Κατ’ έθιμο πλέον κάθε καλοκαίρι ζούμε την ίδια κατάσταση σε αυτή την άμοιρη χώρα με τις πυρκαγιές σε διαφορετικά σημεία της χώρας κι έτσι στη Νότια Ελλάδα κυρίως δεν έχει μείνει σχεδόν καμία περιοχή που να μην έχει γνωρίσει την πύρινη λαίλαπα. Όχι βέβαια πως εξαιρείται ο Βορράς της χώρας αλλά εκεί για διάφορους λόγους οι φωτιές είναι λιγότερες και αντιμετωπίζονται διαφορετικά.
Γιατί συμβαίνουν κάθε καλοκαίρι πυρκαγιές στην Ελλάδα, είναι πολλοί οι λόγοι και συζητιούνται πάλι κάθε καλοκαίρι και βασικά μετά τις καταστροφές. Δεν θα σταθούμε σε αυτό, η έλλειψη οργάνωσης και προγραμματισμού έχει εξελιχθεί σε χρόνια νόσο της Ελλάδας και οι «ειδικοί» που καλούνται για να την αντιμετωπίσουν είναι απελπιστικά ανεπαρκείς, χώρια που αλλάζουν μαζί με τις κυβερνήσεις οπότε χάνεται και το νήμα που οδηγεί στην αρχή της ευθύνης.
Για την ποικιλία του πράγματος, μιας και οι πυρκαγιές έχουν εξελιχθεί και σε θέαμα το οποίο γενναία προβάλλουν τα ΜΜΕ και καθένα σύμφωνα με την γραμμή του - ακόμα και τα κρατικά αυτό κάνουν- κάθε χρόνο συμβαίνει κάτι πρωτόγνωρο και αυτό χαρακτηρίζει τον απολογισμό. Κάποτε η Ηλεία, αργότερα το Μάτι, πέρσι το Τατόι και η Εύβοια, φέτος όμως δεν προλαβαίνουμε να βλέπουμε καινούργια πράγματα. Μετά την Λαυρεωτική και τα Δερβενοχώρια η Ρόδος για παράδειγμα έγινε προχθές στάχτη με θύμα τον τουρισμό και τα ελάφια. Η Νότια Εύβοια που σκοτώθηκαν οι δυο αεροπόροι και χθες η πρωτοφανής καταστροφή στην Νέα Αγχίαλο που μπήκε μάλιστα μέσα και στο στρατιωτικό αεροδρόμιο!
Το τι ακολούθησε εκεί δεν λέγεται. Κόσμος έφευγε ακόμη και με πλοία στον Παγασητικό, πυρομαχικά έσκαγαν στις αποθήκες, τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα πέταξαν για να γλιτώσουν σε άλλα αεροδρόμια. Πράγματα δηλαδή που μόνο στον κινηματογράφο θα μπορούσαμε να δούμε έγιναν σε μια στρατιωτική εγκατάσταση του ελληνικού κράτους η οποία μάλιστα φιλοξενούσε και υλικά του ΝΑΤΟ.
Όλα αυτά συνθέτουν μια δυστοπία που ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης βλέπει να δημιουργείται γύρω του και μάλιστα να εδραιώνεται καθώς άλλα πολλά γεγονότα, παρελκόμενα της κατάστασης ή αυτόνομα έρχονται να την συμπληρώσουν. Μια δυστοπία που απελπίζει και τους πλέον αισιόδοξους και εξασφαλισμένους να λέμε και αυτά καθώς όλη αυτή η καταστροφή ασφαλώς και πλήττει πολλούς πολίτες.
Σπίτια, οικοσκευές, εγκαταστάσεις και ακόμη αγροτική γη και ζωϊκό κεφάλαιο όπως είδαμε στην Μαγνησία έγιναν παρανάλωμα της φωτιάς και κάποια νοικοκυριά θα λυγίσουν από αυτά τα πράγματα. Θα δοθούν υποτίθεται κάποιες αποζημιώσεις αλλά δεν αρκούν να φέρουν την πλήρη αποκατάσταση και αυτό θα αποτελέσει την τροχοπέδη σε όποια συνέχεια μπορεί να έχει κάποιος ή την πλήρη απογοήτευση.
Όπως και να έχει το πράγμα πάντως, είτε πρόκειται για μια μεγάλη εγκατάσταση ή ένα σπίτι νόμιμο ή αυθαίρετο δεν έχει σημασία, η καταστροφή είναι μοιραία. Φέτος δε έχουμε πολύ περισσότερες περιπτώσεις οι οποίες αθροιζόμενες δημιουργούν μια μεγάλη σειρά παθόντων που με τον τρόπο τους ασφαλώς και θα επηρεάσουν τον περίγυρό τους ενώ εκείνο που θα υπονομεύσει και την όποια καλή διάθεση που θα εκδηλωθεί θα είναι η απογοήτευση και η διάχυτη ανασφάλεια που θα ακολουθήσει. Αυτό δε είναι το πιο βασικό που πρέπει να αντιμετωπίσει η Πολιτεία μαζί με την Κοινωνία γιατί έτσι, με την σκέψη για οτιδήποτε θα ήθελε να ανθίσει πάλι το περιμένει μια φωτιά να το ακυρώσει, είναι χειρότερο απ’ όλα. Οι ευθύνες εδώ μοιράζονται σε όλους…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η φωτογραφία από το διαδίκτυο.
