Το παράθυρο ευκαιρίας που είχαμε για μερικά χρόνια απέναντι στην Τουρκία έκλεισε.

Αργά, ή λιγότερο αργά, το ατύχημα, ή το «ατύχημα», θα συμβεί.

Το γιατί βρίσκεται στην ραγδαία αυξανόμενη ικανότητα της Τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας. Σε λίγο θα τα παράγει όλα μόνη της.

Η Τουρκία επιχειρεί πάντα εκ του ασφαλούς. Το  ενδεχόμενο αυτό, το συνδέαμε μεχρι τώρα με την εσωτερική μας κατάσταση, δηλαδή με το επίπεδο της εσωτερικής πολιτικής, ή κοινωνικής μας αστάθειας (Κύπρος, Ίμια).

Αυτό πλέον έχει ήδη πάψει να αποτελεί το μοναδικό είδος ευκαιρίας για τους γείτονες. Αν κρίνουν, (και κάποια στιγμή θα κάνουν τέτοιες εκτιμήσεις), ότι έχουν επαρκή υπεροπλία, θα το επιχειρήσουν, χωρίς να αναμένουν την ευκαιρία που εμείς ενδεχομένως θα τους προσφέρουμε (την οποία και ετοιμάζουμε). 

Σε ένα κόσμο που ανατέλλει, όπου η ισχύς, το μέγεθος και δικτακτορική διακυβέρνηση γίνονται της μόδας και τα περί Δικαίων κρίνονται ως αφελή, η Τουρκία καλύπτει και και τις τρεις αυτές απαιτήσεις, ενώ εμείς καμμία.

Συνεννοηθήκαμε φαντάζομαι, χωρίς περιττά λόγια.

Δεν οφελεί να κάνουμε πως δεν το βλέπουμε, ή να το ξορκίζουμε.

Και για να γίνω σαφέστερος:

Ρωτήστε πατεράδες και παππούδες για το ΠώΣ αισθάνθηκαν ένα πρωινό του Ιουλίου του ‘74 όταν έψαξαν για το απολυτήριο του στρατού.

Λυπάμαι που σας στεναχώρησα.