Η χρονιά που αφήσαμε πίσω μας δεν ήταν μια συνηθισμένη. Την σημάδεψαν γεγονότα που δύσκολα θα ξεχαστούν εξαιτίας του πρωτοφανούς τρόπου εκδήλωσής τους, είτε αυτά οφείλονταν στις ιδιοτροπίες και την αυτονομία της φύσης, είτε σε αυτό που αορίστως λέμε ανθρώπινο παράγοντα για να καλύψουμε τις αδυναμίες της διοίκησης και των μηχανισμών της αλλά και τις ευθύνες που ξέχασε ότι έχει ο καθένας μας στον κόσμο που ζούμε.
Στο δεύτερο οφείλεται και η μεγάλη τραγωδία των Τεμπών τα μεσάνυχτα της 28 Φεβρουαρίου που στοίχισε την ζωή σε 57 ανθρώπους, νέους στην πλειονότητα που ταξίδευαν από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη. Η σύγκρουση της επιβατικής αμαξοστοιχίας με μια εμπορική ήταν τρομακτική και ότι ακολούθησε δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Οι εικόνες που είδαμε σαν ξημέρωσε πάγωσαν τον κόσμο και ο θρήνος των οικογενειών που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα ακούστηκε απ’ άκρη σε άκρη της Ελλάδας.
Ένα κύμα οργής κυρίευσε την κοινωνία μας και ένα «γιατί» ακούστηκε απ’ όλα τα στόματα και ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, η Πολιτεία προέβη σε καρατομήσεις, από τον Υπουργό μέχρι τον κλειδούχο πιστεύοντας πως έτσι θα κατευνάσει την οργή του κόσμου. Είναι μια πάγια μέθοδος αυτή η αντίδραση κι έτσι αποφεύχθηκε για μια ακόμη φορά η αναζήτηση των πραγματικών αιτίων της τραγωδίας και το θέμα παραπέμφθηκε στη δικαιοσύνη της οποίας την ταχύτητα στις διεκπεραιώσεις όλοι γνωρίζουμε πόση είναι.
Έκλεισαν ήδη δέκα μήνες από την τραγωδία και ελάχιστοι πια μιλάνε γι’ αυτή γιατί στο βάθος παραδεχόμαστε όλοι πως η κοινωνία μας έχει πιάσει πάτο αλλά δεν τολμούμε να το εκφράσουμε δημόσια. Κι αυτό γιατί επί χρόνια τώρα παρατηρούμε μια εκτροπή από την κανονικότητα τόσο στον προσωπικό και στενό μας κύκλο ο καθένας αλλά και στον δημόσιο χώρο όπου ακριβώς αυτό αντανακλάται και υπονομεύει όλες τις προσπάθειες.
Πως το καταφέραμε αυτό, είναι μια μακριά κουβέντα αλλά κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά στον καθρέφτη αποφεύγουμε να δώσουμε απάντηση. Είναι θέμα παιδείας; Είναι θέμα Πολιτικής; Κανείς δεν ξέρει να απαντήσει ακριβώς και ότι λόγια επιστρατεύονται να δικαιολογήσουν τα γεγονότα, ψελλίσματα είναι και μάλιστα δειλά. Η διαφθορά που γεφυρώνει κοινωνία με εξουσία έχει πια τόσο γερά θεμέλια στην Ελλάδα που δεν ξεριζώνεται με τίποτα και δεν ταράζεται από καμία τραγωδία που συμβαίνει.
Έτσι πέρασαν δέκα μήνες από την τραγωδία και εκείνο που θα μείνει να θυμόμαστε είναι το «Πάρε με όταν φθάσεις που κανείς δεν πρόκειται από τον ουρανό που είναι πια να απαντήσει, όπως δεν θα βρεθεί κανείς να δώσει μια σοβαρή απάντηση γιατί έγινε το κακό…
ΥΓ. Η φωτογραφία από το διαδίκτυο - «INTIME»
