Έχει καθιερωθεί πλέον η ανάρτηση στα social media φωτογραφιών από τα εγκαίνια και τον αγιασμό της σχολικής χρονιάς απανταχού της Ελλάδας και μεταξύ άλλων, η πάνδημος αυτή ενέργεια γονιών και μαθητών μας δίνει την ευκαιρία να δούμε και σε ποια σχολεία ο αριθμός των μαθητών είναι μονοψήφιος. Όσο δε είναι μικρότερος των μαθητών, τόσο το θέμα αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον και προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις, με την οργή για την αποψίλωση της ελληνικής περιφέρειας να ξεχωρίζει αλλά και την νοσταλγία πολλών που πέρασαν απ’ αυτά τα σχολεία να δημιουργεί ακόμα και δάκρυα στα μάτια διαφόρων που ατενίζουν το παρελθόν των ίδιων και των άλλων μέσα από τον άγονο δικτυακό χώρο.
Έτσι είδαμε και βεβαίως ευχηθήκαμε καλή χρονιά στις τρεις μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου Δάφνης Ευρυτανίας οι οποίοι καλούνται να ζωντανέψουν για μια ακόμη χρονιά το ιστορικό κτίριο που κάποτε στέγαζε δεκάδες μαθητές και από το οποίο πήραν απολυτήριο εκατοντάδες άλλοι τα χρόνια που το χωριό ήταν γεμάτο κόσμο. Αυτό βέβαια γίνονταν τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες αλλά σιγά – σιγά ο κόσμος άρχισε να αραιώνει μέχρι που πια δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι χωριό πια με λίγες δεκάδες κατοίκους αλλά εντούτοις διατηρεί μια μικρή αγροτοκτηνοτροφική οικονομία και έχει κάποια κοινωνική δραστηριότητα. Σαν την Δάφνη των Αγράφων είναι τα περισσότερα χωριά της Ελλάδας και τούτο είναι μια ανοιχτή πληγή για την οποία κανένας δεν αναλαμβάνει να γιατρέψει.
Το φαινόμενο δεν είναι σημερινό, απλά με την δημοσιοποίηση παίρνει άλλες διαστάσεις και προκαλεί μάλιστα τους πολιτικούς να πάρουν θέση αλλά αυτοί μόνο ευχές ξέρουν να λένε. Τις ίδιες ευχές έλεγαν και πριν από 10 χρόνια και πριν από 30 αλλά δεν έγινε τίποτα, δεν αναστήθηκαν τα χωριά για να γεμίσουν τα σχολεία. Το έβλεπε και ο κόσμος αλλά έχοντας μπουχτίσει από υποσχέσεις σφάλιζε το σπίτι του και έπαιρνε το δρόμο προς αναζήτηση καλύτερης ζωής και εργασίας. Ήδη από την δεκαετία του ’80 η ύπαιθρος χώρα είχε αδειάσει και σαν έφευγαν για τον ουρανό και οι τελευταίοι πιστοί στον τόπο τους το κενό που άφηναν πίσω τους δεν καλύπτονταν από κανέναν. Οι πηγές για την ανανέωση της κοινότητας στέρεψαν και οι ρίζες που κρατούσαν κάποιους κοντά της ξεράθηκαν.
Το έβλεπαν όλοι πως με κλείνοντας τα δημοτικά σχολεία στα περισσότερα χωριά της Ευρυτανίας, όπως των γειτονικών της Δάφνης για παράδειγμα θα λιγόστευε ο αριθμός των μαθητών των κοντινών γυμνασίων ή του Καρπενησίου, πράγμα που έγινε και σήμερα λειτουργούν με οριακό αριθμό και ο οποίος συνεχώς φθίνει. Το έβλεπαν αλλά κανένας δεν έκανε τις απαραίτητες ενέργειες για την ενδυνάμωση της τοπικής οικονομίας που θα μπορούσε να στηρίξει νοικοκυριά που με τη σειρά τους θα στήριζαν τα σχολεία. Στη Δάφνη, να το πούμε κι αυτό, το σχολείο δεν έκλεισε ποτέ μέχρι σήμερα και αυτό χάρη σε λίγες και γόνιμες οικογένειες που δραστηριοποιούνται εκεί και την ζωντανεύουν μέχρι σήμερα.
Σήμερα είναι πλέον πολύ αργά να γίνει το θαύμα και να γεμίσουν όχι μόνο τα σχολεία της Ευρυτανίας αλλά όλης της ελληνικής επαρχίας αφού ένα ζωτικό για την χώρα ζήτημα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί πριν από 40 χρόνια το άφησαν να κλιμακωθεί τόσο που δεν μαζεύεται πια. Γι’ αυτό ευθύνεται βεβαίως όλη η κοινωνία αλλά στους πολιτικούς χρεώνεται η μετριότητα της αντίληψης για όσα γίνονταν σε βάρος του τόπου τους και το προσπέρασμα των δύσκολων καταστάσεων με τεχνάσματα…
