«Ψιχαλίζει ψιχαλίζει στη μικρή μας την αυλή.
Το φθινόπωρο αρχίζει, τ΄ αγαπάω πολύ πολύ».
(Παλιό αναγνωστικό της Β΄ Δημοτικού)
Πάνε 50 σχεδόν χρόνια που ο Μίμης και η Λόλα, ο Κωστάκης κι η Ελενίτσα άφησαν τις σελίδες των παλιών αναγνωστικών και χάθηκαν μέσα στο ανώνυμο πλήθος των μετέπειτα γενεών, αλλά και σεργιανίζουν στα μονοπάτια της μνήμης. Δεν είχαν άλλωστε τίποτα πια να πουν και τίποτα να δώσουν σ΄ αυτές τις γενιές. Γιατί αυτές οι γενιές δεν ζουν πλέον τη μαγεία και τη γαλήνη της αυλής, το μισεμό των χελιδονιών και των πελαργών, τη μυρουδιά της βρεγμένης γης…
Αφιέρωνε ολόκληρο μάθημα η δασκάλα μας στα πρωτοβρόχια. Κι εμείς με τα κοντομάνικα ακόμα, τα ρουφάγαμε, τα ζούσαμε. Τι κι αν τα βρεγμένα μαλλιά κολλάγαν στο κεφάλι και τα μουσκεμένα ρούχα αγκαλιάζαν το κορμί. Σε χόρταιναν η μυρουδιά του βρεγμένου χώματος, η ευωδιά της διψασμένης γης, οι εικόνες του φθινόπωρου.
Ρομαντισμός και θλίψη είναι τα συναισθήματα που μας κυριεύουν τώρα, αγναντεύοντας τις πρώτες ψιχάλες την ώρα του πρωινού καφέ. Από τη μια γοητεύουν, αλλά από την άλλη στεναχωρούν. Θλίβουν όχι γιατί το καλοκαίρι διπλώνει σιγά σιγά τις φτερούγες του. Αλλά γιατί όλα άλλαξαν. Ξεχάσαμε πλέον το σιγανοψιχάλισμα, τη γοητεία της ζακέτας και της ομπρέλας, τη γλυκιά μουρμούρα της βροχής. Οι γειτονιές μας, τα σοκάκια μας, τα ρέματα και τα δάση μας-όσα μάς απόμειναν- δεν είναι όπως παλιά.
Αντί για πρωτοβρόχια μάς έρχονται καταιγίδες, «Ατένες», «Ντάνιελς» και «Ιανοί», «Ζορμπάδες» και «Ξενοφώντες». Κι αντί να χαρούμε την ευλογία της φύσης τρέμει το φυλλοκάρδι. Συνηθίσαμε πλέον να ζούμε σε ένα όμορφο χάος που εμείς οι ίδιοι το δημιουργήσαμε.
Κάπου κάπου ακούς πλέον τη λέξη πρωτοβρόχια. Σπανίζει στο σύγχρονο γλωσσάρι. «Σίγουρα έχουμε κλιματική αλλαγή, δεν υπάρχουν πια πρωτοβρόχια. Κάποια Atena πέρασε και αναμένεται Boris τις – για φθινόπωρο και βροχές δεν άκουσα λέξη. «Με τον πρώτο μπουμπουνητό της Atena σκοτώθηκαν τα πρωτοβρόχια» θα γράψει ο ποιητής της κλιματικής αλλαγής – της μετεωρολογικής αλλαγής, μάλλον».
Αυτό το καυστικό σχόλιο στα «ΝΕΑ»- (13-9-2024)- λέει πολλά.
Και συνεχίζει το άρθρο: «…Δεν ξέρω πότε προόδευσε αρκετά η μετεωρολογία ώστε να δίνει προγνώσεις, αυτό που βλέπω τώρα είναι ανταγωνισμός πολυπραγμόνων «μετεωρολόγων» ποιος θα εντυπωσιάσει περισσότερο. Η σχολή που ίδρυσε προ δεκαετίας η περίφημη «μετεωρολόγος Πετρούλα» του Star έχει δώσει πτυχία, μάστερ και διδακτορικά».
Όπως το πάρει κανείς. Αλλά προς το παρόν ας απολαύσουμε τις πινελιές του φετινού φθινόπωρου…
Του Βασίλη Κανέλλου, συνταξιούχου εκπαιδευτικού από την Σπερχειάδα
