Ηλίας Προβόπουλος, 2/6/2021 - 09:15 facebook twitter linkedin Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Τα ξύλα που δωρίζουν τα ποτάμια Ηλίας Προβόπουλος, 2/6/2021 facebook twitter linkedin Ήταν μέσα στη ζωή των ανθρώπων, να πηγαίνουν μόλις τραβιόνταν τα νερά από την κοίτη των ποταμών την άνοιξη και να μαζεύουν τα ξύλα που είχαν αρπάξει από τα δάση και τα ξέβραζαν στις απλωσιές. Τα ξύλα αυτά προέρχονταν συνήθως από τις παρόχθιες συστάδες πλατάνων που ήταν και πιο ευάλωτες και εκτεθειμένες στη ορμή των ποταμών αλλά δεν έλειπαν και άλλα δέντρα, όπως βελανιδιές και έλατα που έφερναν τα αφρισμένα ρέματα από ψηλότερα μέρη. Ο όγκος δε των ξύλων που κουβαλούσαν τα ποτάμια, είχαν να κάνουν με την ένταση των βροχοπτώσεων και των χιονιών στη χειμερινή περίοδο που κατά γενική άποψη ήταν τα προηγούμενα χρόνια περισσότερα. Με τα χρόνια και την ανάπτυξη της ξύλευσης με αλυσοπρίονα και βεβαίως της άνεσης να πληρώνουν και κάτοικοι της υπαίθρου τα ξύλα της χρονιάς τους στους υλοτόμους που έπαιρναν άδεια από τις κατά τόπους δασικές υπηρεσίες και ξυλεύουν διάφορα τμήματα του δάσους, η ανάγκη να μαζεύουν τα ξύλα από τα ποτάμια μειώθηκε και σε αυτό βοήθησε και η τραγική μείωση των φορτιάρικων ζώων (μουλάρια και γαϊδούρια) σε όλη την Ελλάδα. Πράγματι, μάζεμα ξύλων από τα ποτάμια ή από το δάσος χωρίς υποζύγια δεν γίνονταν και οι άνθρωποι πάντοτε προτιμούσαν να τα κουβαλάνε με αυτά, παρά στην πλάτη τους. Έτσι, βλέποντας λίγες ημέρες μετά από το Πάσχα έναν άνθρωπο να μαζεύει ξύλα από την κοίτη του Σπερχειού λίγο έξω από το χωριό Άγιος Γεώργιος Τυμφρηστού, ξαφνιάστηκα. Δεν το περίμενα αυτό, πίστευα πως δεν το έκανε κανένας πια και βεβαίως ήμουν σίγουρος πως κανένας δεν είχε ένα γάιδαρο στο κατώι του για τέτοιες δουλειές. Τον έβλεπα από μακριά, δεν μου ήταν εύκολο να τον πλησιάσω. Ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι γιατί θα χάλαγε η «εικόνα» που έρχονταν από παλιά και έδινε μια άλλη διάσταση στο παρόν του τόπου. Ήταν ευλογία αυτά τα ξύλα για τους παραποτάμιους οικισμούς στον κάμπο που ναι μεν είχαν το προτέρημα να βρίσκονται σε πιο εύφορα μέρη αλλά υστερούσαν πολύ σε ξύλα για να καλύπτουν τις ανάγκες τους για θέρμανση και μαγείρεμα. Τα μόνα ξύλα που είχαν άφθονα ήταν από λεύκες, άχρηστα κατά γενική ομολογία για τη φωτιά και λίγοι θάμνοι αλλά δεν επαρκούσαν. Έτσι περίμεναν πως και πως τις κατεβασιές να μαζέψουν τα ξύλα που ήθελαν αλλιώς θα ήταν υποχρεωμένοι να τα πληρώσουν, σε νόμιμους και συχνότερα σε παράνομους υλοτόμους και μεταφορείς που τα κουβαλούσαν νύχτα μην και τους πιάσουν οι δασικοί και θα είχαν κυρώσεις και πρόστιμα. Το εμπόριο ξύλων ποτέ δεν ήταν ελεύθερο, για λόγους προστασίας του δάσους φυσικά αλλά και για εισπρακτικούς από πλευράς του κράτους και υπεύθυνοι γι’ αυτό ήταν, όπως και τώρα οι δασικοί υπάλληλοι. Προχωρώντας το δρόμο προς τη Λαμία ο οποίος ακολουθεί τον ποταμό ως την εκβολή του παρατήρησα πως αν και είχε ταλαιπωρήσει πολύ τα πλατάνια στις όχθες του, δεν είχε όμως κουβαλήσει μεγάλα ξύλα στην κοίτη του και τούτο οφείλεται στις δεκάδες παρεμβάσεις, τα έργα, χρήσιμα ή επιπόλαια που εμποδίζουν την πορεία του προς τη θάλασσα με αποτέλεσμα τα ξύλα να ξεβράζονται λίγα χιλιόμετρα από τον ρου του μόλις σχηματίζεται ο ποταμός και πιάνει ίσιο μέρος να κυλήσει. Απ’ αυτά τα ξύλα, όσα δεν μαζέψουν οι άνθρωποι, μένουν σαν κουφάρια στην στεγνή κοίτη και λιώνουν πολύ γρήγορα από τον ήλιο το καλοκαίρι, σχεδόν δεν τα βρίσκει σκόνη ο επόμενος χειμώνας. Στην περίπτωση σημειώνουμε πως πριν γίνουν φράγματα στα περισσότερα ποτάμια και άλλα έργα που τα περιορίζουν, πολλά ξύλα, κούτσουρα και ολόκληροι κορμοί καμιά φορά κατέληγαν στη θάλασσα και ταξίδευαν με τα κύματα προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτός ήταν ένας τρόπος να βρίσκουν ξύλα και οι νησιώτες στις ακτές ενώ πολλοί μύθοι αλλά και αρκετές αληθινές ιστορίες έχουν σημειωθεί όταν άνθρωποι που ήταν στη θάλασσα μέσω αυτών ταξίδευαν ή τους όφειλαν την ζωή άμα τύχαινε να είναι ναυαγοί. Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία. *Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω Ακολουθήστε το Nextdeal.gr στο Google News .
Ηλίας Προβόπουλος, 20/04/2023 - 09:00 Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλους: Με τον τρόπο του Ηλία Πετρόπουλου
Το ξύρισμα του πλατανιά, του Ηλία Προβόπουλου Μέχρι που τελειοποιήθηκαν τα ανυψωτικά μηχανήματα, ειδικά αυτά που έχουν κάδους όπου μπορεί να μπει ένας άνθρωπος και να κάνει... Ηλίας Προβόπουλος, 19/04/2023 - 09:10
Πάμε να φύγουμε μακριά, του Ηλία Προβόπουλου Μέρα της άστατης άνοιξης είναι πάντα η Μεγάλη Παρασκευή και ο ουρανός της πότε χαμογελά, πότε φέγγει σκυθρωπός και λίγο... Ηλίας Προβόπουλος, 19/04/2023 - 08:49
Ο Φανός στον Αμάραντο Καρδίτσας, του Ηλία Προβόπουλου Το βρήκαν από τους παππούδες τους κι αυτοί μολογούσαν πως το βρήκαν από τους παλιότερους και από μικρά παιδιά ήθελαν... Ηλίας Προβόπουλος, 17/04/2023 - 11:36
Ένας επιτάφιος με δακράκια, του Ηλία Προβόπουλου Για όσους μεγαλώσαμε στην ελληνική επαρχία τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα ήταν οι εντονότερες εκδηλώσεις... Ηλίας Προβόπουλος, 13/04/2023 - 09:12
Η σημασία της Μεγάλης Πέμπτης, του Ηλία Προβόπουλου Η Μεγάλη Πέμπτη σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία αφιερώνεται στην ανάμνηση τεσσάρων γεγονότων τα οποία περιγράφονται στα Ευαγγέλια και τα... Ηλίας Προβόπουλος, 13/04/2023 - 08:48
Το Πάσχα που θέλουμε, του Ηλία Προβόπουλου Στην καρδιά του Απρίλη το φετινό Πάσχα, με τις δροσιές του και όσο να μη το θέλουμε, στη σκιά όσων... Ηλίας Προβόπουλος, 12/04/2023 - 09:08