Πηγαίναμε τέτοιες ημέρες πριν από αρκετά χρόνια με το φίλο Σοφοκλή Βαρδιάμπαση, μέσω ενός πανάθλιου αγροτικού δρόμου από το χωριό του Αμαρίου, Μέρωνας προς τα συννεφιασμένα ψηλώματα του Μερωνιότικου βουνού (αόρι στη ντόπια διάλεκτο) όταν κάποια στιγμή, βλέπουμε από μακριά ένα μεγάλο κοπάδι προβάτων να ξεσηκώνεται ξαφνικά από την πλαγιά που βοσκούσε και όλα μαζί να αρχίσουν να τρέχουν ως ένα σώμα προς το μέρος μας.
Δεν είχα ξαναδεί άλλοτε τέτοιο πράγμα ή τουλάχιστον δεν το είχα ξαναζήσει με τέτοιο μέγεθος κοπαδιού και ρώτησα το Σοφοκλή τι συμβαίνει με αυτά τα πρόβατα. Μου απάντησε ότι τα πρόβατα άκουσαν τη μηχανή του αυτοκινήτου μας και νόμισαν πως είναι του ιδιοκτήτη τους που πηγαίνει πάντα κάποια ώρα της μέρας και γεμίζει τις ταίστρες τους γιατί δεν επαρκεί η τροφή στο λιβάδι λόγω του αριθμού τους και κατά συνέπεια της υπερβόσκησης.
«Περίμενε όμως να δεις τι θα γίνει μόλις μας πλησιάσουν και δουν το αυτοκίνητο» μου είπε και μου κέντρισε την περιέργεια για το γεγονός που έμελλε να ακολουθήσει.
Κάρφωσα λοιπόν τα μάτια μου στο κοπάδι που έτρεχε σαν τυφλό προς το αυτοκίνητο και το βλέπω, μόλις φτάνει σε απόσταση αναπνοής να σταματάει απότομα και αμέσως να κάνει μεταβολή και απογοητευμένο να απομακρύνεται πάλι προς την πλαγιά με τις γδαρμένες πέτρες.
Τον ρώτησα τι έγινε και έστριψε έτσι το κοπάδι και μου απάντησε πως άκουσαν τη μηχανή του αυτοκινήτου μας ο θόρυβος της οποίας μοιάζει με του ιδιοκτήτη τους και νόμισαν πως ήταν αυτός και θα τους έβαζε τροφή, αλλά σαν μας πλησίασαν είδαν πως έκαναν λάθος και βλαστημώντας σίγουρα την τύχη τους, μας γύρισαν τα νώτα και επιστρέφουν στην πλαγιά.
Το ίδιο συμπλήρωσε μπορεί να κάνουν με όλα τα αυτοκίνητα της ίδιας μάρκας που ενδέχεται να περάσουν από κοντά τους την ημέρα αλλά δεν πρόκειται να βάλουν ποτέ μυαλό. Μόνο σαν έρθει ο ιδιοκτήτης τους και γεμίσουν το στομάχι τους δεν δίνουν κατόπιν σημασία στα διερχόμενα αυτοκίνητα αλλά την επόμενη ημέρα θα κάνουν πάλι το ίδιο, γιατί η πείνα, είτε στα πρόβατα είτε στους ανθρώπους δεν είναι μια απλή κατάσταση που ξεμπερδεύεις άπαξ και διαπαντός αλλά κάθε μέρα θέλει τον τρόπο της να αντιμετωπιστεί.
Πρόβατα είναι, συλλογίστηκα και το έχει το είδος τους να παθαίνουν αυτές τις μαζικές παρακρούσεις με τη τροφή αλλά ο Σοφοκλής με έκοψε με μια εύστοχη παρατήρηση. «Γι΄ αυτά έπρεπε να γράψει ο Παυλώφ» μου είπε «και όχι για τα σκυλιά. Τα είδες; Ούτε καν κουνήθηκαν από τη θέση τους γιατί έχουν περισσότερο μυαλό από τα πρόβατα, τα οποία πρέπει να βαριούνται αφάνταστα για τη δουλειά που κάνουν προσέχοντας ένα κοπάδι με ηλίθια πλάσματα. Αυτά ξέρουν να ξεχωρίζουν και θορύβους και χρώματα και μόνο όταν είναι βέβαια ότι πρόκειται για το αφεντικό τους, τότε θα σηκωθούν να πάνε να φάνε».
Κοίταξα πιο προσεκτικά τα σκυλιά που ήταν ξαπλωμένοι στα βράχια και δεν τους καίγονταν καρφί για τον παντζουρλισμό του κοπαδιού και συμφώνησα σιωπηλά με την παρατήρηση του Σοφοκλή. Ο Παυλώφ αδίκησε τα σκυλιά με το γνωστό πείραμα το οποίο, μόνο τα πρόβατα και οι άνθρωποι το δικαιώνουν…
*Το κοπάδι νομίζει πως του φέρνουμε τροφή και έρχεται...
*Καταλαβαίνει όμως πως έκανε λάθος και μας γυρίζει την πλάτη...
