Τα γενέθλια δεν τα ξεχνάμε ποτέ, ιδίως όταν πάνε καλά τα πράγματα στη ζωή μας γιορτάζονται με ωραίο τρόπο και μέσω αυτών κοινωνούμε την εμπειρία του βάρους ενός έτους επιπλέον στην πλάτη μας στους κοντινούς μας ανθρώπους και σε αυτούς που μας περιβάλλουν, ενώ θεωρείται ότι αυτός ο σταθμός στη ζωή μας είναι μια νέα αφετηρία...
Τα γενέθλια όπως τα ξέραμε έπεσαν κι αυτά θύματα της πανδημίας και γιορτάζονται πλέον κατά μόνας ή σε πολύ στενό οικογενειακό και φιλικό κύκλο, χωρίς πολλά τραγούδια και μουσικές ενώ εορτάζοντες και τιμώντες αυτούς, ξεπερνούν τα όριά τους σε απολαύσεις εδεσμάτων και γλυκών λόγω καραντίνας μη υπολογίζοντας το βάρος που παίρνουν. Είναι ένας τρόπος να ξεχνούν τον παρατεταμένο εγκλεισμό και να ξεχνούν τις αγκαλιές που υποψιάζουν πλέον και τον πιο καλοπροαίρετο και τις αποφεύγει, όπως αποφεύγει εξάλλου και τα εορταστικά τραπέζια με πολλά άτομα, γνωστά ή άγνωστα δεν έχει σημασία.
Είναι όμως περιπτώσεις γενεθλίων που ξεχωρίζουν για το βάρος των χρόνων που σηκώνει το άτομο και τούτο γιορτάζεται διαφορετικά ακολουθώντας όσο το δυνατόν τα μέτρα που επιβάλει ο περιορισμός της πανδημίας. Το κυριότερο ο αριθμός των συμμετεχόντων στη γιορτή που ποικίλει κάθε φορά, ανάλογα με την οικογένεια και το φιλικό περιβάλλον.
Πως όμως να περιορίσεις τον αριθμό αυτών που θα ήθελαν να ευχηθούν στην κυρία Έλλη Ποντικοπούλου (1920) η οποία από προχθές άρχισε να βαδίζει στο εκατοστό έτος φορτωμένη έναν αιώνα ζωής στην πλάτη της; Ποιος από την οικογένεια να αποκλειστεί, οικειοθελώς εννοείται, από μια σπάνια για οικογένεια εορταστική σύναξη; Ποιος ή ποια να περιμένει να φύγουν οι προηγούμενοι για να μην υπερβούν τον συμβολικό αριθμό των ατόμων που επιτρέπεται να βρίσκονται κοντά για να περάσει να της ευχηθεί καλή δύναμη και να συνεχίσει με υγεία την ζωή της; Ποιος γείτονας και ποια γειτόνισσα δεν θέλει να περάσει από το σπίτι να την καμαρώσει που ένας αιώνας δεν την έβαλε ακόμη κάτω;
Σε μια εποχή απωλειών, προσώπων, πραγμάτων και συναισθημάτων, η παρουσία της κυρίας Έλλης ανάμεσά μας είναι μια παρηγοριά για όλους και ένας ύμνος για την δυνατότητα που έχει ένας άνθρωπος να περάσει αυτό το μεγάλο σύνορο στη ζωή του.
Η κυρία Έλλη είναι συγχωριανή μας, ήρθε στη Μεγάλη Κάψη το 1938 καλεσμένη από μια άλλη συγχωριανή μας και της άρεσε το χωριό μας. Έζησε την δεκαετία του 1940 – 1950 στην Αθήνα, στα Σεπόλια όπου και σήμερα κατοικεί. Παντρεύτηκε τον Θανάση Ποντικόπουλο το 1952 και έκτοτε, έγινε και επίσημα συγχωριανή μας η οποία επισκέπτονταν το χωριό τακτικά όσο δούλευε και από τότε που συνταξιοδοτήθηκε έμεινε όλο το καλοκαίρι, μέχρι αργά το φθινόπωρο πολλές φορές και είχε πολύ καλές σχέσεις και αντάλλασε επισκέψεις με τις γυναίκες του χωριού και συμμετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις.
Φέτος ήταν ένα απόγευμα του Αυγούστου που την επισκέφτηκα να κουβεντιάσουμε για τη ζωή της και πως γνώρισε και αγάπησε το χωριό μας και με την ευκαιρία της ζήτησα να ποζάρει αγκαλιά με τρείς γενιές γυναίκες απογόνους της. Την κόρη της Αριάδνη Κάκκια, την εγγονή της Μάρω και την δισεγγονή Αριάδνη. Ήταν κατά την γνώμη μου η πιο ωραία στιγμή για όλο το χωριό όταν τέσσερα τόσο αγαπητά πρόσωπα, με το νήμα που ενώνει τέσσερις γενιές στάθηκαν για μια φωτογραφία που θα μείνει και θα τις καμαρώνουμε όλες.
Όλοι της ευχόμαστε να είναι καλά και να την ξαναδούμε πάλι στο χωριό το καλοκαίρι!
Η κυρία Έλλη Ποντικοπούλου, η κόρη της Αριάδνη, η εγγονή της Μάρω και η δισεγγονή της Αριάδνη, το καλοκαίρι που μας πέρασε στο χωριό.
Στην κεντρική φωτογραφία η κυρία Έλλη Ποντικοπούλου στα γενέθλιά της με τους ανθρώπους που την αγαπάνε.
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
