Η πλέον οδυνηρή μνήμη από τον πρωτοφανή καύσωνα του 1987 στην Αθήνα ήταν ο μεγάλος αριθμός των νεκρών, περί τους 1.300 υπολογίζονται από τους οποίους οι περισσότεροι ήταν ηλικιωμένοι και μάλιστα από εκείνους που ζούσαν μοναχικά. Ορισμένους μάλιστα τους ανακάλυψαν ύστερα από δυο - τρεις ημέρες και μετά τις καταγγελίες γειτόνων για δυσοσμία που έβγαινε από κάποια κλειστά διαμερίσματα.
Ο καύσωνας που χτύπησε ακριβώς στην καρδιά των διακοπών βρήκε την πόλη σχεδόν άδεια καθώς εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ελληνική οικογένεια ή μεμονωμένοι πολίτες οι οποίοι να μην πήγαιναν διακοπές τουλάχιστον δύο εβδομάδες αφού και δουλειές υπήρχαν τότε και χρήμα άφθονο κυκλοφορούσε.
Η πόλη εκείνα τα καλοκαίρια στην ουσία κατοικούνταν εκτός από εκείνους που δούλευαν και περίμεναν να πάνε διακοπές ή είχαν επιστρέψει, από ορισμένους που από πεποίθηση ή ιδιοτροπία δεν έφευγαν ποτέ ούτε πήγαιναν να απολαύσουν δυο – τρεις ημέρες στη θάλασσα ή το βουνό και κυρίως από ηλικιωμένους και ανήμπορούς να μετακινηθούν μακρύτερα από το σπίτι τους.
Απ’ αυτούς ορισμένοι δεν είχαν την άνεση να πάνε διακοπές αλλά οι περισσότεροι ήταν άνθρωποι που ζούσαν, για διάφορους λόγους ο καθένας αποκομμένοι από συγγενείς και φίλους και κυκλοφορούσαν σαν αόρατοι στην πόλη και στη γειτονιά τους. Αυτοί ήταν και τα θύματα εκείνου του καύσωνα που βρήκε την πόλη αλλά και κάθε νοικοκυριό ανοχύρωτο για ένα τέτοιας διάρκειας και έντασης καιρικό φαινόμενο. Υπενθυμίζουμε πως εκείνα τα χρόνια λίγα σπίτια είχαν αιρκοντίσιον και όποια ζέστη εκδηλώνονταν το καλοκαίρι αντιμετωπίζονταν με ανεμιστήρες και βεντάλιες. Έτσι δεκάδες μοναχικοί άνθρωποι ή άλλοι αδύναμοι έσβησαν αβοήθητοι μέσα στα μικρά τους διαμερίσματα σε πολλές γειτονιές.
Η φρικτή αυτή ανάμνηση του καύσωνα του 1987 επιστρέφει σαν εφιάλτης κάθε καλοκαίρι στους ηλικιωμένους και στις ευπαθείς ομάδες και παρά τα κλιματιστικά που έχει πλέον κάθε σπίτι ή κτίριο, η ανησυχία ότι θα αντιμετωπίσουν το φαινόμενο μόνοι τους τούς απελπίζει. Το χειρότερο στην περίπτωση όμως είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι τις ημέρες που εκδηλώνεται ο καύσωνας νιώθουν να είναι περισσότερο μόνοι από ποτέ και η ανησυχία τους μεγαλώνει, πράγμα που γνωρίζουν υποτίθεται και οι σχετικές κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου και γι’ αυτό ανοίγουν κάποιους χώρους με κλιματισμό και περιμένουν όποιον θέλει να πάει εκεί να νιώσει δροσιά και ασφάλεια.
Το γιατί τώρα έμειναν μόνοι, είναι πράγμα που γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι, άντε και λίγοι γύρω τους και κάθε ψάξιμο πάνω στο θέμα μπορεί να ξυπνάει και πικρές αναμνήσεις. Είναι δύσκολο πράγμα η επικοινωνία με τους μοναχικούς ανθρώπους αυτής της ηλικίας και μάλιστα κάτω από αυτές τις συνθήκες καθώς η απογοήτευση που φέρνει το γήρας σε συνδυασμό με την αξιοπρέπεια που ορισμένοι θέλουν να διατηρήσουν πολλές φορές τους οδηγεί σε μια εκούσια απομόνωση και την οποία δεν θέλουν να την κάνουν και θέμα.
Γι’ αυτό και είναι ιδιαίτερα συγκινητικό όταν βλέπουμε αυτές τις ημέρες που λιώνει η πόλη από τη ζέστη και απορρυθμίζεται η όποια κανονικότητα υπάρχει, σκηνές που δείχνουν ότι ορισμένοι οι συμπολίτες μας δεν ξεχνούν ότι δίπλα τους, στην ίδια πολυκατοικία ή στη γειτονιά τους υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην έχουν ανάγκη αλλά διστάζουν να πουν πως έχει να διαβεί την πόρτα τους άνθρωπος από πολύ καιρό και τους χτυπάνε το κουδούνι για μια καλημέρα και είναι πρόθυμοι να αναλάβουν κάποιες ευθύνες...
