Το τελευταίο χρονικό διάστημα, η παγκόσμια κοινή γνώμη έχει κυριολεκτικά μείνει με το στόμα ανοιχτό από τις δηλώσεις Τραμπ, αλλά και κορυφαίων συνεργατών του, όπως ο Ίλον Μασκ, που αφορούν αξιώσεις εδαφικής κυριαρχίας έναντι άλλων ανεξάρτητων χωρών.
Πολλοί είναι εκείνοι που αναρωτιούνται, που το πάει η επερχόμενη διοίκηση των ΗΠΑ, αφού προεκλογικά είχε δεσμευτεί για τερματισμό των πολέμων και διασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης.
Πρόκειται άραγε για ξεκάθαρα μηνύματα για το ποιος θα διαθέτει το imperium και θα έχει τον πρώτο λόγο στο γεωπολιτικό status quo μετά την 20η Ιανουαρίου ή τελικά η Ουάσιγκτον θα προχωρήσει σε επιθετικές κινήσεις με κάθε μέσο, ώστε να εξασφαλίσει τα στρατηγικά της συμφέροντα σε «ευαίσθητες» περιοχές, όπως στην Γροιλανδία ή την διώρυγα του Παναμά;
Σε προηγούμενο άρθρο μας, είχαμε εκτενώς αναφερθεί στην ανάγκη η Ε.Ε να παρατηρήσει ολιστικά τα νέα δεδομένα και να διασφαλίσει με συγκεκριμένες κινήσεις τη βιωσιμότητα της και την προοπτική της, την ώρα που οι επόμενοι ένοικοι του Λευκού Οίκου παρεμβαίνουν δημόσια στα εσωτερικά ευρωπαϊκών χωρών, π.χ Γερμανία, υποστηρίζοντας ακραίες πολιτικές δυνάμεις που αμφισβητούν ευθέως την κεντρική φιλοσοφία της Ενωμένης Ευρώπης και απειλούν την υπόσταση της τα επόμενα χρόνια.
Η συγκεκριμένη στάση των ΗΠΑ, σε μία περίοδο που οι γεωπολιτικές αναταράξεις περισσεύουν, θα μπορούσε να έχει και μία επιπρόσθετη διάσταση, δηλαδή να αποτελέσει τρόπω τινά μία νομιμοποιητική βάση για τους βασικούς αναθεωρητές της διεθνούς πραγματικότητας, όπως η Κίνα, η Τουρκία και άλλες δυνάμεις.
Πως μπορεί κανείς να πείσει τη Ρωσία να κάτσει στο τραπέζι του διαλόγου για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, όταν η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο (ΗΠΑ), απειλεί με προσάρτηση γειτονικής χώρας (Γροιλανδία). Ή για ποιο λόγο το Πεκίνο να πάψει να ορέγεται μια στρατιωτική επέμβαση στην Ταϊβάν;
Ας πάρουμε όμως ξεχωριστά το παράδειγμα της Τουρκίας, της οποίας ο ηγέτης δέχθηκε πολύ πρόσφατα εγκωμιαστικά σχόλια από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Οι στρατηγικές επιδιώξεις του κ. Ερντογάν και της ανώτερης ηγεσίας της γείτονος συνδέονται άρρηκτα με το αφήγημα της γαλάζιας πατρίδας, το οποίο απειλεί ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου.
Δηλώσεις στη «γραμμή» του «θα προσαρτήσουμε την Γροιλανδία», δημιουργούν προηγούμενο και για τους υπόλοιπους αναθεωρητές που ονειρεύονται αναβίωση παλαιών αυτοκρατοριών (λ.χ οθωμανική) και αποτελούν απειλή για την παγκόσμια ειρήνη.
Διότι, αν κανείς αποδεχθεί ως κανονικότητα τέτοιου είδους αντιλήψεις είναι σαν να νομιμοποιεί και να δικαιολογεί απόλυτα τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ή ακόμα και την τουρκική εισβολή στην μαρτυρική Κύπρο το 1974, με όλα όσα επακολούθησαν, μία ανοιχτή πληγή για την ευρωπαϊκή πραγματικότητα που δεν έχει ακόμα κλείσει.
Γι’ αυτό, εκείνοι που στο εσωτερικό σπεύδουν να υποστηρίξουν εκ των προτέρων το πολιτικό αφήγημα Ντόναλντ Τραμπ, με την ευκολία που εκφράζουν την προτίμηση τους για ένα ποδοσφαιρικό σωματείο, ας επιδείξουν λίγη αυτοσυγκράτηση, διότι οι εξελίξεις ενδέχεται να τους διαψεύσουν ή και να τους απογοητεύσουν.
