Διαβάζουμε πως ο ΟΦΥΠΕΚΑ (Οργανισμού Φυσικού Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής) ανακάλυψε στον Σμόλικα, μέσα στα όρια του Εθνικού Πάρκου Βόρειας Πίνδου και σε υψόμετρο 2.000 μέτρα το αρχαιότερο ζωντανό πεύκο της Ελλάδας και ετοιμάζει εκπόνηση μελέτης ως προς την ανάδειξή του. Στην μελέτη προβλέπεται να γίνει θέση στάθμευσης στην επαρχιακή οδό Γρεβενών – Σαμαρίνας, η δημιουργία μονοπατιού μήκους 2 χιλ. από το δρόμο ως τη τοποθεσία του δέντρου, η δημιουργία θέσης ανάπαυσης (κιόσκι) κάπου κοντά του και η σήμανση με ενημερωτικές για το κοινό πινακίδες.
Ο πεύκος δηλαδή ότι δεν έχει δει στα 1.075 χρόνια που έζησε εκεί στις κορφές τα δει όλα τώρα μαζεμένα καθώς ένας κόσμος που τις τελευταίες δεκαετίες έχει εκπαιδευτεί από τα ΜΜΕ κυρίως και την προπαγάνδα που ασκείται για τον καταναλωτικό τουρισμό να βλέπει τη φύση ως θέαμα και ως προς τούτο όλες οι διευκολύνσεις θα τρέξει να γνωρίσει έναν πεύκο που μετρά αιώνες στη θέση του και μάλλον στεναχωρημένο που έχασε τους συνομηλίκους του από κεραυνούς κυρίως και άλλες αιτίες, πιθανόν και από τσεκούρι.
Ασφαλώς και αξίζει έπαινος για τον Οργανισμό η μελέτη του πεύκου διαμέτρου μεγαλύτερης των 2.30 μ. -λευκόδερμη πεύκη τον λένε οι ειδικοί και ρόμπολο οι ντόπιοι- επιστήμονες του οποίου υπολόγισαν την ηλικία του με την μέθοδο της δενδροχρονολόγισης (tree - ring dating) που είναι η πιο ακριβής σήμερα. Από ένα τρυπανίδιο μήκους ενός μέτρου, η ηλικία του μετρήθηκε σε 1.075 έτη, γεγονός που το καθιστά το αρχαιότερο ζωντανό πεύκο της Ελλάδας και το δεύτερο γηραιότερο στην Ευρώπη.
Από την άλλη όμως ποιος εγγυάται ότι αυτό θα αρέσει στον πεύκο; Αυτός ο μαθουσάλας της Πίνδου, θα ήθελε κοντά τίποτα νεότερους πεύκους να τους λέει για όσα είδε στους αιώνες που πέρασαν κι αυτοί να τον ακούνε με προσοχή και να τον μακαρίζουν για την μνήμη και να εύχονται να του μοιάσουν στην μακροζωΐα και να μεταφέρουν τα όσα άκουσαν απ’ αυτόν σε όσους πεύκους φυτρώσουν εκεί στις ανεμοδαρμένες κορυφές. Δυστυχώς ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα των πεύκων, μόνο υποψιάζεται τι μπορεί να κουβεντιάζουν μεταξύ τους και αυτό ίσως είναι και καλό γιατί, τόση ιστορία μαζεμένη δεν θα μπορούσε να χωρέσει στο κεφάλι του.
Αυτό που θα ήθελε ο γέρο πεύκος με άπειρα τα σημάδια του χρόνου πάνω του είναι νομίζω να δει να γεμίσει πάλι ένα καλοκαίρι ο Σμόλικας κοπάδια από πρόβατα και γίδια, μουλάρια και τσοπαναραίους να στήσουν εκεί τα γιατάκια τους, να γεμίσει ο τόπος βελάσματα, κουδούνια και αλυχτίσματα, φωνές και τραγούδια. Είναι αμέτρητα τα καραβάνια των βλάχων, αυτοί βοσκούσαν τον Σμόλικα, που τον ανεβοκατέβηκαν όλους τους αιώνες που στέκει εκεί αγέρωχος και δυνατός και είμαι βέβαιος πως τους θυμάται όλους έναν κι έναν καθώς και τις ιστορίες που διαδραματίστηκαν γύρω του και κάτω από τα κλαριά του.
Ήταν σημάδι για την περιοχή ο γέρο πεύκος και όλοι τον καμάρωναν σαν αγαθό στοιχειό του τόπου και τον χαιρετούσαν σαν περνούσαν από κοντά του. Θαύμαζαν μάλιστα την τύχη που είχε και δεν έγινε στόχος κανενός κεραυνού καθώς σε αυτό το υψόμετρο αυτοί είναι οι κύριοι εχθροί τους όπως και οι πυρκαγιές που εκδηλώνονται μετά το πέσιμό τους.
Τώρα θα γίνει ένα σημάδι στο χάρτη του τουρισμού και οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Πρώτα – πρώτα από την αλλοίωση του τοπίου με την κατασκευή τεχνικών έργων για την πρόσβαση και του σημείου παρατήρησης. Μπορεί κάλλιστα να διατηρηθεί και να βελτιωθεί το μονοπάτι που οδηγεί σε αυτόν και όποιος αντέχει να το περπατήσει ας το πάρει να φτάσει ως εκεί. Εκείνο πάλι που ακούγεται να τον περιφράξουν για να τον προστατεύσουν είναι εντελώς άστοχο και φανερώνει την υποψία αυτών που σκέφτονται αυτά ότι ο πεύκος κινδυνεύει από κάποιους. Ποιούς; Αυτοί ξέρουν και φαντάζομαι ότι αγνοούν ότι όπως τον προστάτεψε μέχρι σήμερα ο Θεός και η μάνα του η Πίνδος, έτσι θέλει να συνεχίσει να ζει όσους αιώνες μπορέσει ακόμη. Αν τον αφήσουν στην ησυχία του και το κατορθώσει και θα μιλά στους νεότερους για την αποκοτιά να τον κάνουν αξιοθέατο!
