Μου αρέσουν πολύ τα δέντρα σε όλες τις στιγμές της ζωής τους μέσα στο χρόνο μα πολύ περισσότερο όταν αυτά είναι φορτωμένα με καρπούς. Εκείνο όμως που κυριολεκτικά με ενθουσιάζει είναι όταν οι καρποί αυτοί είναι από εκείνους που λέμε «παλιούς»…
Κι όταν βέβαια λέμε «παλιοί» καρποί δεν εννοούμε τίποτα άλλο εκτός του ότι αυτοί δεν έχουν ψεκαστεί με φυτοφάρμακα ή ότι οι ρίζες τους δεν τους έχουν θρέψει με περίεργα λιπάσματα και άλλα δηλητήρια. Και τέτοιοι φυσικά είναι οι καρποί από δέντρα που δεν βιάζονται να αποδώσουν το πενταπλάσιο από την αντοχή της φύσης τους και τα οποία υπάρχουν μόνο σε τίποτα ξεχασμένα χωράφια των ορεινών χωριών και των νησιών μας.
Τους καρπούς αυτούς τους καταλαβαίνουμε κατ’ αρχάς από την ανομοιομορφία τους – μπορεί να έχουν όλοι το ίδιο πάνω κάτω μέγεθος αλλά επειδή δεν έχει επέμβει ο άνθρωπος να τους αραιώσει όσοι είναι σε προνομιακό σημείο των κλαδιών γίνονται πιο καλοί και λαμπεροί ενώ όσοι είναι μέσα στα φύλλα ή κοντά στον κορμό βγαίνουν αδύνατοι και χλωμοί. Για τον ίδιο λόγο άλλοι έχουν γλυκύτερους χυμούς και σάρκα και άλλοι που δεν τους βλέπει καθόλου ο ήλιος είναι σχεδόν άνοστοι και πολλές φορές πικροί ή ξυνοί.
Πολλοί απ’ αυτούς επίσης έχουν μικρά στίγματα στην επιφάνειά τους από το χαλάζι, τη βροχή, τα πουλιά και τα έντομα που προσπαθούν να τους ρουφήξουν το χυμό. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι περισσότεροι πέφτουν και σαπίζουν στο έδαφος αλλά είναι και άλλοι που αντέχουν και φτάνουν ως στην ωρίμανση σημαδεμένοι χωρίς όμως να χάσουν τίποτα από τη γλύκα τους και το άρωμά τους. Αυτούς βέβαια αν ποτέ φτάσει η σοδειά τους στο μανάβικο, ποτέ δεν τους βλέπουμε γιατί θεωρούνται μη εμπορικοί καθώς σπάνια συλλέγονται και χάρη στην αντοχή τους μένουν πάνω στα δέντρα μέχρι αργά το φθινόπωρο και πέφτουν σωρός κάτω στο έδαφος για να γίνουν τροφή των άγριων ζώων και των πουλιών.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες γι’ αυτά τα δέντρα και τους καρπούς τους και να τα βλέπαμε σε ένα σωρό φωτογραφίες γιατί ειλικρινά δεν αφήνω κανένα που να μην εστιάσω πάνω το φακό μου σαν να μην πρόκειται να ξαναδώ κάτι τέτοιο αλλά ας σταθούμε σε ένα θαύμα που είδαμε πριν από κάποια χρόνια στην Ανάβρα της Μαγνησίας, στην αυλή της κυρά Γεωργίας Νικολιού. Μια μηλιά φορτωμένη με εκατοντάδες μήλα τα οποία θαυμάσαμε, φωτογραφίσαμε και στο τέλος πήραμε πέντε – έξι στην τσέπη για να μη χαλάσουμε το χατίρι της πονεμένης γυναίκας και μου έδωσε ιδέες για γλυκιές αλλά και πικρές σημειώσεις μιας ολόκληρης εβδομάδας τότε…
