Από τον πτερωτό κόσμο της πόλης μας, αυτά που βλέπουμε καθημερινά είναι τα περιστέρια και οι δεκαοχτούρες λόγου μεγέθους αλλά και εξαιτίας του μεγάλου αριθμού τους ενώ το ίδιο πάνω – κάτω συμβαίνει και με τους μικρούς σπουργίτες και άλλα συγγενικά τους είδη. Αν και μικροσκοπικοί αυτοί και πιο επιλεκτικοί στην κατοικία από τα περιστέρια ξεχωρίζουν σε σημεία που μπορούν να βρουν τροφή και πολλές φορές δημιουργούν ευχάριστες σκηνές όταν έχουν κέφια και όρεξη για παιχνίδια.
Φυσικά υπάρχουν και ένα σωρό άλλα είδη πτερωτών, όπως τα χελιδόνια αλλά πολύ σπάνια τα βλέπει κάποιος γιατί αυτά τα συμπαθή πλάσματα αποφεύγουν πλέον να έρχονται στην Αθήνα αφού στην τσιμεντένια πόλη δεν βρίσκουν πουθενά τροφή αλλά κυρίως γιατί δεν βρίσκουν λάσπη να φτιάξουν τις φωλιές τους. Τα χελιδόνια δεν χρησιμοποιούν οποιαδήποτε λάσπη αλλά αναζητούν την κατάλληλη σε υγρές κοίτες ρεμάτων αλλά αυτά στην Αθήνα είναι σπάνιο είδος αφού τα περισσότερα έχουν τσιμεντοποιηθεί. Έτσι ελλείψει λάσπης τα χελιδόνια αποφεύγουν την Αθήνα και μόνο σε μακρινά προάστια που έχουν ακάλυπτο ένα ρέμα κοντά τους τα βλέπουμε να σπαθίζουν τον αέρα με τα φτερά τους.
Φυσικά στην Αθήνα υπάρχουν κουκουβάγιες, τα ιερά τα πουλιά της θεάς Αθηνάς αλλά και τα σύμβολα της σοφίας οι οποίες φώλιαζαν και φωλιάζουν στους λόφους γύρω από την Ακρόπολη αλλά ο αριθμός τους πρέπει να έχει μειωθεί πολύ γιατί τις ενοχλεί ο φωτισμός των μνημείων αλλά και γιατί δεν βρίσκουν αρκετή τροφή. Αυτές δύσκολα τις βλέπει κάποιος και μόνο από τη φωνή τους τις καταλαβαίνει αν βρεθεί τη νύχτα στα μέρη τους. Όπως δύσκολα βλέπουμε και νυχτερίδες οι οποίες αφθονούν στα ερειπωμένα κτίρια στον άλλοτε κάμπο του Κηφισού και στην περιοχή του Ελαιώνα. Στα ίδια ερείπια φωλιάζουν επίσης και αρκετά γεράκια, πετρίτες, κιρκινέζια και άλλα είδη που βρίσκουν πιο εύκολο το κυνήγι μικρών πουλιών ακόμη και στην Πλάκα και το Μεταξουργείο από άλλα μέρη και συχνά τα βλέπουμε να κουρνιάζουν και να επιτηρούν το χώρο από τα μπαλκόνια. Τα κοτσύφια επίσης είναι δεμένα με την πόλη, το καλοκαίρι λόγω της ζέστης και της έλλειψης νερού, αφού δεν υπάρχει πρόνοια για τα πουλιά όπως για τα αδέσποτα ζώα, την εγκαταλείπουν και πάνε στα βουνά ή σε άλλα δροσερά μέρη και επιστρέφουν το χειμώνα.
Κατά καιρούς το κέντρο της Αθήνας επισκέπτονται και γλάροι, κυρίως όταν ο Σαρωνικός είναι ταραγμένος και αναζητούν τροφή στη Βαρβάκειο Αγορά ενώ πλέον έχουν πολιτογραφηθεί ως Αθηναίοι στην φτερωτή πανίδα της και πολλοί παπαγάλοι που το έσκασαν από τα κλουβιά τους και δημιούργησαν αποικίες σε πολλά πάρκα φέρνοντας μάλιστα σε δύσκολη θέση τα περιστέρια που υποχωρούν μπροστά στη δύναμή τους και το θράσος που επιδεικνύουν ως προς την διεκδίκηση της τροφής όταν την εντοπίζουν.
Στον κατάλογο με τα πουλιά της Αθήνας ασφαλώς και έχουν θέση τα πουλιά σε κλουβιά, καναρίνια, καρδερίνες και άλλα τα οποία συνήθως το καλοκαίρι πάνε διακοπές μαζί με τους κυρίους ή τις κυρίες τους κι έτσι γλιτώνουν τη ζέστη και τις συνέπειες του καλοκαιριού στην πόλη και απολαμβάνουν μέσα από το κλουβί πάντα, άλλα βουνά και άλλα θάλασσες.
Εμπνευσμένη από τα πουλιά της πόλης αλλά σε σκηνικό που θυμίζει τροπικά κλίματα είναι η απλοϊκή σύνθεση στην πρόσοψη ενός παρατημένου χαμόσπιτου στην Ακαδημίας Πλάτωνος που λιώνει από τότε που έφυγε και ο τελευταίος νοικάρης αφήνοντας έτσι την υπογραφή του και το πουλί ελεύθερο μεν, αλλά να μην μπορεί να ξεκολλήσει από τον τοίχο και να πετάξει ως την μπανανιά, που δεν είδε ποτέ καρπό να κρέμεται από τα κλαδιά της γιατί εκεί που τη φύτεψαν ούτε ζεστό ήλιο είχε, ούτε καθαρό αέρα να αναπνέει.
