Σε μία εποχή που ολόκληρος ο κόσμος κλυδωνίζεται από ισχυρές αναταράξεις και μεγάλες προκλήσεις σε γεωπολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, πολλές χώρες στην Ε.Ε καταγράφουν αδυναμία σχηματισμού σταθερών κυβερνήσεων.
Από τη μία πλευρά, αποτελεί η συνεργασία με τις λεγόμενες αντισυμβατικές δυνάμεις ένα δύσκολο εγχείρημα, ενώ από την άλλη οι πολιτικοί σχηματισμοί που ανήκουν στο δημοκρατικό χώρο αδυνατούν να βρουν τον κοινό τόπο και να προτάξουν σε πολλές περιπτώσεις το "εμείς" πάνω από το "εγώ".
Εξάλλου, η πολιτική επιβίωση συνιστά ένα μεγάλο στοίχημα για κόμματα που στο παρελθόν έπαιξαν ένα κορυφαίο ρόλο στα πολιτικά δρώμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως για παράδειγμα οι Ρεπουμπλικάνοι στη Γαλλία ή το Φόρτσα Ιτάλια.
Τα δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην και για να μπορέσουν τα κράτη μέλη να κυβερνηθούν, οι πολιτικοί οργανισμοί οφείλουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και την εξεύρεση μιας κοινής συνισταμένης, η οποία σε πολλές περιπτώσεις φαντάζει αδύνατη.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της Αυστρίας που έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την Ελλάδα (πληθυσμιακά, Τουρισμός, αγροτική παραγωγή κ.λ.π), όπου τεσσεράμισι μήνες μετά τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών (29 Σεπτεμβρίου), οι πολιτικές δυνάμεις αδυνατούν να συμφωνήσουν σε ένα πλαίσιο συνεργασίας και η διακυβέρνηση της χώρας για την επόμενη πενταετία παραμένει ένας άλυτος γρίφος.
Μετά τις εθνικές εκλογές στα τέλη Σεπτεμβρίου, όταν και το ακραίο FPÖ κατέγραψε μία πρωτοφανή νίκη με 29%, τρία κόμματα, το Λαϊκό Κόμμα (ÖVP), το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPÖ) και το Κεντρώο NEOS επιχείρησαν μέσα από τριάντα τρεις υποομάδες διαλόγου να συμφωνήσουν σε ένα κοινό σχέδιο για την επόμενη μέρα, αλλά μετά από περίπου τρεις μήνες οι διαπραγματεύσεις διακόπηκαν χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ακολούθως, καταγράφηκαν σεισμικές δονήσεις στο Λαϊκό Κόμμα, καθώς ο Καρλ Νεχάμερ παραιτήθηκε και από την Καγκελαρία αλλά και από την ηγεσία του Κόμματος.
Η αλλαγή σκυτάλης και η ανάληψη της ευθύνης από τον Κρίστιαν Στόκερ έφερε μια διαφορετική προσέγγιση, αφού επιδιώχθηκε συμφωνία μεταξύ του ÖVP και του FPÖ του νικητή των εκλογών Χερμπερτ Κικλ.
Παρά τις επίπονες προσπάθειες για την επίτευξη απτών αποτελεσμάτων, εντούτοις οι δύο πλευρές διαφώνησαν, σύμφωνα με πληροφορίες, στο μοίρασμα των υπουργείων (και όχι μόνο) και οι συζητήσεις είχαν άδοξο τέλος. Τι μέλλει γενέσθαι;
Στο μεταξύ, οι χρονοβόρες κουβέντες και η αρχική απόφαση των άλλων κομμάτων να αποκλείσουν το FPÖ από το διάλογο για το επέκεινα, προκάλεσε την αύξηση στα ποσοστά του πρώτου κόμματος, σύμφωνα με τις μετρήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας από τα τέλη της περασμένης χρονιάς έως σήμερα (πηγή Statista).
Φαίνεται πως ο Αυστριακός Πρόεδρος Φαν ντερ Βέλλεν έλαβε σοβαρά υπόψη τις σημερινές τάσεις και το πιθανό σενάριο γιγάντωσης του FPÖ σε μία νέα κάλπη, γι’ αυτό έσπευσε χθες να ταχθεί κατά των νέων εκλογών και να καλέσει τα κόμματα σε νέο γύρο διαλόγου για την εξεύρεση μιας βιώσιμης λύσης. Η Αυστρία αποτελεί σήμερα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικής αστάθειας στην Ευρώπη.
Έπονται οι εθνικές εκλογές στη Γερμανία, όπου στην περίπτωση αυτή η εικόνα μπορεί να μην είναι τόσο σύνθετη, αλλά το πρώτο, όπως όλα δείχνουν, χριστιανοδημοκρατικό κόμμα (CDU/CSU) θα χρειαστεί να συμμαχήσει με ένα από τους συμμετέχοντες στο αποτυχημένο σχήμα Σολτς για να κυβερνήσει, αντιμετωπίζοντας πλέον εκτός συγκλονιστικού απροόπτου στα έδρανα της αντιπολίτευσης το ακραίο AFD.
Συμπερασματικά, οι παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις οφείλουν να προσεγγίσουν διαφορετικά, σε σύγκριση με το παρελθόν, το ζήτημα της συνεργασίας, για να μπορέσουν να διασφαλίσουν υψηλά ποσοστά σταθερότητας σε εθνικό επίπεδο.
