Οι νεότερες, καινοτόμες στρατηγικές για την αντιμετώπιση της στυτικής δυσλειτουργίας επικεντρώνονται στις αναγεννητικές θεραπείες, οι οποίες στοχεύουν στην υποκείμενη αιτία της ενδοθηλιακής δυσλειτουργίας και στην αποκατάσταση της δομής και λειτουργίας του πάσχοντος στυτικού ιστού, προκειμένου να επιτύχουν «ίαση» του παθολογικού προβλήματος και όχι μόνο απλή θεραπεία των συμπτωμάτων.

Ένα πραγματικά αναγεννητικό μοντέλο θα επιτρέψει την αποκατάσταση και την μακροπρόθεσμη διατήρηση της στυτικής λειτουργίας μέσω ρύθμισης ενδογενών χημικών παραγόντων (αυξητικοί παράγοντες κ.λπ.) που επιφέρουν επιδιόρθωση/αναγέννηση των νευρικών και μυϊκών κυττάρων. Μεταξύ των αναγεννητικών θεραπευτικών προσεγγίσεων για τη στυτική δυσλειτουργία περιλαμβάνονται, η χορήγηση πλάσματος εμπλουτισμένου με αιμοπετάλια (Platelet Rich Plasma [PRP]), η τοπική εξωσωματική εφαρμογή ωστικών (κρουστικών) κυμάτων χαμηλής έντασης και η θεραπεία με βλαστοκύτταρα (Stem Cells).

Τα παραπάνω επισημαίνει ο Ευάγγελος Σπυρόπουλος, αρχιπλοίαρχος ιατρός ΠΝ. ε.α., χειρουργός ουρολόγος, διδάκτωρ Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών, συνεργάτης του Metropolitan Hospital, εξηγώντας πως ένα  πραγματικά αναγεννητικό μοντέλο θα επιτρέψει την αποκατάσταση και τη μακροπρόθεσμη διατήρηση της στυτικής λειτουργίας μέσω ρύθμισης ενδογενών χημικών παραγόντων (αυξητικοί παράγοντες κ.λπ.) που επιφέρουν επιδιόρθωση/αναγέννηση των νευρικών και μυϊκών κυττάρων. 

Μεταξύ των αναγεννητικών θεραπευτικών προσεγγίσεων για τη στυτική δυσλειτουργία περιλαμβάνονται, η χορήγηση πλάσματος εμπλουτισμένου με αιμοπετάλια (Platelet Rich Plasma [PRP]), η τοπική εξωσωματική εφαρμογή ωστικών (κρουστικών) κυμάτων χαμηλής έντασης και η θεραπεία με βλαστοκύτταρα (Stem Cells).

Τα τελευταία χρόνια, οι ολοένα και συχνότερα διενεργούμενες προκλινικές (εργαστηριακές / πειραματικές) και κλινικές μελέτες διευκρίνισης του τρόπου δράσης και αποτίμησης του κλινικού αποτελέσματος (εφαρμοσιμότητα) των ανωτέρω θεραπευτικών μεθόδων, έχουν αυξήσει το ενδιαφέρον και τις θεραπευτικές προσδοκίες από τις τεχνικές αυτές. Η ιδέα της θεραπείας με βάση τα αιμοπετάλια δεν είναι νέα στην Ιατρική και από πολλών ετών έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας, αποκτώντας δημοτικότητα και εφαρμογή σε πολλές ειδικότητες.

Το πλούσιο σε αιμοπετάλια πλάσμα (PRP) μπορεί να ενεθεί σε πολλές περιοχές του σώματος για να επουλώσει, αναζωογονήσει και ενισχύσει τους ιστούς και ως θεραπεία εφαρμόζεται για δεκαετίες στην Οδοντιατρική και την Ορθοπεδική (τραύματα οστών και μαλακών μορίων, φλεγμονώδεις παθήσεις και σύνδρομα χρόνιου πόνου) με μεγάλη επιτυχία. Ακόμη χρησιμοποιείται και σε άλλες ιατρικές ειδικότητες όπως η Δερματολογία, η Οφθαλμολογία, η Καρδιολογία, η Γενική Χειρουργική, η Πλαστική Χειρουργική, ενώ σχετικά πρόσφατα άρχισε να χρησιμοποιείται με πολλά υποσχόμενα αποτελέσματα στην Αισθητική Ιατρική για πρόληψη και αντιμετώπιση της γήρανσης του δέρματος, τη σύσφιγξη του χαλαρωμένου δέρματος, των ρυτίδων, της κυτταρίτιδας, στη θεραπεία της αλωπεκίας–τριχόπτωσης (αναγέννηση μαλλιών) και, στην ανατομική σεξουαλική ενίσχυση γυναικών και ανδρών.

Ο τρόπος δράσης των αιμοπεταλίων στην Αναγεννητική Ιατρική

Το αίμα αποτελείται κυρίως από ερυθρά αιμοσφαίρια, λευκά αιμοσφαίρια, πλάσμα (πρωτεΐνες) και αιμοπετάλια. Τα αιμοπετάλια και τα πολυάριθμα βιοενεργά στοιχεία που περιέχουν (releasates) απελευθερώνονται στους τραυματισμένους ιστούς και έτσι, αρχίζει η διαδικασία επούλωσης. Θυμηθείτε κάποιον τραυματισμό στο δέρμα σας (κόψιμο ή κάψιμο) και το κίτρινο υγρό που τρέχει κάτω από την εσχάρα («κακάδι») που σχηματίζεται μετά από ημέρες: εκεί είναι που δρουν τα αιμοπετάλια και το πλάσμα για την επούλωση του τραύματος. 

Τα αιμοπετάλια συμμετέχουν ενεργά στην ομοιόσταση, την αναγέννηση των ιστών, την αγγείωση και την επούλωση τραυμάτων, διαδραματίζοντας έτσι σημαντικό ρόλο στην επιδιόρθωση των ιστών, την αγγειακή αναδιαμόρφωση και τις φλεγμονώδεις και ανοσολογικές αποκρίσεις μέσω της έκκρισης βιολογικά δραστικών στοιχείων (releasates) που περιλαμβάνουν αυξητικούς παράγοντες, κυτοκίνες, χημειοκίνες, συγκολλητικές πρωτεΐνες, παράγοντες πήξης και αναστολείς τους, ανοσοποιητικούς μεσολαβητές, και άλλα βιοενεργά μόρια. Με την ενεργοποίησή τους, τα αιμοπετάλια απελευθερώνουν τους παράγοντες αυτούς που διαδραματίζουν σημαντικό βιολογικό ρόλο και εμπλέκονται σε πολλές φάσεις της φυσικής επούλωσης τραυμάτων (χημειοταξία, πολλαπλασιασμός και διαφοροποίηση των κυττάρων, αγγειογένεση, σύνθεση, τροποποίηση και διάσπαση εξωκυτταρικών πρωτεϊνών). 

Ο κεντρικός αυτός ρόλος των αιμοπεταλίων στο συντονισμό των κυτταρικών και μοριακών διεργασιών της επιτυχούς επούλωσης τραυμάτων, είναι που τα καθιστά ελκυστικούς υποψήφιους παράγοντες για θεραπείες που στοχεύουν στην επιτάχυνση της φυσικής επούλωσης και αναγέννησης των ιστών. 

Μία από τις πιο καλά μελετημένες θεραπείες με βάση τα αιμοπετάλια, είναι το αυτόλογο πλάσμα εμπλουτισμένο με αιμοπετάλια (Platelet Rich Plasma: PRP), ένα φυσικό και ισχυρό παράγωγο του αίματος του ίδιου του ασθενούς, «πηγή» προέλευσης της επουλωτικής και αναζωογονητικής δύναμης του οργανισμού. Το PRP περιέχει αιμοπετάλια σε συγκέντρωση (πυκνότητα) τουλάχιστον τέσσερις φορές μεγαλύτερη της μετρούμενης στον φυσιολογικό ορό αίματος (περίπου 200.000 ανά μL που αυξάνει σε 1.000.000-1.600.000 αιμοπετάλια ανά μL PRP) που, απελευθερώνουν τα βιοενεργά συστατικά τους όπως αναφέρθηκε ήδη και, ειδικά όσον αφορά τη στυτική δυσλειτουργία, είναι πλούσιο σε αυξητικούς παράγοντες, όπως αγγειακό ενδοθηλιακό αυξητικό παράγοντα (VEGF), επιδερμικό αυξητικό παράγοντα (EGF), ινσουλινοεξαρτώμενο αυξητικό παράγοντα (IGF), ινοβλαστικό αυξητικό παράγοντα (FGF) καθώς και άλλα βιοδραστικά μόρια που έχουν σημαντικό ρόλο στη βελτίωση της στυτικής λειτουργίας, όπως έχει καταδειχθεί τόσο σε προ-κλινικές (πειραματικές) όσο και κλινικές μελέτες, σημειώνει ο κ. Σπυρόπουλος.

Προετοιμασία και κλινική εφαρμογή του PRP

Το εμπλουτισμένο με αιμοπετάλια πλάσμα (PRP) παρασκευάζεται με φυγοκέντρηση δείγματος αίματος του ίδιου του ασθενούς (λήψη σε φιαλίδιο 30 έως 60 ml αίματος από μεγάλη φλέβα στο χέρι), διαδικασία με την οποία διαχωρίζονται τα αιμοπετάλια από το υπόλοιπο αίμα. 

Με την υπερταχεία αυτή περιστροφική κίνηση του φιαλιδίου, τα κύρια στοιχεία αίματος κατανέμονται σε τρείς διακριτές στιβάδες: το υπερκείμενο πλάσμα (πλούσιο σε πρωτεΐνες) τη λευκή στιβάδα (buffy coat-πλούσια σε βιοενεργές ουσίες που απελευθερώνονται από τα αιμοπετάλια, με συγκέντρωση αιμοπεταλίων μεγαλύτερη από τετραπλάσια του φυσιολογικού) και το ίζημα των ερυθρών αιμοσφαιρίων.  Στη συνέχεια, τα αιμοπετάλια στο PRP ενεργοποιούνται (που σημαίνει, προκαλούνται να αντιδράσουν σαν να υπάρχει τραυματισμός) με την προσθήκη θρομβίνης και χλωριούχου ασβεστίου ή/και κολλαγόνου, διαδικασία που απολήγει στο σχηματισμό ζελατινώδους ουσίας που μοιάζει με θρόμβο (γέλη αιμοπεταλίων) στην οποία παγιδεύονται τα ενεργοποιημένα αιμοπετάλια. Μόλις ενεργοποιηθούν, τα αιμοπετάλια απελευθερώνουν και διαχέουν αργά, χημικά μηνύματα (κυρίως αυξητικούς παράγοντες) στους ιστούς όπου εγχέονται ξεκινώντας/διεγείροντας έναν «καταρράκτη» αντιδράσεων με επουλωτικό και αναγεννητικό αποτέλεσμα (επανόρθωση ιστών, δημιουργία νέων αιμοφόρων αγγείων κ.λπ).

Επιπλέον, για την πρόληψη της πρόωρης διαφυγής των αιμοπεταλίων από το σημείο αρχικής έγχυσης και την παράταση του χρόνου δράσης τους, δημιουργείται πλέγμα ινώδους (fibrin matrix) πλούσιο σε αιμοπετάλια που ευοδώνει την ανάπτυξη ιστού τοπικά. Με την τεχνική αυτή, το PRP μπορεί να εφαρμοστεί ως μέσο πλήρωσης (filler) ή ικρίωμα/υπόστρωμα/βάση (scaffold) για τη γεφύρωση νευρικών ινών και την αναγέννηση/αποκατάσταση της συνέχειας περιφερικού νευρικού χάσματος μετά από τραυματισμό (όπως μετά από επέμβαση ριζικής προστατεκτομής για καρκίνο προστάτη).

Πώς χορηγείται το PRP (Priapus shot)

Μετά την αναρρόφηση με σύριγγα της υπερκείμενης στιβάδας με τη λευκή ζώνη των συμπυκνωμένων αιμοπεταλίων που προκύπτει μετά τη φυγοκέντρηση του δείγματος αίματος και κατόπιν ολοκλήρωσης της διαδικασίας ενεργοποίησης των αιμοπεταλίων, ακολουθεί έγχυση του υλικού σε μικρές ισόποσες δόσεις στο πέος του ασθενούς σε 5-6 σημεία υπό τοπική αναισθησία. Η όλη διαδικασία διαρκεί περίπου 30 έως 45 λεπτά, πριν και μετά την οποία φάρμακα όπως η ασπιρίνη και τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα πρέπει να αποφεύγονται (7 ημέρες πριν και 14 ημέρες μετά την ένεση) καθώς, οι ουσίες αυτές μπορεί να παρεμποδίσουν/αναστείλουν τη δράση των αιμοπεταλίων και να προδιαθέσουν σε τοπική αιμορραγία ή δημιουργία αιματώματος ή εκχυμώσεων. Επίσης, η κατανάλωση αλκοόλ και το κάπνισμα συνιστάται να διακόπτονται κατά την περίοδο της θεραπείας. 

Ήπιος πόνος και περιορισμένη εκχύμωση πέριξ του σημείου έγχυσης θεωρούνται αναμενόμενα και βραχείας διάρκειας συμβάματα, ενώ ο ασθενής μπορεί να επανέλθει άμεσα στις κανονικές (αλλά όχι έντονες για μικρό διάστημα) καθημερινές δραστηριότητές του.

Ασφάλεια - Αποτελεσματικότητα – Περιορισμοί

Τα βιοενεργά συστατικά του αίματος αποτελούν πολλά υποσχόμενες θεραπευτικές επιλογές για ποικίλες παθολογικές καταστάσεις, ενώ η ιδέα της θεραπείας με αυτόλογο αίμα είναι ιδιαίτερα ελκυστική καθώς αποφεύγεται η ανοσοκαταστολή και εξαλείφονται το ενδεχόμενο και η ανησυχία για ιστική απόρριψη. Αν και οι περισσότερες μελέτες που εστιάζουν στις ενέσεις PRP είναι σχετικά μικρού μεγέθους και ετερογενείς, υποστηρίζουν σε μεγάλο βαθμό την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα της τεχνικής αυτής.

Γενικά, τα διαθέσιμα δεδομένα μελετών σε ασθενείς, καταδεικνύουν ότι η θεραπεία με ενδοπεϊκή έγχυση PRP για τη στυτική δυσλειτουργία είναι ασφαλής, με χαμηλό κίνδυνο εμφάνισης ανεπιθύμητων ενεργειών, με τη συχνότερη να είναι η εκχύμωση στο πέος (σε περίπου 40% των ατόμων), ενώ κανένας ασθενής δεν παρουσίασε επιδείνωση της στυτικής δυσλειτουργίας αλλά, αντίθετα, κλινικά σημαντική βελτίωση (μέση αύξηση του score ερωτηματολογίου IIEF-5 κατά 4 βαθμούς). 

Ωστόσο, παρόλο που αυτή η θεραπεία ήταν επιτυχής σε άλλους τομείς της ιατρικής, δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ότι υπάρχει μακροπρόθεσμο λειτουργικό όφελος στη Σεξουαλική Ιατρική, καθώς, παρά τον σημαντικό αριθμό προκαταρκτικών ερευνών που έχουν ολοκληρωθεί διερευνώντας τις επιλογές αναγεννητικής θεραπείας για στυτική δυσλειτουργία, υπάρχει έλλειμμα κλινικών μελετών υψηλής αξιοπιστίας, ικανών να στηρίξουν την ευρεία εφαρμογή της στην κλινική πράξη. 

Ως εκ τούτου, για να προσδιορισθεί ο ακριβής ρόλος του PRP στη θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας, απαιτούνται περαιτέρω προκλινικές καθώς και πολυκεντρικές, προοπτικές κλινικές (τυχαιοποιημένες και ελεγχόμενες με εικονικό φάρμακο) μελέτες, που θα καταδείξουν εάν αυτή η αναγεννητική θεραπεία μπορεί να γίνει αποδεκτή σε ευρεία κλίμακα για τη βελτίωση της στυτικής λειτουργίας, καθώς και θα βελτιστοποιήσουν τα ισχύοντα θεραπευτικά πρωτόκολλα και, επομένως, την αποτελεσματικότητα και ασφάλεια της μεθόδου. 

Η Εταιρεία Σεξουαλικής Ιατρικής της Βόρειας Αμερικής (Sexual Medicine Society of North America) έχει εκδώσει δήλωση συναίνεσης (γενικής παραδοχής) διευκρινίζοντας ότι έως ότου υπάρξουν επαρκή δεδομένα, οι νέες θεραπευτικές τεχνολογίες, συμπεριλαμβανομένων των PRP, κρουστικών κυμάτων και βλαστικών κυττάρων, θα πρέπει να εφαρμόζονται μόνο υπό την αιγίδα αυστηρά σχεδιασμένων κλινικών πρωτοκόλλων. Ωστόσο, σήμερα παρατηρείται μεγάλη αύξηση του αριθμού των «κλινικών αντρικής υγείας» (Men’s Health Clinics) ανά την υφήλιο, κλινικών που εφαρμόζουν τις μεθόδους αυτές καθιερώνοντας τες ως αποδεκτές και πολλά υποσχόμενες εναλλακτικές θεραπείες της στυτικής δυσλειτουργίας στην καθ’ ημέρα πράξη, καταλήγει ο κ. Σπυρόπουλος.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Ευάγγελος Α. Σπυρόπουλος είναι χειρουργός ουρολόγος, διδάκτωρ Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών, αρχιπλοίαρχος ιατρός ΠΝ ε.α., τ. διευθυντής Ουρολογικής Κλινικής και Χειρουργικού τομέα του Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών (ΝΝΑ). 

Γεννήθηκε στη Νίκαια, Πειραιά το 1960, είναι έγγαμος με δύο τέκνα και αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) -Στρατιωτική Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων (ΣΣΑΣ) το 1983 οπότε και ονομάσθηκε Σημαιοφόρος Ιατρός. Υπηρέτησε σε Πολεμικά Πλοία, Υπηρεσίες και Νοσοκομεία του Πολεμικού Ναυτικού (πολυετής θητεία στο ΝΝΑ) και αποστρατεύθηκε το 2015 με τον βαθμό του Αρχιπλοιάρχου ΠΝ εα. 

Ειδικεύθηκε στην Ουρολογία στα Νοσοκομεία ΝΝΑ, «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» και Παιδοουρολογική Κλινική νοσοκομείου «Αγία Σοφία» και έλαβε τον τίτλο ειδικότητας της Ουρολογίας το 1991 και τον τίτλο Διδάκτορος Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1994. 

Mετεκπαιδεύτηκε επί δύο έτη στις Ιατρικές Σχολές των Πανεπιστημίων University of South Florida, Tampa, Florida και ΥALE University, New Haven, Connecticut, ΗΠΑ στα γνωστικά αντικείμενα Ουρολογικής Ογκολογίας, Νευροουρολογίας / Διαταραχών Ουρήσεως / Ουρολογίας της γυναίκας και Λαπαροσκοπικής Ουρολογίας.

Είναι μέλος μεγάλου αριθμού Επιστημονικών Ενώσεων και το Επιστημονικό του εργο περιλαμβάνει δημοσιεύσεις πρωτότυπων ερευνητικών (original articles) εργασιών σε Διεθνή επιστημονικά (Ουρολογικά) περιοδικά καθώς και μεγάλου αριθμού ερευνητικών και ανασκοπικών εργασιών σε Ελληνικά επιστημονικά περιοδικά, συμμετοχή στην συγγραφή κεφαλαίων βιβλίων Ουρολογίας, με παρουσιάσεις εργασιών σε Διεθνή και Ελληνικά Ιατρικά συνέδρια και ως εισηγητής σε μεγάλο αριθμό στρογγύλων τραπεζών στα πλαίσια επιστημονικών διοργανώσεων (συνέδρια, ημερίδες κλπ).

Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στη δημοσίευση εργασιών με αντικείμενο την επινόηση από τον συγγραφέα καινοτόμων μαθηματικών μοντέλων για τη βελτίωση της διακριτικής ικανότητας του PSA test (PCRD index) καθώς και της διαγνωστικής απόδοσης της Ουροροομέτρησης (Flow Resistive Forces [QRF] index).

Επίσης, έχει διατελέσει / είναι κριτής επιστημονικών εργασιών προς δημοσίευση σε μεγάλο αριθμό Διεθνών και Ελληνικών επιστημονικών περιοδικών. 

Κατά την παρούσα περίοδο διατηρεί ιδιωτικό ιατρείο, είναι συνεργάτης ιατρός των Ιδιωτικών Νοσοκομείων ΡΕΑ, ΒΙΟΚΛΙΝΙΚΗ Πειραιά/Αθήνας και ΜΕTROPOLITAN Hospital ενώ είναι μέλος της συντονιστικής επιτροπής του τμήματος Ουρολογικής Ογκολογίας της Ελληνικής Ουρολογικής Εταιρείας.