Εδώ και μήνες είχαμε προβλέψει πως η επίλυση του ουκρανικού ζητήματος δεν είναι μία απλή εξίσωση που μπορεί να διευθετήσει κανείς σε μερικά εικοσιτετράωρα.
Οι προεκλογικές εξαγγελίες Τραμπ περί άμεσης κατάπαυσης του πυρός, όταν εκείνος αναλάμβανε τις τύχες των ΗΠΑ στα χέρια του, αποδείχθηκαν ευσεβείς πόθοι που απείχαν μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα.
Η εικόνα στο πεδίο είναι εντελώς διαφορετική και καταγράφει υψηλά ποσοστά πολυπλοκότητας. Πως μπορεί να επιτευχθεί ειρήνη μέσα σε ένα περιβάλλον τοξικό, όπου οι δύο πλευρές δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα κοινό τόπο;
Το πάνω χέρι σ’ αυτή τη συζήτηση θα μπορούσε να έχει η Ρωσία, αλλά είναι πλέον σαφές από τη στάση της ότι, σε αντίθεση με τη νέα αμερικανική ηγεσία, δεν βιάζεται.
Ο κύριος λόγος είναι πως επιθυμεί να πάει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, έχοντας εκ των προτέρων λύσει την "ανοιχτή πληγή" του Κουρσκ.
Αν και οι ρωσικές δυνάμεις κατάφεραν να κάνουν βήματα προόδου στην περιοχή, εντούτοις ο ουκρανικός στρατός εμφανίζει υψηλά ποσοστά ανθεκτικότητας και συνεχίζει να κατέχει ένα κομβικής σημασίας κομμάτι της ρωσικής επαρχίας.
Σύμφωνα με αναφορές που φιλοξενεί η γερμανική ιστοσελίδα Soldat und Technik,οι μάχες συνεχίζονται κατά μήκος των κρατικών συνόρων μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων μερών.
Η Ουκρανία εξακολουθεί να διατηρεί μια στενή λωρίδα ρωσικού εδάφους που αρχικά κατείχαν τα στρατεύματά της. Οι ουκρανικές δυνάμεις ανατίναξαν πρόσφατα ένα αντλιοστάσιο φυσικού αερίου στο βόρειο άκρο του. Πιο νότια, συνεχίζουν τη νέα τους επίθεση κατά μήκος των συνόρων μεταξύ των περιφερειών Kharkiv και Belgorod, όπου αμφισβητείται το ρωσικό χωριό Demidovka.
O Βλαντιμίρ Πούτιν στοχεύει στην ανακατάληψη της περιοχής, αλλά χρειάζεται μάλλον να κάνει υπομονή με το αποτέλεσμα να μην είναι ακόμα βέβαιο. Με αφορμή τις εξελίξεις στην Ουκρανία, οι ευρωπαίοι ηγέτες προχωρούν στη σχηματοποίηση μιας νέας αρχιτεκτονικής με το βλέμμα στο ρωσοουκρανικό μέτωπο και με βασικό στόχο την αμυντική θωράκιση της ενωμένης Ευρώπης.
Δεν λείπουν φυσικά και οι διαφορετικές προσεγγίσεις για την αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία. Ιταλία και Ισπανία αντιδρούν, η Ελλάδα δια του πρωθυπουργού το έχει αποκλείσει, αν και στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας καταγράφονται ήδη φωνές που υποστηρίζουν πώς σε περίπτωση ανάπτυξης ειρηνευτικών δυνάμεων στην περιοχή, η χώρα πρέπει να συμμετέχει για να προστατεύσει την ελληνική μειονότητα, αλλά και να δημιουργήσει ένα αντίβαρο απέναντι στην Τουρκία που είναι πρόθυμη να παραστεί στρατιωτικά.
Η εμπλοκή της Άγκυρας στον πρώτο κύκλο της νέας ευρωπαϊκής αμυντικής στρατηγικής έχει προκαλέσει ανησυχία και προβληματισμό σε Αθήνα και Λευκωσία.
Πολλοί αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν μια χώρα που δεν είναι κράτος-μέλος της Ε.Ε και που απειλεί ευθέως την Ελλάδα και την Κύπρο, ενώ κατέχει ένα σημαντικό κομμάτι της κυπριακής επικράτει να εγγυηθεί-με την άμεση συμμετοχή της- την ασφάλεια στην Ευρώπη.
Πιθανές αναστολές της πλειοψηφίας των εταίρων έχουν καμφθεί από τη στιγμή δε που η Ελλάδα υιοθέτησε την πολιτική των ήρεμων νερών απέναντι στην Τουρκία, παρά το γεγονός ότι η γείτονα επουδενί δεν έχει αναθεωρήσει τις θέσεις της, που εμπνέονται από το επιθετικό αφήγημα της γαλάζιας πατρίδας. Το ζήτημα της Ουκρανίας επιφυλάσσει πολλά επεισόδια ακόμη. Η Ε.Ε στέκεται στο πλευρό των αμυνόμενων, γνωρίζοντας πως το δυτικό μέτωπο δεν είναι πια αρραγές.
Προφανώς είναι ζήτημα επιβίωσης. Ο γαλλοβρετανικός άξονας είναι ενεργός, η Πολωνία είναι ανοιχτή για την εγκατάσταση πυρηνικών, η Γερμανία προχωρά μετά από πολλά χρόνια στην αμυντική της ενίσχυση, ενώ συζητά έντονα το θέμα της επαναφοράς της στρατιωτικής θητείας για άνδρες και γυναίκες, οι βαλτικές χώρες και η Ρουμανία τρέμουν τον ρωσικό αναθεωρητισμό και στο σωτήριο έτος 2025 ο θεός να βάλει το χέρι του, γιατί τα δύσκολα είναι μπροστά....
