Ημέρα της γυναίκας η σημερινή - μια σαν όλες τις άλλες δηλαδή που διαδέχονται η μια την άλλη μέσα στο χρόνο αλλά συνηθίζεται να την χρωματίζουν έτσι μήπως και αλλάξει κάτι! Κάτι από τα χιλιοειπωμένα: για τη θέση της στην κοινωνία, την ισότητα των φύλλων, τις ίσιες ευκαιρίες με τους άντρες, ο ρόλος της στην οικογένεια και ένα σωρό άλλα που ξεχνιούνται μέχρι να ξανάρθει η επόμενη 8η Μαρτίου το άλλο έτος και ούτω καθ’ εξής...
Δεν θα αναφερθώ σε τίποτα από τα τρέχοντα ή διαρκή ζητήματα που αφορούν την γυναίκα· είναι τόσοι πολλοί και πολλές που θα γράψουν σήμερα για την «Ημέρα της Γυναίκας» που μια άλλη μια φωνή, φοβούμαι πως θα είναι πλεονασμός. Θα αναφερθώ όμως, σε μια σπουδαία γυναίκα, μου είχα την τύχη και την χαρά να την γνωρίσω και να συνομιλήσω μαζί της πριν από πολλά χρόνια, στον συνοικισμό Μαρίνο (τρία - τέσσερα σπίτια πάνω από τον Κρικελοπόταμο) και πήρα απ’ αυτήν μεγάλα μαθήματα ζωής.
Μιας ζωής όπως την έβλεπαν και την βίωναν οι γυναίκες, και οι άντρες βεβαίως που σήμερα όσοι ζουν κοντεύουν να περπατούν σχεδόν έναν αιώνα πάνω στην γη μας. Μιας ζωής καθόλου εύκολης: με εμπειρίες από ένα πόλεμο και του εμφυλίου σπαραγμού, με φτώχεια ριζωμένη στον τόπο και με περιορισμένες τις δυνατότητες της επικοινωνίας, της επαφής με τον κόσμο και το κυριότερο, το δέσιμο που είχε με τους ανθρώπους της ζωής της που έχασε και με τίποτα δεν ήθελε να τους αφήσει να ξεχαστούν κάτω από το χώμα. Αυτό με εντυπωσίασε περισσότερο και έγραψα τότε λίγα λόγια για να μην την ξεχάσω.
«Aκριτικός ήταν πάντα τρόπος της ζωής της Γεωργίτσας Μπούρα στο συνοικισμό Μαρίνος της Δομνίστας, πάνω από τον Κρικελοπόταμο καθώς ουδέποτε εκτός από τα τρία χρόνια που υποχρεώθηκε μαζί με τη χήρα μητέρα της το 1947 να μετακινηθούν λόγω του Εμφυλίου στο Αιτωλικό, απομακρύνθηκε από το σπίτι που έχτισε ο πατέρας της όταν ήταν δυο χρονών και εκτός της αλλαγής της στέγης, σε τίποτα σ’ αυτό δεν έχει αλλάξει.
Εκεί παντρεύτηκε τον κατά 15 χρόνια μεγαλύτερό συγχωριανό της Νίκο Μπούρα, δάσκαλο, από τον οποίο είχε μάθει κάποτε λίγα γράμματα στη γειτονική με το σπίτι της εκκλησία της Αγίας Παρασκευής και σαν τους επέτρεψε ο στρατός να γυρίσουν στο χωριό τους το καλοκαίρι του 1950, άρχισαν μια καινούργια ζωή με τη χαρά μάλιστα του πρώτου τους παιδιού Αλέκου στην αγκαλιά της.
Άλλαξαν όμως τα πράγματα και ο δάσκαλος δεν ξαναμπήκε σε τάξη σχολείου. Πάλεψαν όμως στα χωράφια και πρόκοψαν, ο μόχθος τους έδεσε με τον τόπο και δεν παραπονέθηκαν ποτέ για τη γη τους. Πάνε πολλά χρόνια όμως από τότε που ο Νίκος είναι κάτω από το χώμα του κοιμητηρίου της Αγίας Παρασκευής– εκατό μέτρα και απέναντι από το σπίτι τους και η Γεωργίτσα πάντα προλάβαινε σαν τέλειωνε τις δουλειές να του ανάψει το καντήλι και να του διηγηθεί της μέρας τους καημούς και τα παράπονα. Σαν γύρναγε, κάθονταν στο κατώφλι, αγνάντευε τη φλογίτσα και μετά έπεφτε για ύπνο δίπλα στο τζάκι.
Έτσι έκλεινε κάθε ημέρα η ζωή της μέχρι πέρσι που οι δυνάμεις της δεν τη βοηθούσαν και ξεχειμώνιασε στην Αθήνα κοντά στην κόρη της, αλλά μετρούσε μια μία τις ώρες να γυρίσει αυτές τις ημέρες στο Μαρίνο γιατί ο Νίκος της έμεινε χωρίς συντροφιά όλο το χειμώνα και ο κήπος μπροστά στο σπίτι απεριποίητος. Στο δρόμο της κι ένα άλλο καντηλάκι, του γιού της Αλέκου στο κοιμητήριο του Κρικέλου, περιμένει κι αυτό μια καλησπέρα από τη μάννα…»
Μάρτιος 2009
...
Η Γεωργίτσα Μπούρα έφυγε πριν από λίγα χρόνια για να συναντήσει στους ουρανούς τον άντρα της Νίκο και τον γιό της Αλέκο και το σπιτικό της προστέθηκε στα άλλα κλειστά του Μαρίνου. Το καντηλάκι της, στο χορταριασμένο κοιμητήριο ελάχιστες είναι οι φορές που ανάβει, σαν περάσει κανένας από τον έρημο συνοικισμό. Καθώς όσοι την θυμούνται λιγοστεύουν, σύντομα κανένας δεν θα μνημονεύει αυτή την τόσο πικραμένη γυναίκα που ζούσε στην ερημιά για να μην αφήσει μόνο στο κοιμητήριο τον άντρα που αγάπησε…
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
