Φεύγουν οι τελευταίοι άνθρωποι «κολώνες». Ποιο είναι αυτοί; Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν και έζησαν μέσα στις κακουχίες, τον αγώνα της επιβίωσης και αποτέλεσαν θεμέλιους λίθους κάθε μικρής ή μεγάλης κοινωνίας.
Ένας τέτοιος άνθρωπος έφυγε πριν από λίγες μέρες και από το δικό μου χωριό. Η κυρία Σπυριδούλα Κούρου, έφυγε όπως λέμε πλήρης ημερών, αφήνοντας παρακαταθήκη 8 παιδιά και πολλά εγγόνια που τη λάτρευαν. Αφήνοντας όμως και ένα μεγάλο κενό στο Λημέρι που τόσο πολύ αγάπησε παρόλο που ήρθε νύφη εδώ πριν από πολλά χρόνια.
Η Σπυριδούλα, δεν ήθελε με τίποτα να τη λέω κυρία, ήταν η πρώτη φίλη που έκανα όταν αποφάσισα να επιστρέψω και να ζήσω στο Λημέρι μόνη μου. Ήταν ο άνθρωπος που είχε το νου της σε όλους και όλα, όχι για κουτσομπολιό αλλά για φροντίδα. Μια γυναίκα που παρότι έζησε σκληρή ζωή με πολλές δυσκολίες και πολλά προβλήματα υγείας η ίδια, χήρα χρόνια, είχε τρία πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά: θέληση, νοιάξιμο και χιούμορ.
Ξύπναγε πριν χαράξει και ξεκίναγε τις δουλειές στις γλάστρες και τον κήπο, είχε τέτοιο πάθος με τα λουλούδια που κάθε λίγο μας εμφάνιζε κι ένα καινούριο είδος. Έπειτα έκανε τα ψώνια της από τους πλανόδιους εμπόρους, φούρνο, μανάβη, μπακάλη κλπ οι οποίοι κάθονταν σούζα μπροστά της γιατί δεν χαρίζονταν σε κανέναν κι αν έβλεπε ότι πήγαινε κανένας να τη ρίξει στην τιμή ή στο ζύγι… γινόταν χαμός. Όλα τα διαφέντευε με ακρίβεια κι ας μην ήξερε γράμματα. Έτσι διαφέντευε και τον τόπο που ζούσε. Όταν ήταν στο σπίτι και ήταν καλά, γιατί πέρασε αρκετά διαστήματα στα νοσοκομεία και στην Αθήνα λόγω προβλημάτων υγείας, είχε ζωή η γειτονιά, γέμιζε με χαρά, μυρωδιές και αστεία.
Ήταν αυτός ο συγκινητικός άνθρωπος που ερχόταν διακριτικά, παρόλο που δεν μπορούσε και η ίδια, όταν έκανα χημειοθεραπείες και είχα την κόρη μου μωρό, να δει αν χρειάζομαι κάτι, να μου φέρει φρέσκα λαχανικά από τον κήπο της, να απασχολήσει λίγο το μωρό όσο ήμουν ξαπλωμένη, να δει αν είμαι καλά. Ήσυχα, ευγενικά και με φροντίδα. Όταν ξύπναγε το πρωί έριχνε μια ματιά στο παράθυρο της άλλης ηλικιωμένης κυρίας στον απέναντι μαχαλά που ήξερε ότι κι αυτή ήταν μόνη και αν δεν έβλεπε ανοιχτό παντζούρι ξεκινούσε να πάει από κει να δει αν είναι καλά.
Παρόλο που μας χώριζαν 45 χρόνια, κάναμε καλή παρέα, περνούσα κάποια απογεύματα και την έπαιρνα για περπάτημα και όταν είχε όρεξη για έξω μου έλεγε δεν πάμε στα καφενεία να πιούμε ένα καφεδάκι σήμερα; Και είχε πάντα πολλές ιστορίες να διηγηθεί, πολλές πλάκες να κάνει που γινόταν εύκολα επίκεντρο της παρέας και ας είχαμε τόσα χρόνια διαφορά.
Η Σπυριδούλα, είχε τόση όρεξη για ζωή και χαιρόταν τόσο την κάθε μέρα που αποτελούσε παράδειγμα για όλους μας. Ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα που διεκδικούσε με πείσμα την κάθε ώρα, το κάθε λεπτό σε αυτή τη γη που βρέθηκε.
Καλή ανάπαυση αγαπημένη φιλενάδα μας, θα μας λείψεις…
Μια πόρτα που έκλεισε για πάντα σε σπίτι στα χωριά των Αγράφων.
Άρθρο της Ελένης – Ελευθερίας Αρωνιάδα, εκδότριας της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Ευρυτανικός Παλμός» (www.eyrytanikospalmos.gr) η οποία είναι μόνιμη κάτοικος του χωριού Λημέρι Ευρυτανίας.
