Ήταν η πρώτη ημέρα του Μάρτίου, πάντα η αφετηρία της Άνοιξης - ανεξάρτητα από τον καιρό που έκανε γιατί αυτός ο διπρόσωπος μήνας πάντα επιφύλασσε εκπλήξεις- και ο κόσμος, κουρασμένος από τα κρύα και τις δυσκολίες του χειμώνα, την περίμενε πως και πως και ένιωθε να του φεύγει ένα βάρος από την καρδιά, σαν αντίκριζε της ανατολή της.
Από το ξημέρωμα της πρώτης ημέρας του Μαρτίου πάλι, για τον αγροτικό κόσμο κυρίως άρχιζαν και η περίοδος της εργασίας καθώς ο τόπος άρχιζε να στεγνώνει και τα χιόνια να περιορίζονται στα βουνά. Έτσι άρχιζαν τα ανοιξιάτικα οργώματα, τα κλαδέματα και ένα σωρό άλλα που έπρεπε να γίνουν στην ώρα τους, έτσι ώστε τον Απρίλιο, άντε αρχές Μάιου να αρχίσει να εκτιμάται η πρόοδος της βλάστησης και ο νοικοκύρης να ασχοληθεί πλέον με την φροντίδα της καρποφορίας τους ως το καλοκαίρι. Φυσικά, η αρχή της νέας καλλιεργητικής χρονιάς, ποίκιλε σε διάφορους τόπους αλλά η εντύπωση πως την πρώτη Μαρτίου άρχιζαν όλα ήταν κοινή και κανείς δεν μπορούσε να την αμφισβητήσει, όπου και αν ζούσε και σε ότι είδος ανοιξιάτικης καλλιέργειας είχε επενδύσει.
Τα σημάδια του ξεκινήματος της νέας εποχής φυσικά και άρχιζαν από τον Φεβρουάριο, αλλά και η φύση, που πρωτοστατούσε πάντα ήταν σκεπτική και δειλά – δειλά άφηνε κάποιες κορομηλιές και κάποια άλλα, σκληραγωγημένα δέντρα να ανθίσουν με την ευθύνη της αποτυχίας, να ανήκει σε αυτά. Μαθημένα κι αυτά όμως, από τα χιόνια και τους πάγους, κατάφερναν αν τους τύχαινε το κακό, να σώσουν κάτι από την ανθοφορία τους και έτσι να μην λογιστούν από τα άλλα, στέρφα κι άκαρπα και βγάλουν τη χρονιά στην στεναχώρια.
Έτσι γίνονταν πάντα, σαν έμπαινε κάθε φορά ο Μάρτιος. Από πέρσι όμως, που πάνω – κάτω αυτές τις ημέρες η ζωή μας εξαιτίας του κορωνοϊού άρχισε να αλλάζει ραγδαία και ζώντας διαρκώς σε μια κατάσταση θερμού – ζεστού με όλες τις παραλλαγές καραντίνας και των μέτρων που λαμβάνονται για τον περιορισμό της επιδημίας, είτε σε εθνικό επίπεδο, είτε κατά τόπους, η χρονιά έκλεισε με ένα σωρό ζημιές, άλλες φανερές και τις περισσότερες να σιγοκαίουν κάτω από την στάχτη που άφησαν πίσω τους οι προσπάθειες από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας για να μην βρεθούμε στα χειρότερα και στα νοσοκομεία.
Έτσι με την εμπειρία μιας χαμένης χρονιάς – πότε θα εκτιμηθεί η καταστροφή και αν θα εκτιμηθεί σωστά κανένας δεν γνωρίζει, ο ερχομός του φετινού Μαρτίου που είναι και η επέτειος των πρώτων σκληρών μέτρων για την πανδημία που έλαβε η Πολιτεία, μοιάζει να μην ενθουσιάζει κανέναν αφού δεν ξέρουν πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Έτσι σκέφτεται η πλειονότητα των ανθρώπων, ανθρώπων κυρίως που οι δουλειές τους εντάσσονται στον κύκλο του ιδιωτικού τομέα γιατί οι άλλοι, αυτοί που εξαρτώνται από το Δημόσιο βρέξει – χιονίσει κάτι έχουν να λαβαίνουν και είναι διστακτικοί όχι μόνο να ξεκινήσουν κάτι, αλλά και να το σκεφτούν. Αυτοί όμως που έχουν επενδύσει στη δική τους δουλειά, οποιαδήποτε δουλειά, από το χωράφι και το κοπάδι μέχρι το γραφείο, δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Στην κατήφεια των ημερών, η αισιοδοξία που αποπνέει ένα ανθισμένο δέντρο, πάντα λειτουργεί παρηγορητικά. Πόσο μάλιστα όταν αυτό έχει τολμήσει να ανθίσει, στην ώρα του βεβαίως και χωρίς να λογαριάσει τον καιρό του Μαρτίου, που το χιόνι μπερδεύτηκε με τα λευκά λουλούδια του σε βαθμό που δεν μπορούσε κάποιος να τα ξεχωρίσει. Αυτή η κορομηλιά, σε ένα παρατημένο κήπο, παρόλο το κρύο που ένιωσε, κατάφερε από μόνη της και χωρίς την βοήθεια κανενός, να καρπίσει κατάγλυκους καρπούς. Η πείρα των προηγούμενων Μαρτίων ήταν αυτή που της έδωσε δύναμη να συμπληρώσει τον κύκλο της.
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
