Ηλίας Προβόπουλος, 3/1/2023 - 08:58 facebook twitter linkedin Αραρίσκοντας Ηλίας Προβόπουλος: Ένα ξημέρωμα στην άδεια πατρίδα Ηλίας Προβόπουλος, 3/1/2023 facebook twitter linkedin Τα τελευταία χρόνια έχω συνηθίσει να υποδέχομαι τη νέα χρονιά που μου φορτώνει η ζωή στη μικρή πατρίδα. Εκεί νιώθω ότι ξαναγεννιέμαι, στο παγωμένο ξημέρωμα της ενώ το πρώτο φως του ήλιου που αντικρίζω είναι το ίδιο από την αρχή του κόσμου. Ο ήλιος που βλέπουμε τούτες τις ημέρες από στις ανατολικές πλαγιές του Τυμφρηστού ξεπροβάλλει από τα βουνά της κεντρικής Ρούμελης, την Οίτη και τον Παρνασσό, τον ομφαλό της γης όπως τον λογιάζουν όσοι καταλαβαίνουν σε ποιον τόπο βρίσκονται και που πατάνε. Έτσι λοιπόν το καθιέρωσα και πράγματι, αυτό το λαμπερό ξημέρωμα με ανακουφίζει από την μελαγχολική σκέψη του επερχόμενου δειλινού που θα μου ρίξει αιώνιο σκοτάδι στα μάτια ενώ παράλληλα, αποτελεί και ένα μεγάλο βήμα κάθε έτος στην εξέλιξη της αυτογνωσίας - σε προσωπικό βέβαια βαθμό αλλά και σε μια πιο πλατιά θεώρηση των πραγμάτων που είθισται οι ομήλικοι να κάνουν, καταμετρώντας τα συν και τα πλην της γενιάς τους. Ποιας γενιάς; Καμιάς από αυτές που κυκλοφορούν με ταμπέλες, αλλά της βιολογικής τους γενιάς που χωρίς τις υποχρεώσεις της εργασίας για τους περισσότερους ή κοντά στο τέλος για ορισμένους ακόμη, κλείνει τον κύκλο της και βαδίζει πιο γοργά πλέον προς το αναπόφευκτο όριο και καθώς το πλησιάζει, μπορεί να γίνεται πιο ειλικρινής και εξομολογητική απέναντι στους ανθρώπους και τα πράγματα που αφήνει πίσω της. Έτσι νιώθω κάθε φορά που ζω την Πρωτοχρονιά στο χωριό. Παίρνω δύναμη από τη γη της πατρίδας, φωτίζω με το φως του ήλιου της την ψυχή μου αλλά εκείνο που με στενοχωρεί είναι της καρδιάς τα λίγα σκιρτήματα καθώς η σιωπή που την πλακώνει είναι πολύ βαριά. Δεν είναι η μικρή – μεγάλη πατρίδα που άρχισα να γνωρίζω πριν από 60 τόσα χρόνια, δεν υπάρχει πια κοινότητα ανθρώπων να συνδιαλλαχθείς με οποιοδήποτε τρόπο, δεν ακούγεται ούτε βέλασμα στα μαντριά, ούτε αλύχτισμα στις αυλές, ούτε κελάϊδισμα τα πρωινά στους φράχτες. Δεν συμβαίνει τίποτα που να δίνει νόημα στη μέρα, ούτε καπνός από τζάκι δεν φαίνεται πουθενά, ούτε προορισμός υπάρχει πια για τον ταχυδρόμο. Εδώ ακριβώς, σε αυτό το σημείο επικεντρώνω την ευθύνη μου, στην απουσία μου από τη συνέχεια της μικρής πατρίδας και κατά συνέπεια την απουσία όχι μόνο της γενιάς μου αλλά και τις προηγούμενης (δυο γενιές μετά από τέλος της φοβερής δεκαετίας του 1940 – 1950) που άφησαν όλη την Ελλάδα να ερημώσει και το χειρότερο, έβαλαν το χεράκι τους άλλος λίγο κι άλλος πολύ, να δημιουργήσουν μια θλιβερή, βάρβαρη, ακαλαίσθητη πατρίδα που αφού δεν έχει άλλη Ελλάδα να φάει, τρώει πλέον τις σάρκες της... Ακολουθήστε το Nextdeal.gr στο Google News .
Ηλίας Προβόπουλος: Η γέννηση ενός κάστανου Βλέπουμε κάθε ημέρα πολλά πράγματα να πέφτουν. Τη βροχή, τα φύλλα, τα όρνεα… Πολλές φορές βλέπουμε ανθρώπους να πέφτουν στο... Ηλίας Προβόπουλος, 05/10/2023 - 09:24
Ηλίας Προβόπουλος: Ποιος βεβήλωσε τον ανδριάντα του Γρηγορίου του Ε’; Η «είδηση» βγήκε ξαφνικά αυτές τις ημέρες αλλά δεν έγινε το μεγάλο «θέμα» επειδή πιθανόν επειδή διανύουμε τις τελευταίες ημέρες... Ηλίας Προβόπουλος, 03/10/2023 - 12:52
Ηλίας Προβόπουλος: Στον καιρό της ακαρπίας Αφήνοντας πίσω μας και ημερολογιακά το καλοκαίρι και καθώς έχει περάσει και η μεγαλύτερη περίοδος της παραγωγής, αναπόφευκτες έρχονται και... Ηλίας Προβόπουλος, 02/10/2023 - 12:53
Ηλίας Προβόπουλος: Μια έκθεση για την Αθήνα Τέσσερις άνθρωποι που τους τρεις ενώνει η θητεία στο Πυροσβεστικό Σώμα (οι στρατηγοί Ιωάννης Σταμούλης, Θανάσης Τζοΐτης, Παναγιώτης Κοτρίδης) και... Ηλίας Προβόπουλος, 29/09/2023 - 14:18
Ηλίας Προβόπουλος: Η συμφωνία των αστραπών Τα Σεπόλια που μένω είναι από τα πιο ίσια μέρη της Αθήνας, μια γούβα στην αλήθεια και όπως λένε αν... Ηλίας Προβόπουλος, 28/09/2023 - 12:36
Ηλίας Προβόπουλος: Που πήγαν τα χρώματα του κάμπου; Αλήθεια, που μπορεί να πηγαίνουν τα χρώματα όταν δεν τα βλέπουμε; Μπορείς να κοιτάς κάπου και να μην βλέπεις χρώμα;... Ηλίας Προβόπουλος, 27/09/2023 - 09:14