Μπορεί ο σύγχρονος Αθηναίος ή η Αθηναία να κάνουν τις μετακινήσεις τους στην πόλη, χρησιμοποιώντας ποδήλατο; Αν δεν είναι εντελώς ανέφικτο, τότε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως άκρως επικίνδυνο εγχείρημα, από τη στιγμή που ο αναβάτης επιλέξει μία από τις κεντρικές οδικές αρτηρίες της πόλης για να την διασχίσει. Ο λόγος γι’ αυτό είναι απλός: Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπάρχει πρόβλεψη για τη μετακίνηση με το ποδήλατο, όπως ποδηλατόδρομοι, διαβάσεις ή ακόμα και ειδικές λωρίδες για τη διέλευση τους. Επιστρέφοντας πρόσφατα από τις διακοπές, παρατήρησα ότι πολλοί είναι εκείνοι που τολμούν και επιλέγουν να κάνουν ποδήλατο μέσα στην πόλη, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν οι σχετικές ασφαλιστικές δικλείδες για την προστασία των χρηστών. Αν και αρκετοί νέοι και μεγαλύτεροι σε ηλικία λάτρεις των δικυκλων θα προτιμούσαν να πηγαίνουν ακόμα και στη δουλειά τους με το αγαπημένο τους ηλεκτρικό ή μη, αυτονόητα δεν το διακινδυνεύουν. Σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στην πλειοψηφία των πόλεων στο εξωτερικό, όπως στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία και αλλού, όπου οι πολίτες βιώνουν μια πιο ευχάριστη και ευκολότερη καθημερινότητα, με το να αφήνουν για εβδομάδες ολόκληρες τα αυτοκίνητα τους στα πάρκινγκ και να επιλέγουν αυτό το μοναδικό εναλλακτικό τρόπο μετακίνησης. Ας προβληματιστούμε λίγο με τις παραπάνω γραμμές και ας αναλογιστούμε τα πλεονεκτήματα ενός ολιστικού σχεδίου για τη χρήση ποδηλάτου στις μεγάλες πόλεις.
Τι θα σήμαινε αυτό για την προστασία του περιβάλλοντος, την αποσυμφόρηση στους οδικούς άξονες, για το διαθέσιμο εισόδημα του κάθε νοικοκυριού σε μια εποχή έντονης πίεσης στα οικονομικά μεγέθη, αλλά πάνω απ’ όλα για τη σωματική άσκηση και την υγεία του καθενός και της καθεμιάς από εμάς. Είναι θέμα κουλτούρας, νοοτροπίας, αλλά πάνω απ’ όλα ουσίας. Ας το τολμήσουμε. Η Κυβέρνηση και οι αρμόδιοι υπουργοί μπορούν και πρέπει να κάνουν ένα σοβαρό άλμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Είμαι δε βέβαιος πως υπάρχουν κατάλληλα πρόσωπα στο σημερινό κυβερνητικό σχήμα που διαθέτουν την ωριμότητα και την ευρύτητα σκέψης για να αγκαλιάσουν μια τέτοια πρωτοβουλία και να σηκώσουν το βάρος. Ωστόσο, χρειάζεται να επισημανθεί πως η άναρχη δόμηση των τελευταίων δεκαετιών δεν αφήνει περιθώρια για μια θεαματική αλλαγή. Ο ρεαλισμός στην προσέγγιση ευαίσθητων θεμάτων είναι απαραίτητος. Παρ’ όλα αυτά μπορεί να γίνει ένα καλό ξεκίνημα και βήμα-βήμα να διαμορφωθεί ένα αξιοπρεπές δίκτυο ποδηλατοδρόμων σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο και όχι μόνο.
Η Ελλάδα είναι μια ευρωπαϊκή χώρα, αλλά οφείλει να συμπεριφέρεται αναλόγως και να το αποδεικνύει φυσικά και με πράξεις.
