Οι ραγδαίες εξελίξεις στο Σύριζα και η συνεχής αποχώρηση στελεχών προκαλεί ερωτηματικά στην κοινή γνώμη για το που οδεύει ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος και πότε η χώρα θα αποκτήσει μια σοβαρή και συγκροτημένη αντιπολιτευτική πρόταση. Η πολυδιάσπαση είναι πλέον πραγματικότητα, ενώ για πρώτη φορά μετά από το 1977 δεν υφίσταται ουσιαστικά ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση που να ασκεί καθημερινά έλεγχο στην Κυβέρνηση και να εκφράζει συγκροτημένα τους πολίτες που θέλουν κάτο διαφορετικό. Η εικόνα που έχει διαμορφωθεί σήμερα στο πολιτικό σκηνικό είναι ξεκάθαρη: η κυβερνητική παράταξη συνιστά το μόνο πόλο εξουσίας, εξέλιξη που δεν συνάδει με μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Ο δεύτερος πόλος αναζητείται, αφού στην πτέρυγα της κεντροαριστεράς αντί να ασχολούνται με τα σοβαρά προβλήματα της καθημερινότητας, βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα άνευ προηγουμένου ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Μάλιστα, αυτό αποδεικνύεται και από τις δηλώσεις στελεχών που αποχώρησαν από την Κουμουνδούρου, σύμφωνα με τις οποίες το πρόβλημα με την ηγεσία του Σύριζα δεν είναι πολιτικό, αλλά προσωπικό. Απαλλαγμένος από την εσωκομματική πτέρυγα, ο Στέφανος Κασσελάκης έχει μπροστά του ανηφορικό δρόμο για να πείσει την κοινωνία ότι μπορεί να αποτελέσει μια σοβαρή εναλλακτική για τον τόπο. Ο ίδιος επενδύει στο κινηματικό χαρακτήρα του Σύριζα, αλλά και την άμεση επικοινωνία με τους πολίτες, ώστε να σφυρηλατήσει νέες σχέσεις εμπιστοσύνης όχι μόνο με τα παραδοσιακά ακροατήρια του κόμματος του, αλλά και με ευρύτερες δυνάμεις της κοινωνίας που αναζητούν πολιτική στέγη. Αν θα πετύχει να δημιουργήσει συνθήκες δυναμικής για τον ίδιο και την παράταξη του θα φανεί τους επόμενους μήνες, αλλά χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει, από τη στιγμή δε που οι ευρωεκλογές πλησιάζουν και ο Σύριζα θα κάνει έναν πρώτο απολογισμό.
Στην άλλη πλευρά της κεντροαριστεράς, το ΠΑΣΟΚ καταγράφει, σύμφωνα πάντα με τις μετρήσεις, αύξηση των ποσοστών του, αν και απέχει πολύ ακόμα από το να διαμορφώσει μια τέτοια δυναμική, η οποία θα το καταστήσει απειλή για την Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το σίγουρο είναι πως η Χαριλάου Τρικούπη χρειάζεται να απεγκλωβιστεί σε ένα βαθμό από τη διελκυστίνδα με τον Σύριζα και να κάνει ανοίγματα και σε άλλες πληθυσμιακές ομάδες, αν επιθυμεί να αλλάξει άρδην τα αριθμητικά δεδομένα και να διαδραματίσει έναν ενισχυμένο ρόλο το επόμενο διάστημα στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα χρειάζεται μια ισχυρή αντιπολίτευση, ως μοχλό πίεσης στην εκάστοτε Κυβέρνηση, αλλά και ως τροφοδότη εναλλακτικών προτάσεων σε μία περίοδο με σοβαρές προκλήσεις και προβλήματα στην καθημερινότητα του πολίτη. Μια σοβαρή Αξιωματική Αντιπολίτευση θα ενισχύσει τον ανταγωνισμό και θα οδηγήσει την Κυβέρνηση σε ακόμα μεγαλύτερη προσήλωση στο έργο και τους στόχους της, δηλαδή είναι προς όφελος της ίδιας της ποιότητας της Δημοκρατίας.
