Μέσα στα αυτά που συμβαίνουν τούτη την περίοδο της επιδημίας που απειλεί τον κόσμο, η είδηση ότι τα χελιδόνια τα βρήκε στον ερχομό τους στην Ελλάδα μια μεγάλη κακοκαιρία και ένας ανεξακρίβωτος αριθμός τους χάθηκε απ’ αυτή την αιτία. Αυτό έγινε αντιληπτό στις παράλιες πόλεις περισσότερο, είδαμε και ένα σωρό φωτογραφίες με τα ταλαιπωρημένα πουλιά στα μπαλκόνια και στους δρόμους να ξεψυχάνε από την κούραση και την πείνα.
Έτσι ενώ στα χωριά τα περιμέναμε να φανούν, όπως συνήθιζαν από τα μέσα Μαρτίου, τα είδαμε τις τελευταίες ημέρες να έρχονται και να επιθεωρούν τις περσινές φωλιές ενώ τα καινούργια ζευγάρια να ετοιμάζονται να φτιάξουν καινούργιες. Στο σπίτι μας, έχουν χτίσει εδώ και χρόνια μια φωλιά κάτω από το μπαλκόνι με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική για να μην ενοχλούνται από το φως και νομίζω πως είναι το ίδιο ζευγάρι που έρχεται κάθε χρόνο.
Η μάνα μου που τα θεωρεί ως αγαθά πνεύματα του σπιτιού και με αυτά αλλάζει καλημέρα κάθε πρωί και αυτά καληνυχτίζει κάθε βράδυ όταν είναι μόνη, επιμένει ότι είναι τα ίδια. Την παρακολουθώ πως τους μιλάει και πως αυτά της αποκρίνονται με μικρές φωνούλες και τελικά συμφωνώ μαζί της: είναι τα ίδια που έρχονται κάθε χρόνο και τα χαιρόμαστε κάθε φορά που τα βλέπουμε και τα προσέχουμε όταν μεγαλώνουν τα μικρά τους, κρατώντας σβηστή τη λάμπα και κουβεντιάζοντας χαμηλόφωνα όταν είμαστε στην μικρή αυλή.
Η μάνα μου ανησυχούσε πολύ που άργησαν να έρθουν και στενοχωρήθηκε για το κακό που τα βρήκε και ακόμη λέει για το πόσο τυχερά στάθηκαν τα δικά μας και ξαναγύρισαν στη φωλιά που είναι το σπίτι τους στο σπίτι μας. Γύρισαν και κάποια άλλα ζευγάρια, ένα που προτιμά την μικρή αποθήκη, κάνα δυο στο διπλανό σπίτι του Πάνου και της Κλειώς Τσιρώνη καθώς και στα διπλανά σπίτια. Παλιότερα ήταν και κάποια άλλα ζευγάρια χελιδόνια που έφτιαχνα φωλιές στον αχυρώνα, αλλά από τότε που έπαψαν οι γονείς να έχουν ζώα εκεί, τα χελιδόνια σταμάτησαν να πηγαίνουν εκεί γιατί πιστεύω ότι ήθελαν να βλέπουν κόσμο.
Το ίδιο συμβαίνει παρατηρώ και σε άλλα σπίτια στο χωριό. Σε αυτά που είναι κλεισμένα τους περισσότερους μήνες του χρόνου και ανοίγουν μόνο το καλοκαίρι, δεν πηγαίνουν να κάνουν φωλιές. Έτσι σε ολόκληρες γειτονιές δεν βλέπουμε ούτε ένα να πετάει στον ουρανό. Αντιθέτως, στη γειτονιά μας, όπου κατοικούν και οι περισσότεροι μόνιμοι χωριανοί, έρχονται κάθε χρόνο, ομορφαίνουν τις μέρες μας και μας κάνουν παρέα όλη την ημέρα στην αυλή ενώ είναι θέμα συζητήσεων σε όλη την περίοδο που είναι στο χωριό.
Η μάνα μου λοιπόν που έχει το νου της στα χελιδόνια όλη τη μέρα μου μετέφερε μια σκέψη της που πολλές φορές είχε απασχολήσει κι εμένα. Που βρίσκουν δηλαδή λάσπη να φτιάξουν τις φωλιές της εννοώντας φυσικά πως δεν ενδείκνυνται όλα τα χώματα γι’ αυτή τη δουλειά. Δεν κάνει για παράδειγμα το χώμα του δάσους, ούτε αυτό που έχει κοπριά. Το κατάλληλο χώμα είναι το αργιλώδες και ακόμα καλύτερο το κοκκινόχωμα γιατί είναι εύπλαστο, κολλάει με το σάλιο τους και γίνεται πολύ σκληρό όταν ξεραθεί.
Παλιότερα μου είπε η μάνα, τότε που όλοι όργωναν τα κήπια και τα χωράφια στο χωριό, τα χελιδόνια δεν είχαν πρόβλημα και μάλιστα μπορούσαν να διαλέξουν χώμα να κάνουν λάσπη για τις φωλιές τους. Τώρα αυτοί που οργώνουν είναι ελάχιστοι κι έτσι τα χελιδόνια δυσκολεύονται να βρουν το κατάλληλο χώμα ενώ οι σάρες που υπήρχαν κάποτε στις εξοχές δασώθηκαν. Έχοντας αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, χάρηκα πολύ που είδα προχθές μια ομάδα από χελιδόνια να μαζεύουν χώμα από το φρεσκοοργωμένο από την φρέζα του Μάκη Δημητρόπουλου κήπο της Τσιλικολένης. Αυτός ο κήπος όντως έχει κοκκινόχωμα και γι’ αυτό έπεσαν τα χελιδόνια και από μακριά έμοιαζαν να βοσκούσαν χώμα!
Όντως έτσι έκαναν. Βοσκούσαν χώμα και με το σάλιο τους έκαναν τη λάσπη που μαζί με ξηρά χορταράκια και τρίχες από ζώα θα έχτιζαν το δικό τους σπίτι. Ένα σπίτι που δεν το ξεχνάνε και ακόμη και να το βρουν χαλασμένο από τους σπουργίτες που ξεχειμωνιάζουν στο χωριό, το επισκευάζουν για να περάσουν εκεί το καλοκαίρι τους και να γεννήσουν.
21-04-2020
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
