Κάποια πράγματα συμβαίνουν μια φορά και όποιος τα βλέπει πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό και φυσικά να μην περιμένει να επαναληφθούν μπροστά του. Ειδικά δε αν πρόκειται για σκηνές που όσο περνάει ο χρόνος, τόσο απωθούνται ως ασύμβατες της εποχής, στη μνήμη και καθώς οι πρωταγωνιστές τους αποσύρονται στο επέκεινα του βιαστικού χρόνου, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει κανείς που να θυμάται ότι γίνονταν αυτά.
Αυτά περιγράφει ένα κείμενο που ξύπνησε μέσα στην επιδημία που πέρασε ένα χρόνο κοντά μας και δεν λέει να φύγει. Ένα κείμενο από την εποχή που ο κόσμος δεν είχε ακόμη χωνέψει ότι μπήκε στα λεγόμενα μνημόνια και κατά πως, το μυαλό του αρμένιζε ακόμη σε περασμένα καλοκαίρια και σε στιγμές ξεγνοιασιάς που έζησε κάποτε. Το πρόσωπο δε που ευθύνονταν για όλη αυτή την κατάσταση, εκτός από τους ημέτερους «γερμανοτσολιάδες» ήταν ο γερμανίδα καγγελάριος Άνγελα Μέρκελ που εκείνη την ημέρα ήρθε επίσκεψη στην Αθήνα και όλος ο κόσμος είχε βγει στους δρόμους να την... υποδεχτεί! Εμένα δεν με ενδιέφερε τόσο αυτό το πράγμα, βγήκα όμως στους δρόμους και είχε το μυαλό μου αλλού.
«Τον είδα εκείνο το πρωί να περιμένει το τρόλει στην στάση Ακαδημία, προερχόμενος μάλλον από την οδό Ευρυπίδου που ακόμη λειτουργούν καταστήματα που πουλάνε λουλούδια, φυτά και δέντρα σε γλάστρες. Κουρασμένος, τσακισμένος, στον κόσμο του και να κρατάει στο ένα χέρι μια σακούλα που είχε μέσα μια λεμονιά σε πλαστική γλάστρα και στο άλλο ένα στυλιάρι, απ’ αυτά που άλλοι βάζουν στα σκαπανικά και άλλοι τα πιάνουν στα χέρια τους μόνο όταν κάνουν πορείες στην πόλη και τα δοκιμάζουν πάνω σε βιτρίνες.
Μου άρεσε η φιγούρα του και για να πιάσω κουβέντα, τον ρώτησα πόσο πήρε τη λεμονιά. Μου είπε ένα ποσό και σχολίασε πως θα τη φυτέψει σε μια αυλή πίσω από το Γηροκομείο γιατί αυτή που είχαν ξεράθηκε και ευελπιστεί πως θα δοκιμάσει από τα λεμόνια της λεμονίτσας αλλά και να μην προλάβει αυτός, θα χαρούν τον καρπό της τα εγγόνια του.
Μπήκε στο τρόλει -που λόγω του φόβου που σπέρνουν οι αστυνομικοί που εφαρμόζουν αυστηρά μέτρα για να τρομάξει ο κόσμος και να μπορούν να κάνουν ήσυχα την περιφρούρηση για την επίσκεψη της Μέρκελ στην Αθήνα και οι «αγανακτισμένοι» που θέλουν να εκφράσουν παντί τρόπω την διαμαρτυρία τους και κάτι τέτοιο για τον κόσμο μυρίζει δακρυγόνο και ξύλο- ήταν σχεδόν άδειο. Έτσι ακούμπησε τη λεμονίτσα σε μια άκρη και αυτός με το στυλιάρι στα χέρια κάθησε σε μια θέση που να μπορεί να βλέπει το φυτό και να μην ξεροσταλιάζει όρθιος. Μπήκαν και άλλοι, το είδαν εκεί στη θέση του, δεν του έδωσαν σημασία, είχαν άλλα πράγματα να σκεφτούν και σε κόσμο να τηλεφωνήσουν.
Στο τέρμα κατέβηκαν όλοι και μετά ο ηλικιωμένος κύριος που σίγουρα μεγάλωσε όπως έδειχνε το παρουσιαστικό του σε κάποιο χωριό, πήρε τη λεμονίτσα στο ένα χέρι και στο άλλο το στυλιάρι και κατευθύνθηκε προς την υπόγεια διάβαση για να περάσει απέναντι. Τον ακολούθησα λίγο έτσι για να τον καμαρώσω που περπατούσε προς το σπίτι του και δίπλα στους αστυνομικούς που είχαν αναπτυχθεί στη γωνία και οι οποίοι δεν κοίταζαν τη λεμονίτσα, αλλά το στυλιάρι που κρατούσε ο γέροντας. Καλού - κακού τσίτωναν την προσοχή τους αλλά φαίνεται, πως κι απ’ αυτούς κάποιοι κατάγονταν ακόμα από χωριά και ήξεραν πως τέτοια εποχή τα στυλιάρια κάνουν τα σκαπανικά να πιάσουν δουλειά και δεν έδωσαν σημασία σε έναν άνθρωπο που εκείνη την ημέρα φύτεψε μια λεμονιά...
ΑΘΗΝΑ, 11/04/2013
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
