Η Ευρώπη διανύει μια πολύ σύνθετη πολιτική συγκυρία που επιβάλλει μία διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με τις πάγιες τακτικές της στο πέρασμα των χρόνων.
Η ηγεσία της οφείλει επιτέλους να κάνει το μεγάλο άλμα και να περάσει τάχιστα από τη θεωρία στην πράξη.
Η άμυνα συνιστά πλέον πρώτη προτεραιότητα, η βούληση φαίνεται πως υπάρχει, η Γερμανία είναι έτοιμη να αφήσει έξω από το φρένο χρέους τις σχετικές δαπάνες, αλλά τα πάντα θα κριθούν πρωτίστως από την ταχύτητα που θα αναπτύξουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί για τη μετάβαση στην νέα πραγματικότητα.
Τα παραπάνω θα τεθούν στο τραπέζι της συζήτησης στο αυριανό συμβούλιο κορυφής στις Βρυξέλλες, όπου οι 27 θα κληθούν να καθορίσουν το νέο οδικό χάρτη ασφάλειας για την Ευρώπη, με το βλέμμα να παραμένει αμετακίνητο προς το ρωσικό αναθεωρητισμό.
Τα δεδομένα μετά την ανάληψη των καθηκόντων Προέδρου των ΗΠΑ από τον Ντόναλντ Τραμπ έχουν αλλάξει.
Η Ουάσιγκτον άνοιξε τους διαύλους επικοινωνίας με τη Μόσχα, αγνοώντας επιδεικτικά την ενωμένη Ευρώπη, που τρέχει τώρα να καλύψει το χαμένο έδαφος σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Η Ευρώπη οφείλει πλέον να επενδύσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό στην αμυντική της θωράκιση, αλλά και στις δικές της δυνάμεις.
Σε μία περίοδο που οι εξελίξεις στην Ουκρανία είναι ραγδαίες και ο πρόεδρος Ζελένσκι υπό την πίεση των ΗΠΑ θα συρθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από μειονεκτική θέση, η Ε.Ε χρειάζεται να δείξει μεγαλύτερη αποφασιστικότητα με το βλέμμα στην επόμενη δύσκολη μέρα.
Από τη στιγμή που η Ρωσία θα κρατήσει εδάφη της ανατολικής Ουκρανίας και το αφήγημα του ρωσικού αναθεωρητισμού παραμένει ενεργό, οι 27 οφείλουν να δουν το επέκεινα στην πραγματική του διάσταση, καθώς κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι σε κάποιο χρονικό διάστημα στο μέλλον, μετά την Ουκρανία πιθανόν να έρθει και η σειρά της Υπερδνειστερίας.
Ο αναθεωρητισμός ως πολιτικό αφήγημα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την υπεράσπιση του Διεθνούς Δικαίου.
Στην Ουκρανία δημιουργείται στην τρέχουσα φάση ένα κακό προηγούμενο που ίσως να σπεύσουν να εκμεταλλευτούν και άλλοι υποστηρικτές του συγκεκριμένου αφηγήματος, όπως λ.χ η Τουρκία, η οποία μάλιστα διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στο εγχείρημα της ενίσχυσης της ασφάλειας μέσα στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Η χώρα που απειλεί ευθέως τους γείτονες της και δύο κράτη-μέλη της Ε.Ε, ενώ συνεχίζει επί πενήντα ένα χρόνια την παράνομη κατοχή ενός τμήματος της επικράτειας ενός κράτους-μέλους της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Ανεξάρτητα από την επόμενη μέρα στο ΝΑΤΟ και την επιθετική στρατηγική των ΗΠΑ για την επιβολή του δικού τους imperium, η Ευρώπη χρειάζεται να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στο σχέδιο που θα υπηρετεί τη στρατηγική της αυτονομία, να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τα πλεονεκτήματα της αμυντικής της βιομηχανίας, να εμβαθύνει τις σχέσεις της με τη Μεγάλη Βρετανία, η ηγεσία της οποίας φαίνεται να αντιλαμβάνεται ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα για την ειρήνη και την ασφάλεια και να απεγκλωβίσει τα κράτη-μέλη από τα σφιχτά δημοσιονομικά πλαίσια, ώστε να μπορούν να συνδράμουν αποφασιστικά στην κατεύθυνση αυτή.
Σε ένα διεθνές περιβάλλον έντονης αστάθειας, μεγάλης αβεβαιότητας και διαρκών προκλήσεων, η απάντηση πρέπει να είναι κοινή, ολιστική και ηχηρή. Τα δύσκολα είναι ακόμη μπροστά…
Τίποτε λιγότερο….
