Ο μύθος περιγράφει με λυρισμό ένα πολύ μακρινό παρελθόν και η ιστορία με τις μεθόδους της αποδεικνύει ότι η Θεσσαλία ήταν κάποτε μια μεγάλη λίμνη· εκεί στράγγιζαν τα νερά της Πίνδου και των άλλων ορεινών όγκων που περίκλειαν την τεράστια λεκάνη και τα οποία βρήκαν κάποτε διέξοδο προς τη θάλασσα μέσω της στενωπού των Τεμπών, ανάμεσα στον Όλυμπο και την Όσσα (Κίσσαβος) πράγμα που χρεώνεται στον θεό Ποσειδώνα. Η ίδια εξάλλου η λέξη Θεσσαλία εμπεριέχει το υδάτινο στοιχείο, αφού προέρχεται από το «θέσις αλός», που σημαίνει «θέση με θάλασσα, θαλασσινή θέση».
Κατάλοιπο αυτής της μεγάλης πανάρχαιας λίμνης ήταν και παραμένει η Κάρλα (αρχαία Βηβηίς) η οποία έπαιζε και ρυθμιστικό ρόλο στις εκάστοτε πλημμύρες και όταν ο ποταμός Πηνειός δεν αρκούσε να μεταφέρει τα νερά στη θάλασσα, δια μέσου αυτής μεγάλες ποσότητες περνούσαν στον περίκλειστο Παγασητικό κόλπο εμπλουτίζοντάς μάλιστα με θρεπτικά στοιχεία. Οι παλιότεροι κάτοικοι της περιοχής που ζούσαν γύρω της γνώριζαν τις ιδιοτροπίες της και πρόσεχαν όταν έβλεπαν βαριά σύννεφα να αδειάζουν τα νερά τους στον τόπο. Με λίγα λόγια, αναγνώριζαν την δύναμή της, την σέβονταν και ποτέ δεν την προκαλούσαν με αποκοτιές. Η Κάρλα ήταν η μεγάλη φίλη τους, αυτή τους έθρεφε με τα ψάρι της και απ’ αυτή αντλούσαν νερό για τα χωράφια τους και την πρόσεχαν.
Να όμως που την τάξη του κόσμου, όπως η φύση οργάνωσε στη Θεσσαλία μέσα από αμέτρητους αιώνες ήρθαν να την ταράξουν οι άνθρωποι, αλλάζοντας πρώτα τους δρόμους των νερών που την διέσχιζαν και αποτολμώντας τελικά το μεγάλο σφάλμα, να αποξηράνουν ένα μέρος της λίμνης προκειμένου να γίνουν χωράφια χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες. Το μεγάλο ατόπημα έγινε πριν από 62 χρόνια, το 1962 και μάλιστα προβλήθηκε ως τεράστιο γεγονός γιατί θα αύξανε την γεωργική παραγωγή των κερδισμένων από το νερό χωραφιών. Έτσι το είδαν τότε οι περισσότεροι ενώ οι φωνές εκείνων που έβλεπαν διαφορετικά τα πράγματα καλύφθηκαν από τις ιαχές του θριάμβου στη «νικηφόρα» όπως χαρακτήρισαν μάχη με τη φύση που δόθηκε σε αυτή την περιοχή. Το ίδιο πάνω κάτω έγινε και σε πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδας με αποξηράνσεις λιμνών και βάλτων καθώς και με τον καταποντισμό τεράστιων εκτάσεων με τα υδροηλεκτρικά έργα των οποίων οι συνέπειες αλλού αχνοφαίνονται και αλλού περιμένουν την συγκαιρία να αναδειχθούν.
Στη Θεσσαλία δυο τεράστια φυσικά φαινόμενα (απ’ αυτά που έχουν συμβεί εκατοντάδες φορές στην ιστορία της και τα περισσότερα ούτε στους μύθους αναφέρονται), ο «Ιανός» και ο «Ντάνιελ» όπως τα βάφτισαν, ήρθαν ξαφνικά να δοκιμάσουν τις αντοχές των έργων των ανθρώπων και υπενθύμισαν την δύναμη της φύσης. Τα νερά εν ολίγοις που έπεσαν από τον ουρανό για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ότι εμπόδια βρήκαν στον δρόμο τους τα σάρωσαν. Τα νερά δεν γνωρίζουν από αρδευτικά αυλάκια, από αποστραγγιστικά έργα, από τεχνητές λίμνες και ότι βρήκαν μπροστά τους, ακόμα και χωριά τα έπνιξαν προκειμένου να βρουν το δρόμο τους προς τη θάλασσα ή την Κάρλα που κατέληγαν κάποτε και επειδή δεν βρήκαν όπως την ήξεραν, την ξανάφτιαξαν! Έτσι απλά, ξανάφτιαξαν την Κάρλα και καθώς αυτή μεγάλωσε, βρήκαν χώρο τα ψάρια της και πολλαπλασιάστηκαν!
Αυτά τα ψάρια έγιναν τις τελευταίες ημέρες το μείζων θέμα στην επικαιρότητα και η εικόνες τους να έχουν, μέσω του διαύλου απορροής, πλημμυρίσει τον Παγασητικό κόλπο κάνουν το γύρο του κόσμου ενώ υποχρέωσαν και τους εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων να πάρουν όποια θέση τους βόλευε και της τοπικής αυτοδιοίκησης να αρχίσουν καυγάδες για τις ευθύνες που ενδεχομένως έχουν. Πίσω όμως από την εικόνα που στοιχειώνει τους κατοίκους της περιοχής η λέξη ήττα στη μάχη με τη φύση δεν ακούστηκε γιατί απλά δεν συμφέρει αυτή τη στιγμή κανέναν να δώσει το σύνθημα και να μπει μπροστά σε μια ριζική αλλαγή του τρόπου ζωής μας και βεβαίως τον τρόπο που αντιμαχόμαστε τη φύση. Τα ψόφια ψάρια θα φύγουν κάποια στιγμή από τον Παγασητικό, αλλά η μυρωδιά τους θα στοιχειώνει τον τόπο μέχρι το επόμενο κακό!
Η φωτογραφία (Ευρωκίνηση) θα μείνει και θα θυμίζει την … ήττα μας!
