Έπρεπε να επιβληθεί η καραντίνα για να οδηγήσει κάποιους να ζήσουν στα χωριά τους, μακριά από τις εστίες μετάδοσης πιστεύοντας ότι έτσι θα είναι περισσότερο ασφαλείς. Τούτο βέβαια θα το δούμε όταν μετά την άρση των μέτρων κάνει ο καθένας κι όλοι μαζί απολογισμό, μετρηθούμε και να εύχομαι να είμαστε όλοι παρόντες στο προσκλητήριο.
Το ζήτημα της χειμωνιάτικης επιστροφής λόγω Covid-19 στο χωριό με προκαλεί να κάνω κάποιες εκτιμήσεις για το τι κάνει ο καθένας ή καθεμιά στην μικρή του πατρίδα. Φυσικά και είναι δικαίωμά τους και δεν αμφισβητείται, αλλά σαφώς και αποτελούν μια διαφορετική ομάδα από τους ντόπιους οι οποίοι παλεύουν νυχθημερόν στις δουλειές τους ενώ περισσότεροι που καταφεύγουν στα χωριά είναι συνταξιούχοι μιας ηλικίας που μπορούν ακόμη να αυτοεξυπηρετούνται και να απολαμβάνουν τις χαρές της ώριμης ηλικίας. Αυτών βρέξει – χιονίσει γεννάει ο λογαριασμός τους στην τράπεζα ενώ οι άλλοι, βλέπουν σκεπτικοί τον χειμώνα να έρχεται. Οι νέοι συγχωριανοί μας έχουν άπλετο χρόνο στη διάθεσή τους, βγαίνουν βόλτες να απολαύσουν τα φθινοπωρινά χρώματα και πιθανόν κάποιοι για συμπαράσταση στους έγκλειστους των αστικών κέντρων να στέλνουν και sms με τον ειδικό κωδικό για έξοδο. Για προμήθεια δε εφοδίων και αγαθών από την κοντινή κωμόπολη και έκτακτες υποθέσεις στη Λαμία συμπληρώνουμε όταν πηγαίνουμε όλοι το σχετικό έντυπο για να είμαστε συνεπείς με τις οδηγίες και να αποφύγουμε τα πρόστιμα.
Στο χωριό μας (Μεγάλη Κάψη στη Δυτική Φθιώτιδα) αλλά και σε κάθε άλλο διπλανό ή άλλο ορεινό χωριό οι μόνοι που έχουν καθημερινή απασχόληση χειμώνα – καλοκαίρι η οποία μάλιστα δεν χωράει αναβολές είναι αυτοί που έχουν ζώα. Τρία κοπάδια έχουμε στο χωριό κι αυτά είναι που ζωντανεύουν τις εξοχές του. Παλιότερα ήταν περισσότερα, όχι τα κοπάδια αλλά τα ζωντανά, καθώς όλοι στο χωριό είχαν από λίγα στο κατώι ή την καλύβα τους αλλά πεθαίνοντας οι παλαιότεροι και φεύγοντας οι νέοι αυτά τα νοικοκυριά έσβησαν και ούτε πρόκειται να αναστηθούν εκτός βέβαια αν ζήσουμε μια μεγάλη καταστροφή οπότε μπορεί να ζωντανέψει πάλι η ύπαιθρος αλλά τότε φοβάμαι πως οι συνθήκες θα είναι τραγικές.
Καμιά σαρανταριά είμαστε σε αυτή την καραντίνα του χειμώνα, λίγοι περισσότεροι από την πρώτη του Μαρτίου καθώς προτίμησαν κάποιοι να ξεχειμωνιάσουν στο χωριό, πράγμα πρωτοφανές τα τελευταία πενήντα χρόνια και πιθανόν να μην επαναληφθεί αν περάσει η επιδημία οπότε και θα διαψευστούν όσοι πίστεψαν πως θα ξαναγεννιόταν η κοινότητά μας.
Είναι πολλών επιθυμία να δουν πάλι τα χωριά μας γεμάτα κόσμο και να γίνουν πάλι παραγωγικά, αξιοποιώντας την γεωργία, την κτηνοτροφία και το δάσος με σύγχρονους σαφώς όρους και προτάσεις, αλλά αν περιμένουν να βγει κάτι τέτοιο από τούτη την καραντίνα ή όσες άλλες μπορεί να ακολουθήσουν είναι γελασμένοι. Άνθρωποι που μπορεί και να περπάτησαν ξυπόλητοι στα παιδικά τους χρόνια στα χωράφια ή πέρασαν ώρες ατέλειωτες μέσα στο κρύο κοντά στο κοπάδι, ποτέ και για κανένα λόγο δεν πρόκειται να το επαναλάβουν και ούτε και τους απογόνους μπορούν να εμπνεύσουν να το κάνουν. Η ζωή που πέρασαν στις πόλεις ή αλλού, μακριά από το χωριό και τις βαριές υποχρεώσεις τους έχει αλλάξει σε φοβερό βαθμό και κανείς δεν θα ήθελε να γυρίσει πίσω κάποιες δεκαετίες.
Με τον τρόπο αυτό ακυρώνουν την όποια συνέχεια είχε η Μεγάλη Κάψη των 250 ανθρώπων στη δεκαετία του ’50 και συνεχίζουν να ζουν στη δική τους ξεχωριστή, φαντασιακή κοινότητα, όπως αυτή διαμορφώθηκε στην ζωή που έκανε όλα αυτά τα χρόνια ο καθένας στην μόρφωση, στη δουλειά του, στις συναναστροφές, στις ιδέες που ασπάστηκε. Χρόνια που πέρασαν με νοσταλγία για το χωριό και έσβηνε στα πανηγύρια του καλοκαιρού και στις διασκεδάσεις και τα οποία δεν πρόκειται να ξανάρθουν γιατί το χωριό, έγινε και για τους ντόπιους ένας φαντασιακός πλέον χώρος και αυτή την πραγματικότητα, ήρθε να ταράξει απροσδόκητα μια καραντίνα την οποία τελικά δεν την βιώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο ούτε στο χωριό, ούτε στην πόλη. Όταν περάσει η επιδημία ο καθένας θα πάρει την πλευρά το χάσμα θα έχει μεγαλώσει λίγο κι αλλού μπορεί να γίνει και αγεφύρωτο…
Στη φωτογραφία, το δημοτικό σχολείο της Μεγάλης Κάψης. Έργο του 1909 το οποίο γλίτωσε μαζί με την εκκλησία και λίγα σπίτια την πυρπόληση από τους Γερμανούς Αύγουστο του 1944. Έκλεισε το 1985 και ουδέποτε προβλέπεται πλέον να κάτσουν στα θρανία του συμμαθητές και να εμπνευστούν μέσα σε αυτό μια άνοιξη για το χωριό.
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
