Παρακολουθώ εδώ και αρκετό καιρό κάποιες ιστοσελίδες για το ύπαιθρο της Αμερικής (ΗΠΑ), ειδικά στις δυτικές πολιτείες και μοιραία κάνω συγκρίσεις με την δική μας επαρχία. Φυσικά δεν είναι εύκολο να πω αν εκεί είναι πιο ζωντανή από εδώ, γιατί οποιοδήποτε συμπέρασμα απαιτεί περισσότερα στοιχεία που δεν μπορώ να τα βρω κι αν τα εύρισκα θα δυσκολευόμουν στην επεξεργασία τους και πιθανώς θα έκανα λάθος εκτίμηση.
Σε γενικές γραμμές πάντως το ύπαιθρο αυτής της χώρας είναι απέραντο και φαντάζομαι για να το γνωρίσει καλά κάποιος θα θέλει δέκα και είκοσι ζωές. Πόσο μάλιστα αν δεν έχει επισκεφτεί αυτή τη χώρα, θα θέλει σαράντα. Η ποικιλία του είναι τέτοια που εντυπωσιάζει, είτε πρόκειται για τις ανατολικές πολιτείες, είτε για τη μέση ζώνη, είτε για την επιβλητική Δύση. Ειδικά τα Βραχώδη Όρη και τα εθνικά πάρκα με έχουν εντυπωσιάσει και δεν κρύβω ότι θα ήθελα, όσο έχω δυνάμεις ακόμη κάποια φορά να τα επισκεφτώ. Προς το παρών αφιερώνω αρκετό χρόνο να γνωρίσω σημεία τους μέσα από φωτογραφίες που βλέπω στο διαδίκτυο και από τις πληροφορίες που τις συνοδεύουν μαθαίνω αρκετά πράγματα.
Ανάμεσα σε αυτά που βλέπω και διαβάζω με έχει εντυπωσιάσει η αγάπη, τρέλα θα το έλεγα των αμερικάνων για τις καλύβες (cabins τις λένε εκεί) στα βουνά, πράγμα που στη χώρα μας μόνο οι κυνηγοί δείχνουν ενδιαφέρον κι αυτοί για πολύ λίγο διάστημα. Οι αμερικάνοι βλέπω ότι καμαρώνουν αν έχουν μια καλύβα, είτε κληρονομημένη από προηγούμενες γενιές, είτε καινούργια. Υποθέτω πως σε αυτό έχει τους σπρώχνει και η παράδοση που έχουν με το φυσικό περιβάλλον καθώς τρεις – τέσσερις γενιές πίσω οι πρόγονοι των περισσότερων πάλευαν με τα δάση, τα ποτάμια (και τους Ινδιάνους) να εκμεταλλευτούν με κάθε τρόπο μια τεράστια ήπειρο με αμύθητους πόρους. Εν μέρει το κατάφεραν αλλά έχουν μείνει αρκετές περιοχές ανέγγιχτες και με αραιό πληθυσμό.
καλύβες που βλέπω δεν είναι έργα του πιονέρου ή του άποικου αγρότη που φτιάχνει μια πρόχειρη εγκατάσταση στον κάμπο η στα βουνά μέχρι να προσαρμοστεί και να επιδοθεί στην καλλιέργεια αλλά αποτελούν καταφύγια ανθρώπων που βαρέθηκαν τις πόλεις και επιλέγουν ένα μέρος να ζήσουν πιο ήσυχα καθώς και άλλων που τις χρησιμοποιούν για διακοπές. Φτιαγμένες με πέτρες αλλά και ξύλα, ακολουθούν έναν απλό ρυθμό και όλες διαθέτουν τζάκι. Κάποιες είναι απλές, τόσο απλές όσο και η πρώτη καλύβα που έφτιαξε ο άνθρωπος στην ιστορία του κι άλλες πιο σύνθετες και ποικίλα διακοσμητικά. Στα σημεία που βρίσκονται σπάνια έχουν σύνδεση με δίκτυο ηλεκτρικού ρεύματος και γι’ αυτό χρησιμοποιούν γεννήτριες. Οι περισσότερες πάλι έχουν και μικρή σκεπαστή βεράντα στο μπροστινό μέρος τους ενώ πολύ συχνά οι τουαλέτες τους είναι χτισμένες στην αυλή.
Δεν έχουμε τέτοιες καλύβες στην Ελλάδα, όσοι αγαπάνε τα βουνά είτε καταλύουν σε ξενοδοχεία ή ορισμένοι έχουν πατρικά ή εξοχικά σπίτια. Γενικά πάντως αποφεύγουμε από που λατρεύουν οι αμερικάνοι, την απομόνωση στο χειμώνα σε μια καλύβα στο βουνό ή το δάσος. Και να το θέλαμε πάλι, όσοι για έχουμε χωράφια στα βουνά θα βρίσκαμε τον μπελά μας με το ελληνικό δημόσιο που ανακατεύεται, για εισπρακτικούς λόγους με τα πάντα και δεν επιτρέπει αυτή την απόλαυση.