Σεβαστέ μας Δάσκαλε 

Θέλω την ώρα αυτή, να σου απευθύνω δύο λόγια ,όχι από τυπική υποχρέωση αλλά από εσωτερική επιτακτική ανάγκη, που πηγάζει από αγάπη, μεγάλη εκτίμηση και απέραντο  σεβασμό. 

Θα σου μιλήσω και για λογαριασμό όλων των συναδέλφων του υποκαταστήματος Συντάγματος.

Δεν έχω την δυνατότητα, την ικανότητα, ούτε το ανάστημα να εξιστορήσω  το βίο και την πολιτεία σου, για αυτό χρειάζονται ποιο ειδήμονες, ούτε προλαβαίνω να διαβάσω το βιογραφικό σου, που είναι ολόκληρο βιβλίο, θα περιοριστώ μόνο σε αυτά που είδα, άκουσα, έζησα, ένοιωσα, αισθάνθηκα και διδάχθηκα κοντά σου, όλα αυτά τα χρόνια της συνεργασίας, θα προσπαθήσω να θυμηθώ, παρ ότι δεν διέθετα ούτε διαθέτω την δική σου παραδειγματική και εκπληκτική μνήμη.

Δεν θα αναφερθώ στα παιδικά σου χρόνια, στο προσφυγόπουλο από το Αξάρι  της Σμύρνης, όπως αυτοχαρακτηριζόσουν, αφού ήταν ο   τόπος  καταγωγής της γιαγιάς σου Καλλιόπης και του πατέρα σου Εμμανουήλ, «..το Αξάρι μία από τις επτά λυχνίες της Αποκάλυψης  έλεγες..»,  ούτε  στα παιδικά σου χρόνια καθ΄ ότι δεν γνώρισες μητέρα, ούτε στα  μαθητικά, τα πανεπιστημιακά ,τα Ακαδημαϊκά - διδακτορικά σου χρόνια,  (Πανεπιστήμιο Νέας  Υόρκης , Πάντειο Πανεπιστήμιο,  Αμερικανικό κολέγιο, NTIRI, Λαϊκό, Πανεπιστήμιο),ούτε στη συμβολή σου για την ίδρυση του Πανεπιστήμιου  Πατρών, ούτε   στα στρατιωτικά, τότε στα πέτρινα χρόνια,  που όπως έλεγες, ήκουσες την φωνή της πατρίδος και ήρθες από την Αμερική να την  υπηρετήσεις, ως έφεδρος Αξιωματικός, διακινδυνεύοντας τη ζωή σου, και εισπράττοντας  αντί για παράσημα κρυοπαγήματα,  ούτε τα της εθνικής Αντίστασης, για την δράση σου, η Πατρίδα σε παρασημοφόρησε, ούτε  για  την συμμετοχή σου  στα  κοινά, Για την εποχή που πολιτευόσουνα με το  Γέρο της Δημοκρατίας ,για την Συνεργασία με τον Ανδρέα, για την θητεία σου στο Υπουργείο Προεδρίας, τα του Δήμου Ελληνικού, τα  πολιτιστικά, τον «Παρνασσό» ,την Αθηναϊκή Λέσχη, ούτε βέβαια στο πλούσιο συγγραφικό σου έργο,  ο κατάλογος με τις δραστηριότητές σου, είναι ατέλειωτος, ο διαθέσιμος χρόνος λίγος, οι στιγμές ιδιαίτερες    και γω πολύ μικρός, να τις   εξιστορήσω. 

Για μένα ,για όλους εμάς, που ζήσαμε δίπλα σου, δεν ήσουν μόνο ο διευθυντής του Υποκαταστήματος και μείς οι συνεργάτες σου, οι σχέση μας δεν ήταν τυπικά  επαγγελματική, αλλά ποιο βαθειά, δημιουργήθηκε ισχυρός  δεσμός , του δασκάλου με τους μαθητές.
Δίπλα σου νοιώσαμε τη σημαίνει να έχει κάποιος παιδεία, γνώση,  έμφυτη ευγένεια, ποιότητα, σεμνότητα, Αρχοντιά, αρετές που στην Ελληνική Κοινωνία σπανίζουν πλέον.

Ήσουν ευγενής, ήσουν άρχοντας παλαιάς κοπής, μα πάνω από όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ,  στους φιλοξενούμενους σου, προσέφερες το καλλίτερο, με σπάνια παιδεία, ήσουν μέγας  δάσκαλος ,όχι μόνο δια των λόγων, αλλά και δια του παραδείγματός,  κράταγες πάντα το λόγο σου, δεν χρειαζότανε συμβόλαιο, η γλώσσα έλεγες, είναι ποιο καθαρή από το χέρι, που βάζει υπογραφές.

Με την μόρφωση και το επίπεδο που διέθετες θα μπορούσες να διαλέξεις πολλούς επαγγελματικούς δρόμους, διάλεξες τον κλάδο της Ιδιωτικής Ασφάλισης   τον κλάδο της προσφοράς,  προς τον συνάνθρωπο  και τον ακολούθησες πιστά με αγάπη και πάθος και αυτό προσπάθησε να μεταδόσεις σε όλους μας.

Ανήκεις στους Γενάρχες αυτού του κλάδου, εσύ και δυο τρείς  άλλοι, ξεκινήσατε τον Κλάδο Ζωής στη χώρα, Μαρκογλού, Κοντομηνάς, Ταμπουράς,  Καλτσάς, Δημαράς,  αυτά τα ονόματα άκουγα συνέχεια στις αρχές του 70.

Το να εμπλακείς  στη δεκαετία του 60, με την Ιδιωτική  Ασφάλισης, χρειάζονταν μεγάλη απόφαση, σε μια εποχή που ο κλάδος ήταν χύδην και  η λέξη ασφάλεια ήταν  συνώνυμη με την οδό Μπουμπουλίνας ,ενώ  οι συμπατριώτες μας, δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τις δικές μας ασφάλειες, από εκείνες  του ηλεκτρικού ρεύματος και καμιά φορά τις μπέρδευαν ακόμη και  με κλειδαριές. 

Ο ίδιος ο πατέρας σου, από ότι μας διηγήσου εξεπλάγει, με την επιλογή σου, λέγοντας σου, «…σε σπούδασα στην Αμερική, για να έρθεις στην Ελλάδα και να γίνεις Ασφαλιστής…»;

Πρόσθεσες κύρος, σε ένα Κλάδο που δεν το διέθετε, διακινδυνεύοντας το δικό σου , πρόσθεσες διαχρονική  αξία, στην Ιδιωτική Ασφάλιση και σου οφείλει ξεχωριστή τιμή.

Δεν δημιούργησες  απλά ένα γραφείο πωλήσεων, και μια  αλυσίδα περιφερειακών γραφείων, στον Πειραιά στα Γιάννενα στη Λάρισα, αλλά βοήθησες τους συνεργάτες σου,  να αναπτυχθούν και να δημιουργήσουν δικές τους μονάδες, αυτόνομα γραφεία,  γέμισε η AMERIKAN LIFE με δικά σου πνευματικά παιδιά και εγγόνια όπως τα αποκαλούσες.

Το γραφείο σου, ήταν φυτώριο νέων ασφαλιστών, ήταν ασφαλιστική Σχολή, αδυνατούσε όμως να χωρέσει τους ενδιαφερόμενους που συνωστίζονταν για να γνωρίσουν  το καινούργιο και χρειάζονταν να μισθώνεις   μεγάλες αίθουσες σε ξενοδοχεία του κέντρου και πολλές φορές αναγκαζόσουν να κλείνεις και τις πόρτες, αφού δημιουργείτο αδιαχώρητο. 

Από εκεί πέρασαν, σχεδόν όλα τα ηχηρά ονόματα, για να πλαισιώσουν στη συνέχεια την Ελληνική Ασφαλιστική Αγορά. 

Ήσουν ο πρώτος ανάμεσα στους πρώτους, ο πρώτος Έλληνας Ασφαλιστής  που έγινες ΜΙΛΙΟΝ ΝΤΟΛΑΡΣ ΠΡΟΝΤΙΟΥΣΕΡ,  στην Αμερική , πρώτο  υποκατάστημα της AMERIKAN LIFE παγκοσμίως, ό  πρώτος που η εταιρεία  τίμηση τοποθετώντας το πορτραίτο σου, στα κεντρικά στο ΓΟYIΛΜΙΚΤΟΝ , στα κεντρικά στο Μαρούσι και ένα ακόμη που κοσμούσε το δικό σου γραφείο, στο Σύνταγμα.

Συμμετείχες  σε αμέτρητα παγκόσμια Συνέρια, Ατέλειωτες πρωτιές έσπασες όλα τα ρεκόρ,σε λίγους μήνες  θα συμπλήρωνες μισό αιώνα συνεργασίας με την ίδια εταιρία.

Ήσουν απόλυτος σε ότι αφορούσε την εντιμότητα, όποιος παραστρατούσε , δεν είχε θέση στο δικό σου γραφείο, ας ήταν ο παραγωγικότερος, ο Παύλος ,έλεγες χαρακτηριστικά ,…όσο ήταν μαζί μου, ήταν άψογος ,  μετά που πήγε στην Ασπίδα, παρεξέκλινε.  

Έδινες ιδιαίτερη βαρύτητα στην εφαρμογή κανόνων σε  όρους νόμους σε αρχές και  αξίες, στη δεοντολογία έναντι των ανταγωνιστών, στο σεβασμό του ασφαλισμένου.

Ναι στην επιτυχία, αλλά όχι με παν διαθέσιμο μέσον.

Στους διψασμένους για επιτυχία τους έδειχνες τη σαμπάνια αντί για το νερό.

Εσύ μας έμαθες ότι τα ασφάλιστρα του πελάτη δεν πρέπει να κοιμηθούν στην τσέπη μας, ζούμε από τις προμήθειες και όχι από αυτά, σεβόμαστε το προηγούμενο ασφαλιστήριο, λέμε τα καλλίτερα λόγια για τον συνάδελφο ,το σπάσιμο του συμβολαίου έλεγες , στην Αμερική

αποτελεί ποινικό αδίκημα, δίδασκες κανόνες και αρχές και επέμενες στη  δεοντολογία, σε εποχές που δεν υπήρχαν, όχι κώδικες, αλλά ούτε ασφαλιστικός νόμος . 

Στον αθλητισμό και στις ασφάλειες έλεγες ισχύει απόλυτη  αξιοκρατία δεν χωράει μέσον, δεν υπάρχουν όρια στη επιτυχία , τα όρια είναι μόνο στο μυαλό του καθενός και τα ρεκόρ είναι για να καταρρίπτονται.

Ορισμένες φορές η απαιτητικότητα της δουλειάς,  έφερνε και εντάσεις, άλλα γρήγορα ξεπερνιόταν και ξεχνιόταν. 

Όσοι Συνάδελφοι απεχώρησαν κατά καιρούς, παρέμειναν φίλοι, κανείς δεν αδικήθηκε. 

Μιλούσες πάντα και επέμενες για εφαρμογή επαγγελματισμού στο χώρο ,για επαγγελματίες ασφαλιστές για να ξεκαθαρίσει η ήρα από το σιτάρι. 

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι μισοί από τους Ιδρυτές του επαγγελματικού μας σωματίου, ήταν πρώην και νύν συνεργάτες σου. 

Εμπνευσμένη λοιπόν εκπαίδευση και μεταδοτική φλόγα, τόσο από σας, όσο και από τους ήδη μαθητές σου, που εξελίχτηκαν και εκείνοι σε δάσκαλους,  πώς γίνεται  ξεχάσω την θυελλώδη παρουσία του Χρήστου Σταυρίδη, την πειθώ του  Ιωσήφ Πεζερίδη, την παιδικότητα του Νίκου Δαλιανίτη, την σοβαρότητα, του Βεγγάλη Αλεξίου, την εργατικότητα Δημοσθένη Καραθάνου την αντίστοιχη  του Δημήτρη Πάτσιου, τις τρείς εξαίρετες κυρίες, την Νέλη Πεσματζόγλου, την Μάτα Παπάζολου την Βούλα Γιαννουδάκη

Πώς να ξεχάσω το ανοιχτόκαρδο γέλιο του πατριώτη μου Νίκου Μάστακα που παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα στο γραφείο, ωσεί παρόν, από την εντυπωσιακή φωτογραφία που κοσμούσε την αίθουσα συνεδριάσεων, μια μοναδική  τιμή που κέρδισε από τις  παγκόσμιες πρωτιές του.  

Δεν προσπάθησες να μας διδάξεις μόνο ασφαλιστικά, και πωλήσιακά, αλά να μας μάθεις να σκεφτόμαστε και βέβαια να σκεφτόμαστε θετικά, αυτό το χάρισμα δεν το διαθέτουν όλοι οι δάσκαλοι, ποτέ δεν δεχόσουν να γίνεται αρνητική κριτική και μάλιστα να αφορά και απόντες, ψάξτε έλεγες να κάτι  θετικό, δείτε  το ποτήρι μισογεμάτο.

Ζούμε, έλεγες,  σε μια χώρα, που ο κακός ο λόγος είναι εύκολος και γίνετε αμέσως πιστευτός, ο καλός είναι δύσκολο να εξτομισθεί και πάντα ελέγχεται.

Δεν ήσουν καθ’ όλου θρησκόληπτος, αλλά στο γραφείο, στην επιχείρησή σου, ίσχυαν μοναστηριακοί κανόνες ,σοβαρή εμφάνιση για τους άνδρες ,ευπρεπή για τις γυναίκες, αυστηρή απαγόρευση καπνίσματος, ειδικό «επιτίμιο» στον εαυτό σου, αποχή από κατανάλωση κρέατος.  

Ήσουν λάτρης του ωραίου, εχθρός του «…πλαστικού..». 

Όταν τέτοια μέρα το 1973  σε ηλικία 22 ετών πέρασα το κατώφλι του γραφείου σου Στην πλατεία Συντάγματος νόμιζα ότι ήταν τα κεντρικά της Εταιρίας, βρέθηκα μπροστά σε πρωτόγνωρο και εντυπωσιακό  περιβάλλον.

Ατομικά γραφεία με τηλέφωνα, γραφεία συνεδριάσεων και εκπαίδευσης, πίνακες παραγωγής, πορτρέτα συνεργατών στους τείχους, παθιασμένη ατμόσφαιρα, συναδελφική αλληλεγγύη, πρόθυμες και ευγενικές γραμματεις.

Εντυπωσιάστηκα  από το ιδιαίτερο γραφείο σου που ήταν βαριά στολισμένο με κύπελλα επαίνους βραβεία  με κάθε με κάθε λογής διάκριση και με εντυπωσιακή θέα στην πλατεία.

Σε τέτοιο περιβάλλον δεν μπορούσα παρά να πάρω την αμετάκλητη απόφαση να σταδιοδρομήσω παρ΄  ότι ο Κλάδος ήταν  εντελώς άγνωστος σε μένα, απορρίπτοντας ταυτόχρονά μια θέση που είχα  εξασφαλίσει με εξετάσεις στο Υπουργείο Οικονομικών.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από την μακροχρόνια συνεργασία, τις ιδιαίτερες συναντήσεις της Τετάρτης, τα μηνιαία δείπνα,  των εκατομμυριούχων, στα καλλίτερα εστιατόρια, τις εκδρομές ,τα συνέδρια;

Ειδικά οι συναντήσεις  της Τετάρτης περιείχαν ανάγνωση πρωτοποριακών κειμένων ειδικά μεταφρασμένων από σας  από την LIBRA ,άγνωστα στην υπόλοιπη  ασφαλιστική Αγορά.

Κείμενα από βιβλία, εφημερίδες και ασφαλιστικά περιοδικά, ακόμη Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Θουκυδίδη,  Σολομό, Παλαμά, Σικελιανό, Καζαντζάκη, NORMAN BIL, ΟΥΣΤΟΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ και δεκάδες άλλους  και βέβαια Λευτεράκη Βενιζέλο, αφού το Εμμανουήλ ήταν το γνωστό σου πρώτο όνομα, αλλά το Λευτέρης ήταν το άλλο,  για τον Εθνάρχη και το ανέφερες κάθε φορά με καμάρι.

Εκθείαζες την Αμερική αλλά η «…μισή καρδία σου στην Ελλάδα ήταν δοσμένη και η  άλλη μισή στην  Ιωνία βρίσκονταν..». 

Η διδασκαλία σου ήταν για αμφιθέατρο,  για φοιτητές Πανεπιστημίου, καθ’ ότι πανεπιστημιακός δάσκαλος  και όχι για απλούς πωλητές Ασφαλειών. 

Τι να πρωτοθυμηθώ από τις πάνω από 2.300 συνεδριάσεις που συμμετείχα όλα αυτά τα χρόνια που επαναλαμβανότανε με ιερή τελετουργία και η μόνιμη απειλή του  κουμπαρά που συγκέντρωνε τα πρόστιμα των καθυστερημένων, για να σπάσει στο τέλος κάθε χρόνο και το περιεχόμενο να γίνει σαμπάνιες για τους τυχερούς στην ετήσια γιορτή.  

49 τέτοιους κουμπαράδες σπάσαμε και υπάρχει ακόμη ένας γεμάτος  και περιμένει τη σειρά του.  

Το ίδιο  τελετουργικές ήταν και οι ετήσιες γιορτές που ξεκίνησαν στο υποκατάστημα και μεταφέρθηκαν στο σπίτι, και στον περιβάλλοντα κήπο,  εκτός των συναδέλφων ήταν εκεί κάθε χρόνο ολόκληρη η διοίκηση της   AMERIKAN LIFE –ALIKO - METLIFE, με επικεφαλής τον εκάστοτε γενικό, με προσκεκλημένους εκπροσώπους των σωματείων, του κλαδικού τύπου και άλλες προσωπικότητες, από διαφορετικούς χώρους. 

Η Ετήσια γιορτή εξελίχθηκε σε θεσμό  με παραγωγικές βραβεύσεις ,διαγωνισμό μαγειρικής ,απονομή δώρων, πλούσιο  μπούφε και  κρασί από τα δικά σου βαρέλια,  περίσσιο  κέφι, σε μια ζεστή οικογενειακή, σπιτική  γιορτή, πάρα πολλές  φορές τιμούσε την εκδήλωση  ο ίδιος ο πρόεδρος της εταιρίας ερχόμενος από την Αμερική.

Όλα γινότανε τελετουργικά με ιεροτελεστία, σε βαθμό που είχες την αίσθηση ότι θα ακολουθήσουν δισκοπότηρα.

Ήθελες  να γίνονται όλα τέλεια.

Διέθετες ανεξάντλητο ψυχικό σθένος και ακαταμάχητο χιούμορ 

Στα 85 ξεκίνησες ιδιαίτερα μαθήματα  για να μάθεις μία ακόμη ξένη γλώσσα ,στα 90 σου  κάθισες ξανά στα θρανία σαν μαθητής και πέρασες με άριστα τις εξετάσεις για την Νέα Επαγγελματική πιστοποίηση, χωρίς να έχεις τέτοια υποχρέωση.

Πριν ένα μήνα περίπου που σε επισκέφτηκα στο νοσοκομείο παρ΄ ότι δυσκολευόσουν στην ομιλία έκανες όνειρα, μου έλεγες ότι  πρέπει να εμφιαλώσουμε το κρασί, να ετοιμάσεις τα ψαροντούφεκα έρχεται καλοκαίρι μου  ζήτησες να πιάσω τον επόμενο διαγωνισμό της Εταιρίας για να πάμε ξανά μαζί για κυνήγι καρχαρία στον Ατλαντικό ,μίλαγες για ανάπτυξη .

Σχεδίαζες και ονειρευόσουν ως αθάνατος ζούσες όμως την κάθε μέρα την κάθε ώρα την κάθε στιγμή σαν ετοιμοθάνατος. 

Πίσω όμως από όλη αυτή τη εντυπωσιακή δραστηριότητα και πορεία, κρύβεται ο αθέατος ήρωας η σύζυγός σου Πόπη ,η ψυχή και ο επιτελικός νους, η μάνα του σπιτιού και γραφείου, την θυμάμαι με μια εντυπωσιακή αρχαιοελληνική κοτσίδα, σαν καρυάτιδα, Άξιος ο καπετάνιος αλλά ισάξια και η καπετάνισσα.

Η Πόπη Μάρκογλου, όλα αυτά τα χρόνια ήταν ο επιτελικός νους του γραφείου , εκείνη σήκωνε το βάρος της καθημερινής δουλειάς,  την διεκπεραίωση των υποθέσεων, κράταγε αρχεία  ,άκουγε παράπονα, έλυνε προβλήματα, είχε την γενική επιμελητεία. 

Για οπουδήποτε θέμα μικρό ή μεγάλο «..φωνάξτε μου την Πόπη..» έλεγες , η συγκατάθεσή της ήταν υποχρεωτικά, απαραίτητη. 

Παρακολουθούσε ακόμη από κοντά  και όλες τις άλλες  σου τις δραστηριότητες,  είτε να επιμεληθεί τα προς έκδοση βιβλία σου, είτε τα αρχεία σου, την αλληλογραφία σου, τις δημόσιες σχέσεις,  είτε να κάθετε στο θρανίο κάθε Πέμπτη απόγευμα παρακολουθώντας τις ομιλίες σου στο Λαϊκό πανεπιστήμιο, σαν πρωτοετής φοιτήτρια,  μαζί με πληθώρα άλλων φανατικών μαθητών σου, όλων των ηλικιών και όλων των επαγγελματικών κατηγοριών που γέμιζαν ασφυκτικά τα έδρανα, είναι να απορεί κανείς που εύρισκε διαθέσιμο χρόνο, τόση δύναμη τέτοιες αντοχές. 

Δίπλα σου μέχρι την  τελευταία  στιγμή ειδικά τον τελευταίο καιρό που έδινες τη μάχη της ζωής σου, δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοια αφοσίωση.   

Παράλληλα βέβαια  μεγάλωνε και  τρείς κόρες υπέροχες κόρες με οικογενειακές παραδοσιακές αρχές και αξίες. 

Στυλοβάτης λοιπόν της οικογενείας και της επιχείρησης. 

Είχες δίκιο όταν τελευταία σε μια ιδιαίτερη συζήτηση, που έλεγες ότι είσαι ικανοποιημένος από την ζωή σου και αισθάνεσαι τυχερός και ευλογημένος.

Έχω μου έλεγες , μια πολύ καλή υγεία, ζω ακόμη ενώ οι περισσότεροι  συνομήλικοι και φίλοι μου έχουν φύγει, έχω μια πολύ καλή δουλειά,  συνεργάζομαι με την καλλίτερη εταιρία στον κόσμο, έχω αφοσιωμένους συνεργάτες, ένα καλό εισόδημα, μένω  σε ένα από τα καλλίτερα προάστια της Αθήνας, σε ένα υπέροχο σπίτι, με κήπο, με  πολλά δέντρα και αρκετά ζώα του δάσους!!! κοντά στη θάλασσα,  έχω μια αφοσιωμένη σύζυγο που με φροντίζει με αυταπάρνηση, δεν έχω γιό, αλλά  έχω τρείς υπέροχες κόρες που  τις σπούδασα στα καλλίτερα κολέγια και πανεπιστήμια της Αμερικής η Βίλη όπως ξέρεις σταδιοδρομεί στη Νέα Υόρκη η μικρή η Έμμι έγινε ηγετικό Στέλεχος στην παγκόσμια τράπεζα στην Ουάσιγκτον, η μεσαία, η Ανίτα, έχει αφιερώσει τη ζωή της στις ευπαθείς ομάδες και τα ανήμπορα παιδιά  και οι τρείς μου έχουν παθολογική αγάπη ,μόλις φτερνιστώ τα αφήνουν όλα και διασχίζουν τους ωκεανούς για να με δουν, έχουν δίπλα τους υπέροχους συζύγους,  έχω  πέντε πανέξυπνα και πανέμορφα  εγγόνια ,τι άλλο να ζητήσω από την ζωή μου, εφήμερη Δόξα; πολλά χρήματα; μα δεν είναι όλα πράγματα λεφτά και το σεντόνι αγαπητέ Κώστα δεν έχει τσέπες ….!!! έχει…; εσύ δεν μου   είπες, ότι σου θυμίζω τον Κινκινάτο;…!! Μέγας Συγκλητικός ήταν αυτός…!!

Και μετά από λίγη παύση, και  με αρκετή δόση χιούμορ, που δεν σε εγκατέλειψε ως την τελευταία σου στιγμή,  πρόσθεσες….. έχω ακόμη και αρκετούς φίλους, να ….σαν και σένα..!! 

Μεγάλη μου τιμή Δάσκαλε, να με συγκαταλέγεις στους φίλους σου, σου ζητώ συγνώμη, για το ότι  μπερδεύω τον πληθυντικό με τον Ενικό, με παρασέρνει η δημιουργηθήσα οικειότητα, είμαι τυχερός και ευγνώμων που σε γνώρισα, σου χρωστάω πολλά και ένα μεγάλο κομμάτι από την ζωή μου, δίπλα σου έζησα περισσότερα χρόνια, από ότι με τους γονείς μου.

Λένε  ότι ο  Μάιος  είναι ο μήνας μισεύουν, οι ξεχωριστοί, αυτόν διάλεξες και συ για να φύγεις…… και μια σύμπτωση.

Τέτοιες μέρες,  με υποδεχόσουνα και με καλωσόριζες στο γραφείο σου, σαν τον νεώτερο συνεργάτη σου, 45 ακριβώς χρόνια μετά, και σε μια αποφράδα  μέρα , σε μένα έλαχε ο κλήρος να σε αποχαιρετίσω και να σε ξεπροβοδήσω στο μακρινό σου ταξίδι, ως ο αρχαιότερος πλέον από τους ενεργούς συνεργάτες σου.

Κλείνοντας θέλω να σου θυμίσω  καπετάνιε, ότι αύριο είναι Τετάρτη, ημέρα συνεδριάσεως, οι Συνάδελφοι στο γραφείο θα είμαστε όλοι εκεί και στην ώρα μας και τη θέση σου θα πάρει η καπετάνισσα Πόπη.Σήμερα είμαστε όλοι εδώ να σε αποχαιρετήσουμε, είναι εδώ ο Δημήτρης Καστρινάκης ,ο Γιάννης Παπαδημητρίου, η  Κάλια Καστρινάκη, ο Γιάννης Σαρακινός , Ηρακλής Καραντζάς, που ήρθε από το Αίγιο, ο Νίκος Καρανίκας που κατέβηκε από τα  Τρίκαλα, ο Μπάμπης Γιακουβάκης.

Ακόμη ο Μάκης Τσώλης, ο Λευτέρης Τρύφωνας,  τα κορίτσια του γραφείου, ή Κική που απέκτησε πρόσφατα και μια ωραία κόρη , η Μαρία και οι πρώην γραμματείς σου, η Σοφία η Γιάμαλη ,η Μαριάννα Παππά, η  Μαρία Μαχαίρα ,η Ρούλα η Σιώζιου και βέβαια όλη η διοίκηση της Met Life, με επικεφαλής τον Γενικό μας Διευθυντή και πρόεδρο της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιριών Ελλάδος, Δημήτρη Μαζαράκη, και οι προηγούμενοι ηγέτες, Ανδρέας Βασιλείου και Σωτήρης Ταγκόπουλος, Είναι εδώ και πάρα πολλοί πρώην συνεργάτες σου, που σταδιοδρομούν σε άλλες εταιρίες και άλλους χώρους.

Όλοι οι  διευθυντές των  υποκαταστημάτων, από όλοι την ασφαλιστική Αγορά, οι πρόεδροι των  Σωματείων, ο εκπρόσωπος του  Επαγγελματικού Επιμελητηρίου, εκπρόσωποι του Κλαδικού μας τύπου, συνάδελφοι καθηγητές από τα Πανεπιστήμια που δίδαξες, ο Δήμαρχος του Ελληνικού και ο δικός μας Υπουργός, ο Αγαπητός συνάδελφος,  Θανάσης Σκορδάς, ακόμη  πολλοί φίλοι και συγγενείς,   η αγαπημένη σου οικογένεια.

Όλοι   Εμείς λοιπόν σε αποχαιρετάμε.

Τη σκυτάλη θα πάρουν οι άλλοι, εκεί πάνω για να σε καλωσορίσουν, εκείνοι που έφυγαν  πριν από σένα.

Αύριο λοιπόν που είναι Τετάρτη, είμαι σίγουρος ότι θα έχεις τη δική σου συνεδρίαση.

Θα είναι εκεί ο Νίκος & Παναγιώτης  Δολιανίτης ,ο Βαγγέλης Αλεξίου , Νίκος και ο  Ηρακλής  Μάστασκας, ο Μανώλης Παράσχος, η Νέλη Πεσματζόγλου,  η Μάτα Παπάζογλου,  ο Νίκος Μενδρινός, ο Δημήτρης  Κρητικός, ο Νίκος Μητσοτάκης, η Αγγελική  Αγγελικούση, η Σοφία Γκιώνη, ο Χρήστος Μαντζώρος και πολλοί άλλοι που δεν έτυχε να γνωρίσω ή  μου διαφεύγουν της μνήμης .

Όπως πάντα, θα έχεις και εκλεκτούς καλεσμένους, σίγουρα θα προσκληθούν  στη συνεδρίαση, ο Αείμνηστος Μανώλης Δουλγεράκης  και Γιώργος Σκαλίνγγος και βέβαια, ο Αγοραστό και ο Αβετισιάν, από τη Θεσσαλονίκη και συνεδρίαση θα είναι ανοιχτή για όλους τους «..Φυγάδες..».

Βέβαια θα χρειαστείς  και την απαραίτητη γραμματειακή υποστήριξη, αυτή θα την αναλάβει  η κυρία  Όλγα Γιαννάρου, η  για δεκαετίες ιδιαιτέρα γραμματέας  σου, που και αυτή έφυγε πρόσφατα. 

Η Ασφαλιστική Αγορά χάνει σήμερα ένα από τα ιδρυτικά της μέλη, η MetLife τον πρώτο Διευθυντή της, έναν ορκισμένο και παθιασμένο συνεργάτη, που δεν ξεχνούσε να δηλώνει, ότι η συγκεκριμένη Εταιρία ήταν η δεύτερη γυναίκα του, εμείς οι συνεργάτες σου, ένα φωτισμένο δάσκαλο, η Πανεπιστημιακή κοινότητα ένα εξέχων μέλος της, η κοινωνία ένα πραγματικό άρχοντα, ένα ΕΛΛΗΝΑ «ΤΖΕΤΕΛΜΑΝ»,  η χώρα  έναν γνήσιο και φλογερό  ευπατρίδη.

Εκείνοι  όμως που θα σε στερηθούν περισσότερο  είναι η οικογένειά σου, θα λείψεις από τα πέντε εγγόνια σου, τον Αλέξανδρο, τον Μανουήλ και την Καΐλα,  τον Δημήτρη και την Μαριάννα,  που σε περίμεναν και φέτος στην νέα Υόρκη, για να βγείτε ξανά στον Ωκεανό  για ψάρεμα, θα λείψεις,  από τους δύο γαμπρούς σου, τον Νίκο και το Φώτη και βέβαια από  την  Στεφανία που είναι και αυτή μέρος της οικογενείας σου , θα λήψεις   από τις  τρείς   κόρες σου, την Βίλη την Ανίτα την Έμμι και πάνω από όλους θα σε στερηθεί η  αγαπημένη σου σύζυγος, ο έρωτας της ζωής ,  η κυρία Πόπη.

Ο πόνος για κείνη θα είναι μεγάλος ,θα βρει όμως την παρηγοριά κοντά στην στα παιδιά και τα εγγόνια της. 

Στο καλό Καπετάνιε, στο  καλό Δάσκαλε, σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη, με εκτίμηση ,με θαυμασμό και ευγνωμοσύνη, για όσα μας δίδαξες. για ότι  μας προσέφερες.

Ελαφρύ να είναι το χώμα που θα σε σκεπάσει.

Κ.Δ.Λ

Αθήνα 29 Μαΐου 2018   
 

*Επικήδειος λόγος στο Πρώτο Νεκροταφείο