Τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνάμε στο σπίτι και ακόμα, όταν βγαίνουμε στο δρόμο αυτό κουβαλάμε. Όχι βέβαια τους τοίχους ή τα έπιπλα, αλλά τον απόηχο κάθε κουβέντας, την μυρωδιά της κουζίνας, τις εικόνες από το σαλόνι, τη θέα από το παράθυρο ή την βεράντα. Πολλές φορές όμως αφού κλείνουμε την πόρτα παίρνουμε μαζί μας τη σιωπή του, την μοναξιά του, τον πόνο του ίσως το φορτίζει καθημερινά από φανερές ή άδηλες πηγές και θα τα κουβαλάμε κι αυτά, άλλοτε να φαίνονται από τους άλλους κι άλλοτε κρυφά φυλαγμένα μέσα στο στήθος, στο μυαλό.
Όπως και να ’χει το πράγμα όμως στο δρόμο βγαίνουμε όταν έχουμε να κάνουμε κάτι έξω από το σπίτι, μια δουλειά συνήθως, μια επίσκεψη στην αγορά ή μια υποχρέωση απ’ αυτές που η ζωή είναι γεμάτη. Πολλοί πάλι βγαίνουν στο δρόμο για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: επειδή δεν έχουν κάτι να κάνουν! Βγαίνουν να χαζέψουν την πόλη ή το ύπαιθρο, περάσουν την ώρα τους δηλαδή αλλά στην κατηγορία είναι πολλοί που η έλλειψη δουλειάς τους πνίγει και δεν τους χωρούν οι τοίχοι του σπιτιού καθώς το καυτό αυτό ζήτημα επηρεάζει ποικιλοτρόπως κάθε λογής διάθεση του ατόμου.
Οι δρόμοι της πόλης είναι πάντα γεμάτοι ανθρώπους κι ανάμεσά τους μπορείς να κρυφτείς και να περάσεις απαρατήρητος τόσο που να ξεχάσεις και ποιος είσαι και τι κουβαλάς στο μυαλό σου αλλά κυρίως αυτό που προσφέρουν οι δρόμοι είναι ότι μπορείς να δεις και να μελετήσεις τους άλλους που κινούνται, μπροστά, δίπλα ή και πίσω σου. Πως είναι, τι φοράνε, πως περπατάνε, τι κουβαλάνε και απ’ αυτά λίγο πολύ σχηματίζεις μια εικόνα για τον καθένα. Πέρα από τα εμφανή χαρακτηριστικά μπορεί από τις κινήσεις κάθε ανθρώπου να καταλάβει περισσότερα, όπως η διάθεση που έχει, τα προβλήματα που κουβαλάει πάνω του.
Τι να καταλάβει όμως κάποιος όταν βλέπει μπροστά του να περπατά ένας άνθρωπος στην οδό Πειραιώς με κατεύθυνση προς τον Κεραμικό με τρία μεγάλα μάτσα κόκκινα τριαντάφυλλα στην πλάτη; Ασφαλώς και ο άντρας που τα κουβαλάει δεν τα έκοψε από έναν κήπο -δεν υπάρχουν τέτοιοι στο κέντρο της πόλης- να τα προσφέρει σε ένα πρόσωπο. Σε τέτοιες περιπτώσεις αρκεί ένα, άντε δυο ή τρία και όχι μισός κήπος. Δεν έμοιαζαν για τέτοια αλλά σαν παραγγελία από ένα ανθοπωλείο ή ένα οίκο τελετών για στεφάνια. Μπορεί επίσης να τα πήγαινε κάπου εκεί κοντά, να τα πάρουν άλλοι, να τα χωρίσουν, να τα περιποιηθούν τυλίγοντάς τα με αλουμινόχαρτο, να τα βάλουν σε πανέρια και να ξεχυθούν κατόπιν στα σημεία που συχνάζουν τουρίστες να τα πουλήσουν με τον δικό τους τρόπο. Επειδή φαίνεται δεν μπορούσε να προσεγγίσει το σημείο κάποιο αυτοκίνητο ανέλαβε ο άνθρωπος με τα πέδιλα να τα μεταφέρει δημιουργώντας έτσι μια απροσδόκητη εικόνα στο πεζοδρόμιο που έκανε πολλούς να γυρίσουν να τον κοιτάξουν. Δεν συμβαίνουν κάθε μέρα αυτά τα πράγματα. Ένας άντρας με ένα κήπο τριαντάφυλλα στην πλάτη σπάνια περπατάει στο δρόμο και δικαίως πολλοί αναρωτήθηκαν που τα πάει και τον ακολούθησαν νοερά.
Πέρα απ’ αυτά όμως που αφορούν τα πρακτικά ζητήματα της πόλης, όποιος κι αν έβλεπε τον άντρα με τα πέδιλα να περπατά στο πεζοδρόμιο της Πειραιώς, το σακίδιο και τα τριαντάφυλλα στην πλάτη θα άλλαζε διάθεση, θα ξεχνούσε ότι κουβαλούσε μέσα στο κεφάλι και θα ήθελε, αφού βλέπει τέτοιες σκηνές να βγαίνει συχνότερα από το σπίτι αφήνοντας εκεί ότι τον βαραίνει. Ακολουθώντας αυτόν τον άγνωστο άνθρωπο με τα τριαντάφυλλα στην πλάτη δεν θα οδηγηθεί βέβαια σε δροσερούς κήπους ή φυτώρια έστω αλλά μπορεί νοερά να ακολουθήσει την πορεία που έκαναν από εκεί ως την Ομόνοια. Κι αν έχει το κουράγιο, να την διαγράψει αντίστροφα και να βρεθεί μακριά, από τη πόλη, από το σπίτι, στους ροδώνες που συντελείται έστω και με βιομηχανικό τρόπο η παραγωγή των τριαντάφυλλων και μπορεί και παραπέρα, στα δάση και τις εξοχές που φυτρώνουν ακόμη και ανθίζουν οι αγριοτριανταφυλλιές και ευωδιάζει ο τόπος τούτες τις ημέρες του Μάη. Του πρώτου Μάη μετά από δυο χρόνια περιορισμών που αρχίζει δειλά ο κόσμος να βγαίνει από το σπίτι χωρίς όμως να έχει διώξει από πάνω του τον φόβο μιας επανάληψης σε κοντινές ή πιο απόμακρες ημέρες.
