Με νόμιμους για αυτούς κανόνες της εποχής και των εξουσιών ο Πόντιος Πιλάτος και οι Αρχιερείς και Γραμματείς κατηγόρησαν και καταδίκασαν τον Χριστό εις θάνατον. Πριν από αυτά στις τυπικές διαδικασίες της δίκης και τις αρμοδιότητες οι Αρχιερείς έστειλαν τον Χριστό στον Πόντιο Πιλάτο και αυτός στον Ηρώδη επειδή ανήκε στη δικαιοδοσία του. Εκείνος δεν βρήκε ενοχή θανάτου και τον ξανάστειλε στον Πιλάτο ο οποίος είπε να βάλει κάποια σωφρονιστική ποινή και να τον απολύσει. Το πλήθος όμως φώναζε «σταύρωσον, σταύρωσον». Ο Πιλάτος τυπικά είχε δικαίωμα από έθιμο να αφήσει έναν φυλακισμένο και τους ρώτησε: Ιησούν ή Βαραββάν; Το πλήθος («δημοκρατικά, πλειοψηφικά» θα λέγαμε, σαν δημοψήφισμα) φώναζε «σταύρωσον».
Ο Πιλάτος (ως εξουσία) άκουσε το πλήθος, όχι την κρίση του βάσει στοιχείωνπου του έλεγε ότι «ουδέν άξιον θανάτου εύρον» (Λουκ. ιγ' 22). Έτσι, στα ανθρώπινα, στις ανθρώπινες εξουσίες βλέπουμε πολλές φορές να παίρνονται αποφάσεις όχι «εν πνεύματι» αλλά με το «γράμμα» του νόμου που δεν είναι πάντα υπέρ του δικαίου...
Οι πολλοί, το πλήθος υπέρ θανάτου και σταύρωσης. Λίγοι πήραν το μέρος του Χριστού και κάποιες γυναίκες τον ακολούθησαν ως την ταφή και αυτές στην Ανάσταση ήταν οι πρώτες που είδαν το θαύμα της Αναστάσεως.
Ας πάρουμε αυτό το μήνυμα (ένα από τα πολλά) αυτών των ημερών που έγιναν τόσα πολλά, με τόσες αλλαγές της καθημερινότητας, με ευχές, με αργίες, με ασυνήθιστα δρώμενα για πολλούς, με ταξίδια, διακοπές, έθιμα... Έχει ατέλειες ο κόσμος και οι ανθρώπινοι κανόνες και νόμοι... και τα πολιτεύματα, είτε με δημοκρατίες είτε με δικτατορίες, είτε με φασισμούς είτε με κομμουνισμούς...
Οι πόλεμοι συνεχίζονται και κάτω από διαφορετικές θρησκείες χριστιανών, μουσουλμάνων, βουδιστών, αθέων κ.λπ. Κάποιες φορές στη ζωή μας καλούμεθα να διαλέξουμε πού θα πάμε, με το πλήθος που φώναζε «σταύρωσον, σταύρωσον» ή με τον Σίμωνα Κυρηναίο που σήκωσε το Σταυρό να ξαλαφρώσει τον Χριστό και το πλήθος που «ηκολούθει και θρηνούσε»... Θα είμαστε σαν τον ληστή κακούργο που ενέπαιζε τον Εσταυρωμένο και τον βλαστημούσε δίπλα στο Σταυρό ή σαν τον άλλο που έλεγε δεν φοβάσαι για όσα έκανες και εδώ είσαι αμετανόητος; Χριστέ, μνήσθητί μου, να με θυμηθείς όταν δοξαστείς... Γράφω για την καθημερινότητά μας, στις συμπεριφορές μας προς τους άλλους και στα καθήκοντά μας ως άνθρωποι... Δεν είναι τέλειοι οι νόμοι μας και μην πολυπιστεύουμε στα ανθρώπινα κατασκευάσματα.
Από αυτές τις μέρες διάλεξα να παραθέσω εδώ το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως (Ιωάν. α' 1-17) και τον Ύμνο της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου (προς Κορινθ. α'). Ίσως φανούν ωφέλιμα στη συνέχεια της ζωής μας. Εφαρμόζοντας όσα γράφονται εκεί θα λύσουμε πολλά προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις μας.
Εν αρχή ην ο λόγος και Θεός ην ο λόγος
Την ημέρα της Αναστάσεως διαβάζεται για μοναδική φορά ως ευαγγελική περικοπή στη Θεία Λειτουργία το προοίμιο (στιχ1-5) του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, καθώς και οι στίχοι που αμέσως ακολουθούν από το 6 έως το 17. Η Ανάσταση είναι το θεμέλιο της πίστεώς μας, γιατί, αν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί, η πίστη μας θα ήταν μάταιη κατά τον Απόστολο Παύλο.
Το Ευαγγέλιο της Κυριακής (Κατά Ιωάννην α΄ 1-17)
Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν. εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων. και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν. Εγένετο άνθρωπος απεσταλμένος παρά Θεού, όνομα αυτώ Ιωάννης· ούτος ήλθεν εις μαρτυρίαν, ίνα μαρτυρήση περί του φωτός, ίνα πάντες πιστεύσωσι δι' αυτού. ουκ ην εκείνος το φως, αλλ' ίνα μαρτυρήση περί του φωτός. Ην το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. εν τω κόσμω ην, και ο κόσμος δι' αυτού εγένετο, και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω. εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον. όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού, οι ουκ εξ αιμάτων. ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν. Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν. και εθεασάμεθα τον δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας. Ιωάννης μαρτυρεί περί αυτού και κέκραγε λέγων· ούτος ην ον είπον, ο οπίσω μου ερχόμενος έμπροσθέν μου γέγονεν, ότι πρώτός μου ην. Και εκ του πληρώματος αυτού ημείς πάντες ελάβομεν, και χάριν αντί χάριτος· ότι ο νόμος δια Μωϋσέως εδόθη, η χάρις και η αλήθεια δια Ιησού Χριστού εγένετο.
Ο ύμνος της αγάπης
Προς Κορινθίους Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου
Ο Ύμνος της Αγάπης, όπως είναι γνωστή στον χριστιανικό κόσμο το τμήμα του 13ου Κεφαλαίου της της Προς Κορινθίους Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς την παλαιοχριστιανική αδελφότητα της Αρχαίας Κορίνθου και διασώζεται μέσω της Καινής Διαθήκης, είναι ένα από τα πιο αξιόλογα κείμενα της Αγίας Γραφής.
Σύμφωνα με την επιστολή του Αποστόλου Παύλου, το δώρο της αγάπης έχει τόσο μεγάλη αξία που ξεπερνά κάθε αρετή. Ο Απόστολος των Εθνών, όπως είναι επίσης γνωστός ο Απόστολος Παύλος, επισημαίνει ότι η αγάπη είναι η επιθυμία για την καλοσύνη και την ευτυχία. Αποτελεί ένα ειλικρινές κατόρθωμα του εαυτού μας, αφού από αυτήν αντλούμε την δύναμη να ξεπεράσουμε τον εγωισμό μας (οὐ λογίζεται τὸ κακόν) . Υπογραμμίζει επίσης τη σημασία της πίστης μέσα από μια αδιάκριτη εμπιστοσύνη (πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει).Ο Ύμνος της Αγάπης συχνά αναφέρεται ως ο Ύμνος των Ύμνεων της Καινής Διαθήκης και στα εκκλησιαστικά κείμενα ως το Κεφάλαιο της Αγάπης.
O Απόστολος Παύλος έγραφε την πρώτη επιστολή προς τους Κορινθίους μετά από τρία χρόνια παραμονής του στην Έφεσσο της Μικράς Ασίας. Στις Πράξεις των Αποστόλων γίνεται αναφορά στην πρώτη επίσκεψη του στην Κόρινθο και την ίδρυση της τοπικής Εκκλησίας σε αυτή την πόλη τα έτη 51 με 52 και με παραμονή 18 μήνων.Σε αυτήν την επιστολή, ο Απόστολος Παύλος απαντούσε σε επιστολή που του είχαν αποστείλει οι Κορίνθιοι προκειμένου να τους συμβουλεύσει θεολογικά σχετικά με το μυστήριο του γάμου.
Ο ύμνος της αγάπης
1 Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.
2 Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.
3 Καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
4 Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται,
5 οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν,
6 οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ·
7 πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.
8 Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται.
9 Ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν·
10 ὅταν δὲ ἔλθη τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται.
11 Ὄτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμουν· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου.
12 Βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ έπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.
13 Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.
Μετάφραση
1 Εάν υποθέσωμεν ότι ομιλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, δεν έχω όμως αγάπην, έγινα όμοιος προς τον άψυχον χαλκόν, που βουίζει, όταν τον κτυπούν, ή προς το κύμβαλον, που βγάζει θορυβώδη και χωρίς σημασίαν ήχον.
2 Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και εάν γνωρίζω όλα τα μυστικά σχέδια των βουλών του Θεού και έχω όλην την γνώσιν, που ειμπορεί να αποκτήση ο άνθρωπος και εάν έχω κάθε βαθμόν πίστεως, ώστε να μεταθέτω και βουνά ακόμη, δεν έχω όμως αγάπην, δεν είμαι τίποτε.
3 Και εάν διαθέσω όλα τα υπάρχοντά μου δια να θρέψω με ψωμιά τους πτωχούς και εάν παραδώσω το σώμα μου δια να καώ, δεν έχω ομως αγάπην, δεν ωφελούμαι τίποτε από τας θυσίας αυτάς.
4 Εκείνος, που έχει την αγάπην, είναι μεγαλόψυχος, ανεκτικός και με πλατειά καρδιά, γίνεται ευεργετικός και ωφέλιμος, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν ξιππάζεται και δεν φέρεται με αλαζονείαν και προπέτειαν, δεν φουσκώνει από οίησιν και υπερηφάνειαν,
5 Δεν πράττει τίποτε το άσχημον, δεν ζητεί τα ιδικά της συμφέροντα, δεν ερεθίζεται από θυμόν και οργήν, δεν σκέπτεται ποτέ κακόν κατά του πλησίον, ούτε λογαριάζει το κακόν που έπαθε από αυτόν.
6 Δεν χαίρει, όταν βλέπει να γίνεται κάτι άδικον, χαίρει δε οταν βλέπη την αλήθειαν να επικρατή.
7 Σκεπάζει όλας τας ελλείψεις του πλησίον και δεν τον διαπομπεύει δι' αυτάς, σχηματίζει ευμενή πεποίθησιν υπέρ του αγαπωμένου εις όλα και όταν ευρίσκεται ενώπιον παρεκτροπών του πλησίον ελπίζει, ότι από όλας αυτάς θα διορθωθή ούτος, εις όλα δεικνύει υπομονήν δια τον πλησίον.
8 Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ, αλλά μένει πάντοτε βεβαία και ισχυρά, ακόμη και μετά τον θάνατόν μας. Είτε προφητείαι υπάρχουν τώρα, ως χαρίσματα του Πνεύματος, θα καταργηθούν είτε χαρίσματα γλωσσών υπάρχουν, και αυτά θα παύσουν, είτε γνώσις υπάρχει θα καταργηθή και αυτή.
9 Θα καταργηθούν όλα αυτά εις την μέλλουσαν ζωήν. Διότι τώρα μερικώς και ατελώς γνωρίζομεν και μερικώς προφητεύομεν. Εις τον βίον αυτόν η γνώσις μας είναι περιορισμένη και οι προφήται μέρος μόνον των μυστηρίων της θείας σοφίας μας αποκαλύπτουν.
10 Όταν δε εις τον μέλλοντα βίον έλθη το τέλειον και μας δοθή η τέλεια γνώσις, τότε το μερικόν και ατελές θα καταργηθή.
11 Αυτό δε που σας γράφω, θα το καταλάβετε καλύτερα με το εξής παράδειγμα: Όταν ήμην νήπιον, ως νήπιον ωμίλουν, ως νήπιον εσκεπτόμην, ως νήπιον έκρινα και εσυλλογιζόμην. Όταν όμως έγινα άνδρας, κατήργησα πλέον εκείνα τα νηπιώδη. Δεν ομιλώ πλέον σάν νήπιον, η σκέψις μου δε και ο συλλογισμός μου είναι τώρα ώριμα και ανδρικά. Κατ' αναλογίαν ειμπορείτε να σχηματίσετε κάποιαν ιδέαν δια την γνώσιν και την άλλην τελειότητα, που θα μας δοθή εις την άλλην ζωήν.
12 Διότι τώρα βλέπομεν σαν εις μετάλλινον καθρέπτην θαμπά και τόσον ατελώς, ώστε μας μένουν πολλά αινίγματα, που δεν ειμπορούμεν να τα εξηγήσωμεν. Τότε όμως θα ίδωμεν φανερά και καθαρά, διότι θα ίδωμεν κατ' ευθείαν πρόσωπον με πρόσωπον. Τώρα γνωρίζω μόνον ένα μέρος της αλήθειας. Τότε όμως θα λάβω τόσον τελείαν γνώσιν, όσον τέλεια με εγνώριζεν ο παντογνώστης Κύριος, όταν ενεργούσε την επιστροφήν μου και με εκαλούσεν εις το αποστολικόν αξίωμα.
13 Αυτά θα γίνουν εις την μέλλουσαν ζωήν. Τώρα δε εις την παρούσαν ζωήν μένουν η πίστις, η ελπίς, και η αγάπη, αυτά τα τρία. Μεγαλυτέρα δε από αυτά είναι η αγάπη.
Για μεγέθυνση πατήστε εδώ:
