Το χωριό μου, 800 μέτρα ψηλά στις ανατολικές πλαγιές του Τυμφρηστού, έχει κιόλας απελευθερωθεί από το χιόνι των τελευταίων ημερών που άδειασε η «Μήδεια» και ορισμένα κομμάτια της γης του, κυρίως αυτά που καλλιεργούνται ή δέχονται κάποια στοιχειώδη φροντίδα, μόλις άρχισαν να ξεπαγώνουν και τα χορταράκια αρχίζουν να αναδεύονται. Ανάμεσά τους και στο μικρό τσιμεντένιο παρτεράκι της αυλής του πατρικού σπιτιού όπου η μάνα μου ανέκαθεν διατηρεί ωραίες τριανταφυλλιές και ορτανσίες καθώς και άλλα πολυετή καλλωπιστικά και φυτεύει κάθε άνοιξη πολλά άλλα λουλούδια.
Ως εκ τούτου έχει καλό χώμα το οποίο φιλοξενεί κάτω από την επιφάνειά του άφθονη τροφή για τα πουλιά, κάτι που ως φαίνεται γνώριζε πολύ καλά ο κυρ κότσυφας της φωτογραφίας ο οποίος ήρθε χθες το πρωί μόλις ζέστανε κάπως η μέρα καμαρωτός - καμαρωτός και αφού έριξε μια προσεκτική ματιά γύρω του να δει αν βρίσκεται κάπου εκεί κοντά κάποια από τις αδίστακτες γάτες, άρχισε να σκαλίζει και να τσιμπά σκουλήκια.
Ακούνητος τον έβλεπα πάνω από πέντε λεπτά να σκαλίζει και να ρίχνει που και που κάποια ματιά για τον γάτο - η παρουσία μου ούτε καν που τον απασχολούσε και συμπέρανα πως τούτο οφείλεται στη συνήθεια που απέκτησε με τη μάνα μου η οποία τον βλέπει κάθε μέρα να κατεβαίνει στο παρτέρι και να ψάχνει ακόμα και μέσα στις γλάστρες και προσπαθεί να μην τον ενοχλεί καθόλου. Αντιθέτως δε, φροντίζει να διώχνουν τις πανταχού παρούσες γάτες από την αυλή ενώ όταν έχει παγωνιά και ο κότσυφας δεν μπορεί να σκαλίσει, η μάνα μου ρίχνει στο παρτέρι ψίχουλα και σπόρους και έρχεται και χορταίνει όχι μόνος αυτός αλλά και άλλα πουλιά που δεν μπορούν να βρουν τροφή στους κήπους και τους θάμνους.
Ως ανταπόδοση της προσοχής που του κάνουν ο κυρ κότσυφας, αφού χορτάσει πετάει και στέκεται σε διάφορα σημεία της αυλής και αφού περάσει με ένα άφοβο φτερούγισμα μπροστά από την πόρτα, κάθεται κατόπιν για λίγο ψηλά στην κρεβατίνα και με μια βραχνή φωνούλα λέει την καλημέρα του. Κατόπιν πετάει προς το δάσος και τα χωράφια όπου όλη τη μέρα την βγάζει μέσα στους θάμνους προετοιμαζόμενος για την άνοιξη, τα ζευγαρώματα και το μεγάλωμα των κοτσυφόπουλων ώστε αυτά να γίνουν ωραία και μελωδικά και να μπορούν κατόπιν να πετάνε μόνα τους στο δάσος όπως όλα τα άλλα πουλιά.
Στο δάσος και στα θαμνοτόπια δεν πετάνε πια τόσοι κότσυφες όσο τα περασμένα χρόνια. Λιγόστεψαν, και γι’ αυτό δεν φταίνε οι κυνηγοί που λένε όσοι γνωρίζουν την ύπαιθρο από αφηγήσεις άλλων, αλλά από την ερημιά που επικρατεί παντού καθώς στο μεγαλύτερο ποσοστό της είναι παρατημένη. Κι όπου πάλι παρατηρείται κάποια δραστηριότητα, αυτή είναι σύντομη γιατί πάλι άλλαξαν οι καιροί και κανένας σχεδόν δεν διανυκτερεύει εκεί και όσες καλύβες υπήρχαν κάποτε εκεί γι’ αυτό το σκοπό έχουν γίνει σωρός ερειπίων.
Έτσι τα κοτσύφια που ναι μεν τους αρέσουν οι δροσερές ρεματιές όπου βρίσκουν άφθονη τροφή και τα θαμνώδη μέρη να φωλιάζουν αλλά τους αρέσει να πλησιάζουν και τα σπίτια στα χωριά, δεν βρίσκουν εκεί ούτε ίσκιο από άνθρωπο. Προσωπικά θεωρώ επίσης πως ο έχει και κάποια συμπεριφορά νάρκισσου, θέλει δηλαδή να τον βλέπουν οι άνθρωποι να κινείται, να υποθέτουν που έχει τη φωλιά του, να περιμένουν να τον ακούσουν. Γι’ αυτό και πλησιάζει τα σπίτια, συνδυάζοντας την ανεύρεση τροφής με την παρέα των ανθρώπων. Ένας αυτός είναι και ο κότσυφας που έρχεται στην αυλή μας, τον καμαρώνουμε και φροντίζουμε να μην τον χάσουμε από νύχια κάποιας γάτας...
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
