Ηλίας Προβόπουλος, 11/10/2022 - 08:59 facebook twitter linkedin Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Όταν δεν έλειπαν εργατικά χέρια Ηλίας Προβόπουλος, 11/10/2022 facebook twitter linkedin Καθώς φτάνει ο καιρός για το μάζεμα της ελιάς που είναι και η πιο εκτεταμένη καλλιέργεια στην Ελλάδα αρχίζουμε να ακούμε και να διαβάζουμε ότι λείπουν εργατικά χέρια και μπορεί ο καρπός να μείνει στα χωράφια. Με αφορμή τις ελιές ξεκινάει ένας άλλος διάλογος για την έλλειψη εργαζομένων σε κάθε πτυχή σχεδόν της οικονομίας μας, ακόμη και του Δημοσίου που παραδοσιακά είναι και ο μεγαλύτερος εργοδότης στη χώρα μας! Για την αντιμετώπιση του ζητήματος ακούγονται ένα σωρό γνώμες, από ειδικούς και άσχετους, όλοι επισημαίνουν πως οι ντόπιοι δεν φτάνουμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας σε εργατικά χέρια και μάλιστα τα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα λιγοστέψουμε. Φυσικά σαν λύση αναφέρονται οι μετανάστες αλλά κι εδώ υπάρχουν ένα σωρό ζητήματα που έχουν να κάνουν με το άσυλο, τον χρόνο παραμονής, τις ειδικότητες, πράγματα που θα μπορούσαν να λυθούν εύκολα αλλά ένα πλήθος ετερόκλητων δυνάμεων εμποδίζουν την δημιουργία ενός πλαισίου που θα μπορούν να κινηθούν εργαζόμενοι και εργοδότες. Στον διάλογο επίσης συχνά αναφέρεται η απροθυμία των νέων (ηλικίας 20 – 30) οι οποίοι συγκροτούν και τον μεγαλύτερο δείκτη ανεργίας στην Ευρώπη να εργαστούν στα χωράφια και σε άλλα χειρωνακτικά επαγγέλματα προφασιζόμενοι τις σπουδές και την απειρία. Δικαιολογημένα, αφού η πλειονότητά τους θεωρούσε το πτυχίο ως κλειδί που ανοίγουν οι πόρτες της εργασίας ενώ ο τρόπος που σπούδασαν τους απομάκρυνε από την πραγματική αγορά της εργασίας που ακόμη ο κάθε ανειδίκευτος μπορούσε να βρει ένα μεροκάματο. Είναι ένα σωρό ζητήματα που στην ταχύτητα της εξέλιξής της τις τελευταίες δεκαετίες η ελληνική κοινωνία ούτε καν ασχολήθηκε, όπως δεν ενδιαφέρθηκε για την ερήμωση της υπαίθρου η οποία και αντιμετωπίζει φανερά πλέον την έλλειψη όχι μόνο εργατικών χεριών για το μάζεμα των καρπών αλλά και για μια σειρά άλλων επαγγελματιών τους οποίους μπορούν να αναζητήσουν πλέον μόνο στις μεγάλες πόλεις και σε κάποια κεφαλοχώρια. Τα τελευταία τριάντα χρόνια την ανάγκη αυτή κάλυψαν με επιτυχία οι γείτονες Αλβανοί καθώς και άλλοι από τα Βαλκάνια αλλά καθώς άλλαξαν τα πράγματα στις χώρες τους, όσοι επένδυσαν σε αυτές επέστρεψαν να κάνουν νοικοκυριό εκεί. Όσοι δε φτιάχτηκαν στην Ελλάδα, άλλαξαν σιγά – σιγά τρόπο ζωής και εξομοιώθηκαν με τους Έλληνες στις αντιλήψεις περί εργασίας και ποιος τις κάνει. Από την άλλη μεριά, οι Ασιάτες και οι Αφρικανοί μετανάστες στην Ελλάδα, ελάχιστα ενδιαφέρονται για τέτοιες δουλειές και μάλιστα όταν αυτές βρίσκονται έξω από την Αθήνα ή άλλα αστικά κέντρα. Έτσι, και με μεγαλύτερο μεροκάματο αν διαθέσουν οι παραγωγοί ελιάς, δύσκολα θα βρουν εργάτες. Το θέμα πάντως δεν είναι καινούργιο. Πάντα στο μάζεμα της ελιάς χρειάζονταν πολλά χέρια και μέχρι τις πρώτες δεκαετίες που η ύπαιθρος ήταν γεμάτη κόσμο, οι νέοι από τα ορεινά χωριά κυρίως μετανάστευαν για δυο – τρεις μήνες στις ελαιοπαραγωγικές περιοχές. Απ’ αυτές επέστρεφαν στα χωριά τους με κάποια χρήματα γιατί δεν ήταν και τίποτα σπουδαία τα μεροκάματα τότε και κανένα ντενεκέ λάδι που ήταν πιο πολύτιμο. Δεν πήγαιναν ψάχνοντας αλλά ακολουθούσαν κάποιους που γνώριζαν τους ελαιοπαραγωγούς και αυτοί φρόντιζαν για την διαμονή τους και την διατροφή τους. Σε αναλογία δε αντρών και γυναικών, περισσότερα ήταν τα κορίτσια και αυτό ήταν και ένα ταξίδι χειραφέτησής τους καθώς αρκετά παντρεύονταν εκεί που πήγαιναν. Το ίδιο συνέβαινε και με το μάζεμα του βαμβακιού στη Θεσσαλία στη μέχρι που εμφανίστηκαν οι μηχανές. Άδειαζαν τα ορεινά χωριά από τα κορίτσια που πήγαιναν να μαζέψουν βαμβάκι ή άλλα προϊόντα στον κάμπο. Η δεξαμενή αυτή των ντόπιων εργατικών χωριών άδειασε μετά την δεκαετία του ΄80, όπως άδειασε και ολόκληρη η ύπαιθρος και το φαινόμενο μπορεί να επαναληφθεί όταν υπάρξει ανάγκη που δεν θα βάζει μπροστά τα πτυχία ή την απειρία. Πότε θα γίνει αυτό κανένας δεν γνωρίζει αλλά η ιστορία δεν γράφεται όπως τη θέλουμε εμείς αλλά όπως αυτή κυλάει... Στη φωτογραφία, νέοι και νέες από το χωριό Νεράϊδα (Σπινάσα) Καρδίτσας σε κάποιο ελαιοπαραγωγικό χωριό της Λοκρίδας, στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Ακολουθήστε το Nextdeal.gr στο Google News .
Ηλίας Προβόπουλος, 27/07/2022 - 09:09 Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Μια καλοκαιρινή απόλαυση του δρόμου
Ηλίας Προβόπουλος, 26/07/2022 - 08:58 Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Ο μύθος του Φαέθωντα και ο καύσωνας
Ηλίας Προβόπουλος, 25/07/2022 - 08:49 Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Σαν να βούλιαζε την κιβωτό ο Νώε...
Ηλίας Προβόπουλος, 22/07/2022 - 09:13 Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Ένα άγαλμα που δεν υπάρχει πια!
Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Σε κατασκήνωση πριν από μισό αιώνα Γιορτή σήμερα (τι γιορτή με τη στάχτη της Πεντέλης να πέφτει ως την Αίγινα) και είχα σκεφτεί να γράψω κάτι... Ηλίας Προβόπουλος, 20/07/2022 - 10:12
Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Η νύμφη στην κόγχη του σπιτιού Ήταν πολύ συνηθισμένο πριν από κάνα αιώνα περίπου και σποραδικά κατόπιν στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι το έπος της αντιπαροχής,... Ηλίας Προβόπουλος, 18/07/2022 - 12:28
Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Η φωλιά της κουκουβάγιας στη μηλιά Η ημέρα ενός νέου (σε ώριμη ηλικία) αγρότη στα χωράφια δεν είναι καθόλου εύκολη και μάλιστα όταν πρόκειται αυτός να... Ηλίας Προβόπουλος, 18/07/2022 - 11:29
Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Ένας λαφιάτης στο καλάθι με τα αυγά Δεν είναι είδηση που θα βρείτε πια στα ΜΜΕ, ούτε καν στα ειδικά περιοδικά καθώς κάθε τι περνάει από κάποιο... Ηλίας Προβόπουλος, 15/07/2022 - 09:03
Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Όταν η «οχύρωση» γίνεται παγίδα Οι θερινές διακοπές από μια ηλικία και πέρα (όπως και για τα αδύναμα βαλάντια) είναι ένας μπελάς που πολλούς απελπίζει.... Ηλίας Προβόπουλος, 14/07/2022 - 13:19
Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Οι νεαροί πελαργοί δοκιμάζουν τα φτερά τους Τους είδα πριν από λίγες μέρες, στην Ανθήλη, μια γειτονιά πλέον της Λαμίας που μπορεί να θεωρηθεί και ως η... Ηλίας Προβόπουλος, 14/07/2022 - 12:05