Σε μία κρίσιμη για τη διεθνή κοινότητα χρονική συγκυρία, με ανοιχτά μέτωπα σε πολλά επίπεδα και με κίνδυνο νέων συγκρούσεων σε ολόκληρο τον πλανήτη, είναι απόλυτα φυσιολογικό να επικρατεί ανησυχία και προβληματισμός και στην Ελλάδα για την επόμενη μέρα. Είναι ίσως η πρώτη φορά μετά από αρκετές δεκαετίες που η γεωπολιτική αστάθεια και οι συσχετισμοί που διαμορφώνονται μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και σε μία σύρραξη με παγκόσμιες διαστάσεις. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα σημερινά δεδομένα για να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος. Στη Μέση Ανατολή, η σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ και Ισραήλ με Ιράν λαμβάνει πλέον πρωτόγνωρες διαστάσεις και το άμεσο μέλλον μόνο ως ευοίωνο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Το αντίθετο μάλιστα. Η κορύφωση των πολεμικών επιχειρήσεων ένθεν κακείθεν προκαλεί ντόμινο επιπτώσεων σε διαφορετικά επίπεδα: υποδομές, οικονομία και το κυριότερο οι τεράστιες ανθρώπινες απώλειες. Ο πόλεμος έχει επίσης φυσικό επακόλουθο την μετακίνηση πληθυσμών, οι οποίοι δεν παραμένουν στις γειτονικές χώρες ή τις λεγόμενες χώρες πρώτης υποδοχής, αλλά κατευθύνονται προς την Ευρώπη, με αποτέλεσμα τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανάμεσα στα οποία και της Ελλάδας, να δέχονται ήδη μεγάλη πίεση και με το σενάριο για περαιτέρω επιδείνωση να είναι υπαρκτό. Στην Ουκρανία, οι συγκρούσεις συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, καθώς η ρωσική εισβολή στην ανατολική πλευρά της χώρας προσεγγίζει σε λίγους μήνες τα τρία χρόνια. Τα όσα συμβαίνουν στο μέτωπο δεν επηρεάζουν μόνο τις δύο εμπλεκόμενες χώρες, αλλά ολόκληρη την Ε.Ε, αλλά και άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής, εξαιτίας του ρωσικού εμπάργκο στη μεταφορά ουκρανικών προϊόντων. Ταυτόχρονα, η Ενωμένη Ευρώπη αναγκάστηκε να αναπροσαρμόσει τη στρατηγική της σε μείζονα θέματα, όπως η ενέργεια, να επενδύσει επιτέλους στην αυτονομία της κυρίως στην άμυνα και την ασφάλεια και να κάνει τρόπω τινά ένα βήμα απεξάρτησης από τους παραδοσιακούς συμμάχους της Δύσης, καθώς εκεί υπάρχουν φωνές και αντιλήψεις που έρχονται σε αντίθεση με τα δικά της συμφέροντα. Για παράδειγμα, στην περίπτωση εκλογής Τραμπ στις 5 Νοεμβρίου, η διαχείριση του ουκρανικού μπορεί να είναι τέτοια που να ευνοήσει τη Μόσχα και να αφήσει μισάνοιχτη την πόρτα του ρωσικού αναθεωρητισμού, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για το μέλλον και την ευρύτερη περιοχή. Κι όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που ο Βλάντιμιρ Πούτιν έχει προχωρήσει σε μία στοχευμένη συμμαχία με το σκληρό κομμουνιστικό καθεστώς της Βόρειας Κορέας που διαθέτει πυρηνικά όπλα-απειλή για την παγκόσμια ασφάλεια. Όμως, η εικόνα επιδεινώνεται σταδιακά και στο μέτωπο Κίνας-Ταϊβάν, με τις στρατιωτικές δυνάμεις του Πεκίνου να στέλνουν, μέσα από τις τελευταίες ασκήσεις στην ευαίσθητη αυτή περιοχή του Ειρηνικού, ξεκάθαρα μηνύματα για τις προθέσεις τους απέναντι μάλιστα σε έναν παραδοσιακό σύμμαχο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί δεν αφήνει κανέναν περιθώριο για εφησυχασμό και χαλαρότητα. Η έλλειψη στιβαρής ηγεσίας στη Δύση έχει ως αποτέλεσμα να αποθρασύνονται ολοένα και περισσότερο οι γνωστοί αναθεωρητές και να απειλούν με τα σχέδια τους την ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα. Σε όλα τα παραπάνω οφείλει κανείς να συνυπολογίσει και την επιθετικότητα της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Ας μην γελιόμαστε. Το επόμενο εξάμηνο καθίσταται ιδιαίτερα κρίσιμο και η αποφυγή των χειρότερων επιβάλλει σύνεση, εμβάθυνση της συνεργασίας και αποτελεσματικότητα για όσους εκπροσωπούν σήμερα το δυτικό μοντέλο. Τα δύσκολα είναι ακόμη μπροστά….
