Αλήθεια, έχετε δει φέτος στα μανάβικα (όσα απόμειναν), στις λαϊκές αγορές ή στα σούπερ μάρκετ βύσσινα; Εύχομαι να ήσασταν τυχεροί αλλά αν όπως ο πολύς κόσμος τα έχετε κι εσείς ξεχάσει, σας θυμίζω πως είναι ένα καρπός σαν τα κεράσια αλλά λίγο μικρότερος, με σκουρότερο χρώμα, με γεύση υπόξινη και χυμούς που βάφουν ρούχα, χέρια και χείλη. Παλαιά μάλιστα έλεγαν για τα σαρκώδη, προκλητικά χείλη των γυναικών που μπορούσαν να ματώσουν κιόλας από ένα δυνατό φίλημα πως αυτά «είναι τραγανά σαν βύσσινο»…
Μια άλλη ευρέως διαδεδομένη ακόμη και στις ημέρες μας έκφραση, που βάση της είναι αυτός ο ωραίος καρπός, είναι «να έλλειπε το βύσσινο» και η οποία χρησιμοποιείται όταν επικρίνουμε διάφορες καταστάσεις υπερβολής που το αποτέλεσμά της δεν είναι και τόσο ευχάριστο για εκείνον που τις πραγματοποίησε. Εν ολίγοις, το «βύσσινο» χρησιμοποιείται σε ένα σωρό εκφράσεις του λόγου, αλλά δεν είναι του παρόντος να τις αναζητήσουμε καθώς αυτό είναι έργο των φιλολόγων και των ερανιστών εκφράσεων της λαϊκής σοφίας και το περιμένουμε.
Στις σκέψεις αυτές οδηγήθηκα προχθές σαν περπάτησα στο περιποιημένο περιβόλι του φίλου Γρηγόρη Παπαδόπουλου ο οποίος διατηρεί τον ωραίο ξενώνα «Τα Δυο Αλώνια» στην Ανατολική Φραγκίστα με στόχο να επισκεφθώ τις κερασιές του οι οποίες κρατούσαν ευτυχώς ακόμη λίγο από τον καρπό τους κι έτσι δοκίμασα και για φέτος λίγα κεράσια που έκοψα κατευθείαν πάνω από το δέντρο και θυμήθηκα κάπως τα παιδικά μου χρόνια.
Εκεί λοιπόν είδα πως υπήρχε και μια μικρή βυσσινιά γεμάτη ωραία λαμπερά βύσσινα που δεν είχαν φθάσει ακόμα στην πλήρη ωριμότητα και το διαπίστωσα από την ξινή γεύση τους. Θέλουν ακόμη μερικές μέρες να περάσουν από το λαμπερό κόκκινο χρώμα στο μελανό κόκκινο οπότε και μπορούν να συλλεχθούν και να γίνουν ωραίο γλυκό η να αποτελέσουν την πρώτη ύλη για μια δροσερή βυσσινάδα πράγμα το οποίο μου αρέσει από τα παιδικά μου χρόνια γιατί ήταν το πρώτο και καλύτερο αναψυκτικό που είχαμε στο σπίτι πριν αρχίσουν να τις φέρνουν με καφάσια τα καφεπαντοπωλεία του χωριού.
Αυτό που δεν θυμόμουν καλά ήταν ο λόγος που φύτευαν βυσσινιές μέσα στα περιβόλια με τις κερασιές και το άκουσα πάλι στην Ανατολική Φραγκίστα αλλά κανένας από όσους συμμετείχαν στη συζήτηση δεν μπορούσε να το εξηγήσει επιστημονικά και παραμείναμε στη συμβολική αλληλεξάρτηση των δυο ειδών στο περιβόλι.
Πίστευαν απλά πως η γύρη από τα άνθη της βυσσινιάς μέσω των μελισσών κάνει καλό στην καρποφορία της κερασιάς και αυτό το έκριναν μόνο δια του αποτελέσματος. Οι κερασιές που είχαν κοντά τους βυσσινιές όντως έκαναν βαρύτερα κεράσια με πιο στιλπνή φλούδα και το κυριότερο ήταν πιο ανθεκτικά στις αρρώστιες και τούτο οφείλονταν λένε στον άλλο «αέρα» που δίνουν οι βυσσινιές στο περιβόλι. Ο καρπός από τις κερασιές που δεν είχαν κοντά τους βυσσινιές έλεγαν επίσης πως ήταν πιο ευάλωτος στις μολύνσεις και γέμιζε σκουλήκια αμέσως μόλις ωρίμαζε.
Όλα τούτα τα είχαν διαπιστώσει μέσα από την εμπειρία τους και η άποψή τους καμία σχετική επιστήμη δεν μπορεί να αμφισβητήσει καθώς είναι καρπός της μακράς παρατήρησης των φαινομένων με την απλή ματιά και την ευγένεια των προθέσεων που διαθέτουν οι άνθρωποι σαν η σχέση τους με τη φύση δεν έχει ταραχθεί από κανένα επισφαλή νεωτερισμό και μέθοδο καλλιέργειας...
