Ζούμε τους τελευταίους μήνες στον αστερισμό των εμβολίων και ειπώθηκαν, ακούστηκαν, ειδώθηκαν και γράφτηκαν γι’ αυτά μέσα σε τόσο μικρό διάστημα όσα δεν μπορούσαν να φανταστούν οι άνθρωποι από τη στιγμή που, μετά από άπειρα πειράματα, πείστηκαν ότι είναι η καλύτερη μέθοδος να αντιμετωπιστούν οι επιδημίες και να σωθούν πολλές ζωές...
Ο λόγος φυσικά που τα εμβόλια μπήκαν τόσο πολύ στη ζωή μας είναι η επιδημία του Covid-19 που παραπάνω από ένα χρόνο ταλαιπωρεί ολόκληρο τον πλανήτη και δεν είναι ακόμη τίποτα σίγουρο για πόσο καιρό ακόμη θα συμβαίνει αυτό και πότε θα αρχίσουμε να ζούμε την κανονικότητα που ξέραμε. Ως τότε, αλλά και για πολύ μετά τα εμβόλια θα είναι ένα θέμα συζήτησης που θα απασχολεί τον κόσμο για πολλά χρόνια, ίσως και δεκαετίες.
Φυσικά για τα εμβόλια, κάποιοι άλλοι συζητάνε όλο τον χρόνο, αλλά στην περίπτωσή τους δεν πρόκειται αυτά να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση κάποιας ασθένειας, αλλά για το ημέρωμα ενός αγρίου δέντρου σε ήμερο ή την βελτίωση κάποιου που οι καρποί του δεν είναι καλοί ή για το ξανάνιωμά του δίνοντάς του μάλιστα μια καινούργια και πιο ενδιαφέρουσα ζωή. Είναι οι εμβολιασμοί που γίνονται κάθε άνοιξη και απασχολούν ένα μεγάλο αριθμό δεντροκόμων, επαγγελματιών και ερασιτεχνών σε όλη την χώρα και ποικίλλει, ανάλογα με το υψόμετρο και το είδος που πρέπει να τους υποστεί. Πρόκειται για μια θαυμαστή τέχνη, που αρκετοί την κατέχουν αλλά είναι πολύ περισσότεροι εκείνοι που θα ήθελαν να έχουν τέτοιο «χέρι» που ότι μπολιάζουν να έχει πάντα επιτυχία. Πάντως και να μην τα καταφέρουν την πρώτη φορά, επιμένουν και ελπίζουν ότι κάποια μέρα θα γίνουν οι καλύτεροι εμβολιαστές και δεν παύουν να πειραματίζονται συνέχεια υιοθετώντας συχνά και καινούργιους τρόπους εμβολιασμού πάνω σε διάφορα είδη δέντρων.
Στην περίπτωση φυσικά και δεν μπορούσα να απουσιάσω καθώς μέσα σε όσα φτιάχνω στο χωριό με στόχο την αναγέννηση του μεγάλου χωραφιού, εντάσσεται και ο εμβολιασμός ορισμένων δέντρων, καστανιές κυρίως. Τούτο συνηθίζονταν αρκετά στο χωριό, που κάποτε ήταν ένα δυνατό καστανοχώρι και οι κάτοικοί του είχαν αρκετά έσοδα από τα κάστανα - καψιώτικα τα έλεγαν ή κρητικά και ξεχώριζαν από αυτά του Πηλίου ή τα μαρόνια. Λόγω της ανάπτυξης πολλών παραφυάδων στις καστανιές, άφηναν όταν γερνούσε το δέντρο τις πιο υγιείς και τις μπόλιαζαν με την ίδια ποικιλία κι έτσι διατηρούσαν τη συνέχεια στην ποιότητα αλλά και την ανανέωση του καστανόδασους. Εμβολιασμούς, με «σφήνες» ή «κεντράδια», τμήματα δηλαδή κλαδιών από ήμερα δέντρα που σφηνώνονται (εγκεντρίζονται) στον κορμό του αγρίου, τα παλιότερα χρόνια δεν έκαναν πολλοί στο χωριό γιατί αυτή η τέχνη θέλει ειδική προσοχή και προετοιμασία αλλά και δεν χρειάζονταν καθώς οι ημερωμένες καστανιές από τους πιο παλιούς ακόμη, κάλυπταν ένα μεγάλο μέρος του καστανόλογγου.
Πριν από 30 περίπου χρόνια όμως μια αρρώστια που έπληξε τις καστανιές, ξέρανε τις περισσότερες και από τις περίφημες κρητικές, ελάχιστες έχουν μείνει. Απ’ αυτές παίρνουμε κεντράδια να μπολιάσουμε τις παραφυάδες που βγαίνουν δίπλα από τις ρίζες των νεκρών δέντρων, ανεξάρτητα αν αυτά είναι ζωντανά ή νεκρά. Δεν είναι όμως βέβαιο πως αυτές είναι υγιείς και δεν θα παρουσιάσουν κάποια αρρώστια αλλά το παλεύουμε μήπως και καταφέρουμε να την νικήσουμε και να ξαναφτιάξουμε το καστανόδασος που καμάρωνε κάποτε το χωριό μας. Ως προς το στόχο αυτό, παράλληλα φυτεύουμε και άγριες καστανιές για να μεγαλώσουν και να τις μπολιάσουμε κάποια μέρα με την ντόπια ποικιλία.
Αυτές τις ημέρες μπόλιασα αρκετές νέες καστανιές που είχα αφήσει να μεγαλώσουν στο καστανόδασος. Με την εμπειρία που είχα αποκτήσει παρακολουθώντας τον πατέρα μου να μπολιάζει και με την καθοδήγηση του συγχωριανού Δημήτρη Ζυγούρη που δεν λαθεύει ποτέ στα μπολιάσματα, πήρα το πριόνι και τα σχετικά εργαλεία και προχώρησα. Τα κεντράδια προέρχονταν από κάποιες καστανιές που σώθηκαν από την επιδημία, με κρητικά κάστανα και ελπίζω πως και με την βοήθεια του καιρού - γιατί παίζει και ο καιρός ρόλο στους εμβολιασμούς, σε λίγα χρόνια θα αποκαταστήσουμε το καστανόδασος και ακόμη, πως οι νέες καστανιές θα είναι υγιείς και κατά συνέπεια και πολύ αποδοτικές...
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
