλους όσους συνδέονται με αυτές, αλλά ο απλός χρήστης νιώθει πως πλέει σε έναν ωκεανό πληροφοριών που τον πνίγει ενώ το φευγαλέο πέρασμα από μπροστά του τον απελπίζει και εν τέλει δεν συγκρατεί σχεδόν τίποτα απ’ ότι βλέπει. Η οθόνη τέτοιες στιγμές μοιάζει με ένα σουρωτήρι που οι ειδήσεις, οι πληροφορίες, κάθε τι περνάει και φεύγει χωρίς να αφήσει ίχνη…
Έτσι αύριο που θα «τρέχει» άλλο θέμα η επέτειος θα έχει ξεχαστεί και θα την θυμίζει ίσως για λίγες ημέρες ακόμη ένα ξεραμένο στεφάνι από δάφνες στο σιωπηλό ηρώο...
Στις φωτογραφίες: Οι εκδηλώσεις τιμής στους πεσόντες στα χωριά Σαραντάπορα και Νεράιδα (Σπινάσα) Καρδίτσας το 2014 που ακόμη είχαν λίγο κόσμο και ήταν και ζωντανοί κάποιοι απ’ αυτούς που πολέμησαν το 1940 – 1941 και έζησαν την τραγική δεκαετία που ακολούθησε.
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
