Η μοίρα των δέντρων - όλων των δέντρων είναι να μένουν εκεί που φύτρωσαν ή τα έχουν φυτέψει, μη μπορώντας, αφού δεν έχουν πόδια, να περπατήσουν άμα συμβεί κάτι στην γειτονιά τους, να πάνε παραπέρα, να αλλάξουν τόπο. Πράγματι, αν μπορούσαν να μετακινηθούν πιστεύω ότι όλα θα έπαιρναν τα μάτια τους και θα έφευγαν μακριά από τους ανθρώπους, σε μέρη απάτητα και κακοτράχαλα για να μην μπορούν να τα φτάσουν...
Γιατί είναι τα δέντρα, ειδικά των πόλεων τα μόνα πλέον πλάσματα (αφού για τα ζώα όλο και κάποια ζητήματα προστασίας έχουν προχωρήσει) που ξεσπά πάνω τους ο άνθρωπος με ένα σωρό τρόπους και τα ταλαιπωρεί, τα πληγώνει, τα ρημάζει και μένει ατιμώρητος. Το χειρότερο όμως απ’ όλα είναι ότι αν και ο ίδιος τα έχει φυτέψει τις περισσότερες φορές και πληρώνει γι’ αυτό, αδιαφορεί παντελώς για το πώς αυτά ζουν και τα αφήνει απεριποίητα, απότιστα και εκτεθειμένα σε πολλούς κινδύνους. Από την άλλη όμως, θέλει να έχει και τη σκιά τους το καλοκαίρι που ψήνεται ο κόσμος από τον ήλιο και του αρέσει που καμιά φορά βλέπει να φωλιάζουν πουλιά στα κλαδιά τους και απολαμβάνει τα κελαηδίσματά τους.
Στη μνήμη κάθε ανθρώπου, ακόμη και αυτού που δεν έχει δει ποτέ του δέντρο υπάρχει η σκιά της πρώτης στέγης που έβαλε ο αρχαίος πρόγονος από κάτω το κεφάλι του, τα κλαδιά των δέντρων και αυτό θα το κουβαλά μέχρι να τον σκεπάσει το χώμα. Από τότε ως τα σήμερα όμως άλλαξαν πολλά και το κυριότερο, ότι ο άνθρωπος μέσω της γεωργίας για να φτιάξει χωράφια και της κτηνοτροφίας για να βοσκήσει και της χρήσης του ξύλου για ένα σωρό ανάγκες του περιόρισε σε ασύλληπτο βαθμό το δάσος. Πάντα όμως άφηνε περιθώρια να υπάρχουν δείγματά του και ορισμένα μάλιστα τμήματά του ανέλαβε να τα προστατέψει αλλά σε μια χώρα που όλα είναι «ξέφραγο αμπέλι» δεν κατάφερε πολλά πράγματα κι έτσι διαμορφώθηκε και η γενική αντίληψη ότι δεν αγαπάμε ούτε τα δέντρα, ούτε και το δάσος.
Τα λέμε αυτά γιατί μέσα σε όλα που μας ταλανίζουν, οικονομική κρίση, επιδημία και άλλα χρόνια και αθεράπευτα ζητήματα της ζωής μας, φλέβισε όπως έλεγαν οι παλιοί ο Φλεβάρης και αντί να μυρίσει καλοκαίρι στην Ελλάδα, ζήσαμε κάποιες ημέρες Σιβηρίας. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο, χιόνισε μάλιστα και μέσα στην Αθήνα και χρειάστηκαν εκχιονιστικά να περάσουν από το κέντρο της πόλης. Μέσα σε μια περίοδο όμως πολλών δυσχερειών και κατήφειας λόγω των περιοριστικών μέτρων για την πρόληψη της πανδημίας που δεν λέει να περάσει, όλοι τα έβαλαν με την καιρό που στην περίπτωση λέγονταν και «Μήδεια» και τις χρέωσαν μια σειρά από αποκαλύψεις στη λειτουργία του κράτους, των δήμων, των οργανισμών. Πράγματα ήδη γνωστά αλλά η ορμή που επέδραμε η «Μήδεια» δεν άφησε κανέναν χωρίς να αποκαλυφθούν οι ευθύνες του και έτσι ο διάλογος για την επιδημία περιορίστηκε και άρχισε άλλος για τα χιόνια, τις αλατιέρες και τα δέντρα.
Τα δέντρα που όπως αναφέρθηκε παραπάνω δεν είχαν πόδια να φύγουν όταν άρχισε να απλώνεται η πόλη κι έμειναν εκεί, όσα σώθηκαν από το αλυσοπρίονο να θυμίζουν τα δάση της αρχαίας Αττικής και της υπόλοιπης χώρας. Και τα οποία ξεμοναχιασμένα μέσα σε οικόπεδα και στενά πεζοδρόμια, χωρίς την στήριξη του διπλανού τους, ακλάδευτα και πολλά άρρωστα, με αδύναμο ριζικό σύστημα, έπεσαν και δεν έφτανε αυτό, έκοψαν και κατέστρεψαν το δίκτυο του ηλεκτρισμού και τσάκισαν και κάποια αυτοκίνητα που βρέθηκαν από κάτω τους. Κάτι βέβαια που θα μπορούσε να γίνει και με έναν δυνατό αέρα ενώ από την άλλη, τα σύρματα είναι αυτά που πολλές φορές έχουν προκαλέσει πυρκαγιές. Έτσι ξαμολύθηκαν ένα σωρό συνεργεία να τα κόψουν, να τα κάνουν καυσόξυλα και να ανοίξουν το δρόμο στα συνεργεία να επιδιορθώσουν τις βλάβες του δικτύου και για να σώσουν αυτό έβαλαν στόχο τα δέντρα. Τους φόρτωσαν όλα τα κακά και ξεμπέρδεψαν και έμεινε και ένα θέμα να κουβεντιάζουμε τις επόμενες ημέρες για το ποιος πρέπει να τα φροντίζει, ποιανού είναι ευθύνη η διατήρηση και το κλάδεμα, ποιος πληρώνει εν τέλει τις ζημιές που μπορεί να προκαλέσει ένας πεύκος στην Εκάλη ή το Χαλάνδρι όταν πέσει. Ένας διάλογος που θα ξεχαστεί σύντομα όπως θα ξεχαστούν και τα δέντρα μετά τον διωγμό…
Στην ωραία φωτογραφία του Σωτήρη Παπαδήμα: Ένας πεύκος έγειρε από το χιόνι ήσυχα και απαλά στο άλσος χωρίς να προκαλέσει ζημιές αλλά τον παίρνει κι αυτόν η μπόρα της κατακραυγής που δεν ρώτησε όπως άλλοι πρώτα που θα φυτρώσει και θα απλώσει τα κλαδιά του...
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
