Μέσα από δύο πρόσφατες πολύ σημαντικές εκλογικές διαδικασίες, τις αμερικανικές εκλογές και τις ευρωεκλογές του Ιουνίου, οι πολίτες έστειλαν σαφή μηνύματα: ότι έχει περάσει η εποχή του political correct και της ανακύκλωσης των εκθέσεων ιδεών που παραδοσιακά πασάρουν οι εταιρείες πολιτικής επικοινωνίας για να υφαρπάξουν την ψήφο.
Τη στιγμή που οι περισσότερες κοινωνίες αντιμετωπίζουν σοβαρά και πολυάριθμα προβλήματα, τα οποία άπτονται της καθημερινότητας και της επιβίωσης του κάθε ανθρώπου, εκείνος είναι απολύτως θεμιτό να επιθυμεί να ακούσει πρακτικές λύσεις και όχι ανούσιες χιλιοειπωμένες θεωρίες που δεν οδηγούν πουθενά.
Μία άλλη παράμετρος που επηρεάζει αναμφίβολα την εκλογική επιρροή στις δυτικές κοινωνίες είναι η προτεραιοποίηση των θεμάτων στο δημόσιο διάλογο.
Άλλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ακρίβεια και η ανεργία και άλλο η συζήτηση για τον άκρατο δικαιωματισμό που σε πολλές περιπτώσεις ξεφεύγει από κάθε λογικό όριο. Σε μία εποχή μεγάλων αναταράξεων και συνεχών προκλήσεων, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης αναζητά το αυτονόητο που θα του δώσει ελπίδα, θα του κάνει τη ζωή καλύτερη και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο αύριο για τις επόμενες γενιές, τα παιδιά. Σ΄ αυτό το σημείο πόνταρε πολύ εύστοχα ο κ. Τραμπ και η δική του ομάδα στρατηγικής, γι’ αυτό και έφεραν το θετικό αποτέλεσμα το βράδυ της περασμένης Τρίτης. Η πολιτική προσέγγιση που για κάποιους θεωρείται αντισυμβατική, για άλλους κρίνεται ως η απλή αλήθεια.
Γι΄ αυτό το λόγο ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων προσέγγισε χωρίς δεύτερες σκέψεις και επέλεξε εκλογικά κόμματα και πολιτικούς ηγέτες, όπως τους Ρεπουμπλικάνους στις ΗΠΑ, τον κ. Κικλ στην Αυστρία ή τον Μπαρντελά στη Γαλλία. Η ψήφος σ’ αυτές τις δυνάμεις έχει σε μεγάλο βαθμό απενοχοποιηθεί, ενώ λίγοι πιστεύουν ότι το 37% του γαλλικού λαού έγινε ξαφνικά φασίστες. Απλά απογοητεύτηκαν από την ίδια την πραγματικότητα και έστρεψαν το βλέμμα αλλού, τη στιγμή που τα συμβατικά κόμματα άφησαν με τις αστοχίες και τα λάθη τους ένα μεγάλο κενό στον πολιτικό χάρτη.
Ας μην γελιόμαστε οι εποχές έχουν αλλάξει. Συνεπώς και ο τρόπος που οι παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις τοποθετούνται απέναντι στην κοινή γνώμη χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί. Οφείλουν μεγαλύτερο ρεαλισμό και ενσυναίσθηση, θέσεις και προτάσεις που να σχετίζονται με τις πραγματικές ανάγκες του μέσου πολίτη, θέτοντας στην άκρη τον ελιτισμό και τον λαϊκισμό, διατηρώντας ποικιλοτρόπως ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τον πυρήνα της κοινωνίας. Η άμεση επικοινωνία είναι το μέσο που δύναται πλέον να κινητοποιήσει τις μάζες με μεγαλύτερη ευκολία σήμερα που ο κόσμος των social media προσφέρει τεράστιες δυνατότητες χωρίς οικονομικό κόστος. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως τα κόμματα και τα στελέχη τους οφείλουν επίσης περισσότερη προσοχή και στο content (περιεχόμενο) και στον τρόπο που αλληλοεπιδρούν με εκείνον που λαμβάνει το μήνυμα.
Όλα τα παραπάνω μπορούν να ενισχύσουν τις σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτικού οργανισμού και ψηφοφόρου, ιδιαίτερα σήμερα που τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα τίθενται υπό έντονη αμφισβήτηση. Έτσι δημιουργούνται αναχώματα στους διάφορους ακραίους που περιμένουν στη γωνία για να αρπάξουν την ευκαιρία. Η συμμετοχή του κόσμου είναι δύναμη για τα κόμματα και την ίδια τη Δημοκρατία. Ακόμα και οι ανοιχτές εσωκομματικές διαδικασίες φέρνουν οξυγόνο στην πολιτική, προσφέρουν μια μεγάλη ευκαιρία αναζωογόνηση της. Όσο και αν προσπαθούν τα διάφορα συστήματα να ελέγξουν τις τάσεις της κοινής γνώμης προβάλλοντας στερεότυπα και ταμπού, άκρατους αφορισμούς ή το ανάθεμα, τόσο οι κοινωνίες θα αντιδρούν. Όπως συνέβη στην Αμερική προχθές, όπως πολύ πιθανόν να καταγραφεί στη Γερμανία στις επόμενες εθνικές εκλογές, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο μέλλον, ανάμεσα στις οποίες και στην Ελλάδα.
