Σήμερα πέρασα στα 66 χρόνια και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες λίγες σκέψεις (και ευχές να προχωρήσω ) καθώς νιώθω έντονα την συμβολική επιρροή αυτού του αριθμού. Για να μην πάει το μυαλό σας αλλού, σας προλαβαίνω. Το 66 είναι το γινόμενο του 33 επί δύο και επειδή είμαι της παλιάς σχολής και υπολογίζω τις γενιές ανά τριάντα τρία χρόνια και όχι όπως γίνεται σήμερα ανά δεκαετίες, μετράω πως έχω ζήσει ήδη δύο!
Είναι πολλά τα 66 χρόνια· η χρονιά της γέννησής μου από τις τελευταίες της δεκαετίας του ’50 και τα παιδιά χρόνια σε ένα χωριό, τη Μεγάλη Κάψη ακόμα ζωντανό. Τα μαθητικά επίσης σε άλλο μεγαλοχώρι της Δυτικής Φθιώτιδας, τον Άγιο Γεώργιο. Μετά ήρθε η στρατιωτική θητεία στις άκρες της Ελλάδας και νωρίς – νωρίς η δουλειά. Την 1η Ιουλίου 1980 κόλλησα το πρώτο ένσημο σαν υπάλληλος σε κατάστημα υφασμάτων στην πλατεία Μητροπόλεως. Διάφορες δουλειές κατόπιν και πολύ σύντομα και με πολύ απρόοπτο τρόπο η δημοσιογραφία. Έκλεισα 40 χρόνια σε διάφορες εφημερίδες και πόστα και χάρη σε αυτή τη δουλειά έζησα από κοντά πολλά πράγματα αυτό το διάστημα και καθώς υποχρεωτικά παρακολουθούσα τις τρομακτικές αλλαγές της Ελλάδας και του κόσμου, έφτασα πια σε ένα σημείο που μπορώ να κάνω προσωπικούς και δημόσιους απολογισμούς.
Δεν είναι στην πρόθεσή μου να κάνω μια αναδρομή σε τόσα χρόνια ζωής, εκτιμώ πως κύλησε με ενδιαφέροντα τρόπο και όσο για τη δημοσιογραφία, αυτό που θεωρώ ως πιο σημαντικό είναι ότι για είκοσι χρόνια που γυρνούσα την Ελλάδα γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους, αυτούς που έστησαν την Ελλάδα όρθια μετά την τραγική δεκαετία 1940 – 1950 και από τους οποίους πολύ λίγοι περπατάνε ακόμη πάνω στη γη. Οι περισσότεροι είναι στον ουρανό κι από εκεί μας κοιτάζουν και μας κρίνουν. Τη ματιά τους την νιώθουμε στην ερημωμένη πια ύπαιθρο χώρα και στις γωνιές της πόλης που αλλάζει διαρκώς και χάνει την απλότητά της αλλά και την δυναμική που είχε όταν εμείς από την επαρχία την γνωρίσαμε.
Φορείς των αλλαγών που ζήσαμε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες ήμασταν κι όλοι εμείς, καθένας με τον τρόπο του και με την διάθεσή του δημιουργήσαμε μια Ελλάδα που δεν την καταλαβαίνουμε πια. Τι έγινε όλα αυτά τα χρόνια το γνωρίζουμε καλά αλλά μας διακατέχει ένας δισταγμός να παραδεχτούμε τα αυτονόητα κι έτσι οι επόμενοι τα διατηρούν ως πραγματικότητα γιατί έτσι τα γνωρίσανε. Για την πολύ νεότερη γενιά βέβαια, ούτε λόγος καθώς στην αμνησία βοήθησε πολύ το σχολείο και όσοι θεσμοί ακολούθησαν συν το γεγονός της κοινωνικής παιδείας που ανέλαβαν τα ΜΜΕ και η διαφήμιση και εσχάτως το διαδίκτυο που μέσα σε ελάχιστα χρόνια διαμόρφωσαν μια άλλη πραγματικότητα.
Περιληπτικά, θέλω να παραδεχτώ δημόσια τούτη την ημέρα πως μετά από τόσα χρόνια ότι αυτό που ζούμε σε αυτή την χώρα είναι η διάλυση των πάντων και αυτό φαίνεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Παρ’ όλη την προσπάθεια των διαμορφωτών της πολιτικής (οι πολιτικοί άβουλοι ακολουθούν ότι τους λένε) να δημιουργούν εικονική πραγματικότητα τα πράγματα μιλούν από μόνα τους. Σε ποιο τομέα εκτός από τον δικαιωματισμό ορισμένων υποσυνόλων της κοινωνίας και τον εγωϊσμό του πλούτου που τον συνοδεύει κάτι λειτουργεί σωστά; Στην υπνωτισμένη παιδεία ή στην υγεία; Στην κοινωνική ασφάλιση ή στην μέριμνα για τους αδυνάτους και τους περιθωριοποιημένους; Στην εργασία μήπως;
Όλα αυτά που ξέραμε και ήταν αποτέλεσμα εκείνης της γενιάς που ανέστησε την Ελλάδα και της κατοπινής που ακολούθησε το παράδειγμά της δεν υπάρχουν πια. Και η ευθύνη εδώ είναι όλων μας ανεξαιρέτως αν βέβαια ειλικρινά επιθυμούμε να ζήσουν οι επόμενοι σε μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς και την πολυποίκιλη βία των λίγων πάνω στους πολλούς.
Στο πόσο φταίμε εμείς που ζήσαμε δυο γενιές στην Ελλάδα θα πω ένα παράδειγμα. Ετοιμάζω τα χαρτιά μου για σύνταξη και επειδή μου λείπουν κάποια χρόνια εξαιτίας της κρίσης και των μνημονίων σκέφτηκα να αναγνωρίσω τα χρόνια της στρατιωτικής θητείας και το κράτος μας ζήτησε για 28 μήνες που υπηρέτησα 5.000 ευρώ! Ναι, 5.000 ευρώ γιατί υπηρέτησα την Ελλάδα! Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες άλλες περιπτώσεις προσωπικές και όσες βλέπω στο εχθρικό κράτος μας αλλά το αφήνω για άλλη φορά..
ΛΕΖΑΝΤΑ
Βιβλίο που ξεχάστηκε ένα χειμώνα ολόκληρο σε ένα τραπέζι κάπου στο Αιγαίο περιμένει εκείνον που θα το φροντίσει και θα το διαβάσει. Και παρέα βέβαια να το συζητήσει…
