Όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάτι που το ενδιαφέρον του απλώνεται πέρα από τα σύνορα μιας χώρας ή μιας ηπείρου και επηρεάζει το σύνολο της οικουμένης, λέμε πως αυτό είναι πλανητικό φαινόμενο υπονοώντας ότι αυτό αφορά όλον τον πλανήτη γη. Απ’ αυτά τα φαινόμενα το πιο γνωστό είναι ο καιρός που οι συνέπειες του δεν γνωρίζουν σύνορα, οι επιδημίες επίσης και από τον περασμένο αιώνα που μίκραιναν οι αποστάσεις παγκόσμια και κατά συνέπεια πλανητικά φαινόμενα υπήρξαν δυο παγκόσμιοι πόλεμοι και στις ημέρες μας εκείνο που βιώνει όλος ο πλανήτης είναι η παγκοσμιοποιημένη αγορά.
Έτσι τις τελευταίες ημέρες που σήκωσε κεφάλι ο πόλεμος στην Ουκρανία αρχίσαμε να ακούμε πάλι πως αν δεν τα βρουν τα αντιμαχόμενα μέρη, θα οδηγηθούμε σε έναν νέο, τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο ενώ από την πλευρά της οικονομίας, οι συνέπειες αυτής της διένεξης είναι ήδη ορατές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Αυτό που εισπράττει και σκέφτεται ακούγοντας αυτά τα πράγματα κάθε κάτοικος της γης, είναι ότι και στην περίπτωση του πολέμου και της οικονομίας, οι περισσότεροι θα είναι στην ίδια μοίρα και λίγοι εκείνοι που δεν θα κινδυνεύσουν ή θα πεινάσουν. Η αίσθηση αυτή, σε κλίμακες βεβαίως οδηγεί και στην εντύπωση ότι όλοι μαζί ευθύνονται για την κατάσταση και ότι αν ήταν διαφορετική η στάση τους (στην πολιτική ας πούμε) τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και δεν θα έμπαινε ολόκληρος ο πλανήτης σε περιπέτειες.
Αυτή η ενοχή, γιατί κάτι τέτοιο καλλιεργείται συστηματικά όταν πρόκειται για τέτοιας κλίμακας φαινόμενα, είναι μια τέχνη που από πλευράς των επιτηδείων και σε όλη την πορεία της ιστορίας που πληρώνει ακριβά ο κόσμος. Η αίσθηση ότι κρατάνε την τύχη του πλανήτη στα χέρια τους οι πολίτες όλου του κόσμου είναι η μεγαλύτερη απάτη που επαναλαμβάνεται σε κάθε εποχή και βγάζει από τις ευθύνες τους τους άρχοντες, όποιας κατηγορίας και ποιότητας είναι ο καθένας και ανεξάρτητα σε το θεό είναι βαφτισμένοι.
Αυτή την απάτη μοιάζει λίγο με τον μύθο του Άτλαντα, του αρχηγού Τιτάνα που τον τιμώρησε να κρατάει αιώνια τη γη στην πλάτη του. Έτσι μοιάζει η ανθρωπότητα, να έχει την ευθύνη της γης στην πλάτη της και την μόνη στιγμή που την ξεφορτώνεται είναι όταν ο πανούργος Ηρακλής με τις συμβουλές του Προμηθέα πείθει τον Άτλαντα να κλέψει για λογαριασμό του τα μήλα των Εσπερίδων και την φορτώνεται για λίγο αυτός. Όταν όμως ο Άτλας επέστρεψε με τους πολύτιμους καρπούς, δεν ήθελε να κρατήσει πλέον τον ουράνιο θόλο. Τότε, ο Ηρακλής προσποιούμενος πως χρειάζεται βοήθεια για να κρατήσει σταθερότερα την σφαίρα στην πλάτη του, εξαπάτησε τον Άτλαντα, αφήνοντάς του όλο το βάρος κι έτσι εκείνος εξακολούθησε να υπηρετεί την τιμωρία του.
Σύμφωνα με το λεξικό του η λέξη Άτλας προέρχεται (εκ του προσθετικού α και του τλάν = τα πάντα υπομένοντας) και ελάχιστα απέχει από την αίσθηση του κόσμου που τα πάντα υπομένει και πάντα βγαίνει χαμένος.
Στις φωτογραφίες: ο «Άτλαντας της Αρεοπαγίτου». Ένας βιοπαλαιστής που σηκώνει τη γη στις πλάτες του ανεβασμένος στην παραστάδα μιας εισόδου στην αρχαία αγορά αποτελεί καθημερινό θέαμα και πιστεύω διδακτικό για όσους τον βλέπουν και τον ανταμείβουν με λίγα κέρματα. Ένας άντρας δυνατός, βαμμένος σε ολόκληρο το σώμα του για να προκαλεί μάλλον περισσότερο ενδιαφέρον που όταν νιώθει πως σφαίρα του ελαφρώνει, κατεβαίνει από την κολώνα και της βάζει λίγο αέριο να φουσκώσει γιατί δεν θέλει να την βλέπουν μαραμένη οι περαστικοί και απογοητεύονται από την κατάστασή της και χάνει πιθανώς κι αυτός κέρδη.
